Ο Μίκης Θεοδωράκης μέσα από τα λόγια του

Παρακάτω ξεχωρίσαμε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές φράσεις που άφησε παρακαταθήκη ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος ερχόταν στη ζωή στις 29 Ιουλίου 1925, σε μερικές μόνο από τις πολλές και (ευτυχώς) πολύ αξιόλογες συνεντεύξεις που έδωσε σε όλη αυτή την πορεία.

Φράσεις για τη σχέση του με τη μουσική και την αριστερά, για τη Μακρόνησο αλλά και το κυνήγι της Χούντας.

Για τη μουσική και τα παιδικά του χρόνια

«Από παιδί άκουγα τραγούδια στο σπίτι μας. Από τη γιαγιά μου βυζαντινούς ύμνους. Από τον πατέρα μου ριζίτικα. Κι από τη μητέρα μου, τραγούδια της εποχής. Άρχισα έτσι να τραγουδώ από πολύ μικρός και να αγαπώ τη μουσική. Κάποια μέρα μου αγόρασαν ένα βιολί, όταν ήμουν 12 ετών και τότε έγραψα το πρώτο μου τραγούδι. Έτσι, άνοιξε μέσα μου μια μικρή πηγή μουσικής, που σιγά-σιγά έγινε ρυάκι, ποταμάκι και μετά ποταμός. Όλα ήρθαν φυσιολογικά, γιατί φαίνεται ότι γεννήθηκα μουσικός και έγινα συνθέτης», συνέντευξη στον Γρηγόρη Νταραβάνογλου.

Για το πρώτο του τραγούδι

«Το πρώτο μου τραγούδι δεν είναι γνωστό. Το συνέθεσα στην Πάτρα ευθύς μόλις απόκτησα ένα βιολί και πήγα στο Ωδείο αφού έμαθα τις πρώτες νότες. Ήμουν δώδεκα χρονών. Και από τότε… απογειώθηκα. Η ζωή μου χώρισε σε δύο μέρη: Τη Μουσική, που ήταν η πραγματική μου ζωή. Και την κοινωνική, που ήταν η αναγκαστική. Η σύνθεση μουσικής σε απογειώνει. Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή της ζωής μου χωρίς μουσική», σε συνέντευξη στον Δημήτρη Μανιάτη.

Για τη σχέση του με τον ελληνικό λαό

«Εγώ φιλοδοξώ τον συνομιλητή μου που είναι ο ελληνικός λαός να τον ανεβάσω πιο πάνω. Να συνομιλήσω μαζί του όπως ο Μπετόβεν με τον πρίγκηπα. Πρίγκηπας είναι όλος ο ελληνικός λαός», σε συνέντευξη στην Έλενα Ακρίτα.

Για τη θάλασσα στη Μακρόνησο

«Ξέρεις, όταν είσαι φυλακισμένος σε νησί η θάλασσα, από ένα στοιχείο όμορφο, γίνεται το χειρότερο συρματόπλεγμα.Και στην Ικαρία το ίδιο ήτανε. Δεν μπορούσαμε να απολαύσουμε την ομορφιά της θάλασσας. Είναι ένας υδάτινος τοίχος ο οποίος μας έπνιγε», σε συνέντευξη στον Στέλιο Κούλογλου.

Για το κυνήγι από τη Χούντα

«Πρέπει να ξέρετε πως, όταν κρυβόμουν σ’ ένα σπίτι και μετά μάθαιναν ποιος ήμουν, μ’ έδιωχναν. Δεν είχα τότε πού να πάω. Κάποτε όμως στέριωσα, όταν με πήγαν να μείνω σ’ ένα σπίτι στο Χαϊδάρι, και μάλιστα ως σύντροφο Αναστασιάδη», σε συνέντευξή του στη Σεμίνα Διγενή.

Για την αριστερά

«Όλοι μας ξέραμε ότι το λιγότερο που μας περίμενε ήταν πέντε έως είκοσι χρόνια φυλάκιση. Εάν δεν ήσουν αποφασισμένος γι’ αυτή τη θυσία, δεν μπορούσες να είσαι μέλος της Ελληνικής Αριστεράς που στα μέλη της έλαχε να αντιμετωπίσουν καταστάσεις πάνω από τις αντοχές ενός συνηθισμένου ανθρώπου», σε συνέντευξη στον Νίκο Λακόπουλο.

Για την ανθρώπινη ζωή

«Για ένα πράγμα δεν έχουμε δικαίωμα: να είμαστε δυστυχισμένοι. Πρέπει να διεκδικούμε παντού την ευτυχία μας», σε συνέντευξη στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο.