Ο Alexander Pichushkin δε μπορούσε να ζει χωρίς να σκοτώνει

Όπως έγραψε το GQ σε άρθρο που αφορούσε τον “Chessboard Killer”, όπως ήταν το παρατσούκλι του Ρώσου «το πιο τρομακτικό είναι ότι ουδείς, συμπεριλαμβανομένου του ιδίου, ξέρει τον πραγματικό αριθμό των θυμάτων του».

Fact: Το “Chessboard Killer” αντικατέστησε το αρχικό “Bitsevsky Park Maniac” (εκ του πάρκου, στη νοτιοδυτική Μόσχα, όπου έδρασε), όταν βρέθηκε στο σπίτι του η σκακιέρα στην οποία είχε καταγράψει τις δολοφονίες του, μια σε κάθε τετράγωνο.

Διάλεγε τυχαία τα θύματα του, που ήταν κυρίως άνδρες και μετά γυναίκες και παιδιά, τις ημέρες που δεν είχε καλή διάθεση. Ομολόγησε τα πάντα, έδωσε κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια των άγριων εγκλημάτων του (ακρωτηρίαζε τα πτώματα, με ένα μπουκάλι βότκα ή ένα κλαδί δέντρου που έμπηγε στις ανοιχτές πληγές), όπως κόμπαζε για αυτά.

Για αυτό και τα media παγκοσμίως τον χαρακτήρισαν ως τέρας. Δεν υπήρχε mediaκος κολοσσός που να μην έγραψε χιλιάδες λέξεις, για τον πιο θανατηφόρο άνδρα της Ρωσίας, με τους ψυχολόγους, τους ψυχιάτρους και τους εγκληματολόγους να αφιερώνουν ώρες επί ωρών, στην προσπάθεια να εξηγήσουν το φαινόμενο. Δεν κατάφεραν ποτέ να βρουν μια επιστημονικά τεκμηριωμένη εξήγηση. Ώσπου αυτό άλλαξε, χωρίς να αλλάξει η ουσία του αποτυπώματος που είχε αφήσει στη γη.

Αυτήν τη φορά θα αρχίσουμε την ιστορία από το τέλος

Toν Ιούνιο του 2016 είχε δολοφονήσει μια συνάδελφο του, στο supermarket όπου εργαζόταν εκείνη την περίοδο. Το θύμα είχε αφήσει ένα σημείωμα στο γιο της, με το οποίο τον ενημέρωνε ότι θα πάει μια βόλτα με τον Pichushkin. Ο προορισμός του ήταν το πάρκο όπου δρούσε ήδη για 15 χρόνια, το Bitsevsky της Μόσχας – ένα δάσος 2.700 στρεμμάτων (το Central Park της Νέας Υόρκης είναι 843 στρέμματα), μισή ώρα με το μετρό από το κέντρο της πόλης, γεμάτο δέντρα και ρυάκια, δημοφιλής προορισμός για τους σκιέρ το χειμώνα.

Όταν εκείνη κατάλαβε πού βρίσκονται, άρχισε να σκέφτεται πως ο άνθρωπος δίπλα της μπορεί να είναι ο καταζητούμενος serial killer. Απελπισμένη προσπάθησε να τρέξει για να σωθεί, έπεσε στο έδαφος και σε μια απέλπιδα προσπάθεια τον ρώτησε αν θα τη σκοτώσει. Της απάντησε ναι και πέρασε από τα λόγια στις πράξεις.Συνελήφθη στις 16 Ιουνίου του 2006 και ομολόγησε. Ό,τι είχε κάνει. Καταδικάστηκε στις 24/10 του 2007, για 49 φόνους και 3 απόπειρες δολοφονίας.

Ο δικαστής Vladimir Uso χρειάστηκε μια ώρα για να διαβάσει το πλήρες κείμενο της ετυμηγορίας. Όταν τελείωσε, ο -γεννημένος στις 9/4/74- Pichushkin του ζήτησε να προσθέσει άλλα 11 θύματα και 3 που του είχαν ξεφύγει. Η ποινή του ήταν ισόβια κάθειρξη. Είναι η χειρότερη τιμωρία που υπάρχει στη Ρωσία, καθώς από τη λίστα έχει διαγραφεί η θανατική ποινή.

