Υπάρχει ένας αγώνας μηχανών στον οποίο εκκινούν 500 αναβάτες και τερματίζουν 5

Φαντάζομαι κέρδισα ήδη την προσοχή σου. Πριν σου περιγράψω όμως τα όσα απίθανα συνέβησαν στην πίστα της Αυστρίας, Erzberg Rodeo, στην οποία διεξάγεται ο εξαιρετικά απαιτητικός αγώνας μοτοσυκλετών enduro, Hare Scramble, τα τελευταία 21 χρόνια, επίτρεψέ μου μια απαραίτητη εισαγωγή, για να σε βάλω στο κλίμα.

Βρισκόμασταν στο γραφείο με τον Χρήστο όταν οι καλοί άνθρωποι της Red Bull μας έστειλαν το “The Red Bulletin”, το περιοδικό το οποίο μας ενημερώνει για τις δραστηριότητες που διοργανώνει η εταιρεία σε ολόκληρο τον πλανήτη. Στις σελίδες του, θα βρεις τα πάντα σχετικά με τις εντυπωσιακές extreme εκδηλώσεις τις οποίες μας προσφέρει η Red Bull, από Barnstorming με αεροπλάνα, μέχρι surf και ανάβαση βουνού με ποδήλατο.

Ένα αντίστοιχο event άλλωστε ζήσαμε πολύ πρόσφατα και στη χώρα μας, με τον Χρήστο να περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την εμπειρία του από το Red Bull X-Fighters, το οποίο διοργανώθηκε με απόλυτη επιτυχία στο λατομείο μαρμάρων Διονύσου. Αν ήσουν ανάμεσα στους τυχερούς που έζησαν από κοντά αυτό το μοναδικό υπερθέαμα, φαντάζομαι συμφωνείς απόλυτα με τα γραφόμενα του Χρήστου, ενώ ταυτόχρονα πήρες μια γεύση από το θέαμα, τις δυσκολίες και τις συγκινήσεις που προσφέρουν αντίστοιχες εκδηλώσεις.

Στο συγκεκριμένο τεύχος του Red Bulletin, η προσοχή μας έπεσε αμέσως στην εντυπωσιακή φωτογραφία που συνόδευε το Hare Scramble. Μια γρήγορη αναζήτηση στην επίσημη ιστοσελίδα της Red Bull μας οδήγησε στην παρακολούθηση των highlights του αγώνα και αυτά που είδαμε μας άφησαν πραγματικά με το στόμα ανοιχτό.

Μέσα σε λίγη ώρα, είδα όσα περισσότερα video μπορούσα, διάβασα λεπτομέρειες για τον φετινό αλλά και παλαιότερους αγώνες και ανυπομονώ ήδη για τους επόμενους. Μέχρι τότε, λέω να σου περιγράψω όσα όμορφα και εντυπωσιακά έγιναν φέτος.

H ιστορία του αγώνα

Το Hare Scramble στο Erzberg Rodeo της Αυστρίας, πραγματοποιείται κάθε χρόνο το Μάιο ή τον Ιούνιο, από το 1995. Ο αγώνας διεξάγεται ημέρα Κυριακή, με την Παρασκευή και το Σάββατο να αποτελούν τις ημέρες των προκριματικών. 1500 αναβάτες παλεύουν για μια θέση στον τελικό της Κυριακής, στην εκκίνηση του οποίου θα βρεθεί τελικά μόλις το ένα τρίτο αυτών, κοντολογίς οι 500.

Οι αναβάτες έχουν στη διάθεσή τους 4 ώρες για να ολοκληρώσουν τον αγώνα δύναμης και αντοχής, με την πίστα να περιλαμβάνει φυσικά πολλά εμπόδια όπως απότομες ανηφόρες, βραχώδεις και λασπωμένες επιφάνειες και αναρίθμητες πτώσεις και συγκρούσεις, οι οποίες πολλές φορές οδηγούν σε ολοκληρωτική διάλυση των μηχανών.

