Η Έλενα Ναθαναήλ μάς αποπλάνησε δια παντός

Όταν πριν από 14 μήνες γράφαμε για τις Ελληνίδες call girls που έχουν γράψει ιστορία, δεν συμπεριλάβαμε αυτό που έπαιζε στην Αναζήτησις. Εκεί που ο Άγγελός Αντωνόπουλος της λέει “Όπως σας είπα δεν έχω πολύ καιρό. Αν τελειώσατε το ποτό σας, σταθείτε εκεί και γδυθείτε”. Από τότε ψάχναμε ευκαιρία να επανορθώσουμε. Απέναντί σας. Και, κυρίως, απέναντί της.

Η αλήθεια είναι πως, όσον αφορά το Hall of Femme, η ματιά μας δεν πηγαίνει πολύ συχνά πίσω στα 60s και 70s. Για την ακρίβεια, αν εξαιρέσεις τη Ζώη Λάσκαρη, την απάντηση στο αιώνιο δίλημμα Αλίκη ή Τζένη και ένα tribute στις πιο ‘υποτιμημένες’ καλλονές της εποχής, δεν έχουμε κάνει κάτι άλλο ιδιαίτερο.

Όμως η Έλενα -κατά πολλούς η ωραιότερη γυναίκα του ελληνικού κινηματογράφου- ήταν και είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Ανθρώπου, σταρ και -αυτό που μας απασχολεί εδώ- γυναίκας. Άσε που ‘Εκείνο το καλοκαίρι’, αυτό το καλοκαίρι και κάθε καλοκαίρι αποτελεί την ιδανική αφορμή για να ασχοληθούμε μαζί της.

Ο βασικότερος λόγος, εκείνος που αποτελεί το βασικό κριτήριο για αν όντως πρέπει να εκθειάσουμε την -δικαίως επονομαζόμενη- Belle Helene, που βρέθηκε στα 16 της να συμμετέχει στο ‘Κάτι να Καίει’ (την είδε ο Γιάννη Δαλιανίδης όταν πήγε επίσκεψη στα γυρίσματα της Ψεύτρας, της είπε ‘Δεν έχεις δουλειά πίσω από τις κάμερες, αλλά μπροστά από αυτές, σε περιμένει από αύριο συμβόλαιο με το όνομά σου στα γραφεία της Φίνος Φιλμ, Χίου 53. Ποιο είναι, αλήθεια, το όνομα σου;’), είναι το τι αντίδραση θα μας προκαλούσε αν έσκαγε για πρώτη φορά μύτη τώρα.

Η απάντηση; Ακριβώς την ίδια. Σε αντίθεση με άλλες πρωταγωνίστριες της εποχής που, στη σημερινή εποχή, θα θεωρούσαμε -ας μην κρυβόμαστε- μέτριες, τσουπωτές και υπερβολικά λαϊκές. Άξιες για καμία φωτογράφηση σε αντρικό περιοδικά, μερικές εκατοντάδες seflies στo instagram και τίποτα παραπάνω.

Και τώρα δηλαδή, όπως και τότε, όλη η Αθήνα θα παραμίλαγε με την ομορφιά της γεννημένης στην Νέα Φιλαδέλφεια 17χρονης, κόρης μιας -επίσης καλλονής- κοσμικής κόρης βιομηχάνου, η οποία -μετά σπουδές ζωγραφικής και διακόσμησης στο Λύκειο Τεχνών της Ρώμης και ένα πέρασμα από το μόντελινγκ- βρέθηκε να πρωταγωνιστεί σε ένα σωρό ταινίες σημαντικών Ελλήνων και -ενίοτε ξένων- σκηνοθετών.

Τις περισσότερες από τις οποίες τις έχουμε δει και ξαναδεί (Επιχείρηση Απόλλων, Ντάμα Σπαθί, Φόβος-θυμίζω σκηνή στα στάχυα, Δραπέτης, Ραντεβού με μια άγνωστη). Κάποιες ήταν καλές. Κάποιες εξαιρετικές. Σε όλες όμως η Έλενα ήταν μοναδική.

