ENTERTAINMENT

Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Ήσυχες μέρες του Αυγούστου, παγωτά και Cine Paris. Για περάστε.

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το ‘Real Detective’, o Δημήτρης Μπούτσικος

Είναι από τις σειρές του Netflix που βρίσκονται στα αζήτητα. Δεν είμαι ψαγμένος ούτε έχω φίλους ψαγμένους. Κατά λάθος την ανακάλυψα και δεν το κρύβω. Το True Detective έψαχνα και έπεσα τυχαία πάνω της. Αποφάσισα να δω το πρώτο επεισόδιο, το δεύτερο, το τρίτο και χωρίς να το καταλάβω είχαν περάσει 4 ώρες, ο καφές είχε γίνει νερό και το φυλλάδιο του delivery δεν είχε κουνηθεί από τη θέση του( εδώ δεν είχα κουνηθεί εγώ). Συνταξιούχοι ντετέκτιβ ανακαλούν στη μνήμη τους σοκαριστικές υποθέσεις και τις διηγούνται χωρίς φόβο και πάθος. Αδίστακτοι δολοφόνοι που συνεργάζονται με την αστυνομία για τη μείωση της ποινής τους, επιφανείς επιχειρηματίες που εγκλωβίζονται σε παράλληλες σχέσεις και εξωπραγματικά όμορφες νεαρές που δολοφονούν εν ψυχρώ τους γονείς τους, είναι μερικοί μόνο από τους τρομακτικούς πρωταγωνιστές του ‘Real Detective’ που μου πάγωσαν το αίμα. Δυστυχώς, φεύγω για διακοπές και η σειρά θα μείνει στη μέση. Ελπίζω στο μεταξύ να μην πάθω στερητικό σύνδρομο στην Αντίπαρο. Διαφορετικά, θα γυρίσω κολυμπώντας μέχρι την Αθήνα. Για ένα κόλλημα γυρνάει ο κόσμος τούμπα.

Με το ‘Last Chance U’, ο Πάνος Κοκκίνης

Ένα μάτσο κάργα προβληματικοί παίκτες του Αμερικάνικου κολεγιακού ποδοσφαίρου προσπαθούν να κερδίσουν υποτροφίες για καλά πανεπιστήμια παίζοντας (στις 2 από τις 3 πρώτες σεζόν) στο ‘στη μέση του πουθενά’ East Mississipi Community College με προπονητή τον ‘το αντίθετο του ζεν’ Buddy Stevens. Είναι η δική τους τελευταία ευκαιρία να φύγουν από την φτώχεια. Εξού και το όνομα της άκρως αυτής εθιστικής σειράς ντοκιμαντέρ του Netflix, για χάρη της οποίας έχουν πιάσει εδώ και εβδομάδες αράχνες όλα τα blockbuster που έχω στον εξωτερικό σκληρό μου δίσκο. Μια ακόμη απόδειξη του πόσο πίκρα είναι να έχεις γεννηθεί Αφροαμερικανός στις ΗΠΑ.

Με τις ‘Ήσυχες Ημέρες του Αυγούστου’, ο Κώστας Μανιάτης

“Παράξενες μέρες οι καλοκαιρινές, η τόση ηρεμία μας γεμίζει με στρες”. Αυτή δεν είναι ατάκα της ταινίας, αυτός είναι στίχος του Τζαμάλ, που μοιάζει όμως σαν να τον έγραψε λίγα λεπτά αφού είδε το φιλμ του Παντελή Βούλγαρη. Γιατί πράγματι, οι τρεις άσχετες ιστορίες μεταξύ τους που διαδραματίζονται κάπου κοντά στις 10 Αυγούστου, σε μια άδεια και ιδρωμένη Αθήνα, ακριβώς αυτό αποπνέουν. Μια οκνηρία, μια τεμπελιά, μια αδιαφορία, που όμως από κάτω της βλέπεις να σιγοβράζει μία τεράστια ένταση, ένα άγχος, που η σιωπή το εκτοξεύει. Δεν είναι η καλύτερη ταινία του Παντελή Βούλγαρη και σίγουρα υπάρχουν πολλά σημεία που θα ήθελες η ιστορία να κινηθεί πιο γρήγορα, αλλά είναι ένα must για τον Αύγουστο. Για όσους έχουν ήδη δει τον ‘Τσίου’ ή τα ‘Φτηνά Τσιγάρα’ -τα έτερα καλοκαιρινά must δηλαδή-, προλαβαίνεουν ακόμα να την ψάξουν στο YouTube.

Με το ‘Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι’, ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης

Σε όλες τις λίστες των ‘βιβλίων που πρέπει να διαβάσεις πριν πεθάνεις’ θα βρεις και το αριστούργημα του Όσκαρ Ουάιλντ. Όχι, δεν άρχισα να αγχώνομαι για το υπόλοιπο ζωής μου, αλλά πήρα απόφαση να βάλω στην check list μου μερικά κλασσικά βιβλία που μου ξέφυγαν κάποτε. Το συγκεκριμένο, το έβλεπα να στέκεται στο ράφι της βιβλιοθήκης μου εδώ και κάτι χρόνια, όμως μέχρι σήμερα δεν το είχα ανοίξει. Λάθος μου. Αποφάσισα, λοιπόν, πριν φύγω για διακοπές να το πάρω μαζί μου, προκειμένου να επανορθώσω. Χάθηκα στις σελίδες του, το διάβασα όλο μέχρι να γυρίσω Αθήνα και πίστεψέ με, ήταν καλύτερη διασκέδαση το βιβλίο στην παραλία, παρά το κινητό χαζεύοντας τα stories των άλλων στο instagram (εντάξει, γινόταν κι αυτό πού και πού).

Με το ‘Τσέρνομπιλ, ένα χρονικό του μέλλοντος’, ο Αντώνης Τζαβάρας

Η Νομπελίστα Σβετλάνα Αλεξίεβιτς επισκέφτηκε την απαγορευμένη ζώνη του Τσέρνομπιλ δέκα χρόνια μετά την έκρηξη που κατέστρεψε τον αντιδραστήρα του τέταρτου ενεργειακού μπλοκ του πυρηνικού σταθμού της περιοχής. Μίλησε με επιζώντες κατοίκους, με επιζώντες επιστήμονες, εκκαθαριστές, στρατιώτες, γιατρούς, νοσοκόμους, πολιτικούς και κατέγραψε τις μαρτυρίες τους. Η πρώτη αφήγηση του βιβλίου είναι τόσο σπαρακτική, που μπορεί να σε καθαρίσει από τα πάντα. Οι επόμενες θα σε μολύνουν σιγά – σιγά με τον φόβο του Τσέρνομπιλ. Αυτός πιθανότατα είναι ο τελευταίος ανθρώπινος φόβος. Ένας φόβος που γεννήθηκε από επιστήμονες αλλά είναι ατόφια μεταφυσικός και απλώς εικονοποιήθηκε στις 26 Απριλίου του 1986 από τις λάμψεις και τις κηλίδες και την κίτρινη βροχή που κάλυψαν τον ουρανό της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, το βιβλίο της Αλεξίεβιτς λειτουργεί και σαν προσωπογραφία του Σοβιετικού ανθρώπου. Σήμερα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θάφτηκε κι αυτός στο ραδιενεργό χώμα του Τσέρνομπιλ, μαζί με την ιδέα της άφθαρτης σοσιαλιστικής υπερδύναμης.

(Φωτογραφία: AP Photo/Sergei Grits)

Με τα νέα άλμπουμ της Mitski και της Ariana Grande, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Κυκλοφόρησαν το ίδιο πρωί Παρασκευής και έπαθα αυτό που είχα πάθει τότε που για ένα μήνα άκουγα εναλλάξ Tove Lo και Leonard Cohen.

Το ‘Be the Cowboy’ είναι το πιο ΚΑΙ-ΔΕ-ΧΤΥΠΑΕΙ-ΤΟ-ΤΗΛΕΦΩΝΟ άλμπουμ από το τελευταίο των Antlers, όπου η Mitski ψάχνει φωτογραφίες εκείνου αλλά “I can’t seem to find one where you look how I remember”, στο Remember My Name λέει “I need someone to remember me, I need something bigger than the sky”, στο Nobody είναι τόσο μοναχική που “I open the window to hear sounds of people”. Είναι ένα άλμπουμ γεμάτο απρόσμενες, διαστρεβλωμένες μελωδίες που βάζουν μουσική και λόγια σε ένα επίμονο, τεράστιο εσωτερικό κενό. Το ακούω σε λούπα και ξεφυσάω– όταν δεν κάνω αρμονίες με τη φωνή μου. Παράλληλα έχω λιώσει και το Your Best American Girl από το προηγούμενο άλμπουμ της, ένα κομμάτι που κυριολεκτικά με κάνει να κλαίω. Ειδικά αφού την άκουσα να το αναλύει σε αυτό το πολύ καλό podcast, 12 λεπτά είναι, ακούστε το, αξίζει.

