Τα καλύτερα επεισόδια του The Bear
Με την πολυβραβευμένη σειρά του Disney+ να κυκλοφορεί τον 4ο κύκλο της, κάνουμε μια αναδρομή και θυμόμαστε μερικά από τα καλύτερα επεισόδια που μας έχει δώσει μέχρι σήμερα.
- 29 ΙΟΥΝ 2025
Πάει καιρός από τότε που το Bear ακολουθούσε το χάος και την αγωνία μιας παράξενης και ετερόκλητης ομάδας συνεργατών σε ένα σαντουιτσάδικο του Σικάγο. Τώρα πια, η σειρά ακολουθεί, εχμ, το χάος και την αγωνία μιας ετερόκλητης ομάδας συνεργατών σε ένα fine dining εστιατόριο του Σικάγο.
Ναι, τι τα θες. Όσο κι αν αλλάξουν τα πράγματα, αν η αλλαγή δεν έρθει στα αλήθεια μέσα σου, τότε όλο και ίδια θα μένουν. Είναι πολλοί οι αέναοι κύκλοι στους οποίους η σειρά έχει βάλει κατά καιρούς τους ήρωές της. Βλέπουμε να ακολουθούν τα ίδια μοτίβα, να βασανίζονται από τα ίδια ερωτηματικά, τα ίδια φαντάσματα του παρελθόντος (ή ίσως και του παρόντος). Είναι πιο δύσκολο το να ξεφύγεις από τον εαυτό σου, από ό,τι το κάνουν συνήθως να φαίνονται οι ταινίες.
Η 4η σεζόν του The Bear στριμάρει στο Disney+.
Μέσα σε όλη αυτή την ενδοσκόπηση, η σειρά μας έχει προσφέρει μερικά αγνά αγωνιώδη επεισόδια, αλλά και μερικά από ομορφότερα character pieces της τηλεόρασης των τελευταίων χρόνων. Υπάρχουν, γενικώς, κάποια είδη επεισοδίων που το Bear κάνει ξανά και ξανά, σαν κι αυτό να βρίσκεται στην ίδια λούπα με τους ήρωές του – ανάμεσά τους, αυτά τα εφετζίδικα, αβανταδόρικα, υστερικά επεισόδια γεμάτα γκεστ σταρς που είναι εκεί για να κάνουν περισσότερο overacting από τους υπόλοιπους στον σύντομο χρόνο τους.
Η σειρά προέρχεται από μια 3η σεζόν που δίχασε, καθώς χάθηκε πλήρως στο εσωτερικό δράμα των ηρώων της χωρίς να καταφέρει ούτε στο ελάχιστο να μεγαλώσει τον κόσμο της, ή να δώσει τελικά την οποιαδήποτε μορφή στον όλο κύκλο. Όμως η νέα, 4η σεζόν, διατηρώντας σαφώς και πάλι κάτι από το mood της 3ης, έχει ξανά μια μορφή και ένα στόχο. Την είδα ολόκληρη σε μια μέρα και, τώρα που την χώνεψα, θα επιχειρήσω να ξεχωρίσω μερικά από τα πιο αγαπημένα επεισόδια αυτών των 4 κύκλων – σε εντελώς τυχαία σειρά.
Forks (2×07)
Το κατά κοινή παραδοχή κορυφαίο επεισόδιο της σειράς ακολουθεί τον Richie στο εστιατόριο Ever της σεφ Olivia Colmann, όπου τον έστειλε ο Carmy για να προσαρμοστεί στον κόσμο του fine dining. Εκεί, ο Ρίτσι νιώθει στην αρχή σα να εκτίει ποινή φυλάκισης, αλλά σταδιακά αρχίζει να βλέπει τι μπορεί να πάρει από ένα τέτοιο μέρος, το πώς ένας νέος κόσμος ανοίγεται μπροστά του, αν καταφέρει να τον συνδέσει με τον παλιό.
