Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα
ΙΚΕΑ, Brangelina, 'Stranger Things', τηλεοπτικός Stephen King, Rooney Mara και διάφορα άλλα σχετικά και μη.
- 23 ΣΕΠ 2016
Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με τη συναρμολόγηση επίπλων IKEA υπό την επήρεια, ο Γιάννης Σαχανίδης
Όχι, δεν παίρνω ναρκωτικά και μετά προσπαθώ να στήσω την καινούρια μου Billy που μόλις και χωράει δίπλα στις άλλες. Αυτό που ανακάλυψα αυτή την εβδομάδα είναι πως υπάρχει ένα site στο οποίο κάποιοι τύποι παίρνουν LSD και μανιτάρια και προσπαθούν μαστουρωμένοι να φτιάξουν διάφορα έπιπλα από την IKEA. “Κάθε επεισόδιο παρουσιάζει ένα νέο ναρκωτικό, νέους χαρακτήρες, ένα νέο παζλ από την IKEA,” λέει με ενθουσιασμό η περιγραφή του καναλιού τους στο youtube. Δεν είναι τόσο αστείο όσο ακούγεται (ακούγεται αστείο; δεν έχω ιδέα), αλλά ευτυχώς που υπάρχουν μέχρι στιγμής μόνο τα 2 πρώτα επεισόδια της documentary webseries HIKEA γιατί θα καθόμουν να δω μονοκοπανιά όσα και να είχε. Θα μπορούσε να πει κανείς πως εθίστηκα. Α ναι, το λένε και HIKEA, αυτό ξέχασα να το πω, γιατί λέει “είναι αστείο να λες HIKEA”. Μέχρι και το όνομα μαστουρωμένοι το βγάλανε, είμαι σίγουρος.
Με τα παιδιά του Stranger Things, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Τα έχουμε πει για τη σειρά, ανυπομονούμε ήδη για τη δεύτερη σεζόν, όμως το μεσοδιάστημα μέχρι τότε περνάει ευχάριστα παρακολουθώντας την τρομερή παρέα παιδιών του ‘Stranger Things’ και τις δημόσιες εμφανίσεις τους. Ειδικά στην φανταστική Bobby Brown (την Eleven ντε) έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία κι αφού την καμάρωσα να τραγουδάει Nicki Minaj στον Fallon, τώρα την χάρηκα μαζί με τον ΥΠΕΡΤΕΛΕΙΟ Dustin και τον επίσης θεό Lucas, να δίνουν το κάτι παραπάνω στη σκηνή των Emmy. Δώστε τους ένα μιούζικαλ επιτέλους.
Με το Ruth & Martin’s Album Club ο Γιάννης Σαμούρκας
Αυτό το blog ξεκίνησε περίπου ενάμιση χρόνο πριν, τον Ιανουάριο του 2015, στην Αγγλία. Η βασική ιδέα είναι ότι κάθε εβδομάδα βρίσκουν κάποιο γνωστό ή λιγότερο γνωστό πρόσωπο και του βάζουν να ακούσει ένα κλασσικό δίσκο που δεν είχε ακούσει ποτέ μέχρι σήμερα. Μετά από 3 τουλάχιστον υποχρεωτικές ακροάσεις αυτό το πρόσωπο καλείται να μιλήσει για το άλμπουμ, να πει γιατί μέχρι σήμερα δεν το είχε ακούσει και τέλος να το βαθμολογήσει.