Όλοι την ήθελαν για μούσα τους. Όλοι έβλεπαν ότι της ήταν γραφτό να γίνει σταρ. Εκτός από την ίδια που η δημοσιότητα ή η αποδοχή των πολλών δεν ήταν κάτι που ποτέ επιδίωξε. Κάτι φανερό, μεταξύ άλλων, και από την απόφαση της να κάνει την κόρη της, πίσω στο -πολύ διαφορετικό- 1973, εκτός γάμου. Ένα θεσμό του οποίου ήταν ορκισμένη εχθρός.

”Δεν υπήρξα ποτέ αρρωστημένα φιλόδοξη. Αγαπώ τη δουλειά μου αλλά είχα πάντα προσωπική ζωή. Κι είμαι περήφανη γι΄αυτό! Μέσα στην ανασφάλεια της εποχής και του επαγγέλματος μόνο μια ανθρώπινη ερωτική σχέση μπορεί να σε βοηθήσει να λειτουργήσεις σωστά σαν άνθρωπος, να δεις τα πράγματα πίσω από την επιφάνεια, να ολοκληρωθείς!”

Όσον αφορά την δημοσιότητα, σε αυτή γύρισε την πλάτη οριστικά την δεκαετία του 1990 όταν μετακόμισε σε ένα αγρόκτημα στη Βόρεια Εύβοια. Εκεί που κατέληξε να φτιάχνει το δικό της κρασί και να σώζει από θάνατο άλογα του ιπποδρόμου. Δουλεύοντας αραιά και που προκειμένου να χρηματοδοτήσει την (αγροτική) ζωή που είχε επιλέξει.

Όπως τότε, έτσι και τώρα, η Ναθαναήλ θα ήταν μια απόλαυση. Να την βλέπεις να παίζει, να την βλέπεις να κινείται και, κυρίως, να την βλέπεις να ζει.

Επίσης να την ακούς να δίνει -σπανίως- συνεντεύξεις. Εκεί που συνειδητοποιούσες από το πρώτο πεντάλεπτο ότι πρόκειται για μια άκρως χορτασμένη, άκρως συνειδητοποιημένη και άκρως ασυμβίβαστη γυναίκα που είχε συμφιλιωθεί με το πέρασμα του χρόνου από τις τέλειες αναλογίες της (τις οποίες, ευτυχώς για εμάς, ποτέ δεν φοβήθηκε να δείξει στην μεγάλη οθόνη) και με το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Απλώς, όπως έλεγε, το περιβάλλον τους βοηθάει να γίνουν λίγο καλύτεροι ή λίγο χειρότεροι.

”Κατάλαβα ότι ήμουν καλλονή, τώρα στα 40, από το πολύ πες, πες. Δεν θα άλλαζε βέβαια τίποτε αν το είχα καταλάβει πιο πριν. Ούτε στη μόρφωση, ούτε στην αγωγή, ούτε στη συμπεριφορά μου. Είπα, όμως, “βρε παιδί μου, τελικά είσαι πάρα πολύ ωραίο κορίτσι”. Εν μία νυκτί το συνειδητοποίησα, εν μία νυκτί το ξέχασα”

Ένα πλάσμα που υπήρξε τόσο γενναιόδωρο στη ζωή της όπως υπήρξε η φύση μαζί της. Και, για να είμαστε απολύτως σαφείς, εννοείται πως θα τις δίναμε τις 150.000 δραχμές το μήνα (συν ένα μήνα μπροστάντζα για την ‘ψυχική της ηρεμία’) για να έχουμε την αποκλειστικότητα.

Όχι, δεν είναι αίσχος. Είναι μεγάλη ευκαιρία. Ειδικά αν την κλείσεις για Αύγουστο και την πας μια βόλτα από Ναύπλιο (και μετά βουρ για Κυκλάδες).

Φωτογραφίες από τη σελίδα Έλενα Ναθαναήλ στο Facebook