Τα 30 βιβλία που λατρέψαμε το 2025

Από αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας μέχρι ελληνικά αστυνομικά μυθιστορήματα και από συλλογές εμβληματικών διηγηματογράφων μέχρι καίριες non fiction δουλειές, αυτά είναι τα βιβλία που -ακόμη και αν σε ορισμένες περιπτώσεις κυκλοφόρησαν παλιότερα- αγαπήσαμε περισσότερο το 2025.

Τα ελληνικά

Βαγγέλης Γιαννίσης – Βινούσκα (Διόπτρα)

Το έχω ξαναγράψει, οι πειραματισμού του Γιαννίση στη γραφή του πάντα με ιντριγκάρουν και στο Βινούσκα, όπου το χιούμορ και πάλι κυριαρχεί, κατάφερε να με κάνει να συμπαθήσω και να ταυτιστώ (ντάξει τρόπος του λέγειν) με έναν serial killer. Ντάξει άνθρωποι είναι κι αυτοί, έχουν τα προβλήματά τους.
– Κωνσταντίνος Αμπατζής

Νίκος Δαββέτας – Η δεσμοφύλακας (Πατάκης)

Τι παίζει: Όταν το Αλτσχάιμερ κατέβαλε πλήρως τη μητέρα του, ο καταξιωμένος πεζογράφος, γνωρίζοντας εξαρχής το αναπότρεπτο τέλος, ήρθε αντιμέτωπος με ένα θησαυροφυλάκιο της μνήμης που δεν αλώθηκε από την ασθένεια και έγραψε ένα βιβλίο πηγαία συγκινητικό χωρίς ποτέ να γίνεται μελό. Τελικά μέσα από την αβάσταχτη απώλεια κέρδισε μια πρωτόγνωρη ελευθερία.
Πώς νιώθεις: Δεν κάνει να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα.
– Θεοδόσης Μίχος

Μάκης Μαλαφέκας – Δε λες κουβέντα (Μελάνι / 2018)

Το βιβλίο που μου σύστησε τον Κρόκο, την αγάπη του συγγραφέα για την Αθήνα, τη σάτιρα για τη φασέικη Documenta και την αέναη αναζήτηση των μεταφορών. Δεύτερο αγαπημένο της τριλογίας, μετά την Μεσακτή.
– Κωνσταντίνος Αμπατζής

Μάκης Μαλαφέκας – Μεσακτή (Μελάνι / 2020)

Late to the party κάπως, όμως μέσα στο 2025 διάβασα όλη την τριλογία με πρωταγωνιστή τον Μιχάλη Κρόκο και μπορώ να πω ότι το μεσαίο εκ των τριών, δηλαδή η Μεσακτή, ήταν το αγαπημένο μου. Κάτι η Ικαρία και το πόσο ωραία σε βάζει ο συγγραφέας στο mood του νησιού, κάτι η υπόθεση με τις ανατροπές και το meta χιούμορ, με έκαναν να το ολοκληρώσω μέσα σε 1-2 μέρες, με στόχο να επισκεφτώ σύντομα για πρώτη(!) φορά στη ζωή μου το νησί.
– Κωνσταντίνος Αμπατζής

Μιχάλης Μαρκόπουλος – …άμμος (Κίχλη)

Εξήντα μόλις σελίδες που είναι αρκετές για να ξεκλειδώνουν τόμους σκέψεις, μέσα από τους υπαινιγμούς που αφήνουν. Η άμμος, ένα τόσο  μικροσκοπικό, σχεδόν ανεπαίσθητο σωματίδιο ύλης το οποίο συσσωρεύεται μέσα στις πτυχώσεις των ρούχων όπως ακριβώς τα συμπλέγματα και τα ανεκπλήρωτα όνειρα στην ψυχή μας μεγαλώνοντας, επικάθεται αργά και βασανιστικά στο λογοτεχνικό σύμπαν της νέας νουβέλας του Μιχάλη Μαρκόπουλου. Περισσότερο ποιητικός από προηγούμενες νουβέλες του και ταυτόχρονα πιο περιεκτικός από ποτέ, ο Μαρκόπουλος κεντάει εδώ μία ιστορία με όλα τα καθημερινά, τα ασήμαντα, τα «πεζά» που περνάνε από τα χέρια μας και χάνονται (όπως οι κόκκοι της άμμου), μαζί με το νόημα της ζωής τελικά.
– Άγγελος Κλάδης

