Οι 4 νικητές και οι 4 χαμένοι της κινηματογραφικής εβδομάδας

Τίτλος και υπότιτλος το κάνουν ξεκάθαρο, αλλά θα το ξαναπώ: Ζόρια αυτή την εβδομάδα, πολλά ζόρια. Υπάρχει πάντα φως μέσα στο τούνελ όμως και το ξετρυπώσαμε. Ξεκινάμε με τη βροχή και συνεχίζουμε με τη λιακάδα για να ταιριάζουμε με την εποχή.

Τα Ζόρια:

‘SULLY’

Ανώμαλη προσγείωση του πιλότου Sully στον ποταμό Hudson, ανώμαλη προσγείωση και για τον Clint Eastwood που δεν καταφέρε να δώσει φτερά στo περιστατικό που καθήλωσε την Αμερική το 2009.

Η ιστορία του πιλότου που κατάφερε να προσγειωθεί στον Hudson της Νέας Υόρκης όταν το αεροπλάνο του συγκρούστηκε με πουλιά και άρχισε να χάνει έδαφος, είναι μία πραγματική ιστορία καθημερινού ήρωα, από αυτές που χρειάζεται να θυμόμαστε ότι μπορούν να συμβούν. Ο Chelsey “Sully” Sullenberger, αποφάσισε να εμπιστευτεί το ένστικτο και την εμπειρία του που του έλεγαν ότι δε θα προλάβαινε να προσγειωθεί σε κοντινό αεροδρόμιο, αψήφισε τις οδηγίες από το κέντρο ελέγχου, έκανε το μέχρι τότε ακατόρθωτο, και μαζί με τη συνεργασία του λιμενικού που έσπευσε να γλιτώσει τους επιβάτες από κρυοπαγήματα και πνευμονίες, έσωσε και τους 155 επιβάτες της πτήσης του, σχεδόν χωρίς να ανοίξει μύτη.

Το πρόβλημα είναι ότι το θαύμα όπως δικαίως το ονόμασαν – κανείς δεν έχει επιβιώσει ανώμαλη προσγείωση σε νερό μας ενημερώνει το σενάριο – κράτησε 208 δευτερόλεπτα. Για να φτουρήσουν τα υπόλοιπα 92 λεπτά της ταινίας, ο Eastwood αποφάσισε να τα γεμίσει με τους εφιάλτες του Sully μετά το περιστατικό, jogging στους δρόμους της μητρόπολης για να πάνε τα φαρμάκια κάτω, πολλές σκηνές με αγνώστους που λένε τον πρωταγωνιστή ήρωα ξανά και ξανά, και αψιμαχίες με τους ασφαλιστές της αεροπορικής εταιρείας που θέλουν να ρίξουν το φταίξιμο πάνω του και όχι στις ζημιές του αεροπλάνου. Σχεδόν κάθε σκηνή της ταινίας – με εξαίρεση τις στιγμές που επιβάτες και πιλότοι ετοιμάζονται για πρόσκρουση – μοιάζει με κάποια προηγούμενη. Μονότονο γαρ.

Ο Eastwood είχε την έξυπνη ιδέα να δώσει λιγότερη σημασία στο ίδιο το περιστατικό – αυτό επανέρχεται με διακεκομμένα φλάσμπακ που κάθε φορά σου δείχνουν και κάτι παραπάνω από τη δράση – και περισσότερο στις περιπέτειες που ξεκίνησαν για τον ήρωα μετά το συμβάν. Την ανασφάλεια δηλαδή για την κρίση και τις ικανότητές του, που του προκάλεσαν οι εκθέσεις της αεροπορικής.

Από τη στιγμή όμως που δε μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε τον Sully, το πλήρωμα και τους επιβάτες τους παρά ελάχιστα πριν από το θαύμα του Hudson, όλα όσα τους συμβαίνουν περνάνε μπροστά απ’ τα μάτια μας σα να μη θέλουν να μας επηρεάσουν. Νιώθεις ότι, λογικά, οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του έργου είναι εκείνες που δε σου δείχνει ποτέ. Οι προσωπικές ιστορίες των επιβατών; Βαθύτερο σχολιασμό για τους χαρτογιακάδες που έβγαλαν τελείως τον ανθρώπινο παράγοντα από το συμβάν και έκαναν προσομοιώσεις σα να παίζουν Sims; Σίγουρα την καλύτερη γνωριμία μας με τον Sully που μας αφορά περισσότερο απ’ όλους και μένει παντελώς ανεξερεύνητος; Δώσε μας κάτι, Clint.

