Οι ηθοποιοί που πάτωσαν ως σκηνοθέτες

H Jolie που -λόγω Unbroken- ήταν και η αφορμή για το θέμα, είναι (μετά από δυο ταινίες που έχει φτιάξει) μάλλον κάπου στη μέση. Δεν είναι δηλαδή ούτε τόσο καλή όσο νομίζει, ούτε τόσο κακή ώστε να αξίζει κράξιμο. Γενικώς όμως ο κανόνας παραμένει ότι ‘άβυσσος η ματαιοδοξία ενός σταρ’. Και εντάξει, όταν απαιτεί να του δώσουν τον τιμητικό τίτλο του executive producer, δεν τρέχει τίποτα. Όμως, για να στεριώσει πίσω από την κάμερα (είτε επειδή την ψώνισε, είτε επειδή θέλει να παρατείνει την καριέρα του) χρειάζεται πραγματικό ταλέντο. Ακολουθούν αυτοί που κατηγορηματικά ΔΕΝ το διαθέτουν.

Πρώτα μια απαραίτητη διευκρίνηση. Είμαστε καλά παιδιά. Δεν περιμένουμε δηλαδή απαραίτητα από κάποιον ηθοποιό που έγινε σκηνοθέτης να κερδίσει Όσκαρ, τύπου Ben Affleck (η ταινία του, όχι ο ίδιος) για να τον εκτιμήσουμε. Είμαστε ΟΚ και με περιπτώσεις όπως του Peter Berg που βασικά γυρίζει εφετζίδικα blockbuster. Του Stallone που βασικά ξέρει να βγάζει λεφτά. Ή ακόμη και με μέτριες ταινίες -που ωστόσο είχαν κάτι να πουν- όπως το Whip it της Drew Barrymore. Εδώ περιλαμβάνουμε μόνο εκείνους που πρέπει να τους απαγορευτεί να πιάσουν ξανά κάμερα στα χέρια τους.

Το τρίο που δεν ξέρει να σκηνοθετεί

Ακούγεται εντελώς ρατσιστικό να πεις “black men can’t direct”, αλλά είναι η μοναδική χαριτωμένη παραλλαγή του ‘White Men Can’t Jump’ για να μπορέσω να συμπεριλάβω ένα τρίο ‘bros’ που τα έχουν κάνει, στο συγκεκριμένο άθλημα, σαλάτα. Χειρότερος όλων φυσικά o Εddie Murphy που σκηνοθέτησε μια και μόνο ταινία, το Harlem Nights (1989). Εκεί όπου το μεγαλύτερο έγκλημα από όλα ήταν ότι ‘ανάγκασε’ τον Richard Pryor να είναι συνεργός του.

Εξίσου ‘άχρηστος’ ως σκηνοθέτης είναι και ο Tyler Perry. Παρά το γεγονός ότι η βιοτεχνία ταινιών για Αφροαμερικάνους που έχει φτιάξει τον έχει κάνει πλουσιότερο κατά 400 εκ. δολάρια.

Με την λίστα να κλείνει, εντελώς απρόσμενα, με τον σεβάσμιο κο Sidney Poitier. Εξαιρετικό ως ηθοποιό και σύμβολο μιας γενιάς και ΟΚ ως ελαφρών βαρών σκηνοθέτη. Όλα αυτά μέχρι την κυκλοφορία του 1990 του Ghost Dad, με πρωταγωνιστή τον Bill Cosby. Μια τόσο αβυσσαλέα κακή ταινία που τον έκανε να ‘κρεμάσει’ τους φακούς του.

Εντάξει, στην τελική, κανείς από τους τρεις δεν ήταν τόσο κακός όσο ο William Shatner που έκανε κοινό και κριτικούς να γελάσουν με την ψυχή τους όταν τους σέρβιρε, πίσω το 1989, το Star Trek V: The Final Frontier. Η μόνη του σκηνοθετική απόπειρα, που τον βοήθησε να κερδίσει Χρυσό Βατόμουρο Χειρότερου σκηνοθέτη. Η ίδια ταινία στην οποία βλέπουμε τους Kirk και Spock να ψήνουν marshmallows δίπλα στην φωτιά στο Yosemite National Park.

Ο τρελαμένος και ο φαντασμένος

Έχουν περάσει 13 χρόνια από τότε που ο Nicolas Cage αποφάσισε να μπει πίσω από την κάμερα (για πρώτη και τελευταία φορά) για να μας διηγηθεί με εντελώς σουρέαλ τρόπο την ιστορία ενός νεαρού στρατιώτη/ escort (James Franco) στην Νέα Ορλεάνη των 80s. To αποτέλεσμα είναι εντελώς σουρεάλ.

Το χειρότερο όλων; Ότι μάλλον ενέπνευσε τον Franco, τον με διαφορά πιο φαντασμένο άνθρωπο στο Χόλιγουντ τα τελευταία χρόνια, να δοκιμάσει και εκείνος την τύχη του. Αυτή τη στιγμή έχει 26 σκηνοθετικά credit στο όνομά του. Σόρι, αρνούμαι πεισματικά να δω έστω και ένα από αυτά.

H περίπτωση Madonna

Ναι, δεν είναι ηθοποιός. Έχει όμως κερδίσει περισσότερα Χρυσά Βατόμουρα από κάθε άλλη σταρ εκεί έξω. Οπότε δικαιούται μια αναφορά. Τόσο για το Filth and Wisdom του 2008, που δεν το είδε ψυχή (και στο οποίο εμφανώς την βοήθησε ο τότε σύζυγός της, Guy Ritchie).

