Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας: Και τώρα ψηφίζεις εσύ

Την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου, μη χάσετε ζωντανά από τις 11.30 μ.μ. τις αφίξεις στο κόκκινο χαλί από τον Γιώργο Σατσίδη και τη Χριστίνα Μπίθα, απευθείας από το κόκκινο χαλί από το Dolby Theatre στο Λος Άντζελες και στη 1.30 π.μ το pre show. Το αποκορύφωμα της βραδιάς έρχεται με την τελετή απονομής στις 03.00 π.μ., την οποία θα απολαύσετε αποκλειστικά στην COSMOTE TV.

Όλοι ξέρουμε πού θα πάνε τα ερμηνευτικά, υποπτευόμαστε τα Σενάρια, ψιλοξέρουμε τα τεχνικά, αλλά το Καλύτερης Ταινίας; Καθαρό φαβορί δεν έχει υπάρξει τα τελευταία χρόνια. Αυτό συνεχίζεται και φέτος, όπου τουλάχιστον 3-4 από τις υποψήφιες ταινίες μοιάζουν να έχουν μια διαδρομή προς την επικράτηση.

(Για υπενθύμιση του πώς καθορίζεται ο νικητής σε αυτή και μόνο την κατηγορία, θυμήσου το παλιότερό μας επεξηγηματικό αρθρο.)

Γι’αυτό λοιπόν ανοίγουμε την ψήφο στο κοινό (μας). Μετά τo poll ακολουθούν και τα κείμενά μας για τις 9 υποψήφιες για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, για περισσότερο κέφι.

Τι γράψαμε για τις ταινίες:

Ford v Ferrari

Ακολουθώντας την ιστορία μέσα από τα μάτια αυτών των δύο ηρώων, ο Μάνγκολντ δεν αφηγείται απλώς μια αθλητική ιστορία θριάμβου και τραγωδίας, αλλά το κάνει εστιάζοντας στις επεμβάσεις ενός καταστροφικού corporate συστήματος, για χαρτογιακάδες δίχως κατανόηση για την τεχνική (και την τέχνη) και την αληθινή δουλειά των ανθρώπων που είναι το αληθινό έμψυχο δυναμικό, το οποίο αναπόφευκτα πέφτει αντικείμενο εκμετάλλευσης. (Αναλυτική κριτική)

The Irishman

O Scorsese ίσως νιώθει πιο κοντά στο τέλος (του) παρά στην εποχή που έκανε τα “Καλά Παιδιά”- ετούτη τη φορά δεν υπάρχει χαρά, δεν υπάρχει cool στις διαδικασίες. Κοιτά τον Frank και αναρωτιέται τι βάρος τελικά έχουν όλα αυτά, καθώς ο ήρωας-20ος αιώνας μεταπηδά από αφεντικό σε αφεντικό και από δουλειά σε “δουλειά”, δίχως ποτέ να αναλογίζεται ποιοι είναι “αυτοί στην κορυφή” τους οποίους υπακούει, έρμαιο της Ιστορίας. Κοιτά το έργο του, μέσα από τις ιστορίες τέτοιων αντρών, και αναλογίζεται τι μένει (όταν κοιτάς) πίσω καθώς ο χρόνος διαστρεβλώνει μεγέθη και σημασία και ονόματα και την ίδια την Ιστορία καθώς έρχεται για όλους και για όλα. Η τελευταία πράξη του φιλμ είναι τίποτα λιγότερο από ένας ογκόλιθος, σμιλευμένος από έναν καλλιτέχνη σε διάλογο με την ίδια του την ύπαρξη. (Αναλυτική κριτική)

Jojo Rabbit

Ο Waititi θέλει εδώ να είναι και Mel Brooks και Roberto Benigni. Τα χιουμοριστικά γκαγκς αντλούν από την παράδοση σλάπστικ παραλογισμού- υπάρχει μια οπτική αναφορά στα “Παιδιά από τη Βραζιλία” που με έκανε να γελάσω από το πουθενά, ένα pun για Γερμανικά τσοπανόσκυλα και μια ακολουθία χαιρετισμών που πατά στο χιούμορ καρτουνίστικης εξάντλησης. Γέλασα σε πολλά σημεία, έπιασα αμήχανα το μέτωπό μου σε άλλα, όμως η ουσιαστική ένσταση δεν είναι ακριβώς ποιοτική, αλλά έχει να κάνει με το πώς αυτή η διάθεση του Waititi μοιάζει ανεπαρκής, με το καρτούν στίγμα να χάνεται σε έναν ωκεανό φτηνού συναισθηματισμού. Τίποτα από όλα αυτά δε με θύμωσε, ούτε με ενθουσίασε, ούτε με απογοήτευσε, ούτε με εξέπληξε: Πολύ απλά, τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αρκετό. (Αναλυτική κριτική)

Joker

Το πλήρες debate.