Σε μια σειρά για χαρακτήρες που κυκλώνουν διαρκώς τις ίδιες τροχιές, το να βλέπουμε τον Τίμιο Richie να αλλάζει με τρόπο καθόλου φορσέ, είναι περίπου σα να πετάμε. Ο ίδιος βιώνει την αλλαγή ως ένα μικρό κομμάτι ευτυχία, και δε νομίζω πως είναι απαραίτητα επειδή προτιμά τον έναν κόσμο από τον άλλον – είναι επειδή σοκάρεται διαπιστώνοντας πως μπορεί να αλλάξει, πως μπορεί να πάει έστω και λίγο παραπέρα.
Ceres (1×06)
Δεν χρειάζονται όλα τα πράγματα και πάρα πολλή ανάλυση. Κάποιες φορές απλά αρκεί να εμφανιστεί απρόσμενα μπροστά σου ο Jon Bernthal σε ένα ρόλο κλειδί στο οτιδήποτε ήταν αυτό που βλέπεις. Εδώ, έχοντας ήδη παρακολουθήσει τη μισή πρώτη σεζόν μέσα από το πρίσμα της απώλειας του Mikey (τον οποίο δεν είχαμε ως τότε ακόμα γνωρίσει), νιώθει κανείς ταυτόχρονα ενθουσιασμό που επιτέλους τον γνωρίζουμε, αλλά και απέραντη θλίψη γιατί αποκτά σάρκα και οστά το φάντασμα που στοιχειώνει τους Bears.
Μέσα από το επεισόδιο ξεδιπλώνεται εμφανώς η σκιά που ακόμα ρίχνει πάνω από τις ζωές των ανθρώπων του. Και ναι, βοηθάει που ο Bernthal είναι φανταστικός σε έναν ρόλο σχετικά λίγων λεπτών αλλά τεράστιας σημασίας. Ίσως μάλιστα, εδώ να έχουμε τη στιγμή που το Bear γίνεται πραγματικά αυτό που σήμερα ξέρουμε ότι είναι.
FX
Review (1×07)
Το αμέσως επόμενο επεισόδιο από το παραπάνω είναι αυτό που ξεχωρίζει για τους περισσότερους θεατές από την 1η σεζόν, και καταλαβαίνω το γιατί, αλλά το Ceres έχει κάτι από τον θρήνο, την έλξη του παρελθόντος στο παρόν, και τον οικογενειακό μελοδραματισμό που χαρακτηρίζει το Bear μάλλον περισσσότερο από κάθε τι άλλο.
Το Review από την άλλη έχει κάτι άλλο: Σασπένς! Ένα μονοπλάνο που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του επεισοδίου αναδεικνύει την αγωνιώδη παράνοια της καθημερινότητας μιας busy κουζίνας, και εδώ φαίνεται η ικανότητα της σειράς να αναπτύσσει διαφορετικές ιστορίες χαρακτήρων μέσα από μια κεντρική, καθηλωτική συνθήκη. Το μονοπλάνο της κουζίνας-ως-κόλασης το έχουμε ξαναδεί βέβαια (το Σημείο Βρασμού από τον σκηνοθέτη του Adolescence ήρθε νωρίτερα), οπότε προσωπικά δεν ένιωσα κάποιο τεράστιο σοκ βλέποντάς το. Με όλα αυτά τι θέλω να πω; Ωραίο επεισόδιο, όχι το απόλυτα αγαπημένο μου.
Worms (4×04)
ΟΚ, είμαστε αρκετά βαθιά στο κείμενο τώρα για να μπορούμε να μιλήσουμε λίγο και για τη νέα σεζόν; Το καλύτερο επεισόδιο με κάποια διαφορά είναι νομίζω αυτό που επιτέλους ασχολείται με την Syd και με το πώς μοιάζει ο δικός της κόσμος κι οι δικές της σκέψεις έξω από την παράνοια του Bear (και των Bears). Με γκεστ σταρ την (με σεβασμό, over-acting) Danielle Deadwyler, με την ίδια την Edebiri να γράφει το σενάριο του επεισοδίου της και την Janicza Bravo (του Zola) να σκηνοθετεί, αυτό το ημίωρο έχει διαφορετικό σχήμα, τόνο, αίσθηση από όλα τα υπόλοιπα.