Μη τα πολυλογώ, το #mood αυτή τη στιγμή είναι κάπως έτσι:

Από την άλλη,

τo ‘Sweetener’ είναι αυτό που λέει ο τίτλος, το αρκετά παράξενο νέο άλμπουμ της Ariana Grande που στην αρχή με ξένισε αλλά σταδιακά έγινε νομίζω το αγαπημένο μου άλμπουμ της. Με ξένισε επειδή τα κομμάτια των Max Martin και Ilya που βρίσκονται σερί κάπου μετά τα μισά ξεχωρίζουν τόσο πολύ από όλα τα υπόλοιπα, είναι εμφατικά bangers περιτριγυρισμένα από αυτά τα chill ανορθόδοξα δομημένα κομμάτια του Pharrell Williams. (Το αγαπημένο μου από τα δικά του είναι το ομώνυμο, by the way.) Συνήθως όταν σε ένα άλμπουμ μου αρέσουν κάποια κομμάτια πολύ περισσότερο από άλλα ακούω απλώς εκείνα και σταδιακά σταματώ να το ακούω πέραν 1-2 single, όμως στο ‘Sweetener’ διαπίστωσα πως ενώ το πρώτο μου ένστικτο ήταν να το ξεκινώ από τη μέση, εν τέλει, το έβαζα συνεχώς από την αρχή. Χάρη στην ροή των κομματιών, το άλμπουμ μοιάζει με μια διαπραγμάτευση ανάμεσα στη χαρά και τη μελαγχολία, μια κάποια διαδικασία αποδοχής τελοσπάντων. Το πρώτο section είναι χαλαρό, άναρχα γλυκό, και στη μέση, στην καρδιά του, κρύβεται αυτός ο trap ποπ δυναμίτης με το σερί everytime – breathin – no tears left to cry. Οι ενότητες κομματιών είναι σαν τη μέρα με τη νύχτα αλλά ίσως αυτό ακριβώς να είναι το point- και σίγουρα αυτή είναι η αίσθηση που μου αφήνουν. Γι’αυτό και έναν παράλογο τρόπο, το κάθε κεφάλαιο του άλμπουμ αναδεικνύει καλύτερα τα κομμάτια του άλλου.

Όπως μάλλον συμβαίνει γενικότερα με το ‘Sweetener’ και το ‘Be the Cowboy’.

Με τα παγωτά Lacta, η Ναστάζια Καπέλλα

Επιτρέπεται να κάνω διαφήμιση; Είναι το κόλλημα του καλοκαιριού μου. Είχε βγει παγωτό Lacta πριν αρκετά χρόνια από την ΕΒΓΑ και ήταν το αγαπημένο μου πράγμα, αλλά το κατάργησαν μέσα σε 1-2 καλοκαίρια. Από τότε -αν δεν κάνω λάθος- ξαναβγήκε φέτος από τη ΔΕΛΤΑ και αυτή τη φορά σε δύο εκδοχές. Ξυλάκι, όπως ήταν και το παλιό, και χωνάκι, που κανονικά δεν είμαι φαν χωνάκι, αλλά το συγκεκριμένο έχει μία στήλη σοκολάτας Lacta στο κέντρο του, η οποία το κάνει φοβερό. Τέτοιο κόλλημα είχα να πάθω από το παγωτό TWIX, στην πρώτη του εκδοχή με το μπισκότο στο κέντρο (πέρσι-πρόπερσι το άλλαξαν με κάτι μπαλάκια και έχασε όλη του τη νοστιμιά). Αυτά από μένα. Κάποια στιγμή θα βρω ευκαιρία να γράψω και για την αλλαγή στη γεύση των Cheerios.

Με το Cine Paris, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Τώρα οι Αθηναίοι θα μου πείτε “ναι και ο Ρονάλντο είναι καλός ποδοσφαιριστής. Πες μας κάτι καινούριο”. ΟΚ μαζί σας, αλλά σχωράτε με. Έχοντας λίγες μέρες στην πλάτη μου στην Αθήνα, αναζήτησα κάτι διαφορετικό για να ξοδέψω το απόγευμα της Τρίτης μου στην άδεια πρωτεύουσα. Και φεύγοντας από το Cine Paris λίγο πριν τα μεσάνυχτα μπορώ να αναφωνήσω ότι είναι το καλύτερο θερινό cinema που έχω πάει στη ζωή μου. ΞΕΚΑΘΑΡΑ. Ποιος τη χέζει και την ταινία και τους πρωταγωνιστές. Το 90% των θεατών για τη θέα πρέπει να πηγαίνει. Και το σκηνικό. Υπέροχο!