Little Women

Τελικά, η ιστορία των κατά Gerwig “Μικρών Κυριών” μπορεί να μην ξεκινά στην αρχή, αλλά όπως έδειξε και στο “Lady Bird”, η δημιουργός πιστεύει πως καμία ιστορία δεν έχει αρχή, μέση και τέλος, σίγουρα όχι αυστηρά εννοούμενα. Όλες οι ιστορίες είναι ψηφιδωτά γεμάτα λεπτομέρεια και ζωή, που ζουν μέσα μας ως μια διαρκής κατάσταση ανάμνησης και επιθυμίας. (Αναλυτική κριτική)

Marriage Story

Είναι χάρισμα του Baumbach το να παρουσιάζει συναισθηματικές περιπλοκότητες με μια επίφαση απλότητας, σαν οδοστρωτήρας που τσουλάει διακριτικά πάνω σε ένα σχοινί από βελούδο. Αυτό που θα μπορούσε να είναι ένα ακόμα δράμα χωρισμού, στα χέρια του γίνεται mastercalss αφήγησης. Η οπτική εναλάσσεται ανάμεσα στα δύο κεντρικά πρόσωπα φαινομενικά δίχως μαθηματική δομή ή οποιοδήποτε τέχνασμα, ένα διαρκές παιχνίδι έντασης ανάμεσα σε οπτικές γωνίες. Οι δύο χαρακτήρες παρουσιάζονται ο ένας μέσα από τα μάτια του άλλου αλλά και μέσα από τα δικά τους, κι εμείς παρατηρούμε μέσα από την έντεχνη μετακίνηση εστιάσης, όχι μόνο το ποιοι είναι αυτοί οι δύο άνθρωποι, αλλά και ποιοι γίνονται, ο ένας για τον άλλον. Πώς διαφέρουν ανάλογα το πού βρίσκονται. Τι είναι αυτό που τους έφερε μαζί, τι είναι αυτό που τους απομακρύνει, και πώς αυτό μπορεί να είναι το ίδιο πράγμα. (Αναλυτική κριτική)

1917

Ο Mendes έχει τελικά δημιουργήσει ένα κατασκεύασμα κουλ, λείο, εντυπωσιακό, θαυμαστό, τόσο αποφασισμένο να αναπαράγει μια “αληθινή” εμπειρία που τελικώς διαφημίζει σε κάθε στιγμή την αρτιότητα -και τελικά, την πολιτική και ανθρωπιστική αποστασιοποίηση- της τεχνικής του. Δεν λέει απολύτως τίποτα, αλλά το λέει εντυπωσιακά. Είναι κενό: Θα μπορούσε να αφορά το οτιδήποτε, και τίποτα απολύτως. (Αναλυτική κριτική)

Once Upon a Time… in Hollywood

Η ταινία χτίζεται πάνω στη σχέση των δύο αντρών και το πώς ο ένας κουβαλάει τον άλλον, το πώς εν τέλει ο ένας είναι ολοκλήρωση, σκιά, άλλος εαυτός του άλλου. Μια τέτοια σχέση αποδίδει ο Tarantino κι ανάμεσα στο σινεμά και την πραγματικότητα, σε ένα μάλλον φυσικό κι αναμενόμενο σημείο κορύφωσης του όλου του κινηματογραφικού θεωρήματος. Το μεγαλύτερο μέρος του “Κάποτε” ακολουθεί τον Rick και τον Cliff και τις περιπέτειές τους σε σινεμά και τηλεόραση, τα οποία ο Ταραντίνο αποδίδει αισθητικά σαν αποτέλεσμα μιας απόλυτης όσμωσης. Στο “Κάποτε… στο Χόλιγουντ” το σινεμά και η πραγματικότητα είναι στοιχεία αναπόσπαστα το ένα από το άλλο. Μια φωνή ενός σκηνοθέτη δίνει οδηγίες στον Rick (ή στον Leo;) και η κάμερα κινείται ακολουθώντας τον ηθοποιό μπροστά της. Είναι η κάμερα του Tarantino που κινείται; Είναι η κάμερα του σκηνοθέτη-μες-στην ταινία; Δεν υφίσταται διαφορά, γιατί το σύμπαν του Tarantino είναι μια χιονόμπαλα- ο κόσμος της αρχίζει και τελειώνει μες στα όρια του δικού της σελιλόιντ. (Αναλυτική κριτική)

Parasite

Οι γνώριμες δυναμικές της πυρηνικής οικογένειας υπό απειλή από το “Host”, η ταξική διαστρωμάτωση της αλληγορίας του “Snowpiercer”, η απάνθρωπη ανηθικότητα του καπιταλισμού στην καρδιά του “Okja”: το “Parasite” επανασυνθέτει προβληματισμούς και θεματικές που ο Κορεάτης σκηνοθέτης επισκέπτεται ξανά και ξανά μέσα από high concept ταινίες είδους, και το κάνει ενώνοντας το πλήρες παζλ της κοσμοθεωρίας του μέσα από ένα εντυπωσιακά χορογραφημένο, ρυθμικά άρτιο φιλμ εντός τεσσάρων τοίχων και δίχως sci-fi συμβολή. H ευθύτητα είναι εντυπωσιακή και η παρατηρητική ματιά επίσης- από τις μικρές, περιστασιακές ατάκες με τις οποίες αντιμετωπίζει η μία τάξη την άλλη (“respect!”) μέχρι λεπτομέρειες όπως την διαφορετική χρήση ακόμα και των κινητών, κάτι που λειτουργικά και φαινομενικά, αποτελεί κοινό τόπο για όλους. (Αναλυτική κριτική)

Το αποκορύφωμα της βραδιάς έρχεται με την τελετή απονομής στις 03.00 π.μ., την οποία θα απολαύσουμε στο COSMOTE CINEMA 1HD με τον πρωτότυπο ήχο ή στο COSMOTE CINEMA OSCARS HD.

***

Για μια ακόμη χρονιά, το POP για τις Δύσκολες Ώρες δίνει τα δικά του Όσκαρ. Λίγο πριν την φετινή απονομή, βγάζουμε τις δικές μας πεντάδες υποψηφιοτήτων και απονέμουμε τα δικά μας βραβεία. Τι συνδέει τη Jennifer Lopez και τον Adam Sandler; Γιατί δεν απονέμουμε ξενόγλωσση κατηγορία; Ένα podcast-ποταμός.