Κτίσματα – Η Αθήνα του Γιάννη Τσιούνη μέσα από εντυπωσιακά illustrations

Μέχρι που μια από αυτές, ζωντάνεψε κάπως αλλιώς μέσα του. Μια φωτογραφία από τη Σταδίου στάθηκε η αφορμή για να ξεκινήσει ένα νέο πρότζεκτ, που αποτυπώνει σημεία της Αθήνας –διάσημα ή και όχι τόσο– αλλά μέσα από μια καθαρή, συμμετρική αισθητική, γραμμών και σχημάτων.

Πες το και την οπτική ενός ανθρώπου που έχει μια πόλη ως βίωμα αλλά πλέον τη ζει ως επισκέπτης, πάντως τα έργα αυτά έχουν κάτι το δροσιστικό, το ελπιδοφόρο. Βλέπουν μια Αθήνα στον σκελετό της, διαχρονική, έξω από τάσεις, και περιστασιακές μεταμορφώσεις.

Τα Κτίσματα, που μπορείτε να ακολουθήσετε στο Instagram και να αποκτήσετε μέσω του etsy, διοργανώνουν μια βραδιά λανσαρίσματος στο βιβλιοπωλείο Μπερλίν αυτή την Πέμπτη 3/7, μετά τις 20.00, όπου και θα είναι διαθέσιμη όλη η μέχρι τώρα συλλογή των prints των Κτισμάτων.

Με αφορμή αυτό το λανσάρισμα, ο Γιάννης Τσιούνης συστήνει τα έργα του (και τις εμπνεύσεις τους) στο OneMan και μιλάει για την Αθήνα όπως τη βίωσε κι όπως την έχει εκείνος στο μυαλό του.

Ο Γιάννης Τσιούνης.

Πότε σου ήρθε η ιδέα για τα Κτίσματα, ποια ήταν η αφορμή; Ήταν κάποιο συγκεκριμένο κτίριο ή μέρος της πόλης;

Πάντα μου άρεσε να κάνω βόλτες στην Αθήνα και να βγάζω φωτογραφίες μέρη και κτίρια που μου έκαναν για διάφορους λόγους εντύπωση. Όλες οι φωτογραφίες κατέληγαν σε ένα αρχείο το οποίο συχνά επισκεπτόμουν χωρίς ιδιαίτερο σκοπό, κυρίως ψάχνοντας έμπνευση για illustrations.

Η φωτογραφία μιας στοάς στη Σταδίου στάθηκε ως αφορμή να σχεδιάσω το πρώτο Κτίσμα, χωρίς βέβαια να έχω το concept στο μυαλό μου. Μέχρι τότε μου άρεσε να εικονογραφώ φυσικά μεσογειακά τοπία οπότε το urban concept της Σταδίου ήταν αρκετά κόντρα σε αυτό που είχα συνηθίσει. Παρ’ όλα αυτά, όταν το ολοκλήρωσα μου άρεσε πολύ και κατάλαβα πως υπάρχει κάτι ενδιαφέρον εκεί.

Ποια είναι η σχέση σου με την αρχιτεκτονική;

Δεν έχω ακαδημαϊκό ή επαγγελματικό υπόβαθρο στην αρχιτεκτονική, απλώς μου αρέσει να παρατηρώ τα κτίρια και να εστιάζω σε λεπτομέρειες που, για διάφορους λόγους, μου κάνουν εντύπωση. Δεν θα περιέγραφα τα Κτίσματα ως αρχιτεκτονικά illustrations, καθώς δεν βασίζονται σε μελέτη ή τεκμηρίωση, κάποια από τα κτίρια δεν γνωρίζω καν αν έχουν ιδιαίτερη αξία. Απλώς τυχαίνει να μου αρέσουν. Είναι περισσότερο ένα art project, με προσωπικό βλέμμα.

Εικαστικά ποιες είναι οι αναφορές σου;

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αναφορά για τη δουλειά μου, αλλά μερικοί από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες είναι o David Hockney, ο Matisse, ο Hiroshi Nagai και ο Guim Tió από τους πιο πρόσφατους.