Η Syd περνάει ώρα με την πιτσιρίκα κόρη της ξαδέρφης της, με τις σκηνές αυτού του απρόσμενου bonding να σκιαγραφούν τον χαρακτήρα της με ένα τρόπο που το χάος της κουζίνας δεν αφήνει πάντα να λάμψει. Δεν είναι κάτι το επαναστατικό ή σοκαριστικό ή ανατρεπτικό, αλλά είναι ένα όμορφο άραγμα με την πιο ενδιαφέρουσα ηρωίδα της σειράς.
FX
System (1×01)
Πάμε τώρα πολύ πίσω, για την ακρίβεια στον πιλότο της σειράς. Ένας τηλεοπτικός πιλότος, τουλάχιστον τα παλιά χρόνια που οι άνθρωποι έκαναν ακόμα σειρά κι όχι ταινίες τραβηγμένες και κομμένες στα 7, ήταν το επεισόδιο που έπρεπε να συστήσει στον θεατή την κεντρική ιδέα της σειράς, όλους τους χαρακτήρες, τις κεντρικές αλληλεπιδράσεις τους, τον χώρο των αλληλεπιδράσεών τους. Το System τα κάνει όλα. Όχι απλά ένας από τους καλύτερους πιλότους των τελευταίων χρόνων, αλλά ένας υποδειγματικός πιλότος, γενικότερα.
Μπαίνουμε στο επεισόδιο και στον κόσμο της σειράς με ένα αστικό μοντάζ ήχων, τοποσήμων, γεύσεων. Η σειρά εξαρχής σου λέει ότι θέλει να σου μιλήσει για κάτι αληθινό και το κάνει, συστήνοντάς μας ένα μεγάλο ensemble χαρακτήρων, τα διάφορα κεντρικά τους δράματα (πολλά εκ των οποίων επιβιώνουν ως σήμερα ακόμα), αλλά σημαντικότερα όλων, τον τόπο τους. Τον εργασιακό αλλά και τον αστικό. Είναι πολύ μεγάλος λόγος επιτυχίας του Bear ότι ποτέ δεν νιώσαμε πως πουλάει κάτι το τουριστικό, κι αυτό το πρώτο επεισόδιο έβαλε για τα καλά τις βάσεις.
The Bear (2×10)
Ένα ακόμα από τα διάσημα και αγαπητά επεισόδια της σειράς για τα οποία είμαι διχασμένος, αλλά ας πούμε πως επικρατεί η καλή του πλευρά μέσα μου. Στο φινάλε της 2ης σεζόν στήνεται μια νύχτα σερβιρίσματος για φίλους και συγγενείς, κάτι που μας χαρίζει ένα πολύ μεστό, απολαυστικό πρώτο μισό. Απλά νιώθεις τη χαρά και την περηφάνια κάθε ανθρώπου αυτής της κουζίνας που εξυπηρετεί έναν δικό του άνθρωπο με κάτι τόσο όμορφο.
Από την άλλη, ενώ η αγωνία και το σασπένς είναι κάτι που η σειρά έχει αποδείξει ότι κάνει καλά, θα τολμήσω να πω ότι εδώ το πράγμα πάει ένα βήμα παραπέρα στο κενό. Ο Carmy παγιδεύεται μέσα στο Συμβολικό Και Κυριολεκτικά Ψυγείο καθώς κάθε του άγχος και φόβος παίρνουν τον έλεγχο. Δε μπορώ να το εξηγήσω απόλυτα, αλλά όλο αυτό φωνάζει πολύ έντονα «τηλεοπτικό γράψιμο», χωρίς να σημαίνει πως χάνει τον θεατή. Απλά παρακολουθούμε μια ακραία δραματική κορύφωση ιδεών που έχουμε ήδη υπόψιν. Αλλά τελοσπάντων: Καλό είναι!
Goodbye (4×10)
Αυτό είναι οριακά το αντίστοιχο φινάλε 4ης σεζόν Sopranos για το The Bear. Εκεί που περιμένεις να δεις… κάτι άλλο, δεν ξέρω ακριβώς τι, αλλά η σειρά μας έχει επικεντρώσει το ενδιαφέρον γύρω από το ρολόι, τον χρόνο που τελειώνει, το αστέρι Μισελέν, όλα αυτά… κι αντ’αυτού το φινάλε είναι απλώς οι τρεις κεντρικοί ήρωες να τσακώνονται στην πίσω αυλή.