Πριν από λίγες μέρες όμως έφτασε το peak του (για την ώρα ή και για πάντα) καταφέρνοντας να συμπεριλάβει στους καλεσμένους του, την J.K. Rowling. Δεν έχω διαβάσει ή δει ποτέ Harry Potter (το γράφω αυτό με κάθε κίνδυνο να χάσω τη θέση μου) και δεν ήξερα ότι η κυρία Rowling είναι τόσο cool. Εντάξει είναι δύσκολο να μην έχεις ακούσει Violent Femmes. Ακόμα κι ο Kaspar Hauser στην πρώτη του έξοδο ήξερε τους στίχους του “Blister in the sun”. Δεν της αρέσουν οι Cramps, αγαπάει το Lou Reed και στα νιάτα της είχε ένα μουσικόφιλο γκόμενο που της είχε ζαλίσει το κεφάλι με τα διάφορα μουσικά κολλήματα του. Τελικά ο δίσκος της άρεσε πολύ και του έδωσε 8.5 στα 10 και οι ίδιοι οι Violent Femmes εγκρίνουν. Εγώ πάλι είχα την πρώτη μου επαφή με τη γραφή της Rowling και αυτό εδώ μ’ αρέσει πολύ:
“Only then, staring into a mug of tea, do I have the little epiphany that you, clever reader, saw coming a mile off. Listening to an album that reeks of 1983, in a room that bears a passing resemblance to that attic of long ago, was a mistake. It wasn’t Gordon Gano who was the problem: it was me. I was listening with a ghostly eighteen year old ex-boyfriend at my shoulder, and behind him, a chorus of snarling early eighties NME journalists, all ready to jeer, because even if I like the Violent Femmes, I’ll like them in the wrong way”.
Στα συν αυτού του πολύ πρωτότυπου blog είναι ότι κάθε φορά παραθέτουν και ένα μίνι βιογραφικό για τον δίσκο ή τον καλλιτέχνη πίσω από αυτόν με ωραίες πληροφορίες ή ιστορίες. Μέχρι στιγμής από ‘κει έχουν περάσει ο stand up comedian Stewart Lee, ο Eddie Argos των Art Brut, η Tracey Thorn των Everything But The Girl, ο συγγραφέας Ian Rankin και διάφοροι άλλοι δημοσιογράφοι, πολιτικοί και καλλιτέχνες.
Με το χωρισμό Μπραντζελίνα η Ναστάζια Καπέλλα
Στην αρχή δεν το πίστευα και περίμενα να το ακούσω από το στόμα των ίδιων. Μετά το επιβεβαίωσε ο δικηγόρος της Αντζελίνα, μετά ο ίδιος ο Μπραντ, μετά (ω θεοί) η Μαντάμ Τισό χώρισε τα κέρινα ομοιώματά τους, μετά η Μαριόν έβγαλε δική της ανακοίνωση ξεκαθαρίζοντας τη θέση της, μετά φημολογείται ότι Μπραντ είχε συμπεριφορά Τζόνι και ώρα με την ώρα το πράγμα γίνεται όλο και πιο κακό και αληθινό. Εγώ τους είχα αγαπήσει τους Μπραντζελίνα, κι ας ήμουν team Jennifer, η Jennifer άλλωστε αποκαταστάθηκε με τον καλύτερο, τον Justin Theroux, οπότε καμία τύψη. Δηλαδή οκ το ξέρουμε ο έρωτας δεν κρατάει για πάντα και εν τέλει συμβιβάζεσαι με αυτό, αλλά ο Brad Pitt και η Angelina Jolie φαίνονταν να είχαν κάνει έναν πολύ ωραίο συμβιβασμό μεταξύ τους και όλοι νομίζαμε πως θα γερνάγανε μαζί. Καμία ελπίδα.
Με το καινούριο τραγούδι (που είναι ίδιο με τα παλιά) του Leonard Cohen, η Έρρικα Ρούσσου
Την Τετάρτη, ο Leonard που έχει και σπίτι στην Ύδρα (άσχετο, αλλά σκάω που δεν τον έχω πετύχει ποτέ, σε καμία από τις δύο φορές που έχω πάει στο νησί) είχε γενέθλια. Έκλεισε τα 82. Και είπε να το γιορτάσει δημοσιεύοντας το καινούριο του τραγούδι You Want it Darker. Το οποίο είναι φανταστικό και θυμίζει εξαιρετικά, τα παλιά του τραγούδια. Καλά, A Thousand Kisses deep, δεν είναι. Αλλά, αν το ακούσετε, θα καταλάβετε τι εννοώ.
