Βρες άλλο γραφείο που να έχει οπαδούς και της Manchester City και της Chelsea

Αυτοί οι όρκοι τους κάτω απ’ το βλέμμα του Θεού, είναι και οι μόνοι που τους ενώνουν, μαζί με τη δίψα για την κατάκτηση του τροπαίου. Κατά τ’ άλλα, καμία σχέση. Ο ένας έγινε Chelsea λόγω Vialli και Desailly και ο άλλος λόγω Oasis και Joy Division. Δεν υπάρχει κάτι να συζητήσουν εδώ.

Έχουν όμως την ανάγκη να εξηγήσουν γιατί το θέλουν τόσο πολύ και θα τους το επιτρέψουμε:

Με την Chelsea o Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ξέρω ότι ακούγεται και κλισέ και ψέμα σαν δήλωση αλλά, αλήθεια, υποστήριζα την Chelsea από πριν έρθουν τα λεφτά του Abramovich. Έχω ακόμα κρεμασμένη στη χωλ μου μια ζωγραφιά που αγόρασα από ένα πλανόδιο στο Λονδίνο που απεικονίζει τον Desailly, τον Le Saux, τον αρχηγό Dennis Wise, και φυσικά τον Vialli, εμβληματικό παίχτη/προπονητή, μια ιδέα που πραγματικά με ενθουσίαζε. Μάλλον με είχε συνεπάρει από μικρό το πόσους Ιταλούς είχε μαζέψει μια ομάδα από το Λονδίνο, αλλά και πόσο Ιταλική νοοτροπία είχε. Ο Zola κεντούσε, ο Bobby Di Matteo σε ρόλο μιας ακούραστης ομορφιάς και τον τίμιο Tore André «μπουκάλι κέτσαπ» Flo μπροστά, να μην ξέρεις αν θα σκοντάφτει στα πόδια του ή θα σου βάζει πέντε.

Αυτό που κατά ένα παράδοξο τρόπο διατήρησε η Chelsea καθώς άρχισε σιγά σιγά να χτίζει κάτι σαν σύγχρονη Ιστορία, ήταν αυτό το τόσο παλαιάς κοπής Ιταλικό βαθιά στο DNA της. Λες κι επρόκειτο για μια απέχθεια στην ίδια την ιδέα της κυριαρχίας, του φαβορί. Πέρασε χρόνια χτίζοντας ρόστερ για μεγαθήρια παίζοντας ασφαλές μουριανιακό ποδόσφαιρο για να πάρει τα πρωταθλήματα, έχασε τα Champions League, και φυσικά το κέρδισε τη μία χρονιά που έμοιαζε αληθινά αδιανόητο να το καταφέρει. Ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου εκείνο το συγχυσμένο, πανικόβλητο «η Chelsea έχει ζωστεί με εκρηκτικά και πάει!!!!» του Σωτηρακόπουλου λίγο μετά την αποβολή του Terry στον ημιτελικό με τη Barcelona και δευτερόλεπτα πριν το γκολ του Ramires που έβαλε την ομάδα σε σκορ πρόκρισης.

Ξέρω, είμαι μια ανάσα μακριά από το να αρχίσω τα «πού είναι οι Hazard που είναι οι Mourinho, πού είναι οι Torres κι οι Ancelottοι» αλλά δε φταίω που σε αντίθεση με άλλες έξαφνα πλούσιες ομάδες η Chelsea έχει και ιστορία! Σε κάθε περίπτωση, όπως είναι συνεπές για ομάδες με μια τέτοια διακύμανση στο πέρασμα των ετών, τα τελευταία χρόνια πάει να τελειοποιήσει το «τεταρτοπέμπτοι με έναν κόουτς ανά χρονιά» το οποίο είναι πολύ συναρπαστικό ειδικά όταν περιμένεις να δεις ποια από όλες αυτές τις σεζόν θα καταλήξει ράντομλι σε κάποιο Ευρωπαϊκό τρόπαιο. Έλα, πάμε, αφού έτσι το κάνουμε.

Με την Manchester City ο Κώστας Μανιάτης

Θα σκεφτείς ότι είμαι ένας ακόμη όψιμος οπαδός, κάποιος που του κούνησαν πετροδόλαρα, μύρισε το χρώμα του χρήματος και ήρθε. Κάνεις μεγάλο λάθος, απόδειξη αυτό το tweet που ξέθαψα και αποδεικνύει τη στενότατη σχέση μου με την ομάδα πριν καν αρχίσει να παίρνει πρωταθλήματα -στη νέα εποχή, γιατί παλιότερα είχε ήδη δύο σε αντίθεση με το ένα της Chelsea. Αυτό πάει για τον προηγούμενο κύριο στη γραμμή που πέταξε ημι-ειρωνικό χωρατό στο τέλος του κειμένου του.

Tweet απ’ το καλοκαίρι του ‘11, πριν καν σηκώσει ακόμα την πρώτη πρωταθληματική κούπα μετά το 1968, παρακαλώ:

Και τώρα αφού απέδειξα -μερικώς είναι η αλήθεια- την αφοσίωσή μου -τι να κάνω, μακάρι να είχα Twitter και το 1998-, ξεκινώ το παραλήρημα.

Τα ρούβλια δεν παίζουν μπάλα κύριοι της Chelsea, του Λονδίνου και των μεγαλοαστικών συνοικιών, κύριε Abramovich και κύριε Θοδωρή Δημητρόπουλε. Manchester City against modern football, σήμερα παίζουμε για τον Liam, τον Noel, τον Ian Curtis και τον Johnny Marr, για τον Mark E. Smith και όλους αυτούς που έστειλαν τη σκηνή του Manchester στον Θεό. Γιατί ναι, αυτοί με έκαναν City -το μόνο που θυμάμαι από παιδί μικρό- και όχι κάποιος ποδοσφαιριστής με γαλάζια ή κάποιο μεγάλο ματς.

Παίζουμε για τον Aguero τον τελευταίο εκείνης της φουρνιάς που ήρθε και άλλαξε την ιστορία της ομάδας, και που θέλουμε να φύγει με τον τίτλο που κανένας απ’ τους Toure, Kompany και Silva δεν είχε την τύχη να σηκώσει.

Μια κούπα που θα δικαιώσει την πιο πετυχημένη ομάδα της τελευταίας δεκαετίας στο νησί, που έσπασε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και που έδωσε στον πλανήτη άλλους δέκα χιλιάδες λόγους για να αγαπά ή να μισεί τον Pep Guardiola.

C’mon City, Blue Moon Rising, και τα σχετικά.