Όσο και για το πρόσφατο W.E., σχετικά με την ζωή του ερωτιάρη King Edward, που μπορεί να πάτωσε στο box office και να πήρε κάκιστες κριτικές, αλλά τουλάχιστον την οδήγησε στα Όσκαρ. Έστω και με μια μίζερη υποψηφιότητα στην κατηγορία Best Costume Design.

Και μιας και μιλάμε για τραγουδιστές, ευκαιρία να κάνουμε αναφορά στα Under the Cherry Moon (με τον ίδιο ως ζιγκολό και την δύσμοιρη Kristin Scott Thomas να παλεύει να μην γελάσει) και Graffiti Bridge του Prince που ήταν υποψήφια για Χρυσά Βατόμουρα.

To πρόσφατο The Man with the Iron Fist του -κατά τα άλλα πολύ συμπαθή και ταλαντούχου- RZA. Ένα πραγματικό μπάχαλο που ούτε ο κολλητός του, Quentin Tarantino, δεν μπορούσε να μαζέψει. Κατ’ εμέ εξίσου κακό με το Man of Tai Chi του Keanu Reeves (η πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα) που δεν κατάφερα να δω πέρα από το πρώτο δεκάλεπτο.

Καθώς επίσης στο Yentl της Barbra Streisand που είναι πολύ χειρότερο από ότι φαίνεται από το rating του στο imdb. Αν και δεν είναι καθόλου δίκαιο να την συμπεριλάβουμε εδώ την Barbra αφού στη συνέχεια έκλεισε στόματα με τα -όντως πολύ καλά- Prince of Tides και The Mirror has two faces.

Όταν κακές ταινίες συμβαίνουν σε καλούς ηθοποιούς

Αν κοιτάξεις στη λίστα με τις υποψηφιότητες για Χρυσό Βατόμουρο Σκηνοθεσίας, θα βρεις πολύ Stallone (εντάξει, ο Sly είναι καλύτερος ως σεναριογράφος, αλλά δεν αξίζει τόσο κράξιμο), αδίκως τον Danny DeVito για το Hoffa (σόρι, εμένα μου άρεσε), δικαίως τον Roberto Benigni για το Pinocchio, αδίκως τον Kevin Costner (ναι, του αξίζει και με το παραπάνω για το The Postman, αλλά μην ξεχνάμε ότι κάποτε γύρισε και το Dances with Wolves) και 1-2 περιπτώσεις που δεν μας πολυνοιάζουν. Όπως π.χ. Τον Dan Aykroyd για το Nothing But Trouble. Ή τον Fred Savage για το Daddy Day Camp.

Αυτό που όμως δεν βρίσκεις είναι περιπτώσεις ηθοποιών που κανείς δεν τολμά να παραδεχθεί ότι είναι ατάλαντοι. Όπως τον Robert De Niro που είναι φανερό ότι δεν το έχει. Όχι τόσο από το A Bronx Tale, που μια χαρά βλέπεται μέχρι και σήμερα, όσο από το The Good Shepherd το οποίο, παρόλο το εξαιρετικό cast (Matt Damon, Angelina Jolie και ο ίδιος) ήταν πιο βαρετό από το θάνατο.

Την Helen Hunt με το Then She Found Μe, την πρώτη της προσπάθεια μετά το Mad About You. Την Nia Vardalos για το I hate Valentine’s day, την μοναδική δηλαδή φορά που τόλμησε να σκηνοθετήσει κάτι. Και, εντελώς απρόσμενα, τον Kevin Spacey που έφαγε μερικώς κράξιμο για την ματαιδοξία που επέδειξε στο Beyond the Sea (παρόλο που η πρώτη του ταινία, το Albino Alligator ήταν πολύ καλή).

Αν και δεν νομίζω ότι έχω πιο ξεδιάντροπη επίδειξη ματαιοδοξίας τα τελευταία χρόνια από τον John Torturro να σκηνοθετεί τον εαυτό του ως ζιγκολό με τον οποίο πεθαίνουν να κάνουν τρίο οι Sofia Vergara και Sharon Stone στο Fading Gigolo. Έναν εξαιρετικό ηθοποιό ο οποίος όταν σκηνοθετεί γίνεται φλύαρος και βαρετός. Θυμίζω π.χ. Το Romance & Cigarettes του 2007, στο οποίο κατάφερε να χαραμίσει ένα cast που συμπεριλάμβανε τους James Gandolfini, Susan Sarandon, Kate Winslet, Christopher Walken και Mary-Louise Parker.

Προφανώς, βέβαια, χίλιες φορές να σκηνοθετήσει 100 βαρετές ταινίες ο De Niro παρά να αποφασίσει να αφήσει την καραμπίνα (με την οποία κυνηγάει μετανάστες) και να πιάσει και πάλι την κάμερα ο Steven Seagal, που το επιχείρησε μια και μόνο φορά στο On Deadly Ground του 1994.

Και 100.000 φορές να δω non stop ότι ταινία έχει φτιάξει ποτέ ο Stallone παρά κάποιος να επιτρέψει στον Tom Green να φτιάξει π.χ. Το σίκουελ στο Freddy Got Fingered. Μια από τις χειρότερες ταινίες όλων των εποχών.

Στο τέλος της ημέρας, είναι απείρως πιο εύκολο να είσαι καλός ηθοποιός, παρά καλός σκηνοθέτης. Και αυτό κανένα ψωνάκι δεν πρέπει να το ξεχνά.