Με το (τηλεοπτικό) ‘11.22.63’, ο Μάκης Ραπτόπουλος
Η νέα τηλεοπτική σεζόν ξεκινά (autumn edition), αν αυτό δεν έχει συμβεί ήδη, και είναι η κατάλληλη στιγμή να κλείσουμε λογαριασμό και εκκρεμότητες με την προηγούμενη. Η αλήθεια είναι ότι έχω αρκετά χρωστούμενα, π.χ. ‘Billions’, όμως η δολοφονία του John Kennedy είναι από τις ιστορικές στιγμές που με εξιτάρουν όσο λίγες. Έχω διαβάσει πολλά, έχω δει το JFK του Oliver Stone, έχω παρακολουθήσει ντοκιμαντέρ, γενικά είμαι κολλημένος με το γεγονός και τη συνωμοσιολογία που το περιβάλλει. Τι ψυχή έχουν 8 επεισόδια και τέλος (πρόκειται για mini-series, εκτός κι αν…);
Η τηλεοπτική σειρά βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Stephen King (κάτι μουρμουρίζεται για sequel, το ‘χει ακούσει και ο Θοδωρής και όσοι το έχουν διαβάσει (λέω να το επιχειρήσω σύντομα) μιλούν για ικανοποιητική απόδοση επί της οθόνης, παρά τις διαφορές, ορισμένες εκ των οποίων είναι πάντα αναπόφευκτες όπως όλοι γνωρίζουμε καθώς άλλο τυπωμένες σελίδες άλλο εικόνες. Όπως και να ‘χει, δεν περίμενα να πάρω απαντήσεις για το γεγονός και φυσικά δεν πήρα. Το βασικό concept, ότι ο ήρωας μπορεί να γυρίσει πίσω στο χρόνο και να αποτρέψει τη δολοφονία του Kennedy, και πως αυτό δύναται να αλλάξει τον κόσμο και να τον κάνει καλύτερο, ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Μερικά σημεία στο χτίσιμο της πλοκής και στοιχεία του φινάλε, λιγότερο, για να είμαι ειλικρινής, υπήρξε μια ιδέα απλοποίησης και αποστασιοποίησης, ενώ με κάτι χάλασε στον James Franco, τώρα αν φταίει αυτός, ο χαρακτήρας, ή η σκηνοθετική άποψη, δεν μπορώ να το προσδιορίσω επακριβώς (τουρλού-τουρλού ενδεχομένως). Πάντως, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κολλήσεις για να διαπιστώσεις τι τελικά θα συμβεί κι αν το δεις ως μία παράπλευρη sci-fi ιστορία της δολοφονίας τότε θα ικανοποιηθείς. Και πολύ καλός ο Daniel Webber ως Lee Harvey Oswald (ούτε εγώ τον ήξερα πριν το 11.22.63), να τα λέμε όλα.
Με τις Νύχτες Πρεμιέρας, η Ιωσηφίνα Γριβέα
Σας λέω από τώρα ότι και την επόμενη εβδομάδα ίδιο θα είναι το κόλλημά μου. Με τη διαφορά ότι με μία ολόκληρη εβδομάδα πλέον στις επάλξεις, θα μπορώ να μιλήσω και πιο συγκεκριμένα για ταινίες-κολλήματα. Προς το παρόν θα σας παραπέμψω στις must επιλογές που έχουμε κάνει μέχρι στιγμής και στο tag μας που συνεχώς θα ανανεώνεται.
Με τα κολλήματα του Γιάννη Σαχανίδη ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Παιδιά ο άνθρωπος έχει κατά καιρούς φάει κολλήματα με τη συναρμολόγηση επίπλων, με φιγούρες από την Ιαπωνία, με τα βιντεάκια του Bob Ross να ζωγραφίζει, με βρετανικά αποθηκάκια(!), με card games για ελληνικά χωριά στα ’60s. Μια μέρα όλα αυτά θα βρίσκονται σε ξεχωριστό tumblr, αν το ίντερνετ είναι καθόλου δίκαιο. Κατά τα άλλα αυτή τη βδομάδα κόλλησα με το γεγονός ότι η Rooney Mara (η καλύτερη ηθοποιός όλων των εποχών) θα τραγουδήσει Sia (η ποπ μουσική των ’10s) στην επόμενη ταινία της, μια είδηση την οποία πιθανολογώ πως θα σκέφτομαι κυριολεκτικά κάθε μέρα του υπόλοιπου 2016, και όσου 2017 χρειαστεί να υπομείνω μέχρι να δω την ταινία στην πρώτη της προβολή, σε οποιοδήποτε Φεστιβάλ του κόσμου βρεθεί.
