Για τους Hooverphonic, το κοινό είναι με διαφορά το καλύτερο φάρμακο στον κόσμο

Οι Hooverphonic έρχονται τη Δευτέρα 27 Ιουνίου στην Πλατεία Νερού στα πλαίσια του Release Festival και φέρνουν μαζί τον ξεχωριστό τους ήχο – από το trip hop μέχρι τους περισσότερους κινηματογραφικούς πειραματισμούς, οι οποίοι τους έδωσαν τη δυνατότητα να ντύσουν διάσημες τηλεοπτικές σειρές όπως το CSI, το Entourage και το The Umbrella Academy. Μαζί τους, στο μικρόφωνο θα βρίσκεται ξανά η Geike Arnaert, η φωνή πίσω από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, που ξαναπήρε τη θέση της ως βασική τους ερμηνεύτρια το 2020.

Εμείς μιλήσαμε με τον Alex Callier, τον συνθέτη, μουσικό και συνιδρυτή του γκρουπ, για όλα όσα τον απασχολούν τον τελευταίο καιρό: από μία συνταγή για μουσακά μέχρι την Εurovision, και από το πως ξεπέρασε την κατάθλιψη που βίωσε την περίοδο του lockdown μέχρι τους ποιους μουσικούς θεωρεί τελικά αλαζόνες.

Για την Ελλάδα και τον μουσακά

Η πρώτη φορά που ήρθαμε στην Ελλάδα πρέπει να ταν το ‘98-’99 στο Ρόδον. Είμαστε σε τουρ χωρίς διάλειμμα απο το 1997, για αυτό είναι δύσκολο να θυμηθώ. Νομίζω ήρθαμε για πρώτη φορά όταν βγήκε το Mad About You. Η μνήμη μου δεν είναι τόσο καλή. Ο αδερφός μου ας πούμε έχει τέλεια μνήμη, εγώ όμως γράφω πιο ωραία τραγούδια (γέλια). Εντωμεταξύ έχω έρθει στην Ελλάδα μόνο για λάιβ, και μόνο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Έλεγα τις προάλλες στη γυναίκα μου ότι πρέπει να αλλάξει αυτό.

Πρέπει να έρθουμε και για διακοπές. Στις διακοπές μου αρέσει να νοικιάζω κάπου ένα σπίτι, να αγοράζω τοπικά προϊόντα και να μαγειρεύω. Μου αρέσει πολύ η μαγειρική. Μόλις γύρισα από την Ιταλία, μέναμε σε έναν φίλο μας και μέσα σε πέντε μέρες πήγαμε 9 φορές σε εστιατόριο. Ήθελα να πεθάνω! Θέλω να μαγειρεύω.

Χθες έφτιαξα μουσακά. Σου παίρνει κάμποση ώρα. Κάνω μία παραλλαγή του μουσακά, γιατί δεν τηγανίζω τις πατάτες. Προψήνω στον φούρνο τις πατάτες, τις μελιτζάνες και το κολοκύθι με λίγο λάδι. Φτιάχνω σάλτσα ντομάτας με κιμά και ρίγανη. Παίρνει αρκετές ώρες. Φτιάχνω όμως πολύ καλό μουσακά. Και είμαι πειθαρχημένος σεφ, θέλω τα πάντα να είναι πεντακάθαρα αφού μαγειρέψω. Έρχονται οι φίλοι μας για δείπνο και νομίζουν ότι τα έχω πάρει takeaway.

Για την πανδημία

Πέρασα την πανδημία με τα πάνω και τα κάτω μου. Στο πρώτο lockdown ήμουν πολύ δημιουργικός: άρχισα να γράφω. Εμείς είμαστε μία μπάντα από τα 90s, για εμάς τότε όλα ήταν διαχωρισμένα. Θα ήσουν σε μία δημιουργική φάση και θα έκανες μόνο αυτό για μήνες. Μετά ερχόταν η φάση της ηχογράφησης, που πάλι έκανες μόνο αυτό για 1-2 μήνες. Στη συνέχεια ήταν η φάση του promo, που έκανε βίντεο και φωτογραφίσεις. Και τέλος πήγαινες για tour για ένα χρόνο. Και πάλι από την αρχή. Όλα όμως ήταν ξεχωριστά μεταξύ τους.

Στις μέρες μας είναι όλα ανάκατα. Μπορεί να δουλεύεις ένα δίσκο, και την επόμενη μέρα να έχεις φωτογράφηση. Και αυτό ωραίο είναι, γιατί δε ρουτινιάζεις. Από την άλλη πλευρά, ειδικά όταν είναι να γράψεις, είναι ωραίο να έχεις την ησυχία σου. Έτσι, οι πρώτοι τρεις μήνες του lockdown ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που μπόρεσα να κάνω focus μόνο στο γράψιμο τραγουδιών· μου θύμισε τα 90s.

