Με τι κολλήσαμε αυτήν την εβδομάδα
Επιστροφή στην πόλη. Με πολλά νέα κολλήματα: Αθλητές, παιχνίδια, σειρές, τραγούδια. Διαλέχτε.
- 19 ΑΥΓ 2016
Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με το τραμπολίνο (ή με το τένις;) ο Γιάννης Σαμούρκας
Μια φόρα στα 4 χρόνια γίνομαι φίλος με τα σπορ. Δεν ξέρω γιατί. Υπό κανονικές συνθήκες παρακολουθώ λίγο μπάσκετ που και που, αλλά με την Ολυμπιάδα κάτι με πιάνει και κάθομαι και βλέπω με μανία. Μάλλον είναι καλοκαιρινό φαινόμενο. Χειμερινούς δεν έχω δει ποτέ. Είναι σίγουρα συνδεδεμένο και με την παιδική ηλικία. Τότε που δεν έβλεπα δηλαδή γιατί προτιμούσα να κάνω οτιδήποτε άλλο. Τώρα βλέπω ό,τι να ‘ναι. Κάθε φορά κολλάω και λίγο περισσότερο με κάτι. Φέτος ήταν η χρονιά του τραμπολίνου (το ’12 ήταν τα bmx). Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί είναι ολυμπιακό άθλημα πρωτίστως και έπειτα τι εννοούσε ο εκφωνητής όταν έλεγε «πολύ ωραίο πρόγραμμα η τάδε αθλήτρια». ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΕΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ. ΕΙΝΑΙ ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΕΣ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ. Αστειεύομαι. Δεν θέλω να το υπονομεύσω. Άλλωστε υπάρχει και το badminton. Τέλος πάντων. Με συγκίνησε πάντως ο τελικός του αντρικού τένις με τον Murray και τον Del Potro να αγκαλιάζονται τόσο αληθινά μετά από τέσσερις ώρες αγώνα.
Με το ‘Peaky Blinders’ η Έρρικα Ρούσσου
Ήθελα να το γράψω και με προφορά, αλλά κρατήθηκα. Γενικά, δεν θα πω πολλά. Θα προκαλέσω όσους δεν το έχετε δει, να βάλετε να δείτε το πρώτο επεισόδιο. Και αν δεν σκάσετε μέχρι να τελειώσετε τον κύκλο, και δεν περιμένετε μέχρι να ξεκινήσετε τον επόμενο, εγώ θα κυκλοφορώ με τραγιάσκα για μία εβδομάδα. Χωρίς ξυράφια, γιατί είμαι και ατσούμπαλη. Μέσα σε όλα, και χωρίς σπόιλερ, να πω ότι ξέχωρα από την τρομερή ερμηνεία του πρωταγωνιστή που έχει τόσο ανώμαλη φάτσα που θα πέρναγε όλα τα καστ δανέζικων ταινιών, παίζει και ο μάδερ φάκιν φαντάστικ, Tom Hardy.
Αυτά. Σταματάω, γιατί είμαι και επιρρεπής στα σπόιλερ.
Ααα, ξέχασα το τρομερό soundtrack.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος γράφει για το ‘Peaky Blinders’
Με τη ψυχή, το σθένος και το μεγαλείο του Σπύρου Γιαννιώτη ο θαυμαστής του, Μάκης Ραπτόπουλος
Τελείωνα την προεργασία για το άρθρο των Olympic videogames και ήμουν σχεδόν πανέτοιμος ν’ αρχίσω το γράψιμο. Η τηλεόραση στο βάθος έπαιζε την προσπάθεια του Σπύρου Γιαννιώτη, ήμασταν κάπου στη 1 ώρα και 20 λεπτά περίπου. Παραδέχομαι ένοχα ότι δεν είμαι fan των μεγάλων αποστάσεων σε στίβο και κολύμβηση, κάπου το χάνω το ενδιαφέρον μου. Βέβαια, η μαγεία της θάλασσας σε σύγκριση με την πισίνα, με τραβάει περισσότερο. Σε κείνη τη φάση, ο Γιαννιώτης είναι κάπου στην 14η θέση, είχε ξεκινήσει την αντεπίθεσή του, ήσυχα, ήρεμα, αλλά μαχητικά.