‘HANDS OF STONE’

Θα λέγαμε ότι, πολύ χοντρά-χοντρά, τα biopics χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Είτε θα μιλάνε για τη ζωή και πολλές φορές την άνοδο (και πτώση;) ενός σημαντικού ανθρώπου που έκανε πέρα όσα εμπόδια βρέθηκαν στον δρόμο του για να γίνει αυτό τελικά έγινε, είτε θα ξεχωρίζουν μία χαρακτηριστική περίοδο στη ζωή του και μεσ’ απ’ αυτή θα προσπαθούν να μας πουν ποιος ή ποια είναι. Το ‘Hands of Stone’ ανήκει στην πρώτη κατηγορία, αλλά πόσο θα ήθελα να ανήκε στη δεύτερη.

Ο αγώνας της μίας υποπλοκής να επικρατήσει της άλλης ανταγωνίζεται άνετα τις μπουνιές που ρίχνει ο Roberto Durán για να νικήσει τους αντιπάλους του. Η φάση είναι σιγά παιδιά, όλοι θα πάρετε. Και τα παιδικά χρόνια του μποξέρ στις φτωχές γειτονιές του Παναμά θα πάρουν. Και οι κοινωνικές αναταραχές μεταξύ Παναμά και Αμερικής. Και το λαβ στόρι με τη μέλλουσα γυναίκα του. Και τα προβλήματα του τεράστιου προπονητή του μποξ που αναλαμβάνει να τον κάνει πρωταθλητή, Ray Arcel, με τη μαφία και την ουσιοεξαρτώμενη κόρη του. Και οι κλεφτές ματιές στην προσωπική ζωή του αντιπάλου παύλα μελλοντικού του φίλου, Sugar Ray Leonard. Η ταινία έχει υλικό που θα μπορούσε άνετα να απλωθεί σε μίνι σειρά 10 επεισοδίων από το Netflix.

Υπάρχει εξήγηση για έναν δημιουργό, όπως ο Jonathan Jakubowicz, που επιλέγει τον Robert De Niro για τον δεύτερο ρόλο. Δε θα θες να τον εκμεταλλευτείς όσο σε παίρνει; Θα θες. Αλλά με την προσοχή να δίνεται ισόποσα και στους δύο χαρακτήρες, δε σε παίρνει. Όταν προσπαθείς να πεις τόσα πολλά, καταλήγεις πάντα να λες πολύ λιγότερα. Παράπονο για το καστ πάντως, δε θα με ακούσετε να λέω.

‘BEN HUR’

Πριν λίγο καιρό είχαμε απορήσει με την ίδια την ύπαρξη του ‘Ben-Hur’ και την εκπληκτικά άσχετη επιλογή τραγουδιού για το τρέιλερ του. Μπορείς να μας πεις αρνητικά προκατειλημμένους (και δίκιο θα ‘χεις), αλλά το αποτέλεσμα στη συγκεκριμένη περίπτωση μας δικαιώνει.

Οποιοδήποτε καινούριο ‘Ben-Hur’ δε θα μπορούσε βέβαια ποτέ να αφήσει πίσω το πολυβραβευμένο epic του Charlton Heston, αλλά θα μπορούσε τουλάχιστον να προσπαθήσει να σταθεί κοντά του. Αντίθετα, το remake του Timur Bekmambetov (βλέπε ‘Wanted’) δεν τα καταφέρνει από καμία άποψη παραγωγής.

Η σκηνοθεσία είναι άψυχη. Το μοντάζ χαοτικό με χαρακτήρες να εξαφανίζονται και σκηνές που δεν ξέρεις πότε έφτασες εκεί. Ο διάλογος δεν αφήνει ικανότατους ηθοποιούς να κάνουν τη δουλειά τους. Επίσης είναι λογικό να μη θες να κουράσεις το κοινό με άλλη μία ταινία 3,5 ωρών και ok, όλοι συμφωνούμε ότι η Φωνή του Θεού Morgan Freeman κάνει καλό narration, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τον βάλεις να κάνει μονόλογο-υπερωρία για να καλύψεις κάπως τα κενά της ιστορίας. To ‘Ben-Hur’ σηκώνει μεγάλη διάρκεια γιατί η αφήγηση επεκτείνεται στις διαφορές στην κουλτούρα και τις πολιτικές που χωρίζουν τ δύο αδέρφια που βρίσκονται στο κέντρο της ιστορίας.

Εδώ η σύγκρουσή τους μπορεί να γίνεται με αξιοπρέπεια, αλλά πέφτει τελικά στο κενό γιατί το δέσιμό τους δεν το καταλαβαίνεις ποτέ.

JACK HUSTON

Τον είδαμε στο ‘Boardwalk Empire’, ξεχώρισε στον ρόλο του fan favourite Richard Harrow και από τότε προσπαθούσαμε να τον βρούμε να παίζει κάπου με πάνω από 20 ατάκες. Τελικά εκπληρώθηκε η επιθυμία μας στο ‘Ben Hur’, αλλά ας τρώγαμε τη γλώσσα μας καλύτερα. Με τέτοιον διάλογο που του δώσανε, πώς να μην είναι ξύλινος; Τι πρέπει να κάνω για να του γράψει κάποιος βρε παιδιά, πού πληρώνουμε τελοσπάντων;

Οι Επιζήσαντες:

TOM HANKS

Ο Tom Hanks έχει μία αφοπλιστικά κουλ αντιμετώπιση της καριέρας του. Αφοπλιστική γιατί, όπως λέει ο ίδιος, κορυφώθηκε στα ‘90s και είναι παραπάνω από ok μ’ αυτό. Παραπάνω από ok είναι και με τη σκυτάλη που έχει δοθεί σε νεότερους ηθοποιούς. Παραμένει όμως ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς που έχουν περάσει ποτέ από το σελιλόιντ – μακράν κιόλας από αυτούς που δουλεύουν ακόμη – και νομίζω ότι κακώς, πολύ κακώς, τον έχουμε πάρει για δεδομένο.

Στο ‘Sully’ υποδύεται ακόμη έναν χαρακτήρα βασισμένο σε αληθινό πρόσωπο – αυτοί του πάνε πολύ τελευταία με ‘Captain Phillips’ και ‘Bridge of Spies’ – και η παρουσία του είναι ο μοναδικός λόγος για να δεις την ταινία. Να τη δεις, όχι γιατί του δίνουν πολλά να κάνει (hint: δεν του δίνουν), αλλά γιατί τα 5 δευτερόλεπτα που κρατάει το στιγμιότυπο με τον Sully να μαθαίνει ότι όλοι οι επιβάτες του έχουν επιβιώσει, είναι η απόδειξη ότι ο Tom Hanks μπορεί να είναι ακόμα το selling point της ταινίας σου. Εκείνος μπορεί να μην το πιστεύει πια, αλλά είναι καιρός να το θυμηθούμε όλοι οι υπόλοιποι.

EDGAR RAMIREZ

Ο Ramirez δεν είναι άγνωστος στον χώρο. Στη σειρά ‘Carlos’ του 2010 είχε τραβήξει την προσοχή από τον ρόλο του Carlos the Jackal, με υποψηφιότητες για Emmy και Χρυσή Σφαίρα στις κατηγορίες Καλύτερου Ηθοποιού σε Μίνι Σειρά αντίστοιχα, αλλά και το César που δίνεται στον πιο πολλά υποσχόμενο ηθοποιό. Από τότε όμως έχουν περάσει έξι χρόνια και το hype που είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται δεν έχει ακόμα μεταφραστεί σε ρόλους αντίστοιχους του ταλέντου του.

Στο ‘Hands of Stone’ δε, η ερμηνεία του είναι μακράν μεγαλύτερη από την ταινία που παίζει. Έχει στόφα σταρ που βγάζει μάτι. Απόλυτα επιβλητικός, επιτίθεται σε κάθε σκηνή του σαν τσουνάμι, αλλά δουλεύει καλά και σε όσες απαιτούν λεπτότητα. Σύντομα θα τον δούμε στο ‘Gold’ του Stephen Gaghan (ναιιιι, και ‘Traffic’ και ‘Syriana’) μαζί με τον Matthew McConaughey. Προσευχόμεθα ήδη.

USHER

Ότι θα έγραφα σε άρθρο για κινηματογραφική εβδομάδα το όνομα του Usher, δεν το είχα προβλέψει. Μην περιμένεις να σου γράψω για κανέναν ρόλο μεταμόρφωση/αποκάλυψη/κτλ. Η ταινία δεν εστίασε ιδιαίτερα στον Sugar Ray Leonard για να δούμε το εύρος του τραγουδιστή, αλλά όταν σου πω ότι το κράτησε αληθινό σε ταινία με Ramirez και De Niro σε φόρμα, θέλω να με πιστέψεις.

Άμεσα συμπαθής και φυσικός, ο Usher δεν ήταν σε καμία περίπτωση ο Τραγουδιστής Σε Ταινία που θα περίμενες να είναι. Τα έχει που τα έχει αφήσει τα πολλά τα χιτ και τα moonwalk, μήπως να το δει λίγο πιο σοβαρά;

ROBERT DE NIRO

Είναι λίγο ειρωνικό να τον συμπεριλαμβάνω όταν ξέρουμε όλοι ότι πρόκειται για ιερό τέρας, αλλά με τους κωμικούς του ρόλους να γίνονται όλο και σαχλότεροι με εξαίρεση τα περάσματά του από David O. Russell μεριά, η δουλειά που κάνει στο ‘Hands of Stone’ είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη.