Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς μέσα από τρεις ανέκδοτες ιστορίες

Τα χέρια του σε έσφιγγαν σαν μέγγενη, είχε τεράστια, σχεδόν υπερφυσικά δάχτυλα. Οι εκρήξεις του μέσα και έξω από το παρκέ ήταν παροιμιώδεις, όπως και οι ατέλειωτες κόντρες πρώτα με τους ίδιους τους παίκτες του, μετά με τους αντίπαλους προπονητές και σίγουρα τους διαιτητές.

Οι συνεργάτες του, πολλές φορές, δεινοπαθούσαν δίπλα του, αλλά, όταν ο Ίβκοβιτς είχε πειστεί για τη χρησιμότητα κάποιου, τον εμπιστευόταν με κλειστά μάτια και τον τιμούσε με τη φιλία του για πάντα. 

Ο Τάκης Λιβιεράτος ήταν ένας απ’ αυτούς. Ο πρώην γενικός διευθυντής της ΚΑΕ Ολυμπιακός μπορεί να μιλάει ώρες για τον σπουδαίο Σέρβο κόουτς, τον οποίο γνώρισε στον Πανιώνιο (τον υποδέχθηκε) και όπως όλοι … πέρασαν από συνεχόμενα τεστ δοκιμασίας, μέχρι να γίνει σχεδόν το δεξί του χέρι. Χρειάστηκε μια αναλυτική έκθεση για κάθε παίκτη του Πανιωνίου ξεχωριστά, πολλή δουλειά αλλά και μια προπόνηση γεμάτη μπινελίκια.

Ήταν η δεύτερη χρονιά, στο ξεκίνημά της, με τον Λιβιεράτο, τότε μάνατζερ των «κυανέρυθρων», να συνοδεύει τον Μπάιρον Ντίνκινς σε μια συνέντευξη για το περιοδικό Τρίποντο. Ο Τάκης έκανε χρέη διερμηνέα. Πες-πες, η συνέντευξη κράτησε σε μάκρος και η προπόνηση της ομάδας καθυστερούσε να ξεκινήσει.

Ο Ίβκοβιτς πέταγε φωτιές από τα μάτια του όταν είδε τον Ντίνκινς και τον Λιβιεράτο να μπαίνουν στο κλειστό, σχεδόν τρέχοντας. Ο Τάκης άκουσε τη βροντερή φωνή του Ντούντα να λέει: «Μπρε, εσύ είσαι μάνατζερ της ομάδας, ή του Ντίνκινς;».

Ο ξανθομάλλης παράγοντας ένιωσε τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια του, την επόμενη μέρα υπέβαλλε την παραίτησή του, η οποία όμως δεν έγινε δεκτή. Καθώς ο Πανιώνιος αναχωρούσε για ένα ματς στο εξωτερικό, πήγε στο αεροδρόμιο με κατεβασμένο το κεφάλι, είδε τον Ίβκοβιτς να μη δίνει συνέχεια και κατάλαβε ότι είχε ξεχάσει την οργή του.

Καυγάς εξ’ αιτίας της Νίκης!

Ο Κώστας Μπογατσιώτης έκανε «κλικ» στον Ίβκοβιτς με το καλημέρα. Ενώ ο Ολυμπιακός αναζητούσε ένα βοηθό προπονητή και οι υποψήφιοι ήταν και πολλοί και γνωστοί, ο Ντούντα, έχοντας πάρει τις κατάλληλες πληροφορίες από φίλους του στη Θεσσαλονίκη για τον «Μπόγα», τον υποδέχθηκε σπίτι του, ψήνοντας μία συναγρίδα.

Προς έκπληξη του Έλληνα κόουτς και του Τάκη Λιβιεράτου, που τον συνόδευε, ο Ίβκοβιτς δεν χρειάστηκε παρά δέκα-είκοσι λεπτά για να πει στον Μπογατσιώτη «εντάξει, Κώστα, θα συνεργαστούμε». Όταν ο Μπόγας, του είπε «ξέρεις κόουτς δεν μιλάω πολύ καλά αγγλικά», ο Ίβκοβιτς του απάντησε: «Μη σε νοιάζει μπρε. Για μπάσκετ θα μιλάμε, δεν θα δίνουμε διαλέξεις».

Πράγματι, ο Μπογατσιώτης εκτός από τη δουλειά του ασίσταντ, έγινε και ο συνδετικός κρίκος μεταξύ χεντ κοουτς και παικτών. Μιλούσε δε μιλούσε καλά αγγλικά στο σπίτι του Μπόγα και στην ωραία αυλή του έγιναν δεκάδες τσιμπούσια με Έλληνες και ξένους.

