Οι 7 ζωές ενός αναβλητικού

Καλησπέρα, με λένε Χρήστο και είμαι αναβλητικός. Ξέρω, μπορεί σε κάποιους να φανεί αστείο. Αλλά σε κάθε έναν που περίμενε κάτι από εμένα σήμερα και το πήρε αύριο, δεν τους φάνηκε και πολύ αστείο. Θα εξηγηθώ. Είμαι αναβλητικός σε πράγματα τα οποία με παίρνει να είμαι αναβλητικός. Πράγματα της καθημερινότητας. Πράγματα που δεν βάζουν σε κίνδυνο άλλους και δεν έχουν να κάνουν με τη δουλειά μου. Αν ήμουν (πολύ) αναβλητικός με τη δουλειά μου, μάλλον δεν θα έγραφα τώρα αυτό το κείμενο.

Αφορμή για αυτό το κείμενο στάθηκε μία συζήτηση εδώ στη δουλειά περί Eurogroup και της γκρίνιας για την όποια καθυστέρηση καταβολής πρότασης την Τρίτη που ο Τσακαλώτος τα είπε προφορικά. Χαλαρά σχολιάζαμε ότι θα είπε ένα “ε δεν πρόλαβα ρε μαλάκες, θα το έχω αύριο το υπόσχομαι” και ξαφνικά αυτό μου ακούστηκε φανταστικά οικείο.

Δεν είναι ανάγκη να μιλάς για κάτι σοβαρό. Δεν είναι ανάγκη να μιλάς για τη δόση ενός στεγαστικού. Μπορεί να είναι από το να φτιάξεις την τηλεόραση της γιαγιάς σου που έχει χαλάσει, μέχρι να καθαρίσεις το δωμάτιό σου, να πλύνεις τα τάπερ, να οργανώσεις τα χαρτιά σου, να αρχίσεις δίαιτα, να πας στην εφορία για ένα χαρτί, να πιστοποιήσεις το πτυχίο σου, να μάθεις μια ξένη γλώσσα, να μαζέψεις τα δικαιολογητικά, να πεις στον κολλητό σου κάτι που είναι δύσκολο να του πεις, να βάψεις το σπίτι, να τριμάρεις τις κάτω Χώρες, να χωρίσεις από μια σχέση βαρετή, να διαβάσεις.

Την ξέρω αυτή την αίσθηση του “αύριο”, αυτά τα αγχωμένα πρωινά με “ληξιπρόθεσμα” που έχουν μαζευτεί, αυτή την αραχνιασμένη ντουλάπα που κρύβει υποχρεώσεις ετών και υποσχέσεις δεκαετιών. Πάμε όμως να δούμε τις ζωές – τα στάδια αν θέλεις – κάθε μίας από τις αναβολές. Ανεξαρτήτως αν από την πρώτη μέχρι την έβδομη ζωή, περάσουν 2 ημέρες ή 5 χρόνια.

Ζωή πρώτη: Ναι, οκ, θα το κάνω

Είναι η στιγμή που αναλαμβάνεις την ευθύνη. Εύκολη, δύσκολη, την αναλαμβάνεις. Πιθανότατα είναι και η πρώτη στιγμή που έστω και υποσυνείδητα, γνωρίζεις, ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση αυτό που έχεις αναθέσει στον εαυτό ή σου έχει ανατεθεί, να το κάνεις εκείνη την ώρα.

Ζωή δεύτερη: Εντάξει, δεν το βιαζόμαστε

Η υπογραφή της συμφωνίας με τον εαυτό σου ότι αυτό δεν αποτελεί προτεραιότητα. Βγάζεις ένα νοερό post it κίτρινου χρώματος και το αρχειοθετείς σε εκείνα που δεν χρειάζεται να σε απασχολήσουν και τόσο άμεσα γιατί μια ζωή την έχουμε και είσαι και λίγο κουρασμένος και δεν βαριέσαι μωρέ λίγο τώρα πού να τρέχω. Αυτή η άτυπη συμφωνία με τον εαυτό σου είναι απαραίτητη για να περάσεις στο επόμενο βήμα και να το σημειώσεις σε ατζέντα του 1997.