Μετά την καταδίκη ο Pichushkin μεταφέρθηκε στη φυλακή «Χιονισμένη Κουκουβάγια» που βρίσκεται στην Σιβηρία. Το όνομα τιμά το ομώνυμο πτηνό που υπάρχει στην περιοχή -εξ ου και το σχετικό άγαλμα έξω από το σωφρονιστικό ίδρυμα. Μόλις έφτασε στη Σιβηρία μπήκε απευθείας σε απομόνωση, όπου θα βρίσκεται έως το τέλος του 2022, όταν θα συμπληρωθούν 15 χρόνια. Ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να τον επισκεφτεί, είναι η μητέρα του.

Aκολουθεί απόσπασμα της μόνης συνέντευξης που έδωσε από τη φυλακή -και δεν έχει αγγλικούς υπότιτλους, αλλά μπορείτε να δείτε πώς αποφεύγει την επαφή με τα μάτια και τη γενικότερη γλώσσα του σώματος. Εν αντιθέσει με πολλούς άλλους serial killers, δεν έκανε τη ζωή του βιβλίο ή ταινία.

Fact: στη Ρωσία έχουν φτιάξει 5 φυλακές για καταδικασμένους σε ισόβια – που σήμερα είναι 1.500 στο σύνολο.

Στη λίστα υπάρχουν σαμποτέρ, κοινωνικά επικίνδυνοι εγκληματίες, διακινητές μεγάλων ποσοτήτων ναρκωτικών ουσιών, τρομοκράτες, δολοφόνοι, κατ’ επανάληψη παραβάτες της σεξουαλικής ακεραιότητας των παιδιών, ηλικίας έως 14 χρόνων, υπότροποι και θανατοποινίτες. Η «Χιονισμένη κουκουβάγια» είναι το πιο απομακρυσμένο σωφρονιστικό ίδρυμα της χώρας, εν μέσω βουνών (η θερμοκρασία του αέρα είναι -40 βαθμοί Κελσίου, το μισό χρόνο και τον άλλο μισό υπάρχουν ισχυροί άνεμοι και καταρρακτώδεις βροχές), στο χωριό με το όνομα Kharp. Φιλοξενεί 400 κρατούμενους. Είναι οι πιο επικίνδυνοι.

Τι διαπιστώθηκε μέσα στα χρόνια για τον Pichushkin

Η ιστορία του Pichushkin ξεκίνησε από τελείως διαφορετική βάση. Όσοι τον είχαν γνωρίσει, όταν ήταν μικρός τον περιέγραψαν ως κοινωνικό και ευχάριστο παιδί, μολονότι είχε γεννηθεί και ζούσε σε βιομηχανική περιοχή της Μόσχας, την οποία κάτοικοι χαρακτήριζαν ως κ… του κόσμου. Το σπίτι του ήταν έξι λεπτά με τα πόδια, από το πάρκο Bitsevsky.

Όλα άλλαξαν μια μέρα που έκανε κούνια στο πάρκο. Ήταν 4 χρόνων, όταν έπεσε από την κούνια με την πλάτη και το κάθισμα τον χτύπησε στο μέτωπο και προκάλεσε ζημιά στο μετωπιαίο φλοιό. Προκλήθηκε έτσι, ζημιά στην περιοχή που ρυθμίζει την παρόρμηση και την τάση προς την επιθετικότητα. Δεδομένου ότι ήταν πολύ μικρός, το τραύμα ήταν πιο μεγάλο καθώς το μέτωπο των παιδιών παρέχει μόνο ένα μικρό μέρος προστασίας στον εγκέφαλο -συγκριτικά με αυτό των ενηλίκων. Έρευνα έχει δείξει πως η καθυστερημένη διάγνωση συνδέεται με πλήθος νευρολογικών συμπτωμάτων. Μετά το ατύχημα, έγινε εχθρικός και παρορμητικός, τόσο που η μητέρα του, Natasha αποφάσισε να τον στείλει σε γενικό σχολείο για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες (ο πατέρας του είχε εγκαταλείψει το σπίτι, όταν εκείνος ήταν ενός έτους).

