Ποια ταινία να δεις στο Netflix σήμερα (και κάθε μέρα): Procession

Αυτή την εβδομάδα προτείνουμε ένα αντι-true crime ντοκιμαντέρ του Netflix που βαδίζει για τα Όσκαρ.

Netflix Pick of the Week:

Στους τίτλους έναρξης του ντοκιμαντέρ Procession του Netflix, ο Robert Greene δεν αναφέρεται ως «σκηνοθέτης». Αντίθετα, απαριθμεί τους άντρες που κάποια άλλη ταινία θα θεωρούσε απλώς το θέμα της: τους Dan, Ed, Joe, Mike, Michael και Tom. Αυτό δεν είναι κάποιο κόλπο ή δηθενιά. Μέχρι το τέλος της ταινίας θα νιώσεις οικεία μαζί τους. Είναι όλοι τους επιζώντες της σεξουαλικής κακοποίησης των Καθολικών Επισκόπων του Kansas City, όλοι τους συμμετέχοντες σε ένα τριετές πείραμα δραματοθεραπείας όπου επεξεργάζονται τα τραύματά τους κάνοντας τέχνη.

Η ιδέα γεννήθηκε πριν από λίγα χρόνια, τον Αύγουστο του 2018, όταν η δικηγόρος Rebecca Randles είχε δώσει συνέντευξη Τύπου στο Κάνσας Σίτι τους έξι αυτούς άνδρες που κατηγορούσαν τοπικούς καθολικούς ιερείς ότι τους είχαν κακοποιήσει σεξουαλικά όταν ήταν αγόρια. Ο Greene είχε επικοινωνήσει με τη Randles τότε, για να ρωτήσει εάν θα υπήρχε ενδιαφέρον στην ομάδα για τη συνεργασία τους για μία ταινία. Ο στόχος θα ήταν να αντιμετωπίσουν το τραύμα τους μέσα από σεναριακές σκηνές που θα έγραφαν οι ίδιοι. Να ξαναβιώσουν τις αναμνήσεις τους, αλλά αυτή τη φορά να είναι εκείνοι στη θέση του οδηγού.

Το Procession είναι το ντοκουμέντο αυτής της διαδικασίας, σκληρό για τους θεατές αλλά και μία απίστευτη, απαραίτητη για τα ίδια τα θύματα πράξη. Για τον Greene οι έξι άνδρες είναι πολύ περισσότερα από τη χειρότερη στιγμή τους, και διατηρούν μία δύναμη και παρουσία που ξεπερνά – και, ειλικρινά, καταδικάζει – τη μείωση των επιζώντων στα talking heads άλλων ντοκιμαντέρ. Είναι μία αντι-true crime πρόταση η δουλειά του ουσιαστικά, σε μία θάλασσα από ντοκιμαντέρ αληθινών υποθέσεων που θυσιάζουν ξανά και ποικιλοτρόπως τα θύματα για να δώσουν έμφαση στους θύτες (το Night Stalker και το Don’t Fuck With Cats του Netflix είναι τέτοια παραδείγματα, ενώ το The Keepers της ίδιας πλατφόρμας ή το I’ll Be Gone in the Dark όχι).

Όποιος είναι γνώριμος με τη δουλειά του Greene δε θα εκπλαγεί από τη διαφορετική του προσέγγιση. Ως δημιουργός τσιγκλάει διαρκώς τις προσδοκίες μας για τη δομή του ντοκιμαντέρ, με τρόπους που τείνουν να ξαφνιάζουν ακόμα και τους πιο χορτάτους του είδους. Έχει επικεντρωθεί στο να μας κάνει να συνειδητοποιούμε τι κάνουμε στην πραγματικότητα όταν παρακολουθούμε μία ταινία – το πώς μία παράσταση μπορεί να είναι πιο αληθινή από την πραγματικότητα – προσφέροντας νέους τρόπους σκέψης για το πώς αποδίδουμε στις κοινότητές μας και μεταξύ μας.

Το έκανε στο Kate Plays Christine όπου κέντραρε στην ηθοποιό Kate Lyn Sheil καθώς ετοιμαζόταν να παίξει τον ρόλο της Christine Chubbuck, μίας παρουσιάστριας ειδήσεων από τη Φλόριντα που αυτοπυροβολήθηκε στον αέρα τη δεκαετία του 1970. Ή στο Bisbee ’17 όπου ακολούθησε μία αμερικανική νοτιοδυτική πόλη με θαμμένα τραύματα καθώς οι κάτοικοί της προσπαθούσαν να αναπαραστήσουν γεγονότα που είχαν λάβει χώρα αιώνες πριν.

Στο Procession θα συνειδητοποιήσεις καθώς παρακολουθείς πως δεν είναι μόνο η διαδικασία που θεραπεύει τους άνδρες, αλλά η κοινότητα που δημιουργούν στη διάρκειά της. Ο Greene διερευνά έτσι την ανθεκτικότητα του ανθρώπινου πνεύματος και την αλληλεγγύη μιας ομάδας ατόμων που συνεργάζονται για να βρουν ανακούφιση μέσα από έναν κοινό, αφάνταστο πόνο.

Η ταινία του Netflix βρέθηκε στο shortlist για την κατηγορία Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στα Όσκαρ 2022 και της αξίζει να φτάσει στην τελετή του Μαρτίου. Και, γιατί όχι, να κερδίσει σε μία κατηγορία που ήδη διαμορφώνεται ως πιθανώς η στιβαρότερη της βραδιάς. Θα το βρεις επίσης μέσα στις επιλογές μας για τις καλύτερες ταινίες του 2021.