Παύλος Μεθενίτης – Τσιγαμάκι (Εύμαρος)

Τι παίζει: Μετά από 36 χρόνια με ένα τσιγάρο στο χέρι, ο συγγραφέας και δημοσιογράφος το έκοψε μαχαίρι και αισθάνθηκε σαν να αποχωρίζεται για πάντα ένα αγαπημένο του πρόσωπο. Ίσως γι’ αυτό με την βαθύτατα συγκινητική χωρίς ποτέ να γίνεται μελό συλλογή διηγημάτων αυτομυθοπλασίας Τσιγαμάκι, το νέο του βιβλίο και πρώτο που υπογράφει άκαπνος ων, μας κάνει να γελάμε με τα σοβαρότερα πράγματα στη ζωή.
Τι νιώθεις: «Πάντα ευελπιστώ πως θα κάνω τους ανθρώπους μου, και τους αναγνώστες μου, να γελάσουν. Με εκείνο όμως το γέλιο που ανθίζει στη ψηλότερη κορφή της απελπισίας, και σόρι για την ποίηση, αλλά έτσι είναι. Γελάμε, ή τουλάχιστον επιχειρούμε να γελάσουμε με τα σοβαρότερα πράγματα στη ζωή, όπως είναι η αγάπη και ο θάνατος. Με τα πράγματα που είναι γελοία από μόνα τους, γιατί ν’ ασχοληθείς;»
– Θεοδόσης Μίχος

Θανάσης Μήνας – Black Power (Πόλις)

Τι παίζει: Ο γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός και δημοσιογράφος στο νέο του βιβλίο μας καθοδηγεί στην πολύπλοκη πολιτικοκοινωνική πορεία των αφροαμερικανικών κινημάτων από τους πρώτους υπέρμαχους της κατάργησης της δουλείας, τους λεγόμενους Abolitionists, στο Black Power των 60’s και, από εκεί, έως το πρόσφατο Black Lives Matter.
Τι νιώθεις: Απόλαυση και σεβασμό για την ενδελεχή έρευνα του Μήνα σε πολιτικό, κοινωνικό και μουσικό επίπεδο (κάθε άλλο παρά χαριτολογώντας τόνισε στο NEWS 24/7 ότι διήρκησε περίπου 30 χρόνια), κατανοώντας για πολλοστή φορά την αλήθεια στον στίχο “one of us is chained / none of us are free” του αξεπέραστου Solomon Burke.
– Θεοδόσης Μίχος

Στέφανος Παπαδημητρίου – Η σφαγή των αθώων (Ψυχογιός)

Με έψησε η υπόθεση, με κράτησαν οι αναφορές στην τέχνη και το επίκαιρο θέμα της παιδικής κακοποίησης και του bullying. Α, και με έκανε να θέλω να πάω ξανά σύντομα στο Πήλιο.
– Κωνσταντίνος Αμπατζής

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης – Τα πτερόεντα δώρα κι άλλα διηγήματα (Αιώρα)

Τι παίζει: Σάτιρα, ερωτισμός, ανισότητες, ουμανισμός σε τέσσερα απίστευτα απολαυστικά διηγήματα που «γράφτηκαν με χρονική απόσταση μεταξύ τους και διαφοροποιούνται ως προς τη θεματική, το ύφος και τη διάθεση, ωστόσο, ως ανόμοιες ψηφίδες, συμμετέχουν και συμβάλλουν στην πολυμορφία του ίδιου περικαλλούς έργου αναδεικνύοντας την ευρύτητα και την ευρυχωρία του», όπως σημειώνει η Βασιλική Δ. Λαμπροπούλου στην εισαγωγή αυτού του πολύτιμου, μινιόν βιβλίου που διαβάζεται σε μια καθισιά.
Τι νιώθεις: Όπως πάντα ευγνωμοσύνη και δέος γιατί καθαρίζει η παλέτα της ψυχής σου από τη μάκα της καθημερινότητας με κάθε λέξη του μέγιστου των μέγιστων συγγραφέων. Όλο το έργο του οποίου μπορεί να διαβαστεί και online, αλλά ξέρετε τώρα…
– Θεοδόσης Μίχος

Χρυσόστομος Τσαπραΐλης – Παγανιστικές δοξασίες της θεσσαλικής επαρχίας (Αντίποδες / 2017)