Όπως όλοι, όμως, και ο Μπόγας περνούσε καθημερινά από τεστ, για να πείθεται ο Ίβκοβιτς ότι κάνει καλά τη δουλειά. Ώσπου μια μέρα εξ’ αιτίας της… Νίκης Μπάκουλη (ναι, ναι) παραλίγο να έρθουν στα χέρια. Το τι συνέβη, μου το είχε διηγηθεί ο ίδιος ο Κώστας Μπογατσιώτης στη συνέντευξη που είχε δώσει στο Contra.

«Η δουλειά ήταν κουραστική. Έκανα σκάουτινγκ των αντιπάλων, τα έδινα γραμμένα στον Μίνιτς που έφτιαχνε το CD. Μια φορά, είμαστε στη Χαλκίδα για μίνι προετοιμασία, εν όψει του Final Four. Την προηγούμενη μέρα παίζουμε με τον Πανελλήνιο, φιλικό. Για έναν λόγο που δεν θυμάμαι, ο Ίβκοβιτς δεν είχε έρθει στο ματς και κοούτσαρα εγώ».

Έλα όμως που στο ματς ήταν παρούσα η Νίκη Μπάκουλη η οποία την άλλη μέρα είχε λεπτομέρειες του ματς στην εφημερίδα Sportime. Υποτίθεται ότι ο αγώνας ήταν κεκλεισμένων των θυρών και δεν έπρεπε να διαρρεύσει τίποτε προς τα έξω.

Πάμε στη Χαλκίδα, του το διαβάζουν κι από χαλασμένο τηλέφωνο, καταλαβαίνει ότι η Νίκη είναι φίλη μου. Εκείνη την ώρα έκανα προπόνηση με τους ψηλούς. Έρχεται, μου την… πέφτει και με αποκαλεί «ρουφιάνο». Γύρισε το μάτι μου. Αφήνω την μπάλα και ορμάω κατά πάνω του. Με έπιασαν την τελευταία στιγμή ο Βαγγέλης Αγγέλου και ο γυμναστής Γιάννης Μεριχωβίτης. Κι εκείνη τη στιγμή μου λέει: «Εντάξει Κώστα, συγγνώμη”» Από τότε γίναμε αχώριστοι».

Ένα χρόνο τεστ στον… υπεύθυνο

Να πω την αλήθεια το συγκεκριμένο γεγονός δεν το θυμάμαι, έχουν περάσει και τόσα χρόνια. Δεν θυμάμαι δηλαδή αν ο Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε ζητήσει να μάθει πως διέρρευσε το σκορ και οι πόντοι του αγώνα. Μάλλον είχε κάνει απευθείας «πέσιμο» στον έρμο τον Μπόγα. Κανονικά θα έπρεπε να τα βάλει μαζί μου, αφού τότε ήμουν υπεύθυνος Τύπου του Ολυμπιακού. 

Θυμάμαι ένα άλλο παρόμοιο παιχνίδι, ωστόσο. Ήταν στη διάρκεια της προετοιμασίας, όταν κατά την προσφιλή τακτική των ομάδων έπρεπε να δοθεί μόνο το αποτέλεσμα. 

Έλα όμως που σε εκείνο το παιχνίδι, ο Νάσος Γαλακτερός είχε σημειώσει 20 -25 πόντους. Ο διεθνής άσος τον οποίο ο Ίβκοβιτς χρησιμοποιούσε ελάχιστα, τύγχανε εκτός των άλλων και ξάδερφος του αείμνηστου συναδέλφου Γιάννη Αντωνόπουλου, επικεφαλής του ρεπορτάζ μπάσκετ, στο ΦΩΣ των Σπορ.

Ο Γιάννης … λύσσαξε. Άρχισε να τηλεφωνεί στους παίκτες του Ολυμπιακού, έναν προς έναν, για να μάθει πόσους πόντους έβαλαν εκείνοι, ώστε να δώσει το πραγματικό ρεπορτάζ (ναι, υπήρχε κάποτε και αυτή η δημοσιογραφία). Νομίζω ότι βρήκε τους περισσότερους και την επόμενη μέρα, είχε μια εικόνα καλύτερη από τους υπόλοιπους ρεπόρτερ.

Είχα την τύχη να συνεργαστώ με τον Ίβκοβιτς σε όλη την τριετία του στον Ολυμπιακό, όπως και με τον Γιάννη Ιωαννίδη πριν και μετά τον Ντούντα. Δυο τεράστιες μορφές του μπάσκετ, με διαφορετικά δομημένο χαρακτήρα, αλλά το ίδιο πάθος για την τελειότητα και την επιτυχία της ομάδας τους.