“Αφεντικό” και διοργανωτής της πίστας είναι ο ένας και μοναδικός Karl Katoch, πρώην αναβάτης, ο οποίος πλέον αποφασίζει για την μορφολογία και τις δυσκολίες της πίστας. Για να καταλάβεις λίγο τη φάση, ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια της πίστας λέγεται “Karl’s Dinner”, εκεί όπου οι περισσότεροι αναβάτες καταλήγουν έρμαιο στις ορέξεις του Big Karl.

Από το 2007 μέχρι το 2011, στην κορυφή του βάθρου είχε κλείσει μόνιμη θέση ο Πολωνός Tadeusz Błażusiak, ενώ τα τελευταία 3 χρόνια, δύο νίκες έχει σημειώσει ο Βρετανός με το φανταστικό όνομα Jonny Walker. Ο Walker μάλιστα, πέρσι κατάφερε να φτάσει στη νίκη ολοκληρώνοντας την διαδρομή σε μόλις 1 ώρα και 37 λεπτά, τσαντίζοντας όπως φάνηκε το αφεντικό της πίστας.

Μια βόλτα Downtown

Ο τελευταίος χρόνος πρέπει να ήταν πολύ δύσκολος για τον Karl Katoch. Τον φαντάζομαι να φέρνει βόλτες κυκλικά σε ένα μικρό δωμάτιο, αναζητώντας τρόπους να δυσκολέψει τη διαδρομή, αισθανόμενος ότι το ρεκόρ κι ο εύκολος τερματισμός του Walker ντρόπιασαν τη φήμη του αγώνα.

Τα έφερε από εδώ, τα έφερε από κει και τελικά η λύση είχε το όνομα Downtown. Tι ήταν το Downtown; Επρόκειτο για ένα νέο κομμάτι στην πίστα, στο οποίο οι αναβάτες κλήθηκαν να κατέβουν σε ένα απότομο φαράγγι και στη συνέχεια να αναρριχηθούν σε ένα ακόμη πιο απότομο και λασπωμένο λόφο με ανώμαλο δρόμο.

Κάθε εμπόδιο για καλό λένε όμως και η αδιανόητη δυσκολία του συγκεκριμένου σημείου οδήγησε στην ομορφότερη στιγμή του αγώνα. Πριν φτάσουμε όμως εκεί, ας δούμε τι είχε συμβεί μέχρι οι αθλητές να φτάσουν στην κόλαση του Downtown.

Ο φετινός αγώνας

Όλα έμοιαζαν ιδανικά για τον Jonny Walker, με τον Βρετανό να έχει πάρει ένα ελαφρύ προβάδισμα από την αρχή της διαδρομής, ξεπερνώντας πρώτος όλα τα απαιτητικά εμπόδια που του έβαζε η πίστα.

Μια σύγκρουση με τον Błażusiak, έβγαλε εκτός μάχης τον Πολωνό, με την μηχανή του να πέφτει από έναν απότομο λόφο και να καταστρέφεται. Είπαμε, αυτός ο αγώνας δεν είναι για παιδάκια. Ο Walker είχε χτίσει μια διαφορά 4 λεπτών και 30 δευτερολέπτων από τους αντιπάλους του, όμως μια πτώση (όχι θα τη γλιτωνε) προκάλεσε ζημιά στη θερμοκρασία της μηχανής του με αποτέλεσμα ο συμπατριώτης του Graham Jarvis και ο Alfredo Gomez να τον πλησιάσουν, ενώ κατευθύνονταν προς το Carl’s Dinner.

Με τη μηχανή του Walker να ανεβάζει διαρκώς θερμοκρασία, οι Jarvis και Gomez βρήκαν την ευκαιρία να τον προσπεράσουν στο σαφώς πιο δύσκολο από τις προηγούμενες χρονιές Carl’s Dinner, ενώ από πίσω ακολουθούσαν και οι Andreas Lettenbichler, Wade Young. Όλοι τους κατάφεραν να περάσουν το συγκεκριμένο κομμάτι και συνέχισαν με προορισμό το Downtown και τον τερματισμό της πίστας. Που να ‘ξεραν τι τους περιμένει.

Green Hell ή αλλιώς η ομορφιά του αθλητισμού

Φτάνοντας στο Downtown οι αναβάτες συνειδητοποίησαν ότι είναι απλά αδύνατο να ανέβουν την απότομη πλαγιά. Μπροστά ο Jarvis και από πίσω οι υπόλοιποι, όλοι τους κολλημένοι στις λάσπες, με τον χρόνο να περνάει και τον Katoch να χαμογελάει σαρδόνια.

Η κλεψύδρα άδειαζε, το ενδεχόμενο ο φετινός αγώνας στο όνομα του νικητή να έχει ένα μεγάλο κενό έμοιαζε όλο και μεγαλύτερο και τότε οι Jarvis, Walker, Lettenbichler και Gomez, μαζί με τον Young o οποίος στο μεταξύ είχε αποκλειστεί επειδή έχασε ένα check point(!) αποφάσισαν το αδιανόητο: Απ’ το να μην κερδίσει κανένας, καλύτερα να κερδίσουν όλοι μαζί.

Σε μια ανεπανάληπτη ένδειξη ευγενούς άμιλλας και ομοψυχίας, ένωσαν τις δυνάμεις τους και έφτασαν στο σημείο να κουβαλάει και να σπρώχνει ο ένας τη μηχανή του άλλου, προκειμένου όλοι μαζί να καταφέρουν να ξεπεράσουν το Downtown, το οποίο είχε ήδη προλάβει να μετονομαστεί σε Green Hell. Εκεί για να τους βοηθήσει έμεινε και ο Young, επειδή YOLO, έχασε που έχασε τουλάχιστον ας κάνει τουλάχιστον μια καλή πράξη.

Μιάμιση ώρα μετά, οι 4 αναβάτες ξέφυγαν από τα νύχια του απότομου λόφου και είχαν μπροστά τους 30 λεπτά για να καταφέρουν να τερματίσουν μέσα στο χρονικό όριο των 4 ωρών. Όλοι μαζί είχαν ξεπεράσει την Πράσινη Κόλαση του Downtown, όλοι μαζί θα έφταναν και στη νίκη, χαρίζοντάς μας μια από τις ωραιότερες εικόνες που έχουμε δει στον αθλητισμό.

Δίπλα – δίπλα, αποκαμωμένοι, πέρασαν ταυτόχρονα τη γραμμή του τερματισμού, ανεβαίνοντας όλοι μαζί στο βάθρο. 30 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του χρόνου, κατάφερε να τερματίσει κι ένας πέμπτος αναβάτης, ο Mario Roman, ο οποίος πέρασε μόνος του το Downtown αντιμετωπίζοντας πρόβλημα τραυματισμού στο γόνατο. Ηθικός νικητής κι αυτός, το δίχως άλλο. Δηλαδή σοβαρά, ούτε σε ταινίες του Hollywood αυτά.

Το επιμύθιο

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το Hare Scramble του Erzberg Rodeo κέρδισε έναν νέο τεράστιο θαυμαστή καθώς ήδη ανυπομονώ να παρακολουθήσω του χρόνου ζωντανά τον αγώνα μέσα από την ιστοσελίδα της Red Bull.

Μέχρι τότε, κρατάω αυτό το μεγάλο μάθημα συναδελφικότητας, ευ αγωνίζεσθαι και ανιδιοτέλειας το οποίο μας παρέδωσαν σε αφθονία οι 4 φετινοί νικητές και ανυπομονώ να δω τι θα σκαρφιστεί ο Karl Katoch, ώστε να δυσκολέψει ακόμη περισσότερο τη ζωή των αναβατών. Μέχρι τότε, μπορεί να φάει απλά το καπέλο του.