Πώς είναι να περνάς μία εβδομάδα στις πιο σκληρές φυλακές του κόσμου

 

Με άλλα λόγια, το Οι πιο σκληρές Φυλακές του Κόσμου, που ανήκει στην unofficial εσωτερική υποκατηγορία «Ξενύχτησα για…», μου έχει καταστρέψει τη ζωή. Και σκέψου ότι μιλάμε για σύνολο 19 ωριαία επεισόδια για όλες τις σεζόν. Θεωρητικά, δηλαδή, piece of cake για έναν έμπειρο binge watcher όπως εγώ.

Απλώς δεν παίζει να τα δεις μονορούφι. Ενδιάμεσα έχεις ανάγκη να κάνεις ένα break, να δεις κάτι ανάλαφρο για να καθαρίσει το μυαλό σου. Kαι, πάνω από όλα, να διπλοτσεκάρεις ότι δεν έχεις κάνει τίποτα αρκετά παράνομο που μπορεί να σε οδηγήσει πίσω από τα σίδερα.

Στις πιο απίθανες φυλακές από όλο τον κόσμο που βλέπουμε στη σειρά, τα σκηνικά μοιάζουν εξωπραγματικά. Σε κάποιες πλένεις τα ρούχα σου χωρίς σαπούνι, πατώντας πάνω τους με γαλότσες και οι φυλακισμένοι ετοιμάζουν μόνοι τους το όποιο φαγητό σε κάτι υπαίθριες χύτρες.

Άλλωστε και στη σειρά ξεναγός μας είναι ένας πρώην φυλακισμένος. Συγκεκριμένα (από τη δεύτερη σεζόν και μετά) ο 51χρονος Τζαμαϊκανής καταγωγής Άγγλος δημοσιογράφος Raphael Rowe (με τη χαρακτηριστική ουλή στο μάγουλο).

O οποίος, όπως επιμένει να μας θυμίζει σε κάθε επεισόδιο και όπως λέει σε κάθε κελί που μπαίνει προκειμένου να κερδίσει τον σεβασμό των συγκρατουμένων του, έχει και ο ίδιος εκτίσει ποινή φυλάκισης 12 ετών (1990-2002) για ένα έγκλημα που δεν έχει κάνει (μια σειρά φόνων και ληστειών), μέχρι που τελικά αθωώθηκε.

Το γιατί τώρα, από ψυχολογικής άποψης, ένας τύπος που πέρασε τόσο χρόνο στη φυλακή (όπου και σπούδασε δημοσιογραφία) επέλεξε να κάνει μια δουλειά στο πλαίσιο της οποίας περνάει μια εβδομάδα πίσω από τα σίδερα, είναι κάτι που με ξεπερνάει. Ας πούμε απλά ότι κανένα μεροκάματο δεν είναι ντροπή.

Η ουσία είναι ότι ο Raphael μοιάζει φτιαγμένος για αυτή τη σειρά όπου ξεκινάει μπαίνοντας κανονικά στις φυλακές υψίστης ασφαλείας (του ψάχνουν κάθε σωματική κοιλότητα, τον εκφοβίζουν και τον ξαμολάνε στον γενικό πληθυσμό), περνάει πέντε μέρες με τους κρατούμενους (κοιμάται κανονικά στα κελιά τους και βάζει χαλαρά τη ζωή του σε κίνδυνο), μια μέρα κάνει «παρέα» με τους φύλακες (για να μας δείξει και τη δική τους οπτική) και, στο τέλος, μιλάει και λίγο με τον διευθυντή της φυλακής (για να έχει μια σφαιρική εικόνα της κατάστασης).

Aν είσαι ήδη βετεράνος της σειράς τότε μπορείς να απολαύσεις ήδη κατευθείαν τον 5ο κύκλο, όπου το παλικάρι μας περνάει μια βόλτα από τη Νότια Αφρική, στη φυλακή Μπράντβλει της οποίας όλοι οι κατάδικοι είναι συμμορίτες και μαχαιροβγάλτες και τις Φιλιππίνες, η κεντρική φυλακή των οποίων στη Μανίλα είναι τόσο ασφυκτικά γεμάτη που όλοι κοιμούνται στο τσιμεντένιο πάτωμα. Καταλήγοντας στη hi-tech φυλακή του πάγου, στη Γροιλανδία, όπου βγάζουν τους καταδικασμένους δολοφόνους έξω για να κυνηγήσουν φώκιες προκειμένου να ξεδώσουν.

Αν, από την άλλη, αυτή είναι η πρώτη φορά που μπαίνεις στο τριπάκι να την παρακολουθήσεις, τότε κάνε απλά skip την πρώτη σεζόν και διάλεξε τυχαία όποιο επεισόδιο σου κεντρίσει το ενδιαφέρον από τις υπόλοιπες σεζόν.

Σε προσωπικό επίπεδο αγαπημένο μου επεισόδιο είναι αυτό στο Λεσότο, όπου ο παρουσιαστής παραλίγο να καταλήξει έρμαιο στις σεξουαλικές ορέξεις κάποιου από τους φυλακισμένους. Ένα μεγάλο μέρος των οποίων βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα για βιασμό. Και το αντίστοιχο με την Παπούα-Νέα Γουινέα, όπου τα πράγματα είναι τόσο εφιαλτικά φτωχά και οι συνθήκες τόσο αποτρόπαιες, που ούτε καν ένα πιάτο φαγητό δεν είναι δεδομένο.

Φυσικά, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.  Οπότε, αν προτιμάς, υπάρχουν και πιο «παραδοσιακές» επιλογές όπως η φυλακή της Μπογκοτά στην Κολομβία, όπου τα μέλη του καρτέλ απειλούν να τον μαχαιρώσουν αν δεν πληρώσει ενοίκιο για να κοιμηθεί στο κρεβάτι του πριν καν προλάβει να μπει στο κελί. Ή η πιο σκληρή φυλακή της Αφρικής, στον Μαυρίκιο, όπου το κάθε παράπτωμα (τύπου άργησες να ξυπνήσεις πέντε λεπτά) τιμωρείται με εβδομάδες στην απομόνωση και ο φύλακας τον απειλεί να τον πλακώσει στο ξύλο με το καλημέρα.

Κοινό thread σε όλα και ο πραγματικός λόγος που αξίζει να δεις τη σειρά, είναι ότι σε αναγκάζει να νιώσεις πολλά, από φόβο για την ασφάλειά σου και απέχθεια για κάποιους κρατούμενους (π.χ. τον τύπο που, πάνω σε μια τελετή μαγείας, σκότωσε τα 4 παιδιά του) μέχρι συμπόνια για κάποιους άλλους (όπως τον 60αρη μηχανικό αυτοκινήτων που υποχρέωσε το Μεξικάνικο καρτέλ να γίνει βαποράκι). Επίσης, «μυρίζει» αλήθεια.  Τίποτα δεν είναι στημένο. Όλα γίνονται μπροστά στην κάμερα. Και, αυτά που γίνονται, είναι απλώς υπερβολικά απίστευτα για να τα περιγράψεις.