Τελικά, είναι ο LeBron James ο 🐐;

Η κουβέντα για τον GOAT συμβαίνει σε κάθε έκφανση της ζωής. Ο αθλητισμός – εκεί που όλοι βγάζουν τις καριέρες τους και τις μετράνε, έχοντας ως επιχειρήματα τους αριθμούς και τα διαπιστευτήρια – η συζήτηση μοιάζει αέναη. Όταν η κουβέντα πηγαίνει στο NBA, το status quo ήθελε εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια τον Michael Jordan στην κορυφή. Και μετά εμφανίστηκε ο LeBron James. Και η συζήτηση πήρε – ειδικά τα τελευταία χρόνια – φωτιά.

Προσωπικά, ποτέ δεν ήμουν τόσο απόλυτος στο ότι ο “Air” είναι ο κορυφαίος, ασχέτως αν το πίστευα. Έβαζα πάντα στην εξίσωση τον Kareem Abdul-Jabbar, ο οποίος (και) για λόγους μάρκετινγκ μοιάζει να ξεχνιέται. Ο λόγος; Πολύ απλά δε γούσταρε να πουλάει τον εαυτό του, ενώ τη 10ετία του ’80 είχε στο πλευρό του τον Magic Johnson: Τον πρώτο παίκτη που κατάλαβε πλήρως την έννοια του business και του μάρκετινγκ ως μέρος του παιχνιδιού.

Μετά ήρθε ο Jordan. Και μετά – πάλι – ο LeBron. Όποιος έχει παρακολουθήσει τον Michael Jordan να παίζει – και είμαι αρκετά μεγάλος για να το έχω ζήσει αυτό – δεν μπορεί να ξεχάσει το δέος που ένιωθε όταν τον έβλεπε να πατάει παρκέ. Όσοι πρόλαβαν τον Kareem και παλαιότερα τον Wilt Chamberlain, τον Bill Russell, τον Oscar Robertson έλεγαν τα ίδια για αυτούς.

Στο τέλος της ημέρας, όσο αντικειμενικά και να θέλει να απαντήσει κάποιος σε αυτή την ερώτηση, τα κριτήρια θα είναι πάντα υποκειμενικά. Ορίστε τα γεγονότα: Ο LeBron ήταν στο μικροσκόπιο από τα 16 του χρόνια, με όλους να του λένε ότι είναι ο εκλεκτός, ότι μπορεί να γίνει ο GOAT. Είχε όλη την πίεση να τα καταφέρει και ο μύθος του γιγαντώθηκε την εποχή που τα social media βρίσκονται στην κορύφωσή τους και μπορούσαν να βρουν κάθε ψεγάδι του.

Ο LeBron James είχε να αντιμετωπίσει τη νοσταλγία των παλαιότερων για τους θρύλους του παρελθόντος. Απάντησε με 4 πρωταθλήματα, έγινε ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών, ο μοναδικός παίκτης με +30.000 πόντους, +10.000 ριμπάουντ και +10.000 ασίστ στην ιστορία. Λύγισε στους τελικούς την ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία της κανονικής περιόδου (τους Golden State Warriors του 73-9), με ανατροπή από το 3-1. Έκανε την τάπα του αιώνα στο Game 7 εκείνων των τελικών.

Είναι ο πιο πλήρης παίκτης στην ιστορία του αθλήματος. Ο καλύτερος μπασκετμπολίστας που έχει πατήσει στη γη. Είναι ο GOAT; Ο 18χρονος εαυτός μου λέει «όχι, είναι ο Jordan». Ο 28χρονος εαυτός μου απαντάει «όχι, είναι πίσω από Kareem και Jordan». Ο 38χρονος εαυτός μου όμως απαντάει «τους έχει ξεπεράσει όλους. Είναι ο GOAT». Κάποιοι θα διαφωνήσουν. Κάποιοι θα συμφωνήσουν. Είπαμε, η κουβέντα είναι αέναη. Αλλά είναι τόσο όμορφη.