Αποτυπώνεις την Αθήνα, μια πόλη μάλλον άτακτα ρυμοτομημένη, μέσα από ένα τρομερά καθαρό βλέμμα – ίσιες γραμμές, κενούς χώρους… Πώς προέκυψε αυτή η ανάγνωση της συγκεκριμένης πόλης;

Η αλήθεια είναι πως υπάρχει απλότητα, συνοχή και συμμετρία σε πολλά από τα κτίρια και μέρη της Αθήνας, αρκεί να προσπαθήσεις λίγο παραπάνω για να τα δεις, αγνοώντας τη φθορά και τη γενικότερη αίσθηση εγκατάλειψης. Φαντάζομαι πως τα 13 χρόνια παραμονής μου στο Λονδίνο και η έκθεσή μου σε μια πόλη που ζει σε μόνιμο άγχος ανανέωσης, όπου τίποτα δεν προλαβαίνει να παλιώσει, με έχουν οδηγήσει στο να εκτιμώ περισσότερο τα σημάδια του χρόνου και τον αντίκτυπό τους σε μέρη και κτίρια.

Ο τρόπος που τα παρατηρώ είναι πιο συναισθηματικός με αποτέλεσμα να ανοίγουν πόρτες για μια πιο «ελεύθερη» απόδοση, είτε μέσω της απλότητας είτε μέσω της χρήσης χρωμάτων και υφών.

Μίλησέ μας για τη σχέση σου με την Αθήνα – από το πώς την έβλεπες παλιά, στο πώς τη βλέπεις τώρα.

Η Αθήνα μου θυμίζει εκείνη τη φίλη που γνωρίζεις από παιδί και που πάντα ήταν ιδιόρρυθμη και ιδιοσυγκρασιακή με μια χαοτική ενέργεια, με συνεχείς αλλαγές διάθεσης, όχι ιδιαίτερα δημοφιλής, κάπως δύσκολο να την καταλάβεις αλλά για σένα είναι ο άνθρωπός σου και μόνο μαζί της νιώθεις οικειότητα.

Και ξαφνικά, μέσα σε μερικά χρόνια η φάση αλλάζει και μεταμορφώνεται σε ένα τελείως διαφορετικό άτομο, γνωρίζεται με όλο και περισσότερο κόσμο, είναι κοινωνική και ανοιχτή σε οτιδήποτε καινούργιο και όλες οι ιδιαιτερότητες, τα ελαττώματα, οι ανασφάλειες και οι αδυναμίες της μοιάζουν κρυμμένα κάτω από μια ψυχαναγκαστική εξωστρέφεια. Εσύ ξέρεις ότι δεν είναι ο εαυτός της, γνωρίζεις πως υποκρίνεται αλλά πλέον δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Είσαι μαζί της και την ακολουθείς γιατί όπως είπα, καλώς ή κακώς είναι ο άνθρωπός σου.

Τι είναι αυτό που κάνει για σένα την Αθήνα να ξεχωρίζει;

Είναι δύσκολο να έχω μια αντικειμενική άποψη και αρκετά εύκολο να πέσω στην παγίδα των κλισέ του μετανάστη που επιστρέφει στην Αθήνα περισσότερο σαν επισκέπτης. Παρ’ όλα αυτά, μερικά από τα πράγματα που την κάνουν να ξεχωρίζει για μένα είναι η αμεσότητα στην επικοινωνία, η αίσθηση ασφάλειας και οικειότητας στους δρόμους, η ευκολία με την οποία βρίσκεσαι με φίλους και φυσικά το γεγονός ότι μπορείς να παραγγείλεις ένα φρεσκοψημένο πεϊνιρλί στις 3 το πρωί και να έρθει ζεστό στο σπίτι σου. Πάνω απ’ όλα όμως, νιώθω ότι στην Αθήνα υπάρχει μια αίσθηση ελευθερίας και αυθορμητισμού.

Με ποια άλλα κομμάτια τέχνης έχεις συνδεδεμένη την Αθήνα, και πώς;

O «Ασύρματος Κόσμος» των Στέρεο Νόβα είναι ίσως ο πιο αθηναϊκός δίσκος που μπορώ να σκεφτώ. Η αστική ασφυξία στο «Ασανσέρ του ΙΚΑ», οι τάσεις για φυγή στο «Μοτοκούζι» και η εισαγωγή από το «Δεν Αλλάζω τα Ηχεία μου» που για κάποιο λόγο πάντα θα μου θυμίζει ένα ξημέρωμα στο κέντρο της Αθήνας μετά από κάποιο πάρτυ λίγο πριν μετακομίσω μόνιμα στο Λονδίνο και συνειδητοποιήσω πως μαζί με όλα αυτά που θα αφήσω πίσω, θα είναι και αυτοί οι κύριοι και οι κυρίες που κάθε πρωί ανοίγουν τα μαγαζιά τους, σηκώνουν τα ρολά και ρίχνουν νερό με το λάστιχο για να δροσιστεί ο δρόμος.

