Επιστροφή στα σχολεία της Ουκρανίας

Το γεγονός της συμπλήρωσης 190 ημερών πολέμου είναι απλά ένας αριθμός για τα κράτη που βρίσκονται σε απόσταση από το μέτωπο. Το ίδιο είναι και οι 12 εκατομμύρια Ουκρανοί, οι οποίοι υπολογίζεται ότι έχουν εκτοπιστεί από τα σπίτια τους σε βάθος έξι μηνών. Αλλά υπάρχει και εκείνη η μερίδα του κόσμου που –είτε από επιλογή ή από ανάγκη– έμεινε πίσω, ελπίζοντας στην ανακωχή και προσπαθώντας παράλληλα να οργανώσει τη ζωή του, υπό τις νέες εφιαλτικές συνθήκες διαβίωσης.

Όπως είναι λογικό, τα διεθνή Μέσα ακολουθούν τον ρωσικό στρατό και τις επιθέσεις (για παράδειγμα, τώρα όλα τα φώτα έχουν στραφεί στον σταθμό της Ζαπορίζια με τον κίνδυνο πυρηνικού ατυχήματος να παραμονεύει), ενώ την ίδια στιγμή υπάρχει κόσμος που επιβιώνει μέσα στα συντρίμμια. Είναι όλες εκείνες οι πόλεις που πρωταγωνιστούσαν στα τηλεοπτικά πλάνα τους περασμένους μήνες, συγκλονίζοντας με εικόνες πλήρους διάλυσης – ανατιναγμένα αμάξια, βομβαρδισμένες πολυκατοικίες και δρόμοι γεμάτοι αποκαΐδια.Τίποτα δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα.

Όσοι έμειναν πίσω καλούνται να διαχειριστούν τον τραύμα του πολέμου παράλληλα μέσα σε ένα εφιαλτικό τοπίο από συντρίμμια, που κάνει την επιβίωση πολύ, πολύ δύσκολη. Ένα παράδειγμα είναι η πόλη Σλοβιάνσκ στα ανατολικά, όπου το δίκτυο ύδρευσης έχει από καιρό καταστραφεί και οι πολίτες μάχονται με τη λειψυδρία.

Το ίδιο αποκαρδιωτική είναι η κατάσταση στη βόρεια πλευρά της Ουκρανίας και πιο συγκεκριμένα στην πόλη Τσερνίχιβ, ένα ιστορικό μέρος που κυριολεκτικά ποδοπατήθηκε.

Οι πυραυλικές επιθέσεις στο Τσερνίχιβ ξεκίνησαν αρχές Μαρτίου και μέσα σε δύο εβδομάδες είχε καταστραφεί το 70% της πόλης, όπως είχε δηλώσει τότε ο δήμαρχος Vladislav Atroshchenko. Οι αρχές λένε πως το συνολικό κόστος των ζημιών ανέρχεται στα 380 εκατομμύρια δολάρια.

Υπολογίζεται επίσης ότι μέσα στον κατεστραμμένο κτιριακό όγκο της περιοχής, τόσο στο Τσερνίχιβ όσο και στα γύρω χωριά, τα πυρά χτύπησαν 133 σχολεία, ενώ ακόμη 11 καταστράφηκαν παντελώς. Αυτή ήταν η εικόνα που επεφύλασσε ο Σεπτέμβριος του 2022 για τα παιδιά που έμειναν πίσω στην Ουκρανία.

Οι εικόνες του φωτογραφικού πρακτορείου AP προέρχονται από το σχολείο υπό τον αριθμό 21. Είναι οι περίοδος που κανονικά θα επέστρεφαν στην τάξη αλλά το τοπίο είναι κάθε άλλο παρά φιλόξενο. Πλέον, ξέρουν να ξεχωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα στον ήχο ενός βομβαρδισμού και ενός πυροβόλου, έχουν αναμνήσεις από κρίσεις πανικού που βίωσαν, όταν άκουσαν τις σειρήνες του πολέμου, και παραδόξως δεν νιώθουν μίσος, σε αντίθεση με τους ενήλικους Ουκρανούς.

Το συναίσθημα που θα τα χαρακτήριζε περισσότερο, όπως φαίνεται και στα πρόσωπά τους, είναι το πάγωμα του φόβου.

«Η ευκαιρία του να βρίσκονται σε ένα ασφαλές μέρος μαζί με φίλους και δασκάλους δεν έχει να κάνει μόνο με την εκπαίδευση», σημείωσε η Rashed Mustafa από τη γειτονική Πολωνία και το δίκτυο της UNICEF, «συνδέεται επίσης με τη ζωτικής σημασίας αίσθηση της ασφάλειας, της κανονικότητας και της ελπίδας για τα παιδιά που φέρουν το τραύμα του πολέμου».