Σε εκείνο που πήγαινε είχε γίνει θύμα λεκτικής και σωματικής κακοποίησης. Ουδείς τον φώναζε με το όνομα του. Όλοι τον αποκαλούσαν καθυστερημένο και μέρα με τη μέρα εκείνος γινόταν πιο θυμωμένος και πιο επιθετικός. Στην πρώιμη εφηβεία ο παππούς του τον είχε περιγράψει ως «ιδιαίτερα ευφυή που έχανε όλα τα έμφυτα ταλέντα και αδιαφορούσε για ό,τι συνέβαινε στο σπίτι». Είχε προσθέσει και ότι στο σχολείο που πήγαινε, οι δάσκαλοι ήταν επικεντρωμένοι στην αντιμετώπιση κάθε δυσκολίας και όχι στο να ενθαρρύνουν τα επιτεύγματα.

Ο παππούς του είδε και αποείδε και τον πήρε να ζήσουν μαζί. Καθημερινά φρόντιζε να του τονώνει την αυτοπεποίθηση και να του δίνει κίνητρα για πνευματικές αναζητήσεις, εκτός σχολείου. Αυτό που λάτρεψε ο εγγονός του ήταν το σκάκι. Αφότου έδειξε πως είχε μια κλίση, έκανε μαθήματα και άρχισε να εμφανίζεται σε αγώνες εναντίον μεγαλύτερων σε ηλικία ανδρών, με τους οποίους έπαιζε στο πάρκο Bitsevsky.

Για πρώτη φορά στη ζωή του είχε ανθρώπους να τον θαυμάζουν και έναν τρόπο να διοχετεύει το θυμό του, που δεν έκανε κακό στον ίδιο ή σε άλλους. Στο σχολείο που πήγαινε πια, έγινε και πάλι στόχος κακοποίησης. Το τελειωτικό χτύπημα ήταν ο θάνατος του παππού του, όταν εκείνος ήταν στο τελείωμα της εφηβείας. Άρχισε να πίνει μεγάλες ποσότητες βότκα.

Επέστρεψε στις εργατικές κατοικίες όπου μεγάλωσε και πια στο διαμέρισμα ζούσε η μητέρα του, με την αδελφή του, το σύζυγο της και το παιδί τους. Σε δυο δωμάτια. Συνέχισε να πηγαίνει στο πάρκο, για να παίζει σκάκι. Άρχισε και πίνει και μαζί με τους φίλους και αντιπάλους του. Εν αντιθέσει με εκείνους, παρέμενε αποτελεσματικός και ενώ είχε καταναλώσει μεγάλες ποσότητες αλκοόλ. Είχε αρχίσει να αφιερώνει καθημερινά ώρες και σε κάτι άλλο.

 Δεν είχε δώσει δικαιώματα

Όταν ο δρόμος του τον έβγαζε πάνω σε παιδιά, έθετε σε λειτουργία τη βιντεοκάμερα που είχε πάντα πάνω του και τραβούσε τις εικόνες της κακοποίησης που είχε ετοιμάσει για αυτά. Πάντα έλεγε «είσαι υποχείριο μου». Μετά έβλεπε την κάθε λήψη πολλάκις, γιατί ήθελε να επιβεβαιώσει τη δύναμη του. Ακολούθησε αυτήν την τακτική έως το 1992 (όταν ήταν 18), όταν πια δεν του πρόσφερε καμία χαρά. Πέρασε στην επόμενη.

Το πρώτο του θύμα ήταν ο Mikhail Odichuk, ένας συμμαθητής του. Τον δολοφόνησε στις 27/7 του 1992. Του είχε ζητήσει να συναντηθούν και από το πρώτο λεπτό του είπε πως θέλει να σκοτώσει κάποιον. Πρότεινε να συνεργαστούν. Ο Odichuk τον ακολούθησε, χωρίς να έχει ιδιαίτερο καημό να δολοφονήσει άνθρωπο. Μόλις το συνειδητοποίησε αυτό ο Pichushkin, τον σκότωσε.

Από τη γειτονιά του (των τεσσάρων πολυκατοικιών) άρχισαν να εξαφανίζονται άνθρωποι. Πρώτα ήταν οι αλκοολικοί και οι ναρκομανείς. Μετά οι άστεγοι. Έπειτα κάποιοι που έμεναν στις εργατικές κατοικίες και είχαν οικογένειες με το ενδιαφέρον να τους αναζητήσουν. Άρχισαν οι εικασίες και οι έρευνες της αστυνομίας που ήταν για τα μάτια του κόσμου, καθώς οι συγγενείς των εξαφανισμένων δεν είχαν χρήματα ή αλκοόλ να προσφέρουν.

Όταν οι γείτονες έμαθαν πως ο Chessboard Killer ήταν ο Pichushkin, εξεπλάγησαν «γιατί πάντα ήταν ήρεμος και μόνος». Η μητέρα του είχε προσθέσει πως ο γιος της δεν είχε το παραμικρό ενδιαφέρον για τα κορίτσια. Δήλωνε ωστόσο, βέβαιη πως μια μέρα θα παντρευτεί. Σε αυτό δεν έπεσε έξω.

Μια ανεπιβεβαίωτη πληροφορία τον θέλει να πήγε στην αστυνομία, το 2002 και να ομολόγησε πως είχε σκοτώσει ανθρώπους, ενημερώνοντας πως «αυτό κάνω». Οι αστυνομικοί γέλασαν μαζί του, τον αποκάλεσαν μεθυσμένο και του είπαν να πάει σπίτι του. Από τα μέσα Μαΐου έως τον Ιούλιο είχε σκοτώσει 12 ανθρώπους. Έως το τέλος του 2001 είχε αφαιρέσει -τουλάχιστον- 20 ζωές. Μια απόπειρα ήταν ανεπιτυχής. Ήταν της εγκύου Maria Viricheva που κατήγγειλε το γεγονός, αλλά επειδή δεν είχε χαρτιά παραμονής, οι αρχές της συνέστησαν να ξεχάσει ό,τι είχε γίνει.

Από το 2005 σταμάτησε να αντλεί το όποιο συναίσθημα από τις δολοφονίες. Δεν τον συνέρπαζαν πια. Όπως έχει πει, χρειαζόταν περισσότερα συναισθήματα. Τα απέκτησε με απανωτά χτυπήματα που έφερε στα θύματα του, με σφυρί -το οποίο έγινε σήμα κατατεθέν του. Η υπογραφή του ήταν να μπήγει ένα μπουκάλι βότκα στην πληγή που τους άνοιγε στο κεφάλι. Έκανε τις επιθέσεις από πίσω, ώστε να εκπλήσσει τα θύματα του και να μη λερώνονται τα ρούχα του με αίμα. Περίμενε για ώρες, έως ότου το θύμα που είχε επιλέξει μείνει μόνο και τότε έκανε την επίθεση. Αφότου τελείωνε μαζί τους, τους πετούσε στον υπόνομο που ξέβραζε τις σωρούς πέντε μίλια μακριά, στο κέντρο επεξεργασίας λυμάτων. Πριν το χτύπημα τους ενημέρωνε για όσα θα τους συμβούν.

Ρώσος ψυχολόγος είχε καταθέσει πως «για τους serial killers η διαδικασία της προετοιμασίας μιας δολοφονίας και η δολοφονία αυτή καθ’ αυτή είναι ερωτική εμπειρία».

 Είναι εξόχως δημοφιλής στις γυναίκες – έχει κάνει πρόταση γάμου σε μία

Στα χρόνια που είναι στη φυλακή έχει δεχθεί ουκ ολίγα γράμματα από γυναίκες. Μια είναι η Natalya που χρησιμοποιεί ως επίθετο αυτό του εγκληματία (το έχει κάνει και tattoo), καθώς θέλει να τον παντρευτεί και να κάνει το παιδί του. Παρεμπιπτόντως, η Natalya δουλεύει σε κατάστημα με παιδικά παιχνίδια, στη Σιβηρία. Σε συνέντευξη  που είχε δώσει το 2016 ενημέρωσε πως ο Pichushkin της είχε κάνει πρόταση γάμου, που εκείνη αποδέχθηκε. Δεν έχουν συναντηθεί ποτέ. Επικοινωνούσαν μέσω γραμμάτων, που έκοψαν οι αρχές το 2014. Παρ’ όλα αυτά εκείνη δήλωνε ότι «είναι τα πάντα για εμένα. Χωρίς εκείνον είμαι νεκρή».

Παραδέχθηκε και ότι είχε στείλει γράμματα και σε άλλους καταδικασμένους δολοφόνους, πριν κολλήσει με τον Pichushkin το 2009, όταν εκείνη ήταν 22. Και κόλλησε γιατί εκείνος ήταν ο μόνος που της απάντησε. Ως προς το λόγο που τον είχε ερωτευτεί, εξήγησε πως «κάθε μανιακός ζει δυο ζωές. Μέσα στο σώμα του ζουν δυο τελείως διαφορετικές προσωπικότητες. Κατάφερα να ξεφορτωθώ τις αρνητικές σκέψεις, πως μιλάω με έναν μανιακό και αγάπησα ό,τι είδα πέρα από αυτό». Αποκάλυψε και ότι «είχε πολλές γυναίκες με τις οποίες αντάλλαζε γράμματα. Είναι πολύ δημοφιλής, ειδικά σε γυναίκες που ζουν εκτός Ρωσίας. Πρέπει να δείτε τι γράφουν για εκείνον σε κοινότητες των social media που είναι αφιερωμένες σε εκείνον». Της έχει πει πως δεν έκανε κακό σε μέλος της οικογένειας του και δεν βίασε ποτέ κανέναν. Κατέληξε στο ότι «οι ειδικοί διέγνωσαν διαταραχές όπως μανία αυτοκτονίας, προσωπικότητας και αλκοολισμό. Αυτό δεν τον εμπόδισε από το να ξεγελάει την αστυνομία για 15 χρόνια. Είναι πολύ έξυπνος, δυο βήματα μπροστά από όλους σε όλα. Πάντα έχει τουλάχιστον τρεις εναλλακτικές για κάθε υπόθεση, σε περίπτωση που πάει κάτι λάθος. Σε καμία περίπτωση δεν είναι χαζός ή τρελός».

Το σύνδρομο του Θεού

Οι επιστήμονες ενημέρωσαν πως είχε το σύνδρομο του Θεού και για αυτό πίστευε πως τα θύματα του άξιζαν να πεθάνουν. Μετά τη σύλληψη του, δεν είπε το παραμικρό ψέμα για όσα είχε κάνει. Αντιθέτως, όπως ομολογούσε τα εγκλήματα του έδειχνε να είναι υπερήφανος για αυτά. Οι αστυνομικοί που κατέγραψαν την ομολογία του σοκαρίστηκαν, όταν διαπίστωσαν πόσους ανθρώπους είχε σκοτώσει. «Ήθελε να μιλήσει. Όλοι οι μανιακοί θέλουν να μιλούν». Ένας, ο Andrei Suprunenko του είπε πως τον θαυμάζει «και τότε ανοίχτηκε. Ήταν σημαντικό για εκείνον να πιστεύουν οι άλλοι πως ήταν ήρωας». Στους μήνες της συναναστροφής του, ο Suprunenko κατάλαβε πως «ήταν ένας συνηθισμένος τύπος. Δεν ήταν απόλυτος και δεν είχε προτιμήσεις ή ιδέες για τους άλλους ανθρώπους. Μπορούσε να μιλήσει μόνο για τη Θεό, την τέχνη και την ομορφιά». Στη δίκη του ήταν κλεισμένος «μέσα σε ένα γυάλινο κουτί», για να προφυλαχθεί από τους συγγενείς των θυμάτων. Μέσα στο κελί του υπήρχαν πέντε κάμερες. Ποτέ δεν έκανε οπτική επαφή με μία. Πάντα μιλούσε σε κάποιον που ουδείς έβλεπε. Όταν ολοκληρώθηκε η δίκη, μεταφέρθηκε στη Σιβηρία, όπου μπορούσε να τον βλέπει μόνο η μητέρα του, δυο φορές το μήνα. Πριν πέσει η αυλαία, ο δικαστής τον ρώτησε αν έχει να προσθέσει κάτι. Απάντησε «όχι, δεν έχω να πω κάτι άλλο». Δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη, δεν έδειξε την παραμικρή μετάνοια. Ήταν πλήρως συμβιβασμένος με την εξαφάνιση του.