Ποια άλλη πόλη ή πόλεις σου γεννούν ένα αντίστοιχο fascination;

To Λονδίνο και συγκεκριμένα το Hackney, η γειτονιά που μένω 13 χρόνια από τότε που μετακόμισα από Αθήνα, εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να αποτελεί πηγή έμπνευσης, να με κρατάει «ξύπνιο» και να με εκπλήσσει με το πόσο χώρο αφήνει σε διαφορετικές κουλτούρες, εικόνες και αφηγήσεις να συνυπάρχουν.

Το δεύτερο αγαπημένο μου μέρος είναι η Σέριφος, το νησί όπου περνάω τα τελευταία μου καλοκαίρια και από το οποίο, μάλλον, έχει επηρεαστεί η χρωματική παλέτα των Κτισμάτων, από τα πετρώματα και τα ορυκτά. Σε ένα ιδανικό σύμπαν, όταν ολοκληρώσω τα αθηναϊκά Κτίσματα, θα μου άρεσε να κάνω ένα tribute στο Hackney και μετά στη Σέριφο.

Άλλα μέρη που θα μπορούσαν να αποτελέσουν έμπνευση για μελλοντικά Κτίσματα είναι η Μπανγκόκ και το Μεξικό Σίτι, με την εξωτική και χαώδη αστική τους ζούγκλα, αλλά και τα μικρά, ερημωμένα χωριά και πόλεις στη μέση του πουθενά στο Μαρόκο.

Τα αληθινά μέρη πίσω από τα Κτίσματα

Σταδίου

Η αφορμή για να ξεκινήσω τα Κτίσματα ήταν αυτή η φωτογραφία, την έβγαλα ένα ανοιξιάτικο απόγευμα όσο βόλταρα στο κέντρο προσπαθώντας να αποτυπώσω τα χρώματα και το φως που έκαναν τα υλικά να αστράφτουν δημιουργώντας μια, κάπως απόκοσμη ατμόσφαιρα. Προφανώς, δεν βγήκε αυτό στη φωτογραφία και έτσι αποφάσισα να τη μετατρέψω σε εικονογράφηση.

Χίλτον

Ένας από τους λόγους που εικονογράφησα το Χίλτον πέρα από την αισθητική και ιστορική του αξία, είναι η ανάμνηση που έχω από παιδί, να το κοιτάζω φευγαλέα μέσα από το παράθυρο στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και να νιώθω ένα περίεργο δέος, σαν να βλέπω κάτι εξωπραγματικό.

Γλυφάδα

Μένοντας στην Αργυρούπολη, η Γλυφάδα ήταν πάντα για μένα η πιο κοντινή «εξωτική» διέξοδος. Η παραλιακή αύρα, οι φοινικιές, τα μεγάλα πεζοδρόμια και η αμερικανική αύρα που άφησε η αεροπορική βάση του Ελληνικού, έκαναν τη Γλυφάδα τον απόλυτο προορισμό για τις πρώτες μου κοπάνες.

Τη φωτογραφία αυτή την τράβηξα ένα βράδυ, σε έναν τελείως άδειο δρόμο, χωρίς κόσμο και κίνηση. Η ησυχία, σε συνδυασμό με τη θέα του οριακά kitsch κτιρίου και του μοντέρνο μοτίβου, δημιούργησαν αναπάντεχα μια ενδιαφέρουσα neo-noir κινηματογραφική ατμόσφαιρα που μου θύμισε κάτι από Lynch.

Εξερευνήστε τα Κτίσματα: Instagram | Etsy. Όλη η συλλογή prints θα είναι διαθέσιμη σε μια βραδιά στο βιβλιοπωλείο Μπερλίν αυτή την Πέμπτη, 3/7, 20.00 ως 23.00.

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.