Τον «ξανθό» τον ήξερα και από την τριβή μου με το ρεπορτάζ μπάσκετ, όταν ακόμη ήταν στον Άρη. Με τον Σέρβο κόουτς, γνωρίστηκα όταν το καλοκαίρι του 1996, μετακόμισε από τον Πανιώνιο στον Ολυμπιακό. Δεν ήταν εύκολο να με αποδεχθεί αμέσως, λογικό μου φαίνεται τώρα αφού προφανώς με θεωρούσε «άνθρωπο του Ιωαννίδη». Έπρεπε κι εγώ να περάσω από τα γνωστά τεστ.

Ο Ντούντα, εκτός των άλλων, είχε μια παραξενιά. Ήθελε να εμφανίζεται, μπροστά στις κάμερες, «καθως-πρέπει». Δεν του άρεσε να δείχνει αναμαλλιασμένος, όλα έπρεπε να είναι στην εντέλεια, ακόμη και η εμφάνισή του, στην οποία έδινε μεγάλη προσοχή. 

Τότε, στη δεκαετία του 90, κάθε ταξίδι του Ολυμπιακού (και του Παναθηναϊκού) για εκτός έδρας αγώνα στην Ευρωλίγκα, συγκέντρωνε το ενδιαφέρον όλων των τηλεοπτικών καναλιών και δημοσιογράφων. Το ρεπορτάζ αεροδρομίου (στο παλιό Ελληνικό ή το Διεθνές) σήμαινε δεκάδες κάμερες και φώτα, ενίοτε σε δύσκολες πρωινές ώρες, όταν η αποστολή αναχωρούσε με τσάρτερ.

Μόλις εμφανιζόταν ο Ίβκοβιτς, οι κάμερες τον σημάδευαν πριν καν μπει στην αίθουσα, την ώρα που έφτιαχνε το μαλλί και την ίδια ώρα, ας πούμε, κρατούσε τη βαλίτσα του. Δεν του άρεσε να τον περικυκλώνουν. Μια-δυο, την τρίτη, άρχισε να παίρνει ανάποδες. Πιάνει παραμάσχαλα τον Παντελή Διαμαντόπουλο και αρχίζει να φωνάζει: «Παντελή μου, δεν υπάρχει εδώ κάποιος υπεύθυνος, να με προστατεύσει;».

Ο Τάκης Λιβιεράτος που παρακολουθούσε το όλο σκηνικό, έρχεται και με σκουντάει: «Για σένα λέει. Δεν θέλει τις κάμερες να τον ενοχλούν».

Δεν χρειαζόταν να μου το πει. Το είχα καταλάβει. Εγώ ήμουν ο «κάποιος υπεύθυνος», που έπρεπε να έχει ειδοποιήσει τις κάμερες. Ό,τι έκανα στη συνέχεια, δηλαδή. Ένα χρόνο, σχεδόν, ήμουν ο «κύριος υπεύθυνο» (πάντα έβαζε τη λέξη κύριος πριν χαρακτηρίσει κάποιον, ακόμη κι όταν τον μπινελίκωνε) μέχρι που μετά την παρουσίαση της ομάδας στην επίσημη συνέντευξη του Ολυμπιακού στη Ρώμη, ήρθε και μου είπε: «Μπράβο Γιάννη, ωραία δουλειά». Είχα περάσει όλα τα τεστ, πλέον…

Είσαι κάποιος πανεπιστήμονας;

Η συνεργασία μας, άλλωστε, ήταν από την αρχή άψογη. Καθιερώσαμε τις εβδομαδιαίες συνεντεύξεις, για να υπάρχει άμεση επαφή με τους δημοσιογράφους με τους οποίους, βέβαια, ήταν (πλην Παντελή Διαμαντόπουλου) ιδιαίτερα αυστηρός.

Σε μια τέτοια συνέντευξη έχει πει και μια από τις ιστορικότερες ατάκες του. Ήταν, αν δεν κάνω λάθος, η πρώτη της σεζόν 1997-98, με τον Ολυμπιακό να έχει ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο, χωρίς Ρίβερς, Σιγάλα (και τον Παπανικολάου που είχε δραπετεύσει προσωρινά στην Μπολόνια). Ξεκινάει ο Ντούντα, κάνοντας την εισαγωγή. Πάμε σε ερωτήσεις. Πρώτη από τον φίλο Λεωνίδα Μενεγάκη, που θέλει να βάλει στο κάδρο τους απόντες και το νέο ξεκίνημα.

Πριν αποσώσει την φράση του, ο Ίβκοβιτς έχει πάρει ήδη ανάποδες και αρχίζει να ρωτάει δηκτικά: «Μα τι ερώτηση είναι αυτή μπρε; Είσαι κάποιος πανεπιστήμονας του μπάσκετ;».