Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο Μάκης Ραπτόπουλος

Ανέκαθεν θαυμάζω, εκτιμώ και σέβομαι τους ανθρώπους, και ιδίως τους αθλητές, οι οποίοι πέρα από το μεγάλο ταλέντο τους έχουν το work ethic να δουλεύουν σκληρά και να προοδεύουν. Το ταλέντο από μόνο του είναι λιγότερο από το 50% της συνολικής εικόνας. Το να προπονείσαι σαν χαμάλης είναι περισσότερο από το 50% αλλά ούτε αυτό από μόνο του σε κατατάσσει στους κορυφαίους του σπορ. Π.χ. τεράστιο respect στον Γιώργο Σιγάλα, ο οποίος χάρη στον ιδρώτα του από μονοκόμματος εξελίχθηκε σε ικανός παίκτης. Αλλά πάντα σε παρόμοιες περιπτώσεις υπάρχει το ταβάνι. Σε αυτή τη φάση, κι αφού το ζήτημα είναι μπασκετικό, μιλάω για το(ν) μέγιστο. Michael Jordan. Και, φυσικά, ο μαγικός Νίκος Γκάλης.  

Μπορεί ο Γιάνναρος, όχι να γίνει Μιχαλάκης και Νικόλας, αλλά κάποια στιγμή να συμπεριληφθεί στους κορυφαίους του NBA της εποχής του; Μπορεί. Αν συνεχίσει να δουλεύει, όπως φαίνεται ότι ήδη κάνει. Τα απίστευτα φυσικά του χαρίσματα γνωστά. Τεράστιο άνοιγμα χεριών, άλμα, εκρηκτικότητα, ύψος, δύναμη, αντοχή. Δουλεύει στην πάσα, στην οργάνωση, στον έλεγχο της μπάλας και η πρόοδος φαίνεται. Τον θαύμασα πρόσφατα στην ήττα με 124-121 από τους Warriors, είδα ολόκληρο το παιχνίδι. Δεν είναι μόνο οι 30 πόντοι, οι 6 ασίστ, η γεμάτη γενικά στατιστική, τα κοντά 42 λεπτά που έπαιξε, ότι σε τελική ανάλυση φαίνεται πως έχει ξεκινήσει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του και ξεχύνεται φουλ στον αιφνιδιασμό για All-Star. Είναι όλα αυτά μαζί. Και μία φάση, μια απίστευτη ασίστ στον Plumlee που μόνο κορυφαίος περιφερειακός έχει τη διορατικότητα (ή τη φαντασία) να δώσει. OK, το κάρφωμα σε σετ παιχνίδι «μέσα» από τον Livingston και την κρίσιμη τάπα στον Green τα έχουμε συνηθίσει…

Το μακρινό σουτ. ΟΚ, ναι, προφανώς θέλει δουλειά το τρίποντο. Όμως, ενδεχομένως το πιο βασικό, είναι να καταφέρει να βγάλει τα ψυχικά χαρίσματα που επιμελώς κρύβει ως τώρα μέσα του. Αν όντως έχω δίκιο, τότε φτου να μη σε βασκάνω Γιαννάκο.

Με την επικείμενη επιστροφή του ‘Gilmore Girls’ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Τις στιγμές που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα έχουν ξεκινήσει να στρημάρουν στο Netflix τα 4 επεισόδια της μίνι σειράς – revival ‘Gilmore Girls: A Year in the Life’. Τις στιγμές που γράφονται αυτές οι γραμμές, όχι. Όμως δεν υπάρχει τίποτα που να έχει απαασχολήσει περισσότερο το μυαλό μου αυτή τη βδομάδα, από ό,τι αυτή η επιστροφή, ακόμα και πριν το release.

Για χρόνια ήμασταν όλοι οι φανς της σειράς (που άφησε το στίγμα της μέσα από το πορτρέτο τριών γενεών γυναικών εντελώς διαφορετικής φιλοσοφίας μεταξύ τους, γραμμένη γεμάτη διαλόγους-πολυβόλο και ποπ αναφορές και τυλιγμένη μέσα στο αγνό κλάμα) αναγκασμένοι να κρατάμε ως φινάλε την ψευδή 7η σεζόν, που φτιάχτηκε χωρίς τη συμμετοχή της δημιουργού Amy Sherman-Palladino, και απορώντας έκτοτε ποιες είναι εκείνες οι θρυλικές 4 τελευταίες λέξεις που η Palladino πάντα ήξερε πως θα κλείσουν τη σειρά- στο μυαλό της. Τώρα θα μάθουμε. Και όλη αυτή τη βδομάδα, δεν έχουμε σταματήσει να διαβάζουμε και να μοιραζόμαστε άρθρα που ξεκοκαλίζουν την σειρά μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας (διάβασα μέχρι και ανάλυση πάνω στο γιατί πιστεύουμε πως ο Luke δεν φτιάχνει καλό καφέ). Από Δευτέρα θα έχουμε και post-game analysis και στο PopCode, ως τότε απλά βλέπουμε ξανά και ξανά τις αγαπημένες μας σκηνές, όπως την παραπάνω, από το κλασικό επεισόδιο με το dance marathon.

Με τη Δευτέρα του Ηλία Αναστασιάδη, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Η ‘Δευτέρα’ δεν είναι ιδιαίτερη μόνο για τον Ηλία. Είναι ιδιαίτερη και για μένα. Δεν μου έχει ξανατύχει να ζήσω από κοντά την συγγραφή ενός βιβλίου. Να βλέπω την τεράστια προσπάθεια του συγγραφέα, χωρίς να γνωρίζει καν αν θα εκδοθεί. Να ρίχνω κλεφτές ματιές στα κεφάλαια, να ρωτάω συνεχώς για την πρόοδό του και να χαίρομαι σαν να το έγραψα εγώ που βρήκε το δρόμο του προς τα βιβλιοπωλεία. Τώρα που η ‘Δευτέρα’ είναι ένα αληθινό βιβλίο, με χάρτινες σελίδες και μυρωδιά, αισθάνομαι παράξενα που γνωρίζω τον πρωταγωνιστή της ιστορίας και αρκετά απ’ τα πρόσωπα που αναφέρονται. Καθώς καταπίνω ένα-ένα τα κεφάλαια, συγκινούμαι, σοκάρομαι, αισθάνομαι αμήχανα. Αισθάνομαι όμως και χαρά και περηφάνια, αλλά κι αληθινή αγωνία για την εξέλιξη της ιστορίας, λες και δεν γνωρίζω τι θα συμβεί. Η ‘Δευτέρα’ είναι μια αληθινή ιστορία που ήθελε θάρρος για να την ξεπεράσει ο συγγραφέας και ακόμη περισσότερο θάρρος για να τη γράψει. Ήθελε και ταλέντο, αλλά αυτό ξέραμε ότι το έχει σε αφθονία. Η ‘Δευτέρα’, όπως συμβαίνει και με την εβδομάδα, είναι μόνο η αρχή.

Άλλος για τα ‘Gilmore Girls’, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Δεν υπάρχει κάτι άλλο αυτή την εβδομάδα, απλά. Βασικά υπήρξαν οι ’90s power ballads που άκουγα όσο έγραφα, η ‘Δευτέρα’ που κι εγώ ξεκίνησα και τα γενέθλια του ONEMAN που τα γιορτάσαμε και θα τα γιορτάζουμε όλο τον Δεκέμβρη, αλλά όσο πλησιάζαμε στην Παρασκευή, τόσο τα υπόλοιπα γινόντουσαν μια μακρινή τελεία στον χάρτη.

Όταν ανακοινώθηκε η επιστροφή μετά από χρόνια αρνήσεων των συντελεστών είχα πάθει σχετική υστερία, αλλά με τον καιρό άρχισε να μου φαίνεται λίγο ψεύτικο το comeback. Ακόμα κι όταν κυκλοφορούσαν φωτογραφίες και τρέιλερ και τσίριζα εδώ στα γραφεία, πάλι ένιωθα ότι δε θα έρθει ποτέ η ώρα (και οι 4 θρυλικές λέξεις που ανέφερε κι ο Θοδωρής πιο πάνω, που μετά από τόσο hype θα είναι κάτι τύπου “Rory, πιάσε τον καφέ” και θα πυρποληθώ).

