ORIGINALS

Οι κλασικές φιγούρες του Πασχαλινού τραπεζιού

Κάθε οικογένεια, κάθε τραπέζι, κάθε αυλή έχει και τα στανταράκια. Αυτά που συμβαίνουν στη δική μου και τη δική σου ζωή.

Στην σχετική συζήτηση στο γραφείο, είπαμε ότι αυτές οι φιγούρες μπορεί να ομοιάζουν με εκείνες του Χριστουγεννιάτικου τραπεζιού. Αλλά όχι αγαπητέ αναγνώστη. Το Πάσχα είναι πιο hardcore, το Πάσχα είναι πιο σοβαρό, το Πάσχα έχει πολλά περισσότερα πραγματάκια να γίνονται δεξιά αριστερά, άρα και πολλούς περισσότερους εμπλεκόμενους. Τα Χριστούγεννα σκέψου τα σαν την πρώτη πίστα του Super Mario 1 και το Πάσχα σαν την αναμέτρηση με τον Wario.

Μπορεί οι οικογένειές μας να μην είναι ίδιες. Μπορεί οι μεν να κάνουν Πάσχα στο χωριό και οι δε στην πόλη. Αλλά είναι κάποιες κοινές συνισταμένες που επιβεβαιώνουν ότι λίγο ως πολύ, το τι συμβαίνει στα σπίτια μας την Κυριακή του Πάσχα, είναι σχετικά παρόμοιο. Ξεκινώντας από το ότι στις 4 το απόγευμα της Κυριακής εκείνης, το 96% του πληθυσμού κρατά το στομάχι του μονολογώντας “πω πω πολύ έφαγα”.

Το Oneman σου παρουσιάζει εκείνες τις φιγούρες που θα συναντήσεις και στο δικό σου Πασχαλινό τραπέζι:

Ο βάρβαρος της οικογένειας

 

“Έλα ρε, η γλώσσα είναι ο καλύτερος μεζές”

Αυτός ο τύπος δεν θα φάει τη γλωσσίτσα και το μυαλό στα μουλωχτά. Δεν θα κάτσει στη γωνιά του να κολατσίσει. Όοοοοχι. Θα έρθει στη μέση του τραπεζιού, να τα φάει από πάνω σου και να παρακαλά με το βλέμμα ένας να τον ρωτήσει “πώς μπορεί και τα τρώει”. Μετά, η σκηνή είναι δική του. Ως άλλος Bodiroga αδειάζει με ένα νόημα τη ρακέτα για να παίξει one on one. Θα σου πει ότι είσαι άσχετος, ότι δεν ξέρεις να τρως κι ότι όλη η γλύκα είναι στα αχαμνά.

Ο υπναράς γιος

 

“Έλα ρε Τζώρτζη, τι έγινε; Σε πλάκωσε το πάπλωμα; Πού ξενύχτησες πάλι ρε κερατά;”

Uncool γενικά. Το σούβλισμα είναι μια φάση στην οποία οφείλουμε να βοηθάμε τον πατέρα / θείο / φίλο που θα πάρει τη θέση πίσω από τη σούβλα. Και να σου πω την αλήθεια, το Μεγάλο Σάββατο περίμενες για να ξενυχτήσεις; Αλλά ναι, υπάρχουν σε όλες τις οικογένειες οι κοιμήσηδες. Που σκάνε αγουροξυπνημένοι στο τραπέζι και για μισή ώρα τουλάχιστον, κάθε ένας που περνάει έχει να του πει κι από κάτι. Γιατί είναι το εύκολο να πεις, γιατί είναι έτοιμη η ατάκα.

Ο αυγουλολάτρης

 

“Κωστάκη σταμάτα αγόρι μου να τρως αυγά, θα πάθεις τίποτα”

Είναι ο πιο ενδιαφέρον τύπος προς παρατήρηση. Κι αυτό γιατί με το που μπαίνει, φυσικά τσουγκρίζει με το καλό. Θα τον καταλάβεις γοργά από το ευτυχισμένο βλέμμα όταν χάνει στη μάχη του αυγού γιατί αυτό σημαίνει ότι θα μπορεί άμεσα να καθαρίσει και να φάει το δικό του. Στη συνέχεια θα τον δεις να ψάχνει για άλλα σπασμένα αυγά να καθαρίσει. Αν είναι μερακλής, θα ρίξει και λαδόξυδο στο αυγό πέρα από το αλατοπίπερο. Και γενικά θα κρατήσει καβάτζα να φάει και 1-2 με το φαγητό. Αν είσαι πολύ παρατηρητικός θα τον αντιληφθείς και από τα σημάδια στα δάχτυλα από τη βαφή των αυγών.