Ζωή τρίτη: Πιστεύω εις ένα ζαμανφού

Πόδια πάνω στο τραπέζι, τελευταία γουλιά φραπέ, από εκείνες που βασανίζει ο Θοδωρής Δημητρόπουλος καθημερινά 6-8 στον Sport24 Radio 103,3 και ένα ελαφρύ αεράκι να δροσίζει την κάψα του καλοκαιριού. Η σκέψη εκείνης της υποχρέωσης περνάει απλά σαν μύγα από μπροστά σου. Πότε στέκει μακριά στο τραπέζι αναζητώντας ψίχουλα τροφής και πότε σου επιτίθεται χωρίς λόγο με εσένα να κουνάς ακατάσχετα τα χέρια προσπαθώντας να την διώξεις μακριά.

Ζωή τέταρτη: Θέλω απλά να μην το σκέφτομαι

Η μύγα έχει γίνει ενοχλητική οπότε παίρνεις τα μέτρα σου και αποφασίζεις να συνάψεις νέα συμφωνία με τον εαυτό σου ώστε να πάψεις να τυραννιέσαι ακόμα και από τη σκέψη της υποχρέωσης. Σε ενοχλεί ρε παιδί μου και θες να το βγάλεις από τη ζωή σου. Να μην το σκέφτεσαι. Και σημαντικότερα πράγματα έχεις να κάνεις και στην τελική, τόσον καιρό άντεξες χωρίς να το κάνεις, τώρα θα το κάνεις.

Ζωή πέμπτη: Η χαρούμενη ουτοπία

Ένας υπέροχος κόσμος. Έχεις προσπαθήσει τόσο πολύ να ξεχάσεις αυτό που είχες να κάνεις που το έχεις κρύψει πάρα πολύ καλά στον σκληρό σου δίσκο και δεν το βρίσκεις με τίποτα. Η ουτοπία αυτή κρατά από ελάχιστα δευτερόλεπτα μέχρι μερικά χρόνια, αναλόγως το πόσο πιεστικό ήταν αυτό που είχες να κάνεις ή το πότε θα καταλάβει κάποιος τρίτος τι αναβλητικός είσαι και θα σου σερβίρει την πραγματικότητα με μια σφαλιάρα στο πιάτο.

Ζωή έκτη: Έχω κάνει μαλακία

Είτε λοιπόν στο θυμίσει κάποιος άλλος, είτε το επαναφέρεις μόνος σου στο πρόγραμμα, αυτή είναι η χειρότερη ζωή από όλες. Αυτή έχει τα καρδιοχτύπια το πρωί, αυτή έχει αυτό το τεράστιο σφίξιμο στο στήθος από το άγχος, αυτή έχει τον ιδρώτα στο μέτωπο επειδή σε έχουν τσακώσει και έχεις γίνει πανηγυρικώς ρεζίλι. Μαζί με αυτή τη ζωή έρχεται και η βαθιά συνειδητοποίηση της μαλακίες που έχεις κάνει. Συνοδευόμενη από μια κατάθλιψη για το τι αναβλητικός ηλίθιος είσαι.

Ζωή έβδομη: Το πλήρωμα του χρόνου

Απλά εκτελείς. Και τελειώνοντας ομολογείς συνήθως στον εαυτό σου τι χαζός που ήσουν και δεν το είχες κάνει τόσον καιρό. Από τι μπελάδες και άγχος θα είχες γλιτώσει. Δίνοντας παράλληλα μια υπόσχεση στον εαυτό σου να μην είσαι ποτέ ξανά τόσο αναβλητικός.

*Μικρή παύση να γελάσεις λίγο με αυτό που υποσχέθηκες στον εαυτό σου*

Ο αναβλητικός δεν αλλάζει. Δεν καλυτερεύει. Δεν προγραμματίζει. Ο αναβλητικός μαθαίνει απλά να κρύβει καλύτερα αυτή του την ατέλεια και ίσως μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες, αποφασίζει αντί για deadline να φέρνει τον εαυτό του απότομα στην φάση “έχω κάνει μαλακία”, για να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα.

Αυτό το κείμενο, ξέρεις τι είναι ε; Εκείνη η μύγα που έρχεται να θυμίσει σε εσένα κάτι που αναβάλλεις τόσον καιρό.

Με τις υγείες σου