Προς μουσική γνώση και συμμόρφωση

Το Oneman δίνει για μια μέρα το τιμόνι στο AD&PR Lab του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών. Το κείμενο που θα διαβάσεις παρακάτω αποτελεί μέρος μίας ενέργειας κατά την οποία πάνω από 40 φοιτητές του AD&PR Lab πρότειναν, έγραψαν και δημοσιεύουν το δικό τους κείμενο στο Oneman. Μπορείς να διαβάσεις όλα τα κείμενα των φοιτητών στο microsite που δημιουργήσαμε για την ενέργεια.

Δεν υπάρχει αμφισβήτηση στο ότι η κιθάρα αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή μουσικά όργανα παγκοσμίως. Λόγω της κατασκευής και του μεγέθους ,δυνάμεθα να την κουβαλάμε οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Δεν είναι περίεργο που ακόμη και το κάθε καγκουροειδές κλαμπόβιο ή/και μπουζουγκτζίδικο ον, θα έχει στο δωμάτιο του μια κιθάρα, την οποία θα γρατσουνάει ενίοτε.

Ο κιθαρωδός πολλές φορές-όχι πάντα, για να μην παρεξηγούμαι- ασκεί γοητεία στις μάζες περισσότερο απ’ ότι άλλοι οργανοπαίκτες της οικογένειας των εγχόρδων. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά ζητήματα όσον αφορά το τι εστί κιθαρίστας, το ποιος παίζει καλή κιθάρα, και  ποιος νομίζει ότι παίζει καλά( με αποτέλεσμα να βιάζει  έναν ατέρμονο κόσμο αρμονίας). Σαφώς οι απαντήσεις είναι μέχρι ενός βαθμού υποκειμενικές, όμως υπάρχουν ένα σωρό φαινόμενα τα οποία εκνευρίζουν ΑΣΚΗΜΑ αξιόλογους μουσικούς και φίλους της  μουσικής και ταυτόχρονα ενδέχεται να μπερδέψουν άτομα που θέλουν να μάθουν περισσότερα για τη τέχνη αυτή, τη θεωρία της και τα μυστικά της εν γένει.

Από συναναστροφές με άτομα που πλησιάζουν σε αυτό που λέμε μουσικός – γιατί κακά τα ψέματα, ο τέλειος μουσικός δεν υπάρχει ,ακόμη και να είναι κάποιος αστέρι στη τέχνη της fuga ,να έχει πάρει εκατό διπλώματα, να ξέρει πάνω από 4-5 όργανα, πάντα θα έχει το ρόλο του μαθητή στο χώρο της μουσικής (όπως και ο καθένας ανεξαιρέτως σε κάθε πεδίο τέχνης και επιστήμης)-έχουν πλέον εντοπιστεί τα πιο εκνευριστικά σημεία, εκ των οποίων ορισμένα προκαλούν έντονη δυσφορία στον κάθε κιθαρίστα (που γνωρίζει θεωρία ή έστω παίζει χωρίς θεωρητικές γνώσεις ,αλλά το νιώθει ),βιασμό της μουσικά καλλιεργημένης ψυχής του και κατακερματισμό και εξουδετέρωση όλου του μουσικού του είναι. Επομένως ας τα επισημάνουμε και ας ευχηθούμε να εξαλειφθούν το συντομότερο δυνατόν.

Emo-καγκούρια

Tο νούμερο ένα θέμα που μου διαλύει τα νεύρα είναι ότι πολλοί ευαισθητοκάγκουρες ,που επιδιώκουν να ρίξουν εξίσου ακαλλιέργητες κορασίδες ή και να ανταγωνιστούν άτομα υψηλότερου δείκτη  IQ και EQ, ισχυρίζονται πως παίζουν κιθάρα ,διότι γνωρίζουν τις συγχορδίες σε 2-3 τραγούδια του Χατζηγιάννη (σαφώς και δεν αναφέρομαι σε άτομα που μόλις ξεκίνησαν το μουσικό τους ταξίδι και καταπιάνονται με λίγες συγχορδίες-φυσικά πολλοί έτσι ξεκινάνε). Οι τεντυμπόιδες αυτοί ζήτημα να γνωρίζουν τι σημαίνει C ή Bb.H κιθάρα δεν είναι μόνο συγχορδίες!! Και εγώ ξέρω να φτιάχνω μακαρόνια και να βάζω τοστ. Αυτό όμως δε με κάνει σεφ. Επίσης το ότι ξέρετε να παίζετε κάποια άσματα της Πάολα ,δε σημαίνει ότι κατανοείτε την αρμονία ,τη φυσικότητα και τα μαθηματικά στοιχεία που ενέχουν στη δομή τους .Επίσης οι συγχορδίες δεν είναι μόνο majore (1,3,5) και minore (1,3b,5).Υπάρχουν και οι συγχορδίες με αυξημένες πέμπτες(1,3,5#), οι ντιμινουίτες(1,3b,5b,7bb) ,οι  συγχορδίες εβδόμης(1,3,5,7) και ένα σωρό αμέτρητες άλλες. Και θερμή παράκληση το G7 μη το λέτε g εφτά, g εβδόμης λέγεται.Eπίσης στο μπαρέ να σας δω.