Δεν το άντεξα όλο το ημίωρο με το ίδιο ακριβώς ενδιαφέρον, καθώς σε σημεία έμοιαζε κι από τον ίδιο τον διάλογο σα να υπάρχει μια εξάντληση, ένα συγγραφικό τέντωμα – αλλά είναι μια πάρα πολύ έγκυρη ιδέα, ένα καλό showcase των τριών ηθοποιών, πάνω απ’όλα μια αναγκαία στιγμή πλήρους και απερίσπαστης συνάντησης αυτών των τριών. Η ίδια του δε η κατάληξη με κάνει να σκέφτομαι πως θα μπορούσε μεν να τελειώσει η σειρά έτσι κιόλα, αλλά από την άλλη με εξιτάρει πολύ για τη συνέχεια. Όχι goodbye λοιπόν, αλλά εις το επανιδείν.
Doors (3×03)
Ας μπει κι ένα επεισόδιο από την 3η σεζόν, ας είναι. Μετά την πρεμιέρα (το χειρότερο επεισόδιο όλης της σειράς) και το αχανώς κακό αμέσως επόμενο, αυτό επιχειρεί να κάνει για το εστιατόριο Bear ό,τι έκαναν τα δύο πρώτα για τους χαρακτήρες του. Περιέργως, αυτό βλέπεται με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον!
Ακολουθούμε λοιπόν τον πρώτο μήνα λειτουργίας του Bear, ένα μπαράζ μονοτονίας, αγωνίας, και ξανά μονοτονίας. Είναι ψυχοφθόρο, είναι περίεργα ενδιαφέρον… είναι κάπως σαν μουσική κάποιου 12λεπτου τζαμαρίσματος που έχεις ξεχάσει πώς ξεκίνησε. Αλλά με την καλή έννοια! Πιάνει ένα vibe και δεν το αφήνει. Σημαντικό για μια σειρά να έχεις και τέτοια επεισόδια – και να λειτουργούν.
Η Ayo Edebiri ως Sydney Adamu / CR: Frank Ockenfels/FX
Honeydew (2×04)
OK, είπα στην αρχή ότι είναι με τυχαία σειρά. Είπα ψέματα. Γιατί αυτό είναι το αγαπημένο μου όλων. Μακριά από τους μελοδραματισμούς εντυπωσιασμού και το μπαράζ από φορσέ εμφανίσεις πασίγνωστων γκεστ σταρ (ναι… όλα αυτά τα οικογενειακά τραπέζια της σειράς, δεν είναι καθόλου η φάση μου, δεν πιστεύω ούτε μισό τους δευτερόλεπτο), αυτό είναι το άλλο είδος επεισοδίων που κάνει με συνέπεια η σειρά. Δηλαδή, μικρά, αυτοτελή πορτρέτα χαρακτήρων.
Εδώ ακολουθούμε τον Μάρκους στην Κοπεγχάγη καθώς ο Will Poulter του μαθαίνει να φτιάχνει γλυκά σαν άλλο Μιγιάγκι. Ό,τι ισχύει για το Forks που αναφέραμε στην αρχή του άρθρου, εδώ ισχύει επί 10: Το επεισόδιο αποτυπώνει τον πηγαίο ενθουσιασμό της στιγμής που συνειδητοποιείς πως είσαι καλό σε κάτι που δεν είχες ιδέα. Γυρισμένο από τον Ramy Youssef του Poor Things, το επεισόδιο είναι γεμάτο μικρές και μεγάλες στιγμές μιας γλυκιάς ωρίμανσης. Στιγμιότυπα μιας πόλης, στιγμιότυπα μιας νέας τεχνικής, στιγμιότυπα τελικά μιας ζωής που εμπλουτίζεται.
Πολλά μπορείς να πεις για το Bear, αλλά «γλυκό» δεν το λες εύκολα. Κι όμως το Honeydew είναι πραγματικά το πιο ζεστό επεισόδιο, αντλώντας κάτι από την πεμπτουσία του πιο γλυκού χαρακτήρα αυτού του esnemble και καταφέρνοντας να το απλώσει σε όλο το ταψί. Απλά υπέροχο.
Η 4η σεζόν του The Bear στριμάρει στο Disney+.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.