Ο υπέρχμαχος του κατσικιού

 

“Ε εντάξει τώρα, σαν να μου συγκρίνεις τη γαλοπούλα με το κοτόπουλο”

Ομολογώ ότι το δίλημμα αρνί ή κατσίκι θα μπορούσε να τεθεί και στα Αιώνια. Γιατί σε κάθε παρέα, σε κάθε τραπέζι, υπάρχει εκείνος ο τύπος που θα σου πει ότι το κατσίκι είναι πολύ πιο ωραίο από το αρνί. Τρώγεται καλύτερα, ψήνεται καλύτερα, σερβίρεται καλύτερα. Γιατί δεν αφανίζουμε τα αρνιά να έχουμε μόνο κατσίκια ρε παιδιά;

Η πριντσιπέσα που δεν τρώει αρνί

 

“ΙΟΥ, πάρε το κοκορέτσι και το αρνί από μπροστά μου”

Είναι η ίδια που δεν τρώει πιθανότατα και αγγινάρες ή φακές και φασολάδα. Γενικά είναι η κακομαθημένη του σογιού που της φτιάχνει η μάνα της κάθε μέρα διαφορετικό φαγητό γιατί ξερωγώ από τότε που δοκίμασε σολομό με σιναπόσπορο μπορεί να τρώει μόνο αυτό. Α και καβουρόψυχα. Καβουρόψυχα όση θες.

Οι γείτονες που περνάνε για “ένα μεζεδάκι”

 

“Έλα ρε Τάκη, ελάτε λίγο μέσα. Για έναν μεζέ. Να δεις πώς το σουβλίζω εγώ το αρνί”

Είτε έχουν το δικό τους αρνί είτε δεν το έχουν, τη βόλτα τους θα την κάνουν στη γειτονιά. Όχι, δεν βαριούνται σπίτι τους αλλά θέλουν να τη ζήσουν τη φάση με όλους τους γνωστούς και φίλους. Θέλουν πολλή προσοχή οι συγκεκριμένοι μην έρθουν για έναν μεζέ και καταλήξουν  να σας φάνε το μισό αρνί.

Ο ειδικός του σουβλίσματος (όχι ο σουβλιστής)

 

“Εεεε, δεν το έχει δέσει σωστά το αρνί, ξέρω τώρα εγώ τι σου λέω”

Τις Κυριακές του τις περνάει συνήθως στο γήπεδο να λέει στον Περέιρα τι κάνει λάθος στη δεξιά πτέρυγα του θρύλου. Αυτή την Κυριακή, το γήπεδό του είναι η αυλή σου. Και θα καθήσει αναπαυτικά στην καρέκλα του, με ένα κρασί στο χέρι, να δίνει οδηγίες. Βασικά δεν δίνει οδηγίες. Απλά γκρινιάζει που δεν τα κάνεις σωστά.

Εκείνος που πάει για παγωτό

 

“20 ευρώ σε όποιον σηκωθεί τώρα να πάει να φέρει παγωτό”

Με το αντίτιμο να παίζει από νοικοκυριό σε νοικοκυριό ανάλογα το πόσα λεφτά είχε χάσει το 99 στο Χρηματιστήριο και πόσους ψήφους έδωσε σε Κωστάκη και Γιωργάκη αντίστοιχα. Την ώρα του γλυκού συνήθως κάτι λείπει. Συνήθως το παγωτό. Και είναι πάντα κάνας δυο που αγγαρεύονται και αποφασίζουν να σηκωθούν από την αιώρα, τον καναπέ, την καρέκλα για να πάνε μέχρι το παγωτατζίδικο της γειτονιάς.

Εκείνη που κάνει δίαιτα

 

“Λίγο κρέας θα μου βάλετε εμένα με σαλατούλα. Χωρίς πολλά λίπη το κρέας παρακαλώ”

Και ένα ολόκληρο τραπέζι να την παρακαλάει να φάει λίγο παραπάνω. Και τον θείο με τα ανεβασμένα τριγλυκερίδια να της λέει ότι μια ζωή την έχουμε την ώρα που τραγανίζει το έβδομο εκτάριο πέτσας για σήμερα. 5 στις 8 λυγίζουν όταν φτάνει το αρνί στο τραπέζι και εκεί που έχουν αντισταθεί σε όλα, δίνουν την παράσταση της ζωής τους. Δίαιτα από Δευτέρα του Πάσχα.

Ο σουβλιστής/ψήστης/τιτάνας

 

Μόνο respect εδώ παιδιά. Έχει γράψει ο Κοκκίνης για τη μοναξιά αυτού του ανθρώπου.

Αυτός που ζητάει κι ένα πιάτο μαγειρίτσα

 

“Ρε θεία, μήπως σου έχει μείνει καθόλου μαγειρίτσα”

Θα τον χτυπήσω στον ώμο με αγάπη γιατί πράγματι είναι από τα αγαπημένα φαγητά και για κάποιον χαζό λόγο δεν τα τρώμε συχνότερα. Αλλά είναι τόσο γραφικός που έχει ένα εκατομμύριο φαγητά το τραπέζι και θέλει να φάει άλλο ένα πιάτο από τη χθεσινοβραδινή μαγειρίτσα.

Στο δικό σου τραπέζι υπάρχουν όλες αυτές οι φιγούρες;