Στις πεδιάδες και στα βουνά της θεσσαλικής επαρχίας δεν έσβησε ποτέ η πίστη στους παλιούς παγανιστικούς μύθους, γράφει η παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Αυτή η συλλογή από καινοφανείς δοξασίες και παραδόσεις αποκαλύπτει κάτω από το δέρμα της σύγχρονης ζωής τη μυθική φύση της ελληνικής υπαίθρου. Από το Πήλιο μέχρι τα Άγραφα κι από το Δομοκό μέχρι τον Όλυμπο, ο Χρυσόστομος Τσαπραΐλης χαράσσει ξανά τον χάρτη μιας άλλης, σκοτεινής Θεσσαλίας.
– Μάρω Παρασκευούδη

Άρης Χατζηστεφάνου – Προπαγάνδα και παραπληροφόρηση στο Ίντερνετ (Τόπος)

Τρία χρόνια μετά τον πρακτικό οδηγό «επιβίωσης» στην ιντερνετική προπαγάνδα που οικοδομεί η Τεχνητή Νοημοσύνη και ενώ τα LLMs έχουν αποκτήσει χαρακτήρα επιστήθιου «φίλου» για ένα πολύ ευρύτερο κοινό, με το δεύτερο βιβλίο επάνω στην ίδια θεματική, ο μάχιμος δημοσιογράφος ξεσκεπάζει τη «λογική» σκέψης πίσω από τη φαινομενικά ουδέτερη τεχνολογία, μια τεχνολογία που όπως αποκαλύπτει με στοιχεία ρυθμίζεται από τα κέντρα των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ με τρόπο που δημιουργείται ένα νέο μονοπώλιο της πληροφορίας. Απόλυτα επίκαιρο και διαφωτιστικό, προτείνεται ανεπιφύλακτα για κάθε χρήστη του ίντερνετ που εμπιστεύεται το ChatGPT.
– Άγγελος Κλάδης

Τα μεταφρασμένα

Φερνάντο Αραμπούρου – Πετροχελίδονα (μτφρ. Τιτίνα Σπερελάκη, Πατάκης / 2023)

Ένας καθηγητής γυμνασίου, οργισμένος με τον κόσμο, αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του. Έχει μάλιστα επιλέξει και την ακριβή ημερομηνία. Δεν ακούγεται και ό,τι πιο ευοίωνο. Όταν όμως μέσα από γλαφυρές περιγραφές συμφορών και διαλυμένων σχέσεων που σε κάνουν ορισμένες φορές να νιώθεις τόσο αμήχανα που δεν μπορείς να μη γελάσεις, καταλήγει εθιστικό και διασκεδαστικό. Σε κάθε σελίδα ο Τόνι με αφοπλιστική ειλικρίνεια μιλά για τους γονείς του, τον αδερφό του, την πρώην σύζυγό του, τον γιο του και τον κολλητό του, καταφέρνοντας να παραδώσει ένα αξέχαστο μάθημα ζωής. Πλούσιο σε αφήγηση, ο Αραμπούρου μας ταξιδεύει στον έναν χρόνο διορίας που έχει βάλει ο ήρωας για το απονενοημένο, συνθέτοντας το μωσαϊκό μιας σύνθετης πραγματικότητας όπως το κομμάτι της ιστορίας του κόσμου που αναγκαστήκαμε να ζήσουμε. Ένας από τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς σε μία εξαιρετική ιστορία – ύμνο στη ζωή, στη φιλία και την αγάπη.
– Ηλίας Δήμος

Όσιαν Βουόνγκ – Ο αυτοκράτορας της χαράς (μτφρ. Δημήτρης Μαύρος, Gutenberg)

Ανακάλυψα τον Όσιαν Βουόνγκ με το best seller Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι (μτφρ. Έφη Φρυδά, Gutenberg), ένα βιβλίο που λάτρεψα και προτείνω πλέον χωρίς δεύτερη σκέψη, οπότε αφού περιηγήθηκα στον ποιητικό του κόσμο με τη συλλογή Νυχτερινός ουρανός με τραύματα εξόδου (μτφρ. Δημήτρης Μαύρος, Gutenberg), ανυπομονούσα για το επόμενο μυθιστόρημά του. «Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να ζήσεις μονάχα μια φορά»: Έτσι ξεκινά η ιστορία του Αυτοκράτορα της χαράς, ένα έπος για το τι σημαίνει να ζεις στο περιθώριο της κοινωνίας και να αντιμετωπίζεις τις πληγές που στοιχειώνουν τη συλλογική μας ψυχή. Με ολοφάνερα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της γραφής του, ο Όσιαν Βουόνγκ επιστρέφει με ένα μυθιστόρημα για την οικογένεια που επιλέγουμε, την απροσδόκητη φιλία αλλά και το πόσο μακριά θα φτάναμε για να αποκτήσουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Συγκλονιστικό και γεμάτο συγκίνηση φινάλε που οι 577 σελίδες του αξίζουν μία προς μία για να φτάσεις εκεί.
– Ηλίας Δήμος

