Βενετία ημέρα δεύτερη: Isabelle Huppert, Paul Schrader και η αναζήτηση του φυσιολογικού

ΤΟ VIBE

Στα Φεστιβάλ, όπως υποθέτω και σε κάθε δουλειά, συναντάς έναν κάπως σταθερό κύκλο ανθρώπων στο πέρασμα των χρόνων. Ακόμα κι αν δεν γνωρίζεστε ακριβώς, αναγνωρίζεστε. Είναι ο Πολωνός με τα μαλλιά, είναι η Αυστραλέζα που κάνει τις κουτσομπολίστικες ερωτήσεις, είναι η Ισπανίδα που κάθε φορά με ρωτάει αν έμαθα Ισπανικά ή όχι ακόμα. Όλοι έχουν κάποιο χαρακτηριστικό, σαν supporting χαρακτήρες στο Office. (Όλα από τη ζωή βγαλμένα!)

Αλλά αυτή τη φορά νιώθεις έναν μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Ακόμα και συνάδελφοι με τους οποίους δεν έχει τύχει να ξαναμιλήσω στη ζωή μου, τώρα χαιρετάνε. Το small talk είναι το ίδιο: «Αυτό είναι το restart Φεστιβάλ σου;» Για τους περισσότερους, είναι. Λίγοι πήγαν Κάννες, σχεδόν κανείς δεν ήταν στην περσινή Βενετία. Τώρα, εμβολιασμένοι φυσικά όλοι, αρχίζουμε δειλά-δειλά να ταξιδεύουμε πάλι και να αναρωτιόμαστε αν τα πράγματα θα μοιάζουν ποτέ ξανά φυσιολογικά.

Γελάω βέβαια. Τι φυσιολογικά. Μιλάμε για restart Φεστιβάλ ενώ μας θερμομετρούν ντουζίνες αστυνομικών που βρίσκονται σε κάθε γωνία του χώρου και περπατάμε δίπλα από ένα κόκκινο χαλί μπροστά από το οποίο έχει φέτος υψωθεί ένας τοίχος για να μην είναι ορατό από κανέναν. Είμαι σίγουρος πως σταδιακά θα βρεθούν οι ρυθμοί (γιατί δεν έχουμε κι επιλογή!) αλλά πολύ συχνά αναρωτιέμαι πώς θα είναι δυνατόν να ξαναμοιάζει ποτέ φυσιολογικό το οτιδήποτε.

Η ΣΤΑΡ

«Είναι η πρώτη φορά που έχω ταινία σε αυτό το τμήμα!» λέει με χαρά η Isabelle Huppert, η θρυλική ηθοποιός που ποτέ δε μοιάζει επαρμένη με την εικόνα της και με τον ίδιο της τον μύθο. Δουλεύει διαρκώς, κάνει ταινίες κάθε είδους, κωμωδίες, θρίλερ, πολιτικά δράματα, και κάπου μέσα σε όλα αυτά κάνει και κανέναν Haneke ή κάποιο Elle. Σε ένα lounge του Campari με θέα τη θάλασσα η Huppert, χαμογελαστή, μικροκαμωμένη, εντυπωσιακή, μας μιλάει τα όχι που έχει πει («είναι πιο πολλά από τα ναι!»), για τη φιλοδοξία και τον εγωισμό της, και για την οσκαρική κούρσα του Elle (την διασκέδασε πολύ, παραδέχεται, αλλά δεν πιστεύει πως άλλαξε το οτιδήποτε για την ίδια).

