Όσα κρατάμε από το ντοκιμαντέρ «Μαμά Έρχομαι» για τα Τέμπη
Το ντοκιμαντέρ είναι μια υπενθύμιση ότι οι 57 νεκροί, οι οικογένειές τους και μια ολόκληρη χώρα, ζητούν να αποδοθεί δικαιοσύνη.
- 28 ΦΕΒ 2024
Τέμπη, ένας χρόνος μετά και η πολύνεκρη σιδηροδρομική τραγωδία με τους 57 νεκρούς, πέρασε μπροστά από την οθόνη μας, στο ντοκιμαντέρ «Μαμά Έρχομαι» του MEGA και της Ανθής