Ία Γένμπεργκ – Οι λεπτομέρειες (μτφρ. Γρηγόρης Κονδύλης, Gutenberg)

Πρώτα, μου έκανε κλικ ο τίτλος. Δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαι άνθρωπος της λεπτομέρειας – είμαι Παρθένος βασικά όπως λέει μία καλή μου φίλη. Ε, και μετά διάβασα αυτό στο οπισθόφυλλο -«Μια γυναίκα καθηλωμένη στο κρεβάτι με υψηλό πυρετό διαβάζει ένα αγαπημένο της μυθιστόρημα»- και το αγόρασα. Ποιο είναι το μυθιστόρημα; Η τριλογία της Νέας Υόρκης του Πολ Όστερ. Λίγο ο πυρετός, λίγο το βιβλίο του Όστερ-δώρο της πρώην συντρόφου της και η ηρωίδα ξεκινάει ένα ταξίδι στο παρελθόν για να συναντήσει πρόσωπα από τα εφηβικά και ενήλικα χρόνια της που την έχουν σημαδέψει, αλλά έχουν εξαφανιστεί πλέον από τη ζωή της. Ουσιαστικά, ανακαλύπτουμε ποια είναι μέσα από τις σχέσεις της με τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Και για να χρησιμοποιήσω τα λόγια της: «το εγώ είναι απομεινάρια ανθρώπων πάνω στους οποίους τριβόμαστε».
– Χριστίνα Φαραζή

Τζον Γουίλιαμς – Στόουνερ & Αύγουστος (μτφρ. Αθηνά Δημητριάδου & Μαρία Αγγελίδου, Gutenberg)

Πρώτα, διάβασα τον Στόουνερ και ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί έκανα σχεδόν έξι χρόνια για να πάρω την απόφαση. Παρά τις 400 και κάτι σελίδες του, παρά το γεγονός ότι δεν έχει δράση και σασπένς -περιγράφει την προσωπική και επαγγελματική ζωή του Στόουνερ, ενός βοηθού καθηγητή της Αγγλικής Φιλολογίας- το διάβασα μέσα σε μία μέρα. Είναι η λογοτεχνία στα καλύτερα της, με τον Γουίλιαμς να γεννά έναν ήρωα που δεν θέλει να πει τίποτα, αλλά λέει τα πάντα. Μετά από λίγους μήνες, διάβασα τον Αύγουστο -όχι σε μία μέρα-, όπου ο Γουίλιαμς (στο τέταρτο και τελευταίο μυθιστόρημά του) απλά το τερματίζει. Είναι η λογοτεχνία στα ακόμα καλύτερά της. Η ιστορία του Αυγούστου, του πρώτου Ρωμαίου αυτοκράτορα, χτίζεται από τον συγγραφέα με εξαιρετική δεξιοτεχνία μέσα από τη μορφή επιστολών, για να αποκαλύψει τις πολιτικές και προσωπικές προκλήσεις μιας ταραχώδους εποχής.
– Χριστίνα Φαραζή

Πέρσιβαλ Έβερετ – James (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά, Ψυχογιός)

Το ότι κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 2025 ήταν ο λόγος που με έκανε να το διαβάσω και δεν το μετάνιωσα δευτερόλεπτο. Υπέροχη γραφή, εξαιρετική μεταφορά της Αμερικής του 1860 και της εποχής των σκλάβων, με ρυθμό, χιούμορ και συγκίνηση.
– Κωνσταντίνος Αμπατζής

Ρέιμοντ Κάρβερ – Τόσο πολύ νερό τόσο κοντά στο σπίτι (μτφρ. Γιάννης Τζώρτζης, Μεταίχμιο / 2021)

