Βενετία ημέρα πρώτη: Penelope Cruz, Almodovar και γνωριμία με τον Sorrentino

Φέτος επιστρέφουμε μετά από κενό μιας χρονιάς λόγω… *δείχνει γενικώς τριγύρω* και όπως το Φεστιβάλ ορκίζεται πως φέτος θα γίνει η μεγάλη επιστροφή του κινηματογραφικού γκλάμουρ, έτσι κι εμείς είμαστε γεμάτοι όρεξη. Και περιέργεια φυσικά, για το αν θα δουλέψει όλο αυτό. Έδώ λοιπόν, σε ένα φετινό πρόγραμμα που περιλαμβάνει και πάλι μερικές από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της νέας σεζόν, πρώιμα οσκαρικά φαβορί, διαπλανητικά μπλοκμπάστερ, ένας χαμός γενικά. Εδώ θα είμαστε για να τα δούμε, και να μεταφέρουμε κλίμα κάθε μέρα.

ΤΟ VIBE

Ας ξεκινήσουμε με κάτι κεφάτο: Το ένα πράγμα για το οποίο γκρινιάζουν ασταμάτητα ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ εδώ αυτή τη στιγμή. Ξέρετε πώς είναι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο που πάντα όταν συναντάς κόσμο, από κολλητούς μέχρι απλώς γνωστούς, το πρώτο θέμα συζήτησης είναι κάτι σχετικό με την πανδημία, με τα κρούσματα, με τους ανεμβολίαστους, κλπ; Ε, επιτέλους βρέθηκα κάπου με διαφορετικό στάνταρ θέμα συζήτησης. Nature is healing.

Λόγω της Covid κατάστασης, το νέο μέτρο (που υποθέτω ίσχυε από πέρυσι, αλλά κανείς δεν είχε έρθει πέρυσι) έχει να κάνει με τις ηλεκτρονικές προ-κρατήσεις. 72 ώρες (κι από σήμερα 74, για κάποιο λόγο) πριν την έναρξη της κάθε ταινίας στην πλατφόρμα εισιτηρίων του Φεστιβάλ, οι διαπιστευμένοι μπορούν να βγάλουν μηδενικό εισιτήριο ώστε να κλείσουν τη θέση τους και να αποφευχθούν έτσι οι ουρές αναμονής. Το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό! Τα εισιτήρια προφανώς εξαντλούνται κυριολεκτικά εντός ενός λεπτού, που θα πει πως για να κλείσεις για κάποια προβολή πρέπει να είσαι πάνω από την πλατφόρμα με ακρίβεια δευτερολέπτου, αλλιώς αντίο.

Πρακτικά αυτό σημαίνει πως έχεις ένα τσούρμο αφρισμένων δημοσιογράφων που είναι πάνω από το κινητό τους όλη τη μέρα ανανεώνοντας σελίδες και πατώντας μανιασμένα την οθόνη, κι όλα αυτά συχνά την ώρα κάποιας προβολής ή και κάποιας συνέντευξης. Στη διάρκεια της σκηνής κορύφωσης μιας ταινίας που έβλεπα το πρωί με την Isabelle Huppert, ακριβώς πέντε λεπτά πριν το τέλος, τρία άτομα στο οπτικό μου πεδίο έβγαλαν το κινητό τους την ίδια στιγμή γιατί προφανώς ήθελαν να κλείσουν εισιτήρια για την προβολή που μόλις άνοιξε.

Ανυπομονώ για την πρώτη συνέντευξη που θα διακοπεί επειδή οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να κλείσουν εισιτήριο για τρεις μέρες μετά. «Συγγνώμη Paolo, δώσ’μου μια στιγμή, πρέπει να κλείσω για το Dune». (Έκλεισα για το Dune, by the way. Ή για την ακρίβεια, έκλεισαν άλλοι για μένα από την Αθήνα, επειδή εγώ εκείνη την ώρα είχα την παράλογη θέληση να μπορέσω να παρακολουθήσω την ταινία του Almodovar χωρίς να πατάω κυκλάκια και αριθμούς στο κινητό μου.) Μια τρέλα!

Η ΣΤΑΡ

Η Penelope Cruz ήρθε απαστράπτουσα και εντυπωσιακή να ανοίξει το Φεστιβάλ μαζί με τον Pedro Almodovar, πρωταγωνιστώντας για 8η φορά σε ταινία του. Όγδοη! Και ειλικρινά; Να τις χιλιάσει. Ο Almodovar ξέρει πώς να χρησιμοποιεί την Cruz όπως κανένα απολύτως σκηνοθέτης στον πλανήτη, κι εκείνη στο δραματικό υλικό αυτού του σκηνοθέτη βρίσκει πάντα κάτι διαφορετικό και μεστό να παίξει. Είναι φανταστική στην ταινία του, δεν χορταίνεις να την απολαμβάνεις.

ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ

Το πρώτο σπουδαίο στιγμιότυπο του φετινού Φεστιβάλ είναι η τελευταία σκηνή από τις Παράλληλες Μητέρες του Almodovar, της ταινίας έναρξης. Δε θα πω τι είναι φυσικά, μη φοβάστε. Όμως ο Pedro έχει φτιάξει κάτι εκπληκτικό: Μια απολύτως αφοσιωμένη σαπουνόπερα που κρύβει πίσω της μια σπουδαία πολιτική ματιά.

Κι επίσης μια ταινία που δε σε αφήνει να βαρεθείς δευτερόλεπτο. Ξεκινά με μια εντελώς δραματική σύμπτωση (δύο εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους γυναίκες, γεννούν ταυτόχρονα, πώς θα επηρεάσει αυτό τις ζωές τους;;) κι από εκεί κι έπειτα διαρκώς στρίβει χωρίς να σε αφήνει σε ησυχία. Μαέστρος ο Pedro. Φανταστική ταινία, θα πούμε πιο πολλά όταν βγει Ελλάδα.

ΤΙ ΑΚΟΥΣΑΜΕ

Μιλώντας για Paolo πιο πάνω. Σήμερα συνάντησα τον Paolo Sorrentino, που φέτος επιστρέφει με το Hand of God. Όταν είχε κερδίσει Όσκαρ για τη Grande Bellezza, ο Sorrentino το είχε αφιερώσει -μεταξύ άλλων- και στον Maradona. Τώρα κάνει μια ταινία με αυτοβιογραφικά στοιχεία, στην οποία ο Αργεντίνος κάπως σα να πλανάται πάνω και γύρω από τους ήρωές μας, σαν πνεύμα- το φιλμ διαδραματίζεται στη Νάπολη του ‘80. Γιατί λοιπόν όλη αυτή η αγάπη;

Είπε ο Sorrentino: «Ο πρώτος μου δάσκαλος για την τέχνη ήταν ο Maradona. Βρήκα την τέχνη χάρη στον Maradona. Επειδή μέχρι τα 15 δεν είχα διαβάσει βιβλία, δεν είχα πάει να δω μια ταινία στο σινεμά. Οπότε δεν ήξερα τι είναι η τέχνη. Την πρώτη φορά που βρήκα απάντηση, την ιδέα πως με την τέχνη μπορείς να υπερβείς την πραγματικότητα, ήταν χάρη στον Maradona».

Η συνέντευξη θα δημοσιευτεί ολόκληρη στο OneMan κατά την κυκλοφορία του Hand of God στο Netflix.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

Η πρώτη φουλ μέρα του Φεστιβάλ έχει πρεμιέρες για The Power of the Dog (της Jane Campion), The Hand of God (του Sorrentino) και The Card Counter (του Paul Schrader, με Oscar Isaac). Ξεκινάμε με πολύ δυνατά χαρτιά, και πού να έρθει και το Dune.

*Το 78ο Φεστιβάλ Βενετίας θα πραγματοποιηθεί 1-11 Σεπτεμβρίου.