Γιατί κάποιες ταινίες είναι βγαλμένες από τη ζωή. Και, ακόμη και αν δεν είναι, το αισθηματικό πάθημα (του άλλου) είναι πάντοτε καλό να μας γίνεται μάθημα.
Ο Γιάννης Φιλέρης παίρνει ένα τάιμ-άουτ από την αθλητική επικαιρότητα και εξηγεί στο Oneman πώς είναι να βλέπεις για χρόνια τηλεόραση χωρίς να φαντάζεσαι ότι κάποτε θα γίνει έγχρωμη.
Γίνεται μια mainstream περιπέτεια να είναι ταυτόχρονα τρομερά βαρετή και διεστραμμένα ενδιαφέρουσα; Γιατί ο Ζακ Σνάιντερ κάπως κατόρθωσε να τη γυρίσει.
Το Oneman βρέθηκε στην Ημερίδα 'Μαθαίνοντας Μαζί', μίλησε με τους διοργανωτές και παρακολούθησε (με το στόμα ανοιχτό) τις προτάσεις 201 μαθητών για την κοινωνική αναγνώριση των νέων με αναπηρία.
Μερικές ώρες στο λιμάνι του Πειραιά δεν αρκούν για να δοθεί μία λύση στο προσφυγικό, φτάνουν όμως για να κλείσουμε όλοι τα μάτια και να κάνουμε στον εαυτό μας την παραπάνω ερώτηση.