Τρεις συλλογές του μεγάλου αμερικανού διηγηματογράφου, με τα διηγήματα να σε μεταφέρουν κάθε φορά για λίγο σε έναν διαφορετικό μικρόκοσμο.
– Μάρω Παρασκευούδη

Τζον Κίιν – Αντιαφηγήσεις (μτφρ. Γιώργος Μαραγκός, Loggia / 2022)

Ένα βιβλίο παλαιότερου έτους έκδοσης (2022) το οποίο υπέπεσε στην αντίληψή μου κάπως κατά τύχη, απ’ το feed του BookTok, και τελικά αποδείχθηκε μια αποκάλυψη από εκείνες που έχουν την ικανότητα να μετακινούν τη συνείδηση και τον τρόπο σκέψης σου. Με αιχμαλώτισε από την πρώτη σελίδα. Μέσα από 13 σύντομες ιστορίες σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ο Αφροαμερικανός συγγραφέας μεταφέρει το βαθύτερο νόημα πίσω από τη γνωστή φράση «η ιστορία γράφεται από τους νικητές» – ιστορίες με πρωταγωνιστές μαύρους (πρώην) σκλάβους στην Αμερική ανά τους αιώνες, οι οποίες ανατρέπουν τις κυρίαρχες αφηγήσεις της Ιστορίας και το «αστραφτερό» success story της Δύσης που διδαχτήκαμε στα σχολεία.
– Άγγελος Κλάδης

Μίλαν Κούντερα – Η αβάσταχτη ελαφρότητα της ύπαρξης (μτφρ. Γιάννης Η. Χάρης, Εστία / 2016)

Δεν ξέρω τι με έκανε φέτος να επιστρέψω στο αριστούργημα του Kundera. Ίσως γιατί η ίδια η ύπαρξη φαίνεται να χάνει την ουσία και το βάρος της; Νιώθουμε, λέει ο μυθιστοριογράφος, «την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» – όχι μόνο ως συνέπεια των ιδιωτικών μας πράξεων, αλλά και στη δημόσια σφαίρα, και οι δύο αναπόφευκτα συνυφαίνονται. Αγγίζοντας τα άκρα κωμωδίας και τραγωδίας, ο Κούντερα μιλά για τον έρωτα και το σεξ, την ασύμπτωτη γλώσσα των εραστών, το αισθητικό αλλά και το πολιτικό κιτς, καθώς και για τις πάσης φύσεως επιταγές, τα «πρέπει» που καθορίζουν την ανθρώπινη ζωή, κάνοντας όλο και πιο ασήκωτο το βάρος της ελαφρότητάς της.
– Ηλίας Δήμος

Κόρμακ Μακάρθι – Ο Δρόμος (μτφρ. Γιώργος Κυριαζής, Gutenberg)

Φαντάζομαι δεν συμβαίνει μόνο σε μένα: όταν μου αρέσει κάτι πάρα μα πάρα πολύ, χάνω τα λόγια μου. Δεν ξέρω πώς να περιγράψω/εκφράσω/εξηγήσω γιατί μου αρέσει τόσο πολύ. Αυτό παθαίνω με τον Δρόμο, που τον είχα δει στο σινεμά με τον Βίγκο Μόρτενσεν το 2009 και είχα πει «OK, ωραία ταινία», μέχρι εκεί. Η ανάγνωση της δυστοπίας του Μακάρθι όμως για έναν κόσμο που έχει καταστραφεί ήταν απλά το κάτι άλλο. Είναι το κάτι άλλο. «Κρατάει τη φλόγα ζωντανή» – if you know, you know.
– Χριστίνα Φαραζή

Κέβιν Μπάρρυ – Η καρδιά το καταχείμωνο (μτφρ. Δημήτρης Καρακίτσος, Γεννήτρια)

Τι παίζει: Αφήνοντας πίσω τους έναν απατημένο σύζυγο, μια πανσιόν τυλιγμένη στις φλόγες και μια πόλη να συζητά αναστατωμένη τη φυγή τους, ο Τομ Ρουρκ και η Πόλλυ Γκιλλέσπυ ξεκινούν με ένα κλεμμένο άλογο να ζήσουν τη μεγάλη περιπέτεια της ζωής τους, μέσα στα χιονισμένα δάση και τα έρημα βουνά της Μοντάνα, σε ένα σκηνικό έρωτα, λυρισμού, συγκίνησης και βίας. Οι κυνηγοί όμως που τους πήραν στο κατόπι, δεν είναι μακριά, κι ένα λάθος μόνο αρκεί για να στερήσει για πάντα τον έναν από τον άλλο.
Τι νιώθεις: Κατάδυση στον σκοτεινό πυθμένα του Κόρμακ Μακάρθι, ανάδυση στην κωμικοτραγική επιφάνεια του Κουέντιν Ταραντίνο.
– Θεοδόσης Μίχος