O Στέφανος Μακρής είναι δημοσιογράφος στο SPORT 24.

Δεν είναι για τον Χάρη Σταύρου

Μπορούν να συγκριθούν μπασκετμπολίστες από διαφορετικές δεκαετίες; Μπορεί να συγκριθεί το μπάσκετ του 1960 με εκείνο του 1990 και με αυτό του 2020; Η απάντηση είναι όχι. Και στα δύο ερωτήματα. Γι’ αυτό και οποιαδήποτε συζήτηση περί Greatest Of All Time είναι κάπως κενή. Είναι συζήτηση για μπαρμπέρικο, όπως λένε στις ΗΠΑ, είναι συζήτηση για καφενείο, όπως λέμε στα μέρη μας. Είναι όμως ένα θέμα που μας αρέσει να συζητάμε και να αναλύουμε, αρκεί φυσικά να ακούμε και να δεχόμαστε την αντίθετη άποψη και να μην αντιδρούμε σαν κλασικοί Έλληνες που τα ξέρουν όλα.

Ακόμη, λοιπόν, κι αν μπορεί να γίνει συζήτηση περί GOAT, πόσοι μπορούν να μπουν σε αυτή; Στα δικά μου μάτια, πλέον μόνο δύο. Ο Michael Jordan κι ο LeBron James. Δεν είδαμε τον Wilt Chamberlain, δεν είδαμε τον Bill Russell, προσωπικά δεν πρόλαβα ούτε τον Kareem, ούτε τον Magic, ούτε τον Bird, απόλαυσα όμως όλο το ταξίδι του LeBron James, από το high school μέχρι τη στιγμή που έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ (στις 13/2/2022) και ο πρώτος σκόρερ στις κανονικές περιόδους της Λίγκας.

Ο King James τα είχε όλα, στην πορεία του στο άθλημα. Συνέπεια, σοβαρότητα, εργατικότητα, αθλητικότητα, αυτοπεποίθηση, επαγγελματισμό, είχε όλα τα στοιχεία που χρειαζόταν για να μπει στη συζήτηση για τον GOAT. Και δε θα αντιδράσω ποτέ σε όποιον μου πει ότι αυτόν θεωρεί τον μεγαλύτερο που πάτησε ποτέ παρκέ. Γιατί τον είδαμε, γιατί θα ήμασταν τρελοί και παλαβοί αν προσπαθούσαμε να μειώσουμε τα κατορθώματά του. Τα αμέτρητα κατορθώματά του.

Για εμένα GOAT παραμένει ο Michael Jordan. Είχε όσα έχει ο LeBron και ακόμα περισσότερα. Ήταν αέρινος, ήταν σκληρός, ήταν ένας μπασκετικός δολοφόνος. Σε αυτό ξεχώριζε από τον James, στο ένστικτο του killer που δε σου άφηνε ποτέ περιθώριο για να τον αμφισβητήσεις. Πάντα όμως θα ακούω την αντίθετη άποψη. Και νομίζω ότι στο ερώτημα Best Of All Time τείνω κι εγώ προς το μέρος του LeBron James, διότι αν βάλουμε 100 επί μέρους κατηγορίες και βαθμολογήσουμε one-on-one τους δύο θρύλους, το σύνολο πιθανότατα θα είναι μεγαλύτερο δίπλα από το όνομα του Βασιλιά.

Αλλά και πάλι, τι έγινε; Σημασία έχει ότι είδαμε όλο το ταξίδι του, όπως είδαμε όλο το ταξίδι του Lionel Messi, όπως είδαμε όλο το ταξίδι του Roger Federer, του Rafa Nadal, του Novak Djokovic, όπως απολαμβάνουμε το ταξίδι του Γιάννη Αντετοκούνμπο που ελπίζουμε σε 10-12 χρόνια από τώρα να έχει μπει και αυτός στη συζήτηση για τον τίτλο του GOAT ή του BOAT.

O Xάρης Σταύρου είναι δημοσιογράφος στο SPORT 24.

