Ο Τάσος Ξιαρχό πρώτα βίωσε όλη την ασχήμια της ζωής. Μετά βγήκε ζωντανός

«Η μητέρα μου είχε την ανάγκη της επιβίωσης, να μη φάει ξύλο και ο πατέρας μου ήταν εθισμένος στο ποτό». Εθισμός, χειροδικία, φόβος. Όσο ο Τάσος Ξιαρχό έκανε μία μίνι αναδρομή στην παιδική του ηλικία, πολλές σκοτεινές παθογένειες ξεπετάγονταν η μία μετά την άλλη. «Περάσαμε εγώ και όλη μου η οικογένεια στο πρόγραμμα απεξάρτησης ναρκωτικών ουσιών και ποτού. Μαθαίναμε όλοι μαζί και εγώ ως παιδί πως να φερόμαστε σε αυτούς τους ανθρώπους».

Μπορεί όλοι να περιμέναμε ότι ο πατέρας του ήταν ένας άνθρωπος που μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και η ανέχεια τον έριξε στο αλκοόλ και τις ουσίες. Ο γνωστός χορογράφος, όμως, ξεκαθάρισε ότι δεν ήταν αυτή η περίπτωση. Ο δικός του γονιός μεγάλωσε με νταντάδες και οικονομική άνεση, έχασε όμως τον προσανατολισμό του μεγαλώνοντας. Κάτι πήγε πολύ στραβά στη ζωή του. Έτσι, ξεσπούσε με μανία απέναντι στις γυναίκες της δικιάς του οικογένειας, αλλά όχι απέναντι στον γιο του: «Η πρώτη μου ανάμνηση σαν παιδί είναι αίματα».

Όσο και αν θέλουμε να κάνουμε τα στραβά μάτια, αυτές οι καταστάσεις είναι πολύ πιο συχνές από όσο νομίζουμε. Απλά, σπάνια βγαίνει κάποιος να τις παραδεχτεί. Τα μικρά ή και μεγαλύτερα οικογενειακά δράματα φυλάσσονται, συνήθως, ως επτασφράγιστα μυστικά. Όλοι τα γνωρίζουν εντός του σπιτιού αλλά τα «εν οίκω μη εν δήμω». Τώρα, και καθώς το ελληνικό #metoo συνεχίζεται, είναι ευκαιρία να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους:«Να βγει ένα παιδί στη γειτονιά και να ζητήσει βοήθεια» ήταν η μόνη συμβουλή που είχε να δώσει ο Τάσος Ξιαρχό.

Όσο για το πότε νιώθει ότι ξέφυγε από όλα αυτά; «Θυμάμαι ωραίες στιγμές από τότε που χώρισε η μητέρα μου με τον πατέρα μου. Τότε ένιωσα ότι άνοιξα τα φτερά μου» είπε δίχως υπεκφυγές ενώ, παράλληλα, σημείωσε πως σήμερα έχει άριστες σχέσεις και με τους δύο γονείς τους. Τους συγχώρεσε και πήγε παρακάτω στη ζωή του.

Ο Τάσος Ξιαρχό βιώσε τη σεξουαλική κακοποίηση

Δεν ήταν μόνο η βία εντός της οικογένειας εκείνη που άφησε πληγές από την παιδική του ηλικία. Σε ένα τραγικό twist της δικής του ιστορίας, μία λεπτομέρεια που θυμήθηκε πολύ αργότερα στη ζωή του, ήταν 6 χρονών όταν ένας μεγαλύτερος έφηβος τον βίασε. Σημαντική σημείωση για όσους σκέφτονται την απαράδεκτη ερώτηση «γιατί τώρα;»: Διότι είναι επιστημονικά επιβεβαιωμένο ότι τα θύματα σεξουαλικής βίας διαγράφουν, πολλές φορές, τις αρνητικές αναμνήσεις από το μυαλό τους.

Αναμνήσεις που επιστρέφουν δριμύτερες κάποια στιγμή στη ζωή τους. «Δεν καταλάβαινα τι γινόταν, έλεγα ότι μπορεί να είναι και φυσιολογικό» είπε ενώ άρχισε εμφανώς να χάνει την αυτοσυγκράτησή του, όσο έδινε περισσότερες λεπτομέρειες για το συμβάν. Παραδέχθηκε on camera ότι οι γονείς του απλά δεν ήταν εκεί για αυτόν. Δεν μπόρεσαν να τον βοηθήσουν να δει καθαρά τι μπορεί να είχε συμβεί. Είχαν τα δικά τους σοβαρά προβλήματα να λύσουν.

Παρ’ όλα αυτά, όμως, ο Τάσος Ξιαρχό δεν άφησε τις πληγές να τον ρίξουν στο καναβάτσο. Συνέχισε ενώ όλα τα προγνωστικά ήταν εναντίον του.

Τα βρώμικα μυαλά

«Βιασμός δεν είναι μόνο κάτι σεξουαλικό, είναι πάρα πολλά πράγματα όπως και το να φυτέψεις ένα μικρό σπόρο σε έναν εγκέφαλο». Όπως φαίνεται, μετά το κύμα καταγγελιών και αποκαλύψεων του τελευταίου μήνα, το να επιλέξεις να ασχοληθείς με τον καλλιτεχνικό χώρο στην Ελλάδα -και όχι μόνο- είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα σε φέρει αντιμέτωπο με παραβιαστικές συμπεριφορές.

Ο 28χρονος χορογράφος μίλησε για βρωμιά, για βρώμικα μυαλά που δύσκολα θα αλλάξουν. «Πήγα σε ένα μέρος με έναν άνθρωπο που μπορεί να γνωρίζετε και εκεί ένας άνθρωπος πολύ μεγάλος σε ηλικία ρώτησε τον μπάρμαν αυτός πόσο κάνει;» είπε, πολύ χαρακτηριστικά.

Ένα μπαρ γεμάτο ανήλικα αγόρια όπου εκείνος ξεχώριζε από τη λευκή του επιδερμίδα και το γεγονός ότι μόλις είχε ενηλικιωθεί. Ένα νυχτομάγαζο όπου οι άλλοι πιτσιρικάδες τον είδαν σαν απειλή – ήταν, μάλλον, πρόσφυγες από εμπόλεμες ζώνες που πουλούσαν το κορμί τους για ελάχιστα χρήματα.

Δυστυχώς, εκεί έξω υπάρχουν πολλοί αβοήθητοι άνθρωποι που δεν έχουν φωνή. Η ασχήμια και η εκμετάλλευση των πιο αδύνατων είναι κάτι που είδε ξανά και ξανά στη ζωή του ο Τάσος Ξιαρχό. Την κοίταξε μες στα μάτια, τη βίωσε και βγήκε ζωντανός. Είναι εδώ, είναι επώνυμος, κουβαλά τις πληγές του και δε φοβάται να τις εκθέσει.

Ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει, οι επώνυμες μαρτυρίες και καταγγελίες τον κρατούν ανοιχτό. Το ζήτημα, τελικά, είναι να καταφέρουμε σαν κοινωνία να εκμεταλλευτούμε θετικά όλο αυτό που συμβαίνει. Κι όχι, όταν καταλαγιάζει ο αχός, να επιστρέψουμε στα κλειστά παντζούρια και τα δηλητηριώδη μυστικά που πληγώνουν ανεπανόρθωτα τους ανθρώπους – γιατί, συνήθως, αυτό συμβαίνει.