Τίποτα, ή σχεδόν τίποτα γιατί η ψυχή του εκάστοτε αθλητή το ξέρει, δεν προμήνυε το μεγαλειώδες φινάλε. Έχω παρατήσει το laptop, για την ακρίβεια το ψιλοκλώτσησα σε μια γωνία. Έξι κολυμβητές πνίγονται στην “τελική ευθεία”. Ξάφνου, ένας (θαλάσσιος) λέοντας ξεμακραίνει. Το στυλ του δείχνει αποφασιστικότητα και δύναμη ψυχής. Πριν 4 χρόνια έκλαψε γιατί κατετάγη τέταρτος, δεν πίστευε τότε ότι θα έχει άλλη ευκαιρία. Τι περνάει από το μυαλό του, μόνο εκείνος το ξέρει. Αργότερα, στη συνέντευξη στον Lord of the Sea, παραδέχεται ότι έχει κλείσει τα μάτια, πονάει. Αν τα άνοιγε μπορεί να έβλεπε ότι από αριστερά προκύπτει απειλή και ότι ο τερματισμός είναι πιο κοντά απ’ όσο νομίζει. Αν τα άνοιγε, όμως, μπορεί να έχανε τη δύναμή του.
Λίγο πριν τα επίσημα αποτελέσματα ανεβάζω αυτό το tweet, χαίρομαι που συμφωνούν αρκετοί μαζί μου.
Δεν υπάρχει κρίμα εδώ, η Δώρα το γράφει ακόμα καλύτερα την επόμενη μέρα στο Oneman. Νωρίτερα, ο επίτιμος αρχηγός μου στην ομάδα μπάσκετ του Sport24, Δημήτρης Κωνσταντινίδης, λέει αλήθειες και κάθομαι προσοχή, ακολουθεί ο Γιάννης Φιλέρης.
Όχι, δεν βούρκωσα, έχω να το κάνω από τη γέννηση του παιδιού μου και πριν απ’ αυτό το 1989. Θαύμασα. Απεριόριστα. Τη δύναμη, το μεγαλείο, το ήθος. Δεν θέλει ένσταση ο άνθρωπος, είναι πλήρης, νιώθει γεμάτος, αναγνωρίζει το αποτέλεσμα, δεν αμαυρώνει τους κόπους του και την καρδιά του. Μακάρι να τα είχα όλα αυτά όχι τώρα στα 40 (που χρειάζομαι υποβοήθηση για να σουτάρω από τα 6,75, σε λίγο θα θέλω και για να κλάσω), αλλά νωρίτερα. ΜΑΓΚΑΣ. Ο Σπύρος Γιαννιώτης, όχι εγώ.
Με το ‘The Get Down’ ο Πάνος Κοκκίνης
Τι δουλειά έχει ένας μεσήλικας λευκός Αυστραλός να κάθεται να φτιάχνει μια σειρά για τη γέννηση του hip hop στο κατεστραμμένο South Bronx του 1977; Ειδικά κάποιος με ‘βεβαρυμένο’ αισθητικά παρελθόν όπως ο Baz Luhrmann των ‘Moulin Rouge’ και ‘The Great Gatsby’. Εννοώντας ότι η προσέγγισή του στο άθλημα δεν είναι ακριβώς μίνιμαλ και ντοκιμαντερίστικη. Αυτό θα στο απαντήσουμε πιο αναλυτικά αλλού. Το μόνο που χρειάζεται να γνωρίζεις αυτή τη στιγμή είναι ότι μιλάμε για μια σειρά με εκπληκτικούς άγνωστους πρωταγωνιστές η οποία, παρότι πάσχει από πλοκή, σε κρατάει καθηλωμένο από το πρώτο καρέ. Η μοναδική που, αυτό το καλοκαίρι, με έκανε να χάσω μπάνια, μεζέδες και λοιπά ανέμελα και καλοκαιρινά προκειμένου να την δω μονο-καθισιά.
