Το ‘Back to the Future’ στα 35: Πώς γυρίστηκε η εμβληματική σκηνή του χορού

Ο πρώτος Marty ήταν ο Eric Stoltz, ένας ανερχόμενος τότε ηθοποιός μεθόδου που στην πορεία θα κέρδιζε μία υποψηφιότητα Χρυσής Σφαίρας για το ‘Mask’ και ευρεία αναγνώριση για το ‘Pulp Fiction’, ενώ εδώ και χρόνια πλέον ασχολείται και με την τηλεοπτική σκηνοθεσία πέρα από την υποκριτική. Την εποχή που προετοιμαζόταν το ‘Back to the Future’ ο Stoltz είχε σημαντικό buzz, γι’ αυτό και το στούντιο είχε επιμείνει στην πρόσληψή του αντί για την επιλογή του Michael J. Fox που ήταν η αρχική για τον σκηνοθέτη Robert Zemeckis και τον σεναριογράφο Bob Gale.

Μετά από κάποιες λίγες εβδομάδες γυρισμάτων, ο Zemeckis και ο Gale συνειδητοποίησαν ότι κάτι πήγαινε πολύ λάθος. Ο Stoltz ήταν πράγματι ένας εξαιρετικός δραματικός ηθοποιός ικανός να πουλήσει τις πιο σοβαρές στιγμές της ταινίας, δεν είχε όμως τη screwball ενέργεια, τη σωματική πιο πολύ δηλαδή κωμωδία που χρειαζόταν το ‘Back to the Future’. Το στούντιο δέχτηκε να αντικατασταθεί ο Stoltz με τον Fox και, μετά από κάποια ακόμα γυρίσματα που έγιναν χωρίς ο πρώτος να γνωρίζει ότι σύντομα θα απολυόταν, ο Zemeckis του ανακοίνωσε την απομάκρυνσή του από την ταινία.

Ο Eric Stoltz στον ρόλο του Marty McFly / Universal

Ένα αρκετά μεγάλο μέρος του βιβλίου του Caseen Gaines ‘We Don’t Need Roads: The Making of the Back to the Future Trilogy’, είναι αφιερωμένο σε εκείνο τον αμήχανο καιρό στο σετ. «Έχουμε μια ανακοίνωση να κάνουμε», είχε πει στο συνεργείο και το καστ ο Zemeckis από τον τηλεβόα του. «Θα είναι σοκαριστικό μάλλον – καλά νέα και κακά νέα κατά κάποιον τρόπο. Θα σας πω τα άσχημα νέα. Θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε μεγάλο κομμάτι απ’ όσα έχουμε κάνει γιατί έχουμε αλλάξει το καστ και θα έχουμε έναν καινούριο Marty, τον Michael J. Fox». Οι άνθρωποι γύρω του δεν χάρηκαν μεν, αλλά δεν έμοιαζαν θυμωμένοι ή ανήσυχοι. Κάποιος, μάλιστα, μέσα στο πλήθος φώναξε, «Αυτά σίγουρα δεν είναι τα κακά νέα!».

«Ωραία, τότε αυτά είναι τα καλά νέα», θα έκλεινε ο Zemeckis. «Οπότε υποθέτω τα άλλα καλά νέα είναι ότι συνεχίζουμε. Άρα είχα μόνο καλά νέα και καλά νέα».

Ο Fox ήταν όντως ο ιδανικός Marty McFly. Και δεν το απέδειξε πουθενά πιο περίτρανα από τη σκηνή του σχολικού χορού. Ο Marty έπαιξε το ‘Johnny B. Goode’ και έμοιαζε κυριευμένος από κάποιο ανώτερο ον. Σωματική ερμηνεία ήθελαν, σωματική ερμηνεία πήραν.

«Όταν έκανε τη σκηνή του ‘Johnny B. Goode, είχα έναν σπουδαίο δάσκαλο κιθάρας που μου έμαθε πώς να παίζω», αναφέρει ο Fox στο τελευταίο τεύχος του Empire. «Είπα στον Bob [Zemeckis], ‘Όταν θα κάνω αυτή τη σκηνή, επειδή παίζω κιθάρα, μπορείς να τη συντονίσεις με τα δάχτυλά μου. Δείξε τα χέρια μου ελεύθερα, όποια στιγμή θέλεις. Το γεγονός ότι είπα κάτι τέτοιο, μου έβαλε έξτρα πίεση να το κάνω σωστά το γ@μημένο».

Με τον χορό, βέβαια, δεν τα πήγαινε εξίσου καλά. Γι’ αυτό και προσέλαβαν έναν χορογράφο που είχε δουλέψει με τη Madonna για να τον βοηθήσει.

«Δουλέψαμε πάνω σε αυτό [το κομμάτι της ταινίας] για τέσσερις εβδομάδες και ταυτόχρονα δούλευα και με τον χορογράφο της Madonna. Του είπα, ‘κοίτα, χορεύω σαν πάπια. Δεν μπορώ να χορέψω. Αλλά αυτό που θα ήθελα να κάνω είναι να ενσωματώσω τα χαρακτηριστικά και τις ιδιαιτερότητες και τις ιδιορρυθμίες των αγαπημένων μου κιθαριστών, οπότε να κάνω τον ‘μύλο’ του Pete Townshend, [την κίνηση] του Jimi Hendrix πίσω από την πλάτη του, και το duck walk του Chuck Berry’. Τα προσθέσαμε όλα αυτά και εκείνος τα έκανε να ρέουν όλα μαζί. Κάτι τέτοιες στιγμές δεν σκέφτεσαι ‘είμαι κουρασμένος’ ή ‘νιώθω πίεση για να το κάνω αυτό’. Απλά το κάνεις και το καταδιασκεδάζεις».

Το ίδιο και το κοινό, ακόμα και 35 χρόνια μετά.

Παρουσιάζοντας στη μικρή οθόνη καλλιτεχνικά τηλεοπτικά πρότζεκτ στη λογική κινηματογραφικών παραγωγών, η HBO μεταμόρφωσε το μέσο της τηλεόρασης. Το POP για τις Δύσκολες Ώρες ακολουθεί τα βήματα του δικτύου εγκαινιάζοντας μια νέα σειρά-αφιέρωμα – από τη γέννησή του στα ‘60s και την επέλαση του ‘Sopranos’, μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε του ‘Six Feet Under’ και το σάρωμα του ‘Band of Brothers’.