Οσάμου Νταζάι – Δεν ήμουν πια άνθρωπος (μτφρ. Στέλιος Παπαλεξανδρόπουλος, Gutenberg / 2022)

Είχα μπει στις Εκδόσεις των Συναδέλφων για να ζητήσω ένα βιβλίο του Κάρβερ· τελικά δεν το είχαν και κάπως έτσι έφυγα με το Δεν ήμουν πια άνθρωπος του Οσάμου Νταζάι. Μέσα από την ιστορία του Γιόζο, ενός νεαρού που προσπαθεί να βρει τη θέση του σε έναν κόσμο που αλλάζει, ο Νταζάι εξερευνά τις βαθύτερες ανθρώπινες αγωνίες όπως η αλλοτρίωση και η κοινωνική απομόνωση. Πρόκειται, όπως έμαθα στη συνέχεια, για έναν από τους σημαντικότερους Ιάπωνες συγγραφείς του 20ού αιώνα, και κάπως χάρηκα που ήταν η ανάκαλυψή μου για τον χρόνο που πέρασε.
– Μάρω Παρασκευούδη

Φιόντορ Ντοστογέφσκι – Λευκές νύχτες (μτφρ. Βασίλης Ντινόπουλος, Πατάκης / 1999)

Ένα ντοστογεφσκικό ρομάντζο που το διαβάζεις απνευστί για να επιβεβαιώσεις ό,τι συζητάς στην ψυχοθεραπεία. Ένα λεπτό υπέρτατης ευτυχίας, πόσο μπορεί να σε κρατήσει ζωντανό;
– Μάρω Παρασκευούδη

Φλάννερυ Ο’Κόννορ – Σπάνιο να σου τύχει καλός άνθρωπος (μτφρ. Ρένα Χατχούτ, Αντίποδες)

Τι παίζει: μια οικογενειακή εκδρομή με απρόβλεπτα βίαιη κατάληξη, ένας φαινομενικά αθώος πωλητής Βίβλων, μια απροσδόκητη εγκυμοσύνη, ένας βετεράνος που βυθίζεται στην άνοια, ένας πρόσφυγας που ανατρέπει τις ταξικές και φυλετικές ισορροπίες σε ένα αγρόκτημα. Η πιο διάσημη συλλογή διηγημάτων μιας από τις σημαντικότερες Αμερικανίδες συγγραφείς.
Τι νιώθεις: Ότι έχει δίκιο.
– Θεοδόσης Μίχος

Πολ Όστερ – Η τριλογία της Νέας Υόρκης (μτφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου, Μεταίχμιο)

Το ένα έφερε το άλλο και Οι λεπτομέρειες με οδήγησαν καρφί στο μυθιστόρημα που καθιέρωσε τον Όστερ ως έναν από τους πλέον εμβληματικούς Αμερικανούς συγγραφείς και ένα από τα κορυφαία ονόματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η Τριλογία της Νέας Υόρκης είναι τρία αστυνομικά νουάρ βιβλία σε ένα, τρεις διαφορετικές ιστορίες (Γυάλινη Πόλη, Φαντάσματα, Το Κλειδωμένο Δωμάτιο), που τελικά δεν είναι και τόσο διαφορετικές, καθώς συνδέονται μεταξύ τους μέσα από συμπτώσεις. Παρά τις σχεδόν 500 σελίδες της διαβάζεται απνευστί. Την απόλαυσα γι’ αυτό, κυρίως όμως γιατί το σασπένς δεν χτίζεται μέσα από κλισέ του είδους, αλλά από τον τρόπο που ο Όστερ διεισδύει στην ψυχοσύνθεση των ηρώων του.
– Χριστίνα Φαραζή

Κλαούδια Πινιέιρο – Καθεδρικοί (μτφρ. Ασπασία Καμπύλη, Carnivora / 2024)

Η «Βασίλισσα του αργεντίνικου νουάρ» αδειάζει στο τραπέζι τα κομμάτια ενός παζλ που παρουσιάζει την τραγική ιστορία μιας γυναικοκτονίας, με θύμα την 17χρονη Άννα Σαρδά και καλεί για να το ολοκληρώσουν επτά χαρακτήρες που σχετίζονταν μαζί της, προσφέροντας τη δική τους εκδοχή για όσα συνέβησαν την ημέρα του θανάτου της. Ωστόσο, η αποκάλυψη της αλήθειας ή το σημείο μέχρι το οποίο αντέχει να φτάσει κάθε ένας από αυτούς, μόνο εύκολο δεν είναι. Μια τρομακτική ιστορία για πώς οι άνθρωποι μπορούν να δικαιολογήσουν σκληρά και φρικτά γεγονότα χρησιμοποιώντας το επιχείρημα ότι αυτό που έκαναν δεν ήταν αμαρτία. Η ίδια η συγγραφέας έχει πει για τους Καθεδρικούς: «Είναι ένα αστυνομικό στο στιλ που μου αρέσει εμένα […] Τώρα που τελείωσε, βλέπω ότι είναι ένα μυθιστόρημα που έχει να κάνει με τις εντολές. Με τις εντολές της θρησκείας, τις εντολές για το πώς πρέπει να είναι μια οικογένεια, για το πώς πρέπει να είναι οι γυναίκες. Υπάρχουν πολλές εντολές που σήμερα αμφισβητούνται, τραμπαλίζονται για να δουν ποια θα πέσει και ποια θα μείνει».
– Ηλίας Δήμος

Βερόνικα Ράιμο – Ας πούμε πώς είμαι εγώ (μτφρ. Δήμητρα Δότση, Δώμα)

Το 2025 ξεκίνησε λογοτεχνικά με τον πιο ευχάριστο, σαρκαστικό, γλυκόπικρο, με τον πιο feelgood τρόπο τέλος πάντων, όταν έπεσε στα χέρια μου η αυτοβιογραφία της Βερόνικα Ράιμο. Στα 45 plus, η Ιταλίδα συγγραφέας αποφάσισε να μας διηγηθεί την ιστορία της μέσα από την ιστορία της οικογένειάς της στη Ρώμη στα τέλη του 20ού αιώνα και στις αρχές του 21ου και το έκανε απολαυστικά. Όλα τα άσχημα της ζωής -τα προβλήματα, οι απώλειες, τα τραύματα- τα πέρασε μέσα από το φίλτρο του χιούμορ -σχεδόν πάντα μαύρου- αποφεύγοντας παράλληλα, ηθικά διδάγματα, συμφιλιώσεις με το παρελθόν, κλισέ τύπου από το τάδε βγήκα καλύτερη ή από το δείνα χειρότερη. Το Ας πούμε πώς είμαι εγώ είναι ό,τι λέει ο τίτλος του: ένα βιβλίο για έναν άνθρωπο που όσο ζει θα χάνει και θα βρίσκει το ποιος πραγματικά είναι.
– Χριστίνα Φαραζή

Ρίτσαρντ Φορντ – Μεταξύ τους (μτφρ. Αθηνά Δημητριάδου, Πατάκης / 2018)

Ο συγγραφέας θέτει μέσα από την ιστορία του ερωτήσεις του τύπου τι όνειρα έκαναν οι γονείς του, πώς αγαπιούνταν μεταξύ τους και πώς αγαπούσαν εκείνον εξελίσσονται σε μία εντυπωσιακή απεικόνιση της αμερικάνικης κοινωνίας των μέσων του 20ού αιώνα. Διαβάζοντάς το δεν γλιτώνεις από το να αναλογιστείς κι εσύ τα ίδια για τους δικούς σου γονείς.
– Μάρω Παρασκευούδη

μπελ χουκς – Όλα για την αγάπη (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου, Μεταίχμιο / 2024)

Μία προσπάθεια της συγγραφέως να αποκαταστήσει το δημόσιο πρόσωπο της αγάπης, μιλώντας με λόγια απλά και κατανοητά, και πάντοτε από μια φεμινιστική σκοπιά. Με εργαλεία της το φύλο, τη φυλή και την τάξη, η bell hooks αποδομεί τους μύθους της σύγχρονης κοινωνίας γύρω από την αγάπη και τον έρωτα, διεκδικώντας νέους ορισμούς και παρουσιάζοντας μια καινούργια οπτική που θα οδηγήσει σε μια πιο δίκαιη κοινωνία.
– Μάρω Παρασκευούδη

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.