Οι βάρβαροι που αγαπήσαμε

Η απόσταση ανάμεσα στον Κόναν του Schwarzenegger και τον Ντραγκάρ, τον ήρωα του Αδάμαστου, μιας ανεξάρτητης ελληνικής παραγωγής που χρηματοδοτήθηκε μέσω crowdfunding, είναι αβυσσαλέα για να καλυφθεί σε ένα άρθρο. Οπότε είπαμε να εστιάσουμε στους βαρβάρους. Κάτι που εξηγεί γιατί δεν βρίσκονται εντός π.χ. οι 25.000 ταινίες με τον Ηρακλή, ο 13ος πολεμιστής του Banderas (είναι Άραβας και μορφωμένος), o Aragorn  του Lord of the Rings ή o ‘Gladiator’ Russell Crowe (είναι Ρωμαίος στρατηγός).

Τα αδέλφια

Υπάρχουν δυο σετ αδέλφια που μου έρχονται με τη μια στο μυαλό. Οι τρομακτικοί αδελφοί Clegane του τηλεοπτικού Game of Thrones και οι -Milli Vanilli του χώρου της ηρωικής φαντασίας- αδελφοί Paul από τη χαβούζα των 80s.

Οι πρώτοι οριακά μπαίνουν εντός της λίστας καθώς τόσο ο Sandor ‘the Hound’ όσο και ο αιμοβόρος Gregor ‘The Mountain’ (τον οποίο στην 4η σεζόν παίζει ένας τεράστιος Ισλανδός strongman) είναι στα χαρτιά ιππότες. Αν και, στην πραγματικότητα, είναι δυο από τους πιο τρομακτικούς ανθρώπους σε όλα τα βασίλεια του Westeros.

Οι δεύτεροι (βλέπε Peter και David Paul) δεν είναι άλλοι από τους γελοίους μποντιμπιλντεράδες πρωταγωνιστές του The Barbarians (1987), μιας ιταλο-αμερικάνικης ταινίας που αδίκως ήταν απλά υποψήφια -και όχι νικήτρια- στην κατηγορία Worst New Stars των Χρυσών Βατόμουρων.

Στη συγκεκριμένη κατηγορία οφείλω να συμπεριλάβω και τα άσπονδα αδέλφια του τηλεοπτικού Vikings, δηλαδή τον ονειροπόλο Ragnar που ανακάλυψε και λεηλάτησε αλύπητα την Αγγλία και τον ζηλιάρη νταβραντισμένο αδελφό του Rollo, ο οποίος -πέρα από ότι θέλει να του πηδήξει τη γυναίκα- είναι σίγουρο ότι στην πορεία θα του κάνει τη χοντρή στραβή. 

Οι Κόναν οι βάρβαροι

Ο τίτλος είναι παραπλανητικός αφού ο Κόναν ήταν ένας και μοναδικός, δηλαδή ο Arnold Schwarzenegger στο original Conan the barbarian του 1982. Μια ταινία που, ακόμη και σήμερα, βλέπεται (αξεπέραστη η σκηνή που δαγκώνει το λαιμό ενός γύπα ενώ τον έχουν σταυρώσει).

Δεν μετράω σε καμία περίπτωση το κακό σίκουελ Conan the destroyer του 1984, αν και πάλι πρωταγωνιστεί ο Arnold.

Ούτε δυστυχώς το -γυρισμένο στη Βουλγαρία- πρόσφατο remake με τον Jason Momoa του Game of Thrones (που ήταν σουρεαλιστικά απογοητευτικό). Αυτό που όλοι έλπιζαν ότι θα βοηθούσε στο να αναβιώσει το franchise, αλλά τελικά το χαντάκωσε για τα επόμενα 20 χρόνια. 

Κάπου σε έχω δει, κάπου κάπου σε ξέρω

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να ‘σταμπάρεις’ ένα καλό ηθοποιό σε μια κακή ταινία. Ειδικά όταν αυτός αναγκάζεται να κρατήσει (συνήθως αμήχανα) ένα σπαθί. Όπως συμβαίνει π.χ. στην περίπτωση του Val Kilmer που υποδύεται ένα μισθοφόρο στο Willow (που Οκ, δεν είναι κακό, απλά αφελές και μέτριο).

Τον αμούστακο Liam Neeson στο Krull του 1983 ως μέλος της ομάδας μισθοφόρων (μαζί με ένα Κύκλωπα) που βοηθούν ένα πρίγκιπα να σώσει τη νύφη του από τα νύχια των εξωγήινων εισβολέων που έχουν κάνει αρμένικη βίζιτα στον πλανήτη τους.

Το Black Death του 2010 με τον Sean Bean του Game of thrones να αποδεικνύει ότι ξέρει πώς να χειρίζεται ένα σπαθί αλλά όχι πώς να επιλέγει ταινίες που βλέπονται.

Ενώ απλά δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς τον Nicholas Cage (κομπλέ με λιγδιασμένο μαλλί) στο Season of the Witch του 2011, ως ιππότη του 14ου αιώνα που μεταφέρει μια μάγισσα υπεύθυνη για τη μαύρη πανούκλα σε ένα μοναστήρι.

Από την άλλη, τι να κάνει το παλικάρι, πρέπει να βγάλει μεροκάματο για να πληρώσει την εφορία.

Όταν η ηρωική φαντασία συναντά την επιστημονική φαντασία

Το εξαιρετικό Outlander του 2008 με τον James Caviezel (σ.σ. το έχω δει τρεις φορές και ακόμη δεν το έχω χορτάσει) αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του είδους με εκείνον ως αστροναύτη που προσγειώνεται στη Γη της εποχής των Βίκινγκ , φέρνοντας μαζί του ένα εξωγήινο τέρας.