Είναι για τον Δημήτρη Καραμάνη

Αν αναζητάτε αντικειμενικούς για να κάνετε τη συζήτηση για τον GOAT, μπορείτε να κατεβάσετε κάποια από τις AI εφαρμογές που είναι και της μόδας αυτή την περίοδο για να τα πείτε με κανένα bot.

Γιατί όσο και αν γεμίζουν οι οθόνες και οι κουβέντες με νούμερα και επιτεύγματα, στο τέλος της ημέρας αυτή την απόφαση την καθορίζει το βίωμα. Ο αγαπημένος σου παίκτης είναι και ο καλύτερος. Προετοιμαστείτε λοιπόν αγαπητοί boomers, για τη γενιά που θα ορίσει ότι ο Steph είναι ο GOAT. Ή ο Γιάννης. Ή ο Luka.

Στα δικά μου μάτια, η συζήτηση δεν έκλεισε χθες, αλλά με το φινάλε του Game 7 των Τελικών του 2016. Όταν ο LeBron κουβάλησε τους Cavs στην επιστροφή από 3-1 απέναντι στην ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία της regular season του ΝΒΑ. Η απάντηση σε αυτό το ασύλληπτο κατόρθωμα ήταν η συγκρότηση της πιο τρομακτικής μηχανής στην ιστορία του μπάσκετ: Oι Warriors με τον Kevin Durant.  

Ο LeBron είναι ο καλύτερος όλων των εποχών κατά βάση γιατί είναι ο παίκτης με το μεγαλύτερο prime στην ιστορία. Στα 36 του ήταν ο MVP των Τελικών, στα 38 και τα 39 του καταγράφει τις υψηλότερες επιδόσεις της καριέρας του στο σκοράρισμα. Στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, έπαιξε σε 9 από τους 10 τελικούς με 3 διαφορετικές ομάδες όπου φαβορί ήταν μόνο στις δύο: Την πρώτη, στο έπος του Nowitzki και την τελευταία, το 2020 απέναντι στο Miami.

Στο τέλος της ημέρας, πέρα από τα κατορθώματα τους στο παρκέ, οι δυο τους κουβαλάνε την επίδραση τους στο άθλημα. Δε μιλάμε απλά για τους δύο πιο άρτιους παίκτες στην ιστορία του μπάσκετ, αλλά για δυο ιστορικά θεμέλια του. Ο MJ ήταν, είναι και θα είναι το μεγαλύτερο και πιο αναγνωρίσιμο icon (και brand πια) του μπάσκετ και η νούμερο ένα εμπορική του φιγούρα. Ο LeBron άλλαξε τη μορφή του σύγχρονου ΝΒΑ, μεταβάλλοντας τη σχέση ισχύος ανάμεσα στους παίκτες και την ιδιοκτησία των ομάδων.

Σε κάθε περίπτωση, η καταιγιστική εξέλιξη του αθλήματος με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην αποκαθήλωση. Τα τοτέμ σε λίγα χρόνια θα είναι άλλα. Οι μεγάλοι θα είναι πάντα εκεί αλλά ποτέ πια αδιαμφισβήτητοι. Γι’ αυτό αγαπητοί συνοδοιπόροι και αντίπαλοι, χαρείτε τη μανούρα των fanboys MJ και LeBron όσο κρατήσει, γιατί σε λίγα χρόνια θα είμαστε όλοι γραφικοί.

Ο Δημήτρης Καραμάνης είναι το 1/2 του μπασκετικού podcast Pick ‘n’ Popa.

Κανένας λόγος σύγκρισης για τον Βλάντο Γιάνκοβιτς

Δεν περίμενα να το κάνει χθες αλλά με τους Milwaukee Bucks. Γιατί να περιμένεις, όμως; Μπορεί να πάθεις κάτι και να μην το καταρρίψεις ποτέ. Κάτι που μπορείς να το κάνεις τώρα, γιατί για να το αφήσεις για άλλη μέρα; Είναι κάτι τρομερό αυτό που έκανε. Ο άνθρωπος είναι ρομπότ. Είναι 38 χρόνων και μοιάζει με 28. Θεωρώ, όμως, πως η συζήτηση για το αν είναι ο GOAT ή όχι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.

