“Ο ένας προστατεύει τον άλλο”: Ένα γράμμα από την καρδιά των protests στο Λος Άντζελες

Έχω συμμετάσχει σε κάποια protests στο παρελθόν στην Ελλάδα, πριν πολλά χρόνια. Εδώ, στην Αμερική και στο Los Angeles συγκεκριμένα, το Women’s March ήταν ένα από τα μεγαλύτερα protest που έχω συναντήσει.

Τα protests για τo Black Lives Matter θεωρώ ότι έχουν αγγίξει πολύ κόσμο σε παγκόσμιο επίπεδο. Είμαστε πλέον στην 14η μέρα των protests (στις ΗΠΑ) με αποκορύφωμα -μέχρι τώρα- αυτά της Κυριακής, όπου υπολογίζεται πως συμμετείχαν πάνω από 20.000 άτομα. Ήταν μια φανταστική ημέρα για την ιστορία του movement.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι να περιμένω. Στις πρώτες πορείες της περασμένης εβδομάδας πίστευα ότι η πλειονότητα της πορείας θα αποτελείται από Αφροαμερικάνους, κάτι που δεν ίσχυε. Ο κόσμος ήταν μοιρασμένος, μεταξύ Λευκών, Λατίνων, Ασιατών και Αφροαμερικανών.

Στις αρχές έμαθα από γνωστούς αλλά και είδα στα social media ότι έγιναν διάφορες φασαρίες. Κάτι, που πιστεύω πως είναι σχεδόν αναπόφευκτο. Μαζί με τους ‘καλούς’ υπάρχουν και οι ταραξίες. Έγιναν παρά πολλές συλλήψεις στο Los Angeles και η αστυνομία έχει αντιδράσει πολύ άδικα σε πολλές περιπτώσεις. Κατά τη δίκη μου γνώμη η βία των αστυνομικών προς τους διαδηλωτές είναι τις περισσότερες φορές αδικαιολόγητη και θα έπρεπε να θεωρείται παράνομη.

Προσωπικά, δεν έχω δει το παραμικρό επεισόδιο. Οι protester leaders έλεγαν σε όποιον πάει κοντά σε αστυνομικούς να κάνουν αρκετά βήματα πίσω ή ακόμα και να αλλάξουν πορεία για να μην δώσουν δικαιώματα για να ρίξουν δακρυγόνα και rubber bullets προς εμάς. Ο ένας προστατεύει τον άλλο.

Σε όσα protests συμμετείχα εγώ και για το διάστημα που ήμουν έξω, το κλίμα μεταξύ αστυνομίας και protestors ήταν ευτυχώς πολύ ήρεμο. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση, η αλληλεγγύη που υπήρχε μεταξύ των ανθρώπων. Υπήρχε ένα συναίσθημα ενότητας και βοήθειας. Πολλοί πάρκαραν τα αυτοκίνητά τους στο πλάι και μοίραζαν νερό, snacks, αντηλιακό και ιατρικές μάσκες. Ποδηλάτες και μηχανόβιοι ακολουθούσαν την πορεία και δημιουργούσαν ανθρώπινα μπλόκα στις μεγάλες διασταυρώσεις, όπου υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα και μας κάλυπταν όσο περπατούσαμε.

Το κράτος πήρε παρά πολύ αυξημένα και αυστηρά μέτρα και μάλιστα επέβαλλε το curfew, κάτι που δεν είχε πραγματοποιηθεί ούτε καν για τον κορονοϊό. Είδα παρά πολύ αστυνόμευση και σε παρά πολλά σημεία την Εθνική Φρουρά. Τα media μετέφεραν ιστορίες τρόμου από πορείες σε όλο το έθνος και οι καταστηματάρχες τρόμαξαν και έβαλαν κόντρα πλακέ στις βιτρίνες τους για να αποφύγουν ζημιές και απώλειες. Το κλίμα ήταν πολύ περίεργο και πήρε πολύ γρήγορα άλλη τροπή, κατά τη γνώμη μου πολύ υπερβολική. Το curfew σε κάποιες περιοχές ξεκινούσε στη 1 ή 4 το μεσημέρι! Δεν το έχω ξαναζήσει ποτέ αυτό στην Αμερική.

Πιστεύω πως μετά από όλα αυτά, θα δούμε κάποια αλλαγή προς το καλύτερο. Ήδη έχει φανεί στο (φυλετικό) diversity που βλέπεις στις πορείες. Βλέπεις από λευκούς ηλικιωμένους, μέχρι οικογένειες με μικρά παιδιά, ακόμα και σκύλους. Είμαι hopeful και παρακολουθώ καθημερινά τις εξελίξεις. Υπάρχει πλάνο, ιδέες, λύσεις που θέλει το Black community να θέσει σε εφαρμογή αλλά χρειάζεται και το κατάλληλο funding.  Και όλοι πρέπει να πάρουμε μέρος σε αυτό, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, γιατί ο ρατσισμός είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο.

Ένα σημαντικό στοιχείο της ρατσιστικής συμπεριφοράς και προκατάληψης απέναντι στους μαύρους είναι ο (άδικος) τρόπος αστυνόμευσης και φυλάκισης. Έρευνες έχουν δείξει ότι οι πιο πολλές συλλήψεις έχουν γίνει προς μαύρους και οι ποινές τους δείχνουν να είναι πιο βαριές από αυτές προς τους λευκούς για τα ίδια ποινικά αδικήματα και εγκλήματα, όπως επίσης η μη αντιμετώπιση σε παράνομες πράξεις και χειρισμού της αστυνομίας προς τους μαύρους ανθρώπους. Δυστυχώς, όταν ένας άνθρωπος στερείται βασικών δικαιωμάτων, εμφανίζεται ως υποδεέστερος, και δεν έχει τις ιδέες ευκαιρίες στον εργασιακό χώρο, πολλές φορές έχει ως αποτέλεσμα να ζήσει μια ζωή στο περιθώριο.