Από Δευτέρα θα πούμε περισσότερα και παρέα. Μέχρι τότε #TeamJess.

​Με τον Χριστουγεννιάτικο Arnold Schwarzenegger, ο Γιάννης Σαχανίδης​

Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο φέτος μου ήρθε η φαϊνή ιδέα να βλέπω μια Χριστουγεννιάτικη ταινία κάθε μέρα από τις 14/11 μέχρι και τις 31/12. Μη με ρωτήσετε γιατί, έτσι. Κάποιες τις έχω δει και ευχαρίστως τις ξαναβλέπω, με κάποιες δεν έχω ασχοληθεί ποτέ και είμαι περίεργος. Το ‘Jingle All the Way’, που παρεμπιπτόντως κλείνει φέτος τα 20 του χρόνια, βρίσκεται κάπου στη μέση. Την είχα δει μεν, είναι από αυτές τις εορταστικές κωμωδίες που τα τηλεοπτικά κανάλια θυμούνται σχεδόν κάθε χρόνο, αλλά δε θυμόμουν σχεδόν τίποτα. Έτσι μπήκε στο πρόγραμμα και ήταν από τις ταινίες που είδα μέσα στην περασμένη εβδομάδα. Και κοιτάχτε να δείτε τώρα, αυτή η ταινία είναι παλαβή.

Ξεκινά με 2 κόνσεπτ: Το κλασικό μοτίβο του γονιού που παραμελεί το παιδί του κι άρα πρέπει να μάθει πως δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο από την οικογένεια και τη σάτιρα για τον καταναλωτισμό των γιορτών. Με Ιντιάνα Τζόουνς τον Schwarzenegger και Holy Grail μια εξαντλημένη φιγούρα που θέλει για τα Χριστούγεννα ο γιος του, ξεκινα μια slapstick Χριστουγεννιάτικη παρωδία περιπέτειας αναζήτησης. Όλα καλά μέχρι εδώ ας πούμε, αν εξαιρέσεις δηλαδή τα σημεία που είναι κάπως χοντρόπετσα τα αστεία της. Όμως στο τέλος, πάνω που όλα όσα ξεκίνησε να πει η ταινία έχουν ειπωθεί και we’re having fun με άβολο Arnie-μπαμπά, το’ Jingle All the Way’ κάνει ένα τσαφ και το γυρνάει σε υπερηρωική ταινία δράσης, με villain, βία και τα όλα του, ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ. Πίου πίου στο άσχετο, τρομερά πράγματα. By the way, ο σεναριογράφος της ταινίας γύρισε μόνο 1 ταινία ακόμη στην καριέρα του: το ‘Eight Legged Freaks’. Δε λέω πως το ‘Jingle All the Way’ είναι κάτι φανταστικό ε, μην παραξηγηθώ. Αλλά ναι, νομίζω έχει θέση στη rewatchable λίστα Χριστουγεννιάτικων ταινιών, για όσους έχουν τέτοιο πράγμα τέλος πάντων. Εμένα δηλαδή.

Με επιστροφή ‘Gilmore Girls’ εννοείται και η Ναστάζια Καπέλλα

Αλλά επειδή με κάλυψε ο Θοδωρής, θέλω να χρησιμοποιήσω αυτό το χώρο για να πω δημόσια ένα μεγάλο ευχαριστώ στο κανάλι STAR για το πρόγραμμα του Σαββατοκύριακου που είχε όλα τα χρόνια που εξαρτιόμουν από την τηλεόραση. Γιατί χάρη σε αυτό, το Σάββατοκύριακό μου είχε νόημα και με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Ειδικά εκείνη τη σειρά ετών που κάθε Σάββατο έπαιζε Φιλαράκια και μετά καπάκι Gilmore Girls, το θυμάμαι ως την απόλυτη ευτυχία. Προετοιμαζόμουν και γω λοιπόν όλη τη βδομάδα για την επιστροφή των Gilmores βλέποντας τα αγαπημένα μου, όπως εκείνο που ο Τζες αποκαλύπτει ότι του επιτέθηκε κύκνος.