Έγραφα συνεχώς για έξι μήνες. Έξι μήνες όμως μετά, ένιωσα ότι δεν έχει νόημα πια να γράφω, γιατί δεν μπορούσαμε ούτε να ηχογραφήσουμε δίσκο ούτε να πάμε σε tour. Και έπαθα κατάθλιψη. Δεν είχα καταλάβει τον λόγο. Πήγα σε μία ψυχοθεραπεύτρια και με συμβούλεψε να ξαναρχίσω να γράφω και ότι ίσως το γράψιμο είναι για μένα η ψυχοθεραπεία μου. Και είχε δίκιο. Άρχισα να γράφω πάλι και ήμουν ξανά χαρούμενος.

Έχω πάρα πολλά ακυκλοφόρητα τραγούδια. Παλιά έλεγα πως είναι ένα ντουλάπι. Πλέον δεν είναι μόνο ένα, είναι ένας εφιάλτης! Γράφω τραγούδια από τα 14 και τώρα φτάνω στα 50, είναι λογικό. Δεν μπορείς να τα βάλεις όλα σε άλμπουμ. Θα μπορούσα να βγάζω ένα άλμπουμ την εβδομάδα. Πρέπει να είσαι προσεκτικός όμως, γιατί αν βγάζεις ένα άλμπουμ την εβδομάδα ο κόσμος θα βαρεθεί. Πρέπει να αφήνεις χώρο στο κοινό να ακούσει ένα δίσκο. Είναι θέμα ισορροπίας. Λέω συχνά στη γυναίκα μου: «Αν πεθάνω, μην κυκλοφορήσεις όλα αυτά τα τραγούδια». Και εκείνη μου απαντά: «Αυτό θα το αποφασίσω εγώ!».

Για την επιστροφή της Geike Arnaert

Είναι πολύ ωραία που η Geike επέστρεψε. Άλλωστε, ήταν μαζί μας, σχεδόν από την αρχή, από το 1997. Ξεκινήσαμε από πολύ μικρά μπαρ και καταλήξαμε σε τεράστια φεστιβάλ, σε tour για χρόνια μαζί. Όλο αυτό δημιουργεί έναν δεσμό. Όταν επέλεξε να αποχωρήσει, το είχαμε καταλάβει απόλυτα. Ξεκίνησε να τραγουδάει στην μπάντα στην ηλικία των 17 και έντεκα χρόνια μετά, το 2008, ήθελε να δοκιμάσει και κάτι άλλο.

Μετά με τη Noémie Wolfs, περάσαμε πολλά ωραία χρόνια σαν μπάντα, αλλά η Geike είναι φίλη μας. Σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Και για να είμαι ειλικρινής, σε εκείνη οφείλεται η επιτυχία του Mad About You. Είναι η μόνη που το τραγουδάει με τον τρόπο που πρέπει να τραγουδιέται. Αν και η ορχηστρική βερσιόν έχει πάνω από 140 εκατομμύρια views.

Για την Eurovision

Το ότι είχαμε να περιμένουμε την Eurovision, ήταν πολύ ωραίο για την ψυχολογία μας την περίοδο της πανδημίας. Σε πολλούς φαν φάνηκε περίεργο που συμμετείχαμε, η αλήθεια είναι όμως ότι απλά αγαπάμε αυτόν τον διαγωνισμό. Ίσως, είναι η αλλοπρόσαλλη, με την καλή έννοια, πλευρά των Hooverphonic. Μας αρέσει σαν φεστιβάλ και το παρακολουθούμε εδώ και χρόνια. Όταν μας ζήτησαν να εκπροσωπήσουμε το Βέλγιο, είπαμε αμέσως ναι, αρκεί να πηγαίναμε με ένα Hooverphonic τραγούδι. Και το Wrong Place, με το οποίο διαγωνιστήκαμε, ήταν απλά το single, που θα βγάζαμε έτσι κι αλλιώς.