Αμνήμονες Μουσικοί

Προκλητικό θέμα είναι η δήλωση από κάποιους :’’Παλιά πήγαινα σε ωδείο, τώρα δε θυμάμαι τίποτα’’. Για να μη θυμάσαι τίποτα σημαίνει ότι δεν έμαθες και τίποτα ή έστω αυτά που έμαθες δεν τα μελέτησες αρκετά. Δε λέω μετά από πέντε χρόνια αποχής από το ”άθλημα” να παίζεις με κλειστά τα μάτια και να θυμάσαι κάθε νότα που είναι ακριβώς ή να  ελίσσεσαι από τάστο σε τάστο σε χρόνο άπιαστο και να κουρδίζεις και να ξεκουρδίζεις τις χορδές σε άλλους τόνους ίσως να είναι κάπως δύσκολο ,αλλά παίξε κάτι.  Είναι σαν το ποδήλατο. Αν έχεις να κάνεις δύο χρόνια ,είναι φυσικό να σε αγχώνει η όλη διαδικασία. Όμως….τι διάολο….7 μέτρα τα κάνεις.

Λατέρnative τύποι/under-underground

Σε παρόμοια θέση (ίσως από άποψη έλλειψης τεχνικής, ίσως από άσχημα παιδικά βιώματα, ίσως επειδή έτσι σου βγαίνει-παίζει και αυτό-μην είμαστε απόλυτοι) είναι και οι ΄΄κιθαρωδοί” της ”underground” ελληνικής σκηνής. Αυτοί είναι πιο εναλλακτικοί ,κουλτουριάρηδες και ”ψαγμένοι”. Ξέρουν να παίζουν κάθε κομμάτι από διάφανα κρίνα και ένα σωρό άλλα κλαψοτέτοια σχήματα που εξυμνούν σε κάθε στίχο την θλίψη, τη μοναξιά και το δράμα της ανθρώπινης ζωής. Εδώ οφείλω να ομολογήσω ότι δεν μπορώ να κατανοήσω αν οι συγκεκριμένοι υστερούν σε τεχνική ή σε μουσική ποιότητα και καλό γούστο στιχουργικά. Αυτό μάλλον δε θα το μάθουμε ποτέ.

Φανατικοί χρήστες της πένας

Θα ήθελα να επιμείνω σε ένα άλλο μείζον ζήτημα. Γενικώς οι κιθαρίστες της κλασσικής δέχονται επίθεση ,καθώς αφήνουν στο ένα χέρι νύχια. Αρκετοί βλέποντας αυτούς της ηλεκτρικής και ακουστικής ,προσέχουν την πένα και αρέσκονται στη τριβή της με τις χορδές. Επομένως

απορούν γιατί κάποιος να θέλει να παίξει με νύχια. Όσο και αν φαίνεται ultra gay ,το γεγονός ότι περιποιούνται οι της κλασσικής κιθάρας τα νύχια τους (και συχνά αγοράζουν μέχρι και σκληρυντικό), όσοι δε το ξέρετε η κλασσική δεν παίζεται χωρίς νύχια. Είναι αδύνατον να παίξεις λόγου χάρη την έκτη με τη δεύτερη χορδή. Δεν έχω να προσθέσω άλλο επιχείρημα ως προς το προαναφερθέν ζήτημα. Όποιος δεν πείθεται να το δοκιμάσει στην πράξη.

Για τους rookies

Μία ανυπόφορη τάση είναι η επιλογή των νέων συγκροτημάτων στις πρώτες τους εμφανίσεις να παίζουν τα μια σειρά από χιλιοπαιγμένα τραγούδια, τα οποία δεν αντέχεται να ξανακουστούν. Ας σημειώσουμε ότι δεν πρόκειται περί έλλειψης μουσικής παιδείας ,αλλά όπως είναι επόμενο τα πρώτα live είναι εξαιρετικά αγχωτικά για κάποιους ,ειδικά για τους αρχάριους, γι’ αυτό και συνήθως τα κομμάτια είναι ως προς το ορχηστρικό μέρος σχετικά απλά. Δυστυχώς τα τραγούδια που επιλέγονται είναι το zombie, το λιωμένο παγωτό ,ο βασιλιάς της σκόνης κτλπ . Σε καμία περίπτωση δε θα αμφισβητούσα την αξία αυτών των τραγουδιών ,αλλά ρε παιδιά βρείτε και κανένα άλλο. Επιπλέον τα riff των: smoke on the water και seven nation army είναι βασικές αξίες( μάλιστα το smoke on the water αν και ροκ ,το riff του είναι βασισμένο σε τζαζ κλίμακα) αλλά δεν παλεύεται να ακούγονται συνέχεια.

Bass-haters

Τέλος ,θα ήθελα να υπερασπιστώ ένα συγγενή της κιθάρας ,το μπάσο. Προς γνώση και συμμόρφωση για όσους ελληνάρες αμφισβητούν την αξία του. Το μπάσο έχει κάποιο ρόλο, δεν είναι διακοσμητικό. Μπορεί σε κάποια συγκροτήματα μέταλ και ροκ κυρίως (π.χ. metallica μετά Cliff) πολλές φορές να παίζει κάτι πολύ κοντά στη ρυθμική (και στη lead κάποιες φορές) ,ωστόσο σε άλλα είδη ,όπως τζαζ και μπλουζ ο ρόλος του είναι εμφανέστατος.

Αυτά από εμένα. Για όσους συμφωνούν χαίρομαι και για όσους διαφωνούν ή/και έχουν νεύρα ,διότι υπηρετούν μία ή και παραπάνω από τις προλεχθείσες τακτικές χαίρομαι εις διπλούν.