REVIEWS

Το ‘Big Little Lies’ είναι η χαρά του κτηματομεσίτη

Πολυαναμενόμενο και ασφυκτικά γεμάτο από A-list σταρ (Nicole Kidman, Reese Witherspoon, Shailene Woodley) το Big Little Lies μας κάνει, τελικά, να ξεροσταλιάζουμε για εντελώς διαφορετικούς λόγους.

Έλα για να δεις το λόγο που δέχθηκε να κάνει τηλεόραση η Nicole Kidman για πρώτη φορά μετά το 1987, η Reese Witherspoon για πρώτη φορά μετά το guest της στα Φιλαράκια πίσω στο 2000 και η Shailene Woodley για πρώτη φορά μετά το τέλος του The Secret Life of the American Teenager. Μείνε για 1.000 +1 διαφορετικούς λόγους.

Ξεκινώντας από το φανταστικό/ σούπερ ντούπερ υπόλοιπο cast, που περιλαμβάνει τον ‘Ταρζάν’ Alexander Skarsgård ως τον σύζυγο της Nicole Kidman με το βαρύ χέρι και την προτίμηση στο σεξ μετά τον καβγά.

Την υποψήφια για δυο Όσκαρ Laura Dern ως την επιτυχημένη επιχειρηματία μαμά που τολμά να αψηφήσει την παντοκρατορία της νοικοκυράς μαμάς-κέρβερου Reese Witherspoon στο κυριλέ σχολείο όπου πάνε τα παιδιά τους (σε ένα ρόλο που κάνει το χαρακτήρα της στο Election να μοιάζει ‘κουλ και λάιτ’ συγκριτικά).

Την -πανταχού παρούσα τον τελευταίο καιρό- Zoe Kravitz ως την επόμενη σύζυγο του πρώην της Reese (που είναι και πανέμορφη και yoga teacher). Και, αναπάντεχα, τον μουσάτο Adam Scott, στον ρόλο του πειθήνιου νερντ νυν συζύγου της Reese που, ωστόσο, κρύβει θυμό μέσα του.

Και συνεχίζοντας με την υπέροχη ατμόσφαιρα χλιδής και μυστηρίου που κατάφερε και δημιούργησε ο ταλαντούχος Γαλλο-Καναδός Jean-Marc Vallée των Dallas Buyers Club και Wild, τον οποίο η Reese έπεισε να κάτσει και να γυρίσει και τα επτά συνολικά επεισόδια.

Σκέψου ότι δεν σου αναφέρω καν το -καθόλου αμελητέο- όνομα του David E. Kelly, συζύγου της Michelle Pfeiffer, σεναριογράφου και παραγωγού της σειράς και δημιουργό, μεταξύ άλλων, των Chicago Hope, The Practice, Ally McBeal και Boston Legal.

Αν και αυτό με το οποίο έχουν πάθει πλάκα οι πάντες, σε αυτό το δράμα σχετικά με τις ζωές τριών μητέρων που ζουν στην uber rich παραθαλάσσια κοινότητα του Monterey στην βόρεια Καλιφόρνια (εκεί που ένας φόνος κάνει τα προσχήματα να καταρρεύσουν) είναι τα σπίτια που οι συγκεκριμένες ζουν.

Όλα έχουν θέα στην θάλασσα, είναι ένα βήμα από υπέροχες αμμουδιές (κάτι που, στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει αφού οι συγκεκριμένες ακτές είναι βραχώδεις) και διαθέτουν μόνιμο soundtrack τον ήχο των κυμάτων που σκάνε στα κύματα.

Όλα είναι τόσο αψεγάδιαστα, τόσο λαχταριστά (όχι μόνο τα σπίτια, αλλά και τα σχολεία, τα παραθαλάσσια εστιατόρια, ακόμη και οι σκουπιδοτενεκέδες), που θα έκαναν τον design editor του Wallpaper να φάει τα λυσσακά του από ζήλια. Ο ορισμός του architectural & design porn, που έλεγαν και στο χωριό μου. Σαν να έχουν περάσει τα πάντα και οι πάντες από τα φίλτρα του Instagram.

Κατά τα άλλα μιλάμε για ένα -αποτελεσματικά εκτελεσμένο- συνδυασμό Desperate Housewives και The Affair, με μια στάλα True Detective μέσα, έτσι για τη γεύση, που έχει τόσο ανεξίτηλα χαραγμένη πάνω του τη σφραγίδα ‘ποιοτικό μελόδραμα’ δια χειρός HBO ώστε κοτζάμ Nicole Kidman, στα 49 της παρακαλώ, δεν διστάζει να γυρίζει μέσα την μια ερωτική σκηνή μετά την άλλη προκειμένου να μας αποκαλύψει την εσωτερική μάχη του χαρακτήρα της.

Άλλωστε και η ίδια και η Reese Witherspoon, πέρα από πρωταγωνίστριες, είναι και παραγωγοί της σειράς αφού έγινε ολόκληρη μάχη μεταξύ τους για να πάρουν τα δικαιώματα του ομώνυμου βιβλίου στο οποίο βασίζεται (με τη μόνη διαφορά ότι εκεί η δράση διαδραματιζόταν στην Αυστραλία) πριν αποφασίσουν να συμμαχήσουν.

Η αλήθεια είναι ότι το Big Little Lies είναι πολύ καλύτερο από ότι θα έλπιζα. Σε τέτοιο σημείο που αναγκάζομαι να το δω γιατί, πραγματικά, όσο και να θέλω, δεν έχω κάτι να του καταλογίσω. Εκτός ίσως από το πόσο βαριέμαι το κοινότυπο εύρημα του ότι μαθαίνουμε τα του φόνου μέσα από μια σειρά από flashback με τους διάφορους μάρτυρες να μας δίνουν διάσπαρτα στοιχεία. Άντε και το ότι η Woodley, ως η φτώχεια single mom με το ‘προβληματικό’ παιδί είναι πιο άχρωμη από ποτέ.

Παρότι στην αρχή κάποιος θα μπορούσε να το μπερδέψει με μια πιο VIP εκδοχή των Real Housewives, γεμάτο κλισέ χαρακτήρες, το στιβαρό χέρι και η διαφορετική ματιά του σκηνοθέτη καταφέρνουν με ευκολία να προσδώσουν βάθος και ουσία, να κάνουν τρισδιάστατους και όχι χάρτινους, όλους όσους βρίσκονται μπλεγμένοι σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας, σεξ και ψυχοσωματικής βίας.

Είπαμε, έλα για το ντεκόρ, μείνε για την ουσία.

ΚΙ ΑΛΛΑ REVIEWS ΣΕΙΡΩΝ

Το ‘Legion’ δεν είναι οι X-Men των γονιών σου
Τα sitcoms που σίγουρα λατρεύει ο Trump
Billy Bob Thornton σε ευχαριστούμε για το ‘Goliath’
Το ‘Riverdale’ δεν είναι ο Archie που διάβαζες μικρός
Η απρόσμενα επίκαιρη γοητεία του ‘Designated Survivor’
Το ‘Trapped’ είναι η must ισλανδική σειρά που πρέπει να δεις