Η ταινία για την οποία βρίσκεται εδώ, πρώτη φορά στο παράλληλο τμήμα των Οριζόντων (συνήθως είναι στο μεγάλο Διαγωνιστικό) είναι το Les Promesses, ένα πολιτικοκοινωνικό δράμα όπου παίζει μια ηθική δήμαρχο, η οποία δεν έχει πολιτικές βλέψεις, παρά μόνο θέλει να αφήσει πίσω της ένα θετικό έργο. Όμως καθώς η θητεία της φτάνει προς το τέλος, κάποιες υποσχέσεις απειλούν να αλλάξουν τα πάντα. Συμπαθές, τυπικό δράμα που με την παρουσία της Huppert κερδίζει σε βάρος και αναγνωρισιμότητα, και λογικά θα βρει το δρόμο του προς διάφορα άλλα Φεστιβάλ ή και σινεμά. Αυτό σου κάνει μια σταρ σαν την Huppert.

ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ

Στον Card Counter του Paul Schrader, ο χαρακτήρας του Oscar Isaac έχει παρελθόν ως στρατιωτικός ανακριτής, δηλαδή διάβαζε βασανιστής, στο Άμπου Γκράιμπ. Έχοντας τώρα βγει από τη φυλακή περνάει τις μέρες του παίζοντας χαρτιά σε βαθμό απόλυτης τελειότητας και ελέγχου. Είναι μια δομή που έχει βρει για να περνάει τη ζωή του, γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει άφεση για τις δικές του αμαρτίες. Οι μέρες του γεμίζουν από μέτρημα φύλλων, από αριθμούς, κι ακόμα κι εκεί στέκεται στο σκοτάδι, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Στην ταινία υπάρχουν κάποιες εμβόλιμες σκηνές-οράματα κατά τις οποίες ονειρεύεται ή θυμάται το Άμπου Γκράιμπ, γυρισμένες με έναν ακραίας παραμόρφωσης φακό, και με την ομάδα παραγωγής του Schrader να έχει χτίσει ένα λαβυρινθώδες σκηνικό στο οποίο συμβαίνουν τα βασανιστήρια. Είναι κάτι το εφιαλτικό, σαν αιχμηρή ανάμνηση που ξεπερνά την πραγματικότητα, σαν βελονιά στο δέρμα που διαρκώς επανέρχεται.

Μετά το First Reformed με τον Ethan Hawke, ο Schrader επιστρέφει κι είναι ξανά σε φόρμα. Οι δύο ταινίες μοιράζονται πολλά στοιχεία, αν και το Card Counter διαθέτει σαφώς λιγότερες αποχωρήσεις από την πραγματικότητα- ο ήρωάς του είναι παγιδευμένος ενώ, ανήμπορος να βρει εξιλέωση, ανήμπορος να ξεχάσει, κλεισμένος σε μια ρουτίνα που απλώς του επιτρέπει να γεμίζει τις μέρες του. Όταν έπεσαν οι επιβλητικοί τίτλοι αρχής και το όνομα του σεναριογράφου του Ταξιτζή γέμισε την οθόνη, οι θεατές της Sala Darsena ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.

ΤΙ ΑΚΟΥΣΑΜΕ

«Βρίσκομαι στον διαστημικό κόσμο του green screen για κάμποσα χρόνια τώρα, και ήμουν απεγνωσμένος να γυρίσω μια σπουδή χαρακτήρα», είπε ο Oscar Isaac για το Card Counter, στο οποίο δίνει μια σπουδαία στωική ερμηνεία. Ο Isaac βρίσκεται στη Βενετία με τρεις δουλειές φέτος. Εκτός από την ταινία του Schrader, πρωταγωνιστεί στο Dune και στην τηλεοπτική μίνι σειρά Scenes from a Marriage, με την Jessica Chastain.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

Η πιο γεμάτη μέρα του Φεστιβάλ σήμερα, καθώς σε πρεμιέρα από το Διαγωνιστικό έχουμε το Spencer του Pablo Larrain για την πριγκίπισσα Diana και το Lost Daughter της Maggie Gyllenhaal βασισμένο σε βιβλίο της Elena Ferrante. Εκτός διαγωνιστικού, κάνει την πολυαναμενόμενη πρεμιέρα του το Dune του Denis Villeneuve.

*Το 78ο Φεστιβάλ Βενετίας πραγματοποιείται 1-11 Σεπτεμβρίου.