Έπρεπε να διαλέξεις στρατόπεδο ανάμεσα σε εμπορική και εναλλακτική μουσική, όταν ήμουν νέος. Οι νεαροί ακροατές δεν ενδιαφέρονται σήμερα για το αν κάτι είναι εναλλακτικό ή εμπορικό. Σαν παιδί, αν η μητέρα μου πήγαινε σε κάποιο εκπτωτικό μαγαζί ήταν ντροπή, δεν το λεγες στους συμμαθητές σου. Τώρα, όμως, κανείς δε νοιάζεται για αυτό, είναι μέχρι και κουλ να ψωνίζεις κάτι φθηνό. Στην εποχή μου ήταν όλοι πιο σνομπ. Έτσι ήταν και στη μουσική. Σήμερα, δεν χρειάζεται να διαλέξεις σε ποια μουσική σκηνή ανήκεις. Για αυτό και πολλοί νέοι αγαπούν την Eurovision. Και το ίδιο το φεστιβάλ πιστεύω ότι εξελίσσεται προς το καλύτερο. 

Παρότι ήμασταν συνεχώς σε καραντίνα, περάσαμε πολύ ωραία στο Ρότερνταμ. Ήταν η πρώτη φορά στην καριέρα μας που συμμετείχαμε σε διαγωνισμό και είχε πολλή πλάκα. Θα θέλαμε να ξαναπάμε στην Eurovision, αλλά δε νομίζω να μας το ξαναζητήσουν, γιατί ήρθαμε 19οι. Αν και όταν τραγουδάς για “Wrong place” η 19η θέση είναι μία καλή θέση!

Για το πρόζακ και τις αλαζονικές μπάντες

«Είστε το καλύτερο πρόζακ στον κόσμο». Έτσι, είπα. Τι είχε συμβεί; Έπαθα πάλι κατάθλιψη λίγους μήνες μετά την Eurovision. Για να το αντιμετωπίσω, πήγα σε ψυχίατρο o οποίος μου συνταγογράφησε πρόζακ. Έπρεπε να πάμε στη Γαλλία για δύο συναυλίες, και δεν ήθελα καθόλου. Εξανάγκασα τον εαυτό μου να ανέβει στο βαν της περιοδείας. Δύο ώρες μετά, ένιωθα ήδη καλύτερα. Και όταν ανέβηκα στη σκηνή ήμουν τέλεια. Ήμουν πάλι ευτυχισμένος – και έτσι είπα αυτό που ένιωθα.

Το να πηγαίνεις σε tour και να παίζεις σε συναυλίες σου δίνει τόση αδρεναλίνη και τόση σεροτονίνη, όλα αυτά που κάνουν τον εγκέφαλό σου ευτυχισμένο δηλαδή, με αποτέλεσμα αν ξαφνικά πρέπει να το σταματήσεις επηρεάζεται το σώμα σου. Είναι σαν να είσαι σε αποτοξίνωση. Το είχα υποτιμήσει αυτό. Όταν είσαι καλλιτέχνης το σώμα σου έχει συνηθίσει σε αυτό που σου προκαλεί το να είσαι πάνω στη σκηνή. Μου έλεγε η γυναίκα μου ότι μου λείπει η σκηνή και εγώ διαφωνούσα. «Όχι, εμένα μου αρέσει να είμαι στο στούντιο» της έλεγα. Είχε δίκιο. Ο Covid μου έμαθε ότι αγαπώ τη σκηνή και το κοινό. Και αγαπώ ιδιαίτερα το ελληνικό κοινό. Οι Έλληνες είναι πάντα πολύ ενθουσιώδεις.

Στη setlist μας έχουμε κάποια τραγούδια που λέμε πάντα, γιατί ξέρουμε ότι τα αγαπά το κοινό και θέλει να τα ακούσει. Δεν κάνουμε το λάιβ για εμάς, αλλά για το κοινό, το οποίο έχει πληρώσει αρκετά λεφτά, για να μας ακούσει. Το βρίσκω πολύ αλαζονικό, που κάποιες μπάντες παίζουν μόνο ένα-δύο γνωστά τραγούδια τους. Κυρίως αυτό το κάνουν βρετανικά συγκροτήματα, τα αμερικάνικα ας πούμε δεν το κάνουν ποτέ.

Σκέφτομαι «γιατί»; Ποιο είναι το νόημα να παίξεις μία συναυλία που θα αρέσει μόνο σε σένα και θα αφήσει ανικανοποίητο το κοινό; Εμείς είμαστε μία oldschool μπάντα και μας αρέσει να ευχαριστούμε το κοινό.

ΙΝFO

Οι Hooverphonic εμφανίζονται στην πλατεία Νερού τη Δευτέρα 27/6 στο πλαίσιο του Release Festival. Περισσότερες πληροφορίες και εισιτήρια εδώ.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΕΞΟΔΟΣ

Όλος ο κόσμος παραμιλά για τους Fontaines DC. Εκείνοι τι λένε;