Με τη ‘Buffy’, ο Γιάννης Σαμούρκας

Όταν μία σειρά πηγαίνει χέρι-χέρι στις λίστες με τις καλύτερες όλων των εποχών, με το Sopranos και μάλιστα στις 2 πρώτες θέσεις τότε είναι απόλυτη ανάγκη να την δω. Αυτός είναι ο λόγο που ξεκίνησα να βλέπω Buffy The Vampire Slayer. Όμως είναι η πιο δύσκολη 1η σεζόν που έχω δει ποτέ. Και μάλλον είναι και η χειρότερη πρώτη σεζόν επιτυχημένης σειράς ever. Αλλά πρέπει να τη δω. Ωστόσο ακόμα κι εδώ φαίνονται τα σημάδια της σοβαρής σεναριακής βάσης, η οποία από όσο γνωρίζω θα γιγαντωθεί στις επόμενες σεζόν. Και είναι και λίγο περίεργο, γιατί στα πρώτα επεισόδια απορούσα με τον εαυτό μου που κάθομαι και βλέπω μια σύγχρονη Ζίνα, αλλά όταν γυρνάω από τη δουλειά θέλω να συνεχίσω! Αν το καλό πράγμα αργεί να γίνει και αν κάθε αρχή και δύσκολη, τότε με  περιμένουν μεγάλες συγκινήσεις την άλλη βδομάδα.

Με το Captain Fantastic, η Έρρικα Ρούσσου

Χωρίς να έχω ακόμη καταλήξει αν όλη αυτήν την πηγαία ξινίλα την υποδύεται ή απλώς την κουβαλάει στα γονίδιά του (βαρύ το φορτίο), πρέπει να παραδεχτώ ότι τη φάτσα του Viggo Mortensen δεν την μπορώ καθόλου. Ως εκ τούτου, το γεγονός ότι ετοιμάζομαι να εκθειάσω μία ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί με έναν πρόχειρο διθύραμβο των 50 λέξεων, σημαίνει από μόνο του δύο πράγματα: Ότι η ταινία είναι τουλάχιστον άξια παρακολούθησης και ότι ξεκίνησα να τη βλέπω επειδή στην αφίσα η φάτσα του αχνοφαίνεται τόσο ώστε να μην καταλάβω τι πάω να κάνω. Ευτυχώς.

Το ‘Captain Fantasti’c ή αλλιώς μία ταινία που αποφάσισε με το έτσι θέλω να ξετινάξει την φιλοσοφία των χίπηδων, να παρουσιάσει και την αρνητική της πλευρά με την κατάθλιψη και τη διπόλικοτητα να κάνουν το δικό τους πάρτι στο μυαλό των ανθρώπων που δεν ζούσαν για να κάνουν μόνο πάρτι και να την επανασυστήσει με νέες βάσεις. Πιο σταθερές και πιο δυνατές. Βάσεις που έχουν να κάνουν με τη μόρφωση και την παιδεία έξω από το πλαίσιο του καθωσπρεπισμού. Τα παιδιά του Viggo Mortensen εκπαιδεύονται από αυτόν έτσι ώστε να μπορούν να σταθούν τόσο σε μία κοινωνία όπως αυτή του ‘A Beautiful Mind’ όσο και στην αντίστοιχη του ‘Hunger Games’. Τα παιδιά του φανταστικού αυτού αρχηγού της οικογένειας γνωρίζουν για την αυτοκτονία της μητέρας τους και είναι σε θέση να αναγνωρίσουν ότι υπάρχουν φορές που το να κλέψεις ένα σούπερ μάρκετ μπορεί να μην είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στον κόσμο (σου). Τα παιδιά αυτής της ταινίας και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η ζωή τους είναι μία μικρή απόδειξη ότι μπορεί εκεί έξω να υπάρχει κόσμος που γιορτάζει την ύπαρξη του Noam Chomsky.

ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΚΟΛΛΗΜΑΤΑ