Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

‘Narcos’, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Ναι, υπάρχει ακόμα λόγος να το δεις και μετά τον Escobar. Δεν έβρισκα κανέναν όταν τελείωσε η 2η σεζόν του – και σίγουρα η σειρά δε με είχε πείσει ότι αφορούσε γενικά τους narcos και όχι τον Pablo όπως ήθελαν να πιστεύουν οι παραγωγοί της – αλλά λίγο πριν από τα μισά του φετινού κύκλου είχα ήδη αγοράσει αυτό που μου πουλούσε. Το ‘Narcos’ έγινε πιο φιλόδοξο, πιο δεμένο, πιο έτοιμο να δικαιολογήσει τον τίτλο του. Θα είμαι εκεί και για τη συνέχεια.

Με ένα γκρουπάκι στο Facebook, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Έχω συνηθίσει όταν δέχομαι προσκλήσεις για να συμμετέχω σε ένα γκρουπ στο Facebook (ή ακόμα χειρότερα όταν με βάζουν με το έτσι θέλω σε αυτό), να πέφτω πάνω σε κάτι τριτοδεύτερες ομάδες με θεματικές όπως “Χάρισε, πούλησε, πλούτισε”, “90 χρόνια Άννα Βίσση”, “Όλοι οι φίλοι της ταβέρνας [Τα Κουμπαράκια] εδώ” κτλ. Μέχρι που μπήκα στο γκρουπάκι “Metropolis @ Amagi” του Κυριάκου Αθανασιάδη. Σε αυτό το τετράμηνο που είμαι εντός του έχω πάρει (ουσιαστική) πληροφόρηση για ό,τι κυκλοφορεί σε βιβλίο, ταινία, σειρές κτλ με εκτενείς παρουσιάσεις και χρήσιμα info. Πολλά από αυτά, μάλιστα, τα ξεκίνησα, τα αγόρασα ή σκοπεύω να τα ψάξω (εξίσου αναζωογονητικά και τα 3). Δεν σας κρύβω, ότι έχω φτάσει σε σημείο να χαίρομαι όταν βλέπω ειδοποίηση στο Facebook μου όταν ο Κυριάκος ανεβάζει κάτι. Και δεν μου συμβαίνει συχνά.

Με το ‘Stranger Things’, ο Ηλίας Αναστασιάδης

Μάλιστα, μου πήρε κάποιους μήνες, τι να κάνουμε τώρα; Να κάνω ότι δεν το είδα; Να κάνω ότι δεν ανατρίχιασα στη σκηνή με το ‘Atmoshpere’ των Joy Division; Να κάνω ότι δεν πετάχτηκα από το κρεβάτι τέσσερις πέντε φορές; (Δεν πετάγομαι από το κρεβάτι για κανέναν λόγο). Να μη μοιραστώ ότι αυτό ήταν το πρώτο μου binge-watching (οχτώ επεισόδια σε δύο βράδια, συνετός) μετά από χρόνια; Το ‘Stranger Things’ (που θα ήταν εξαιρετικά υγιές αν τέλειωνε στα 8 επεισόδια και δεν μας άφηνε να φανταζόμαστε σενάρια για τη 2η σεζόν) ήταν ολόφρεσκο 80s στα 2017, πρότεινε πράγματα περισσότερο απ’ όσο στρογγυλοκάθισε στη γλυκιά νοσταλγία και μας σύστησε μια ομάδα πιτσιρικάδων με ταλέντο που έτρεχε απ’ τα μπατζάκια. Επίσης, ζήτω που δεν ήταν όλα αγγελικά πλασμένα: λυπάμαι που πέθανε η Μπαρμπ, αλλά τη θέλαμε μια τέτοια πίκρα, λυπάμαι που η Νάνσι ξαναγύρισε στον ευαίσθητο κάγκουρα και δεν τα ‘φτιαξε με τον Τζόναθαν, αλλά ενίοτε ναι, πρέπει να κερδίζει και ο κάγκουρας. συμβαίνει και στον έξω κόσμο, ξέρετε. Τέλος πάντων, όλα εν σοφία εποιήθησαν, αν και ακόμα αναρωτιέμαι προς τι η δεύτερη σεζόν.

Με την πανσέληνο, ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης

Ως γνήσια ρομαντική ψυχή εκμεταλλεύτηκα αυτή την εβδομάδα βγαίνοντας σχεδόν κάθε βράδυ έξω, σε μέρη όπου μπορείς να θαυμάσεις την πανσέληνο. Μπορεί να έχουμε αρχές Σεπτέμβρη, αλλά εγώ τη μετράω ακόμα ως αυγουστιάτικη. Νομίζω και οι περισσότεροι που αρνούμαστε πεισματικά να παραδεχθούμε ότι τελείωσε το καλοκαίρι. Ήταν λοιπόν ένας τρόπος να ξεφύγεις για λίγο από το άγχος, τη ρουτίνα και τη μελαγχολία που φέρνει η αρχή του φθινοπώρου, με τα χιλιάδες πράγματα που σε τραβούν στη δίνη της καθημερινότητας.

Με το ‘Wormwood’, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δεν ξέρω καν αν έχει νόημα να πούμε τίποτα άλλο μετά την Χαρούλα Αλεξίου του PopCode, τον Γιάννη Μπαϊρακτάρη, αλλά θα κάνω μια προσπάθεια εδώ πίνοντας το τελευταίο μου άπερολ από τη φετινή Βενετία. Το ‘Wormwood’ είναι ένα ντοκιμαντέρ του Netflix για το οποίο έγραψα αναλυτικότερα, αλλά θέλω να το αναφέρω ξεχωριστά ως κόλλημα για λόγους καθαρά εξωαγωνιστικούς.

Καθότι σειρά, προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας σε τρεις δόσεις των δύο επεισοδίων έκαστη. Συνήθως στα Φεστιβάλ όταν παίζονται σειρές, οι προγραμματιστές ακολουθούν δύο τακτικές. Είτε παίζουν όλο το μίνι (συνήθως γύρω στα 6 επεισόδια, όχι παραπάνω) σερί κι όποιος αντέξει, είτε παίζουν τα 2 πρώτα επεισόδια. Με το ‘Wormwood’ έκαναν κάτι διαφορετικό, σπάζοντάς το στα τρία. Κι επειδή συνήθως στα Φεστιβάλ γίνεται πανικός με το πρόγραμμα και τα όσα θέλει ο κάθε δημοσιογράφος να προλάβει να δει, ήταν αναμενόμενο πως στα επεισόδια 3-6 δεν ήρθε κανείς. Είδαν όσοι είδαν τα 2 πρώτα στην γεμάτη πρώτη προβολή, και θεώρησαν πως αυτό αρκούσε για μια πρώτη ιδέα ή για για να γράψουν ένα πρώτο review μέχρι να γίνει η πρεμιέρα στο Netflix, αντί να θυσιάσουν άλλες ταινίες για δουν τα υπόλοιπα επεισόδια από τώρα. Εγώ φυσικά δε θα θυσίαζα Errol Morris για να δω ράντομ ιταλικά του Διαγωνιστικού, οπότε πήγα εκεί όλες τις μέρες, στρατιώτης.

Στην προβολή των επεισοδίων 3-4 ήμασταν μέσα εφτά άτομα. Είχαμε πιάσει την κουβέντα με ένα ούγγρο δημοσιογράφο 70 χρονών, μιλάγαμε για την κοινωνική καταστροφή του late capitalism και συμφωνήσαμε πως το ‘Foxtrot’ ήταν η καλύτερη ταινία του Φεστιβάλ. Στα επεισόδια 5-6 ήμασταν μέσα οι δυο μας. Όταν έφτασα στην αίθιυσα, ένα λεπτό πριν αρχίσει η προβολή, ο ούγγρος γύρισε στην ταξιθέτρια και είπε γελώντας “see? my greek friend! i told you he’d come!”.

ΥΓ. Όλα τα thumbs up κι από μένα στο κόλλημα του Ευθύμη Σαββάκη. Shoutout επί τη ευκαιρία στον φίλο Κυριάκο και το εξαιρετικό του γκρουπ.

Με το’ Dunkirk’, ο Γιώργος Μυλωνάς

”Ο Νόλαν πήρε την ψυχή μου και την έστειλε στο διάολο”, ήταν το πρώτο πράγμα που είπα μόλις έπεσαν οι τίτλοι τέλους του ‘Dunkirk’ στον Μικρόκοσμο. Ο συγκεκριμένος κινηματογράφος δεν κάνει διάλειμμα στις ταινίες που προβάλει. Ακόμα, όμως, κι αν δεν ακολουθούσε τη συγκεκριμένη τακτική, την ταινία του Νόλαν θα ήταν ύβρις να την διακόψει, αφού δεν υπήρχε καμία στιγμή, κατά τη διάρκειά της, κατάλληλη για κάτι τέτοιο. Για 106′ λεπτά κράταγα μία τα χέρια, μία τα πόδια και μία την καρδιά μου έτοιμος να ξεψυχήσω σαν ένας από τους συμμάχους που βασανίζονταν στην οθόνη. Σύμμαχοι που δεν είχαν συγκεκριμένο πρόσωπο, αφού στην ταινία δεν υπάρχει ‘Α αντρικός ρόλος και με δυσκολία μπορείς να βρεις Β’. Ο εχθρός (βλ. οι Γερμανοί) δεν εμφανίζεται ποτέ, αλλά είναι πάντα εκεί, κυρίως μέσω των ηχητικών εφέ, στα οποία πρέπει να δοθεί από τώρα το Όσκαρ. Από το συμμαχικό κάζο στη Δουνκέρκη, τελικά καταφέρνουν να σωθούν 330.000 στρατιώτες από τους συνολικά 400.000 που βρίσκονταν εγκαταλελειμμένοι στα γαλλικά παράλια. Γεγονός που δεν το λες και αποτυχία. Παρόλα αυτά, από την αίθουσα βγαίνεις χωρίς να ξέρεις αν ό,τι συνέβη ήταν θετικό, όπως οι Άγγλοι στρατιώτες που τελικά καταφέρνουν να γυρίσουν στα σπίτια τους, χωρίς να ξέρουν αν θα χαρακτηριστούν προδότες, και λιπόψυχοι ή θα αποθεωθούν.

Με το ‘Old Man’s War’ του John Scalzi, ο Πάνος Κοκκίνης

Όχι στην έντυπη μορφή του, αλλά σε audio book. Και όχι απλώς με το συγκεκριμένο βιβλίο (που θυμίζω ότι κέρδισε και τo Hugo Award το 2006) αλλά με όλη τη σειρά. Έπαθα πραγματικά εμμονή, σε τέτοιο σημείο που ήθελα να είμαι μονίμως στο αυτοκίνητο, εκεί που δεν με ενοχλεί κανένας, προκειμένου να τελειώσω ένα ακόμη κεφάλαιο. Λαχταρούσα, ρε παιδί μου, να με πιάσει το κόκκινο φανάρι. Το άκουγα ακόμη και όταν περίμενα μια ωρίτσα να έρθει η Τροχαία, επειδή έπεσε πάνω ένας Τούρκος νταλικιέρης. Γιατί, αν και ντρέπομαι να το παραδεχθώ δημόσια, δεν μου δίνει τίποτα μεγαλύτερη ευχαρίστηση από ένα καλό military science fiction.

Με το 2Κ18, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Ο εθισμός μου με το 2Κ κρατάει χρόνια, αυτό δεν είναι νέο. Το 2Κ18 όμως, θα έχει για πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, αφού είχα την τύχη να ζήσω από κοντά την παρουσίασή του, να μιλήσω με developers του παιχνιδιού αλλά και με τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του, τα αστέρια του ΝΒΑ. Και φυσικά, το δοκίμασα πρώτος, κάτι που μου έδωσε την ευκαιρία να λέω στους φίλους μου ότι το έχω παίξει κι εκείνοι όχι, για τις επόμενες περίπου 2 εβδομάδες. Χοχο.

Με τίποτα καινούριο, η Ναστάζια Καπέλλα

Προσπαθώ τόσην ώρα να σκεφτώ με τι έχω κολλήσει αυτή την εβδομάδα και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Ακούω τα τραγούδια που ακούω εδώ και καιρό και τα έχω κάπως βαρεθεί. Βλέπω σειρές για τις οποίες έχω ήδη γράψει σε κολλήματα και δεν έχω δει ακόμη το φινάλε του ‘Twin Peaks’, ούτε το ‘Dunkirk’, ούτε το ‘Bojack’ που όπως φαίνεται θα μπουν όλα στα κολλήματα της επόμενης εβδομάδας. Κολλήματα we are on a break!

Με το ‘Suits’, η Νάνσυ Κωστακοπούλου

ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΓΙΑΤΙ.

Πιάνεται αυτό ως αιτιολόγηση; Όχι; Καλά. Ας πούμε ότι έψαχνα να δω μια σειρά που δεν θα με προβληματίζει και θα παίζει στο background όταν χαζεύω στο twitter/ κάνω μπάνιο/ πλένω πιάτα. Ε, κάπως έτσι πάτησα play στον πιλότο και τώρα που μιλάμε είμαι στα μέσα της δεύτερης σεζόν. Είναι ό,τι καλύτερο έχω δει; Όχι. Είναι αρκετά hot ο πρωταγωνιστής ώστε να δω ΚΑΙ ΤΙΣ 7 ΣΕΖΟΝ (τι μπορεί να γίνεται σε τόσες σεζόν;); Δεν είμαι σίγουρη ακόμα. Πάντως μια βόλτα από το instagram του Harvey aka Gabriel Macht το έκανα, δεν θα σας πω ψέμματα.

Με κάτι πίνακες του Γκόγια, ο Αντώνης Τζαβάρας

Ελάχιστες αίθουσες μουσείων είναι πιο υποβλητικές από το ισόγειο του Πράδο όπου εκτίθενται οι ‘μαύροι’ πίνακες του Φρανσίσκο Γκόγια. Σε όποια φάση κι αν είσαι, όσο κι αν αστράφτει ο ήλιος έξω στους δρόμους και τις στέγες της Μαδρίτης, όταν σταθείς απέναντι στο Sabbath των Μαγισσών θα νιώσεις το σκοτάδι και το κρύο να ρουφάνε το έδαφος και να σε γκρεμίζουν σε ένα μέρος φτιαγμένο από τρόμο και μαγγανεία. Λίγα σκαλοπάτια πιο πάνω, στη φωτεινή αίθουσα με τα βασιλικά πορτρέτα, ένας νεότερος, πιο συμβατικός και πιο αισιόδοξος Γκόγια βάζει την υπογραφή του στη μεγάλη προβοκάτσια της Τέχνης απέναντι στην Ιστορία: Σε έξι τεράστιους πίνακες στη σειρά, ζωγραφίζει τη βασίλισσα Λουίζα Μαρία σε διάφορες ηλικίες και διάφορες πόζες. Για να μην την ξεχάσει κανείς. Γιατί εκείνη είναι η βασίλισσα, η μητέρα του έθνους. Εκείνη είναι η εκλεκτή της Ιστορίας και ο Φρανσίσκο Γκόγια ένας ταπεινός υπάλληλος στην αυλή της. Σήμερα, που η Ιστορία συνέβη, πέρασε, καταγράφηκε και έκρινε και αξιολόγησε τους πάντες, εκείνη είναι μια weird ασχημούλα κατασαρομάλλα στους πίνακες του Γκόγια.