Μια αδρελανινάτη περιπέτεια που ξεκινάει ως επιστημονικής φαντασίας αλλά, με το που χάνει το όπλο του στο ποτάμι, μετατρέπεται σε καθαρόαιμα επική.

Αντίστροφα το χειρότερο παράδειγμα του είδους είναι μάλλον η κινηματογραφική μεταφορά του He-Man της Mattel, ονόματι Masters of the Universe, με πρωταγωνιστή τον Dolph Lundgren με το πιο άθλιο μαλλί της καριέρας του.

Άξιο επισήμανσης είναι ότι το Outlander βασίζεται (ελαφρώς) στο κλασικό Σκανδιναβικό επικό ποίημα του Beowulf που πολεμάει εναντίον στο τέρας Grendel. Ένα μύθο που έχουμε δει άπειρες φορές να μεταφέρεται στον κινηματογράφο με πιο χαρακτηριστικές το Beowulf & Grendel του 2005 με τον Gerard Butler και το -κάτι σαν animation- Beowulf του 2007 με την Angelina Jollie στο ρόλο του τέρατος.

Ενώ πραγματικά δεν ξέρω σε ποια κατηγορία να χώσω το Conquest του θρυλικού σκηνοθέτη τρόμου Lucio Fulci που μοιάζει να δανείζεται ότι γουστάρει τόσο από το Κόναν (βλέπε τους δυο πρωταγωνιστές πολεμιστές που προσπαθούν να σταματήσουν τη μάγισσα βασίλισσα) όσο και από το Star Wars (βλέπε μαγικό τόξο που πετάει βέλη από laser).

Τέλος άξιο αναφοράς είναι και το μετα-αποκαλυπτικό Steel Dawn με τον συγχωρεμένο Patrick Swayze στο ρόλο του νομάδα πολεμιστή με το επιδέξιο σπαθί.

Οι γυναίκες της παρέας

Ουσιαστικά και πάλι υπάρχει μόνο μια, δηλαδή η Brigitte Nielsen ως Red Sonja στο ‘Κάλιντορ, ο Μονομάχος’. Εκεί όπου προσπαθεί να πάρει εκδίκηση –με την βοήθεια του Schwarzenegger που φιγουράρει φάτσα φόρα στο πόστερ- απέναντι στη διαβολική βασίλισσα που της σκότωσε αδελφό και γονείς και έβαλε τους στρατιώτες της να τη βιάσουν.

Η ταινία ήταν τόσο κακή που έθαψε τον χαρακτήρα για αρκετά χρόνια. Μέχρι που ήρθε ο Robert Rodriguez για να το αναβιώσει το 2008 με την –τότε γκόμενα του- Rose McGowan στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ένα remake που ανακοινώθηκε στην Comic Con και για την οποία κυκλοφόρησαν πόστερ, αλλά που τελικά ποτέ δεν προχώρησε.

Τέλος υπάρχουν και κάποιοι τολμηροί που ίσως να έχουν καταφέρει να δουν τα αμερικανο-αργεντινέζικα Barbarian Queen 1 και 2 τα οποία δεν έχουν τίποτα κοινό (ως πλοκή ή χαρακτήρες) πέρα από την καμπυλωτή Lana Clarkson ως πρωταγωνίστρια.

Η ίδια Clarkson που γνωρίσαμε ως γυμνόστηθη συμπρωταγωνίστρια του Rick Hill στο Deathstalker του βασιλιά των B-movies Roger Corman (σ.σ. έφτιαξε 3-4, αλλά μόνο το πρώτο βλέπεται).

Η ίδια που βρήκε τραγικό τέλος όταν την πυροβόλησε το 2003 μέσα στην έπαυλη του ο μουσικός παραγωγός Phil Spector (βλέπε την ομώνυμη ταινία του 2013 με τον Al Pacino για να δεις τι συνέβη).

Οι ρέπλικες του Κόναν

Η επιτυχία του original Κόναν ήταν τόσο μεγάλη που σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας των 80s κυκλοφόρησαν δεκάδες κακά αντίγραφα της. Συνήθως γυρισμένα στην Ιταλία.  Όπως το Ator, the fighting Eagle και το σικουέλ του.

Tο πανηλίθιο The Beastmaster του 1982, με πρωταγωνιστή το παλικάρι που μιλάει τηλεπαθητικά στα ζώα (την θυμόμαστε κυρίως για τη γυμνή σκηνή της Tanya Roberts).

Ή το υποτιμημένο -πιο πρόσφατο- Kull the Conqueror με τον Kevin Ήρακλή’ Sorbo ως βάρβαρο πρίγκιπα ενάντια στη σέξι μάγισσα της Tia Carrere. 

Ενώ εδώ εντάσσεται τεχνικά και το πιο πρόσφατο (2007) Wolfhound, μια από τις πιο ακριβές ρώσικες παραγωγές, γεμάτο οργισμένους πολεμιστές, δαίμονες, κανίβαλος και δίψα για εκδίκηση.

Τέλος θα ήταν άδικο να  κλείσουμε μια αναφορά στις sword and sorcerer ταινίες, όπως λέγονται στα αγγλικά, χωρίς έστω και μια αναφορά στον αδικοχαμένο Andy Whitfield του τηλεοπτικού Spartacus: Bloοd and Sand (παρόλο που αντί για μαγεία, είμαστε φουλ στις διαπλοκές). Αν και, μεταξύ μας, πιο πειστικός ως βάρβαρος είναι ο Dottore.