Δεν είμαι υπέρ των συγκρίσεων. Γιατί να κάνεις σύγκριση εάν είναι καλύτερος αυτός ή ο Michael Jordan; Και οι δύο είναι εξαιρετικοί. Όλοι αυτοί οι παίκτες είναι μαγικοί. Είναι, όμως, σίγουρα ο καλύτερος της γενιάς του. Καλύτερα να το πηγαίνουμε έτσι.

Αυτό που τον έχει κάνει να ξεχωρίσει κατά τη γνώμη μου είναι πως βρίσκεται σε συνεχή φόρμα εδώ και 20 χρόνια. Παίζει κάθε χρόνο 100 παιχνίδια και είναι σε κάθε ματς ο ίδιος. Είναι κάτι πολύ δύσκολο να είναι ένας αθλητής στο prime του για τόσα πολλά χρόνια. Δεν κρατάω τα ρεκόρ.

Τον έχω δει από κοντά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 που είχε παίξει με την εθνική ομάδα των ΗΠΑ. Τον είχα αφίσα στο δωμάτιό μου, όταν βγήκε στο draft του NBA. Μαζί με αυτόν είχα ακόμη τον Dirk Nowitzki και τον Michael Jordan. Δε νομίζω πως θα σταματήσει. Θα το έκανε μόνο αν ήταν στην κάθοδο της καριέρας του. Στην περίπτωσή του, όμως, δεν υπάρχει καμία κάθοδος.

Ο Βλάντο Γιάνκοβιτς είναι μπασκετμπολίστας της ΑΕΚ.

Δεν είναι για τον Δημήτρη Χρυσικό

Κλισέ, το γνωρίζω, όμως είναι αδύνατο να συγκρίνεις εποχές που δεν έχεις ζήσει και δε γνωρίζεις. Διαβάζω (ή βλέπω, όταν είναι δυνατό) πράγματα που έχει πετύχει ο Wilt Chamberlain και με πιάνουν τα γέλια με το πόσο κυρίαρχος ήταν. Kareem Abdul-Jabbar το ίδιο, εκατό χρόνια μπάσκετ, να κερδίζει τους πάντες με τον ίδιο τρόπο.

Για να μην αποφύγω την ερώτηση, νομίζω ότι ανήκω στην τελευταία γενιά που είναι κωδικοποιημένη να θεωρεί τον Michael Jordan τον κορυφαίο όλων. Ο τύπος απλά δεν έχανε, έγινε ο απόλυτος ροκ σταρ κερδίζοντας. Ξανά, και ξανά και ξανά. Έκανε το #23 κουλ για τους νεότερους, όπως και το άθλημα συνολικά. Θέλω να δώσω όμως στον LeBron τα εξής δύο σημεία:

Πρώτον, είναι ο πληρέστερος που έχω δει σε βάθος καριέρας, με πιο καθαρά μάτια. Έντεκα ετών ήμουν το 2003, όταν περίπου ξεκίνησα να βλέπω μπάσκετ κι εκείνος να παίζει επαγγελματικά. Ο LeBron το 2023 είναι ακόμη εδώ, ακόμη κυρίαρχος, έχοντας σπάσει μόλις ένα ρεκόρ, εκείνο του Kareem, που περίμενα να μείνει στην αιωνιότητα – και πιθανότατα δε θα δω κάποιον άλλον να το σπάει εκ νέου.

Δεύτερον, είναι ο αθλητής που είχε τη μεγαλύτερη πίεση για επιτυχία από την πρώτη μέρα. The Chosen One, πριν καν φορέσει τη φανέλα των Cleveland Cavaliers. Κι εκείνος πήρε την πίεση, την ποδοπάτησε, έγινε ο πιο all-around μπασκετμπολίστας που έχει εμφανιστεί σε παρκέ και φανέρωσε κορυφές που δεν υπήρχαν στα μάτια των υπολοίπων μέχρι τότε, για να έχει να κυνηγά η επόμενη γενιά. Διάρκεια, μπασκετική μακροζωία. Ίσως, σε μία αντίστοιχη συζήτηση σε δέκα χρόνια, πιο ήρεμα και με τον LeBron να έχει αποσυρθεί, αυτό το case να είναι το πιο δυνατό του χαρτί για τη συζήτηση περί GOAT, αν εκείνη έχει οποιοδήποτε νόημα.

O Δημήτρης Χρυσικός γράφει στο basketballguru.gr και βρίσκεται πίσω από το Podcast Calcio Sbagliato με τον Στέλιο Καρακάση.

Δεν είναι για τη Βασιλική Καραμούζα

Το ερώτημα για το ποιος είναι ο GOAT του μπάσκετ επανέρχεται συχνά πυκνά στην επικαιρότητα, καθώς ποτέ η απάντηση δεν είναι καθολικά αποδεκτή κι αυτό γιατί ο καθένας, είτε «ειδικός», είτε casual fan, θέτει τα δικά του κριτήρια ή τα τοποθετεί έστω με διαφορετική σειρά προτεραιότητας, για να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα. Ναι και γιατί «πουλάει» προφανώς, μη λέμε τα αυτονόητα.

Το longevity του LeBron James είναι αυτό που έχει κάνει ακόμα και τους μη οπαδούς του, να παραδεχτούν την αξία και το ταλέντο του, ωστόσο, δεν είναι αρκετό για να τον καταστήσει τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.

Το impact που είχε ο Michael Jordan στο μπάσκετ, καταφέρνοντας να μετατρέψει το NBA σε μια καλοκουρδισμένη επιχείρηση που παράγει κέρδη δισεκατομμυρίων σε ετήσια βάση και καθηλώνει κόσμο σε κάθε γωνία του πλανήτη, δεν το έχει πλησιάσει ούτε στο ελάχιστο ο LeBron James*. Σε αυτό πιστεύω δεν μπορεί να διαφωνήσει κάποιος.

Ο ένας ήρθε, έβαλε το μπάσκετ σε κάθε σπίτι και έγινε ταυτόσημο της Λίγκας, ο άλλος βρήκε στρωμένο το δρόμο και κέρδισε εκατομμύρια οπαδούς along the way. Βαφτίστηκε “The Chosen One” και ναι, επιβεβαίωσε τις πολύ υψηλές προσδοκίες, για να τα καταφέρει όμως χρειάστηκε και ομάδες να αλλάξει και να διαλέξει πολλές φορές συμπαίκτες, ξεφεύγοντας από τα όρια του αθλητή και μπαίνοντας σε ξένα χωράφια για να πετύχει αυτό που ήθελε.

Θέλετε να πιάσουμε το επιχείρημα περί επιθετικής παραγωγής μιας και πλέον ο LeBron είναι πια ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στη Λίγκα; Σε 1.676 παιχνίδια (regular season και play-offs) το παιδί από το Άκρον έχει σημειώσει 46.021 πόντους, ήτοι 27.45 πόντους ανά αναμέτρηση. Την ίδια ώρα, ο MJ ολοκλήρωσε την καριέρα του με 1.251 συμμετοχές και 38.279 πόντους, δηλαδή 30.59 κατά μέσο όρο. Οπότε (και) αυτό το επιχείρημα καταρρίπτεται. Θα μου πείτε, οι αριθμοί είναι καμιά φορά ο καλύτερος τρόπος να πεις ψέματα.

Όπως και να έχει, η γνώμη σας δε θα αλλάξει διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, κι ούτε είναι αυτός ο στόχος, although Michael Jordan is -still- the GOAT. Όταν ο LeBron James κρεμάσει τα παπούτσι του το ξανασυζητάμε. Αν και δε νομίζω να έχω αλλαξοπιστήσει μέχρι τότε.

*ΥΓ. Αν κάποιος έχει φτάσει κοντά στο να βάλει τη δική του σφραγίδα στο άθλημα, μεταφέροντάς το σε μία άλλη διάσταση, αυτός είναι ο Steph Curry, αλλά αυτό είναι συζήτηση για άλλο επεισόδιο.

H Bασιλική Καραμούζα είναι δημοσιογράφος στο SPORT 24.

Δεν είναι για τον Θέμη Καίσαρη

Ο LeBron δικαιούται να είναι στη συζήτηση. Εμείς οι παλιοί δε θα πρέπει να εξοργιζόμαστε ούτε με το ερώτημα, ούτε με όσους έχουν τον James ως τον Νο1.

Κι ας συνεχίσουμε να έχουμε τον MJ στην πρώτη θέση. Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πως ο LeBron «ανήκει». Δεν είναι λίγα όσα έχει πετύχει, δεν είναι αμελητέα η διάρκειά του ή η κυριαρχία στις δύο πλευρές του παρκέ, δεν είναι απλό ότι έσπασε το ρεκόρ του Jabbar.

Ο LeBron κατάφερε να πείσει και τους παλιούς ότι είναι «εκεί». Κι αυτό είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να πετύχει όταν απέναντί του δεν έχει μόνο τον Jordan, αλλά και τη νοσταλγία  -βεβαιότητα όσων έζησαν τον MJ.

Για εμάς δεν υπάρχει άλλος, οπότε το μάξιμουμ είναι να μπεις στην κουβέντα κι ο LeBron το κατάφερε, αδιαμφισβήτητα. Το δίλημμα δεν είναι ψεύτικο ή εξοργιστικό. Είναι υπαρκτό κι η απάντηση είναι Jordan, πάντα Jordan.

Γιατί; Για πολλούς λόγους, αλλά ας διαλέξουμε έναν. Διότι παρ’ όλη την κυριαρχία, τις επιδόσεις, τα ρεκόρ, τη διάρκεια, το πλήρες μπασκετικό πακέτο, δεν ήταν ποτέ ωραίο να βλέπεις τον LeBron να αγωνίζεται.

Ο LeBron James ήταν και είναι ακόμα ένας παίκτης που έχει όλες τις απαντήσεις, αλλά ταυτόχρονα είναι σαν Transformer με σορτσάκι. Οπότε ακόμα κι αν είχε τα δαχτυλίδια και όλες τις επιδόσεις του Jordan, στα μάτια μου θα του έλειπε ακόμα κάτι. Δεν θα ήταν ποτέ τόσο μαγευτικό να τον βλέπεις στο παρκέ.

Ο άλλος τα είχε όλα.

O Θέμης Καίσαρης είναι Διευθυντής Σύνταξης στο SPORT 24.

Δεν είναι για τον Παναγιώτη Μένεγο

Αγωνιστικά, ο Mike ήταν ο καλύτερος σκόρερ ever – μεγαλύτερο οπλοστάσιο, ακριβότερη δαντέλα. Ο LeBron, καλύτερος πασέρ – αργήσαμε ίσως να καταλάβουμε ποσό ελίτ. Ριμπάουντερ καλύτερος ο «Βασιλιάς» – μεγαλύτερο μέγεθος, εγκατεστημένος άλλωστε στη ρακέτα στο δεύτερο μισό της καριέρας του. Στην άμυνα σχεδόν ισάξιοι, ελαφρύ προβάδισμα στον MJ – μάτι που γυάλιζε στο 1vs1, λιοντάρι ανάμεσα σε γαζέλες όταν άλλαζε gear και στο πίσω μέρος του παρκέ, λιγότερο cruising σε σχέση με αυτό που κάνει εδώ και χρόνια στην κανονική σεζόν ο LBJ. (Λιγότερες σεζόν, βέβαια, ο Jordan.)

Ηγετικά, ΟΚ το 6 στα 6 του Air είναι γραμμένο στην πλάκα. Να δώσουμε όμως και τον πόντο στον LeBron για όλες εκείνες τις φορές που έφτασε εκεί με κάτι περίεργους σαν κι αυτούς που είχε στο Κλίβελαντ το 2007 ή τον μπερδεμένο JR Smith στα στερνά του δεύτερου περάσματος από το Οχάιο. Ο Jordan, αφού έφαγε (και κυριολεκτικά) πολύ ξύλο, σκότωσε τελικά το Ντιτρόιτ κι ενσάρκωσε τη δυναστεία. Ο James, αντίθετα, παρήγγειλε τη δική του «πηγαίνοντας τα ταλέντα του» στο Μαϊάμι και μετά μοιραία υποτάχθηκε σε εκείνη των Warriors με την εξαίρεση της εποποιίας του 2016, πριν πάει για μπίζνες (κι ένα δαχτυλίδι) στο LA. Ο MJ έχει μείνει στην ιστορία ως ανίκητος, ο LBJ έχτισε παραδόξως τον μύθο του μέσα από ένδοξες ήττες. Αμφότεροι ανατριχιαστικά clutch, φυσικά – απλά εδώ ο MJ δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν.

Ως αποτύπωμα, οι 20 σεζόν του «Εκλεκτού» είναι κάτι ασύλληπτο. Το ίδιο και το κοντέρ που συνεχίζει και γράφει μετά το 38.390. Έπαιξε βέβαια σε «καιρό ειρήνης», σε σύγκριση με τα πολεμικά 90s, και πρόλαβε την εποχή των big stats της τελευταίας δεκαετίας. Το «παιδί από το Άκρον» μίλησε και για όσα συνέβαιναν εκτός παρκέ, το «νούμερο 23 από το North Carolina» κοίταζε τη δουλειά του και ντρίμπλαρε.

Τι θέλω να πω; Ότι μπορώ να συνεχίσω για πολλές χιλιάδες λέξεις ακόμα αυτό το πινγκ πονγκ. Με (αντ)επιχειρήματα υπέρ του ενός ή του άλλου. Τους είδα, τους απόλαυσα, ξαγρύπνησα και για τους δύο. Ο LeBron υπήρξε ο μεγαλύτερος πρεσβευτής της απόλυτης παγκοσμιοποίησης του brand ΝΒΑ, ο Mike ήταν εκείνος που έφτιαξε την αντιπροσωπεία. Αυτός που έβαλε όλον τον πλανήτη στο κόλπο. O 10χρονος εαυτός μου που είδε στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου τον πρώτο τελικό με τους Lakers το 1991 δεν έχει άλλη επιλογή – GOAT είναι μόνο ο MJ. Αλλά κι ο σημερινός 40ρης, αφού αποδώσει το ρισπέκτ στο all time #2, επιλέγει Jordan και για έναν άλλο λόγο.

Ο LeBron James είναι σταρ της ψηφιακής εποχής – έγινε ο ίδιος το μήνυμα. Σε κάθε σημείο της καριέρας του είχε τον έλεγχο της αφήγησης, από το σόου του Decision μέχρι το πότε θα ξεπεράσει τον Kareem. Ο Jordan, από την άλλη, ήταν κακός συμπαίκτης, «ζαράκιας», άπιστος, κι αν είσαι αρκετά συνωμοσιολόγος πιθανώς υπόλογος στη Μαφία κι αποκλεισμένος από ίδιο το NBA στο «διάλειμμα του μπέιζμπολ». Όσο εξωγήινος δηλαδή μέσα στο παρκέ, άλλο τόσο ανθρώπινος και τσαλακωμένος έξω από αυτό.

Ο Παναγιώτης Μένεγος είναι το 1/2 του μπασκετικού podcast Pick ‘n’ Popa.