Με την κάλυψη του Onion στους Ολυμπιακούς Αγώνες ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Λατρεύουμε Onion έτσι κι αλλιώς, αλλά κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών δίνει ρέστα. Κι επειδή είμαι διακοπές και γράφω από κινητό, ας περάσουμε κατευθείαν στο ψητό. Τα νέα των αγώνων, όπως (θα έπρεπε να) είναι:
- Θεατής Κερδίζει $100,000 Πετώντας Ακόντιο
- Ο Michael Phelps Επιστρέφει Στο Ενυδρείο Του
- Ο Ryan Lochte Παραδέχεται Πως Η Ολυμπιακή Πισίνα Είναι Πολύ Πιο Υγρή Από Όσο Θυμόταν
- Ολυμπιονίκης Υποστηρίζει Πως Δεν Ήταν Ποτέ Κολυμβητής, Δουλεύει Ως Γραφίστας
- Οι Φανς Ενθουσιασμένοι Με Φοβερή Ομάδα Μπάσκετ Των ΗΠΑ Ως Εξιλέωση Για Τους Ολυμπιακούς Του 2016
Με τη Buffy Summers η Ιωσηφίνα Γριβέα
Με πάσα ειλικρίνεια θα πω ότι αυτή τη βδομάδα έχω υπάρξει τελείως γραφική και έχω λιώσει με την τρομερή διασκευή του Νίκου Μίχα για το ‘Άδειο Άλογο’, αδυνατώντας να πιστέψω ότι πρόκειται για πραγματικό γεγονός.
Το κόλλημα της καρδιάς μου όμως είναι με το ‘Buffy, the Vampire Slayer’ και πιο συγκεκριμένα με την πρωταγωνίστρια του. Ξέρω, ξέρω, άργησα και δικαιολογία δεν έχω (έχω, αλλά αυτά όταν θα της κάνουμε το αφιέρωμα που της αξίζει). Είχα πολλές αγαπημένες στην κατάλληλη ηλικία για τα teen shows, αλλά είμαι σίγουρη πως θα είχε μπει στη γκαλερί μου. Badass μαθήτρια να πολεμάει βαμπίρ με ροζ μίνι φούστα και Chanel Mauves στα χείλια; Τι καραμπινάτο self-insert είναι αυτό.
Αναμείνατε στο ακουστικό για παραπάνω Buffy, με λίγα λόγια. (Και Cordelia, πολλή Cordelia, πάντα Cordelia).
Με το ‘Rise’ της Katy Perry η Ναστάζια Καπέλλα
Και πάνω που σχετικά πρόσφατα είχα αναρωτηθεί μα που πήγε η Katy Perry, πέθανε; Βγάζει στα μπαμ καινούριο τραγούδι (το οποίο είναι και στο ολυμπιακό πνεύμα της εποχής) και φωτογραφίες με τον Orlando Bloom γυμνό. Μετά από δύο βδομάδες κολλήματος (εεε με το τραγούδι όχι με τις φωτογραφίες) μπορώ να πω ότι ο Αύγουστος είναι ο μήνας της. Από μέσα μου επαναλαμβάνεται συνέχεια το “Oh, ye of so little faith. Don’t doubt it, don’t doubt it”.
Ι won’t doubt you again Katy! (Καλά μη λέμε μεγάλες κουβέντες.)