Δεν είναι για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Υπάρχει μία τάση τους αθλητές με τους οποίους μεγαλώσαμε να τους ανεβάζουμε σε ένα βάθρο και να τους εξιδανικεύουμε σε ακραίο βαθμό. Ζήσαμε με τον Michael Jordan, εσείς δεν τον προλάβατε, δεν ξέρετε. Κανείς δεν μπορεί να τον προσπεράσει, πότε, ό,τι κι αν κάνει.

Κάπως έτσι προβλέπω ότι θα είναι και η γενιά μας με τον Lionel Messi, κτητική και υπερπροστατευτική. Κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι μετά από μια τέτοια εισαγωγή, θα πάρω το μέρος του LeBron, θα παραμείνω στο πλευρό του Air, για λόγους όχι -μόνο- ρομαντισμού αλλά καθαρά μπασκετικούς.

Ο LeBron μοιάζει προικισμένος από τη φύση, είναι πρότυπο αθλητή, κτήνος δύναμης και δείχνει κάθε χρόνο και καλύτερος. Παρ’ όλα αυτά, τη μαγική υπόσταση που έμοιαζε να αποκτάει ο Jordan όποτε έμπαινε στο παρκέ, δεν την είχε ποτέ, ενώ το γεγονός ότι 20 χρόνια μετά την τρίτη και οριστική του απόσυρση, ο τελευταίος εξακολουθεί να έχει ένα μυθικό status (θυμηθείτε πώς ο πλανήτης έτρεξε να παρακολουθήσει το Last Dance), με κάνει να τον θεωρώ ακόμη τον σπουδαιότερο που έπαιξε ποτέ το άθλημα.

Ίσως είμαι boomer, ίσως είμαι ρομαντικός, πάντως ένα ξερό ρεκόρ πόντων δε θα μου αλλάξει τη γνώμη. Άλλωστε κι Jordan των 6 πρωταθλημάτων έχει αρκετούς αριθμούς για αντίλογο. Δεν ξέρω πώς θα κατακάτσει η κληρονομιά του LeBron (ο άνθρωπος άλλωστε δε σταμάτησε ακόμα), πάντως σήμερα, τον Φεβρουάριο του 2023, η απάντησή μου είναι πως GOAT έχουμε δικαίωμα να λέμε μόνο τον Jordan.

O Κωνσταντίνος Αμπατζής είναι αρχισυντάκτης στο OneMan.

Είναι ο GOAT της νέας εποχής, για τον Αλέξανδρο Τρίγκα

Ο τρόπος σύγκρισης των παικτών σε διαφορετικές χρονικές περιόδους μοιάζει αρκετά αφερέγγυος. Οι συνισταμένες διαφέρουν αρκετά, όπως αντίστοιχα ο βαθμός δυσκολίας και οι προϋποθέσεις επιτυχίας.

Αν λοιπόν ταχθούμε υπέρ αυτής της προσέγγισης, τότε θα περιορίζαμε το χρονικό εύρος για να τοποθετηθεί η ταμπέλα του GOAT στον LeBron James, μόνο στη σύγχρονη εποχή. Αν προτιμάτε, σε αυτή που ξεκίνησε στα 00s. Γι αυτό το χρονικό διάστημα λοιπόν, τάσσομαι υπέρ όσων θεωρούν/υποστηρίζουν ότι είναι ο κορυφαίος. Πολύ απλά γιατί πριν αυτόν, ο GOAT ήταν ο Michael Jordan, ο οποίος διαδέχθηκε τον Kareem Abdul-Jabbar.

Απόλυτος τρόπος προσέγγισης του θέματος λοιπόν δεν υπάρχει, αφού τα επιχειρήματα είναι εύκολα αντικρουόμενα από την απέναντι πλευρά, σε κάθε περίπτωση. Γι αυτό, ας απολαύσουμε καλύτερα αυτό που βιώνουμε ως θεατές/παρατηρητές των εντυπωσιακών επιτευγμάτων του LeBron κι ας αφήσουμε την τάση για διλήμματα ή τριλήμματα στην άκρη.

Ο Αλέξανδρος Τρίγκας είναι δημοσιογράφος στο SPORT 24.