Με το ‘Degrassi: Next Class’ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Αφού δώσω συγχαρητήρια στην Buffy Summers που σφάζει βαμπίρ στις ‘stylish yet affordable boots’ της, στην Katy Perry και τον Max Martin που είναι ξανά μαζί, και στον Σπύρο Γιαννιώτη γιατί εντάξει, μπράβο, θέλω να προχωρήσω στο παρασύνθημα, που είναι το δικό μου κόλλημα. Γενικά θα παίξουν πολλά τέτοια τώρα που μπλέξαμε με το Netflix, να το ξέρετε. Στο πλαίσιο του ‘Υπολογιστή, Δείξε Μου Κάτι Για Να Στρημάρω Απόψε Ενώ Σαπίζω Στον Καναπέ’, το Netflix μου αποκάλυψε την ύπαρξη του περσινού πολλοστού spin-off του γνωστού αγαπημένου Καναδέζικου teen drama franchise. Πολλοί βλέπαν ‘Degrassi’ ως πιτσιρίκια, εγώ ως γνωστός θαλασσοπόρος εξερευνητής του ίντερνετ το ανακάλυψα ένα βράδυ του Αυγούστου στα 33 μου.
Μην παρεξηγηθώ, καταπληκτικά πέρασα. Φεύγει νεράκι. Και σοβαρά, ποτέ μα ποτέ δε θα σνομπάρω κάτι τόσο ακραία diverse και progressive όσο αυτό. Είναι ένα εφηβικό δράμα που δε φοβάται να βάλει χαρακτήρες του σε δύσκολες θέσεις ή να αγγίξει το ένα καυτό ζητήμα μετά το άλλο, εξηγώντας στο νεαρό του κοινό με απλό, ωραίο και καθαρό τρόπο πράγματα όπως το προνόμιο, ο ρατσισμός, ο σεξισμός. Το καστ περιλαμβάνει αγόρια και κορίτσια κάθε φυλής, θρησκείας και σεξουαλικού προσανατολισμού. Το κεντρικό στόρι της 1ης σεζόν είναι ουσιαστικά μια δραματοποίηση του Gamergate. Στην 2η μια κοπέλα κατά τα άλλα πολύ καλών προθέσεων, αδυνατεί να καταλάβει γιατί κάτι που έκανε εκλαμβάνεται ως ρατσιστικό. Α, κι επίσης, η σπάνια περίπτωση σειράς που ξέρει πώς να χρησιμοποιήσει οργανικά το ψηφιακό σύμπαν των κεντρικών της ηρώων, χωρίς να το κάνει θέμα.
Θα ήταν χρήσιμα και για πολλούς ενήλικες όλα αυτά, στην πραγματικότητα.
Με το Fantasy Premier League (και κάθε είδους fantasy sport) ο Γιάννης Σαχανίδης
Ως μεγάλος φαν του Championship Manager παλιότερα, η ιδέα του να έχω ένα μπάτζετ, να διαλέγω ομάδα και να μαζεύω πόνους μου φαινόταν πάντα φανταστική. Στο καλύτερο ποδοσφαιρικό fantasy που υπάρχει, το επίσημο Fantasy Premier League, είχα αυτές τις μέρες πολύ σημαντικές αποφάσεις να πάρω: Πως να ονομάσω την ομάδα μου; (Chalkidiki Yetis, εύκολο) Τι χρώματα να διαλέξω; (Πράσινο και μωβάκι, πάρα πολύ ωραίος) Να διαλέξω Shaw ή Valencia στην άμυνα από ManU; Να ρισκάρω με Mahrez ή να πάω προς Hazard; Κι αυτά τα +£0.5 από που θα τα βρω; Μήπως να αφήσω Lalana και να πιάσω Redmond για να μου μείνει και τίποτα στην άκρη; Ποιος είναι ο καλύτερος αμυντικός στα £4.5; Ο καλύτερος επιθετικός στα £6.5; Να αποφύγω Aguero και τα £13 του για να πάω πως Zlatan και να ρίξω τα ρέστα στη μεσαία γραμμή; Και μετά από όλα αυτά πάει ο φίλος μου ο Andre Ayew και μένει έξω 4 μήνες μετά την 1η αγωνιστική. Αίσχος. Και σε λίγο θα πιάσω Fantasy Bundesliga, αλλά και Fantasy Football, χαμός παιδιά, όταν με ρωτάνε τι κάνω θα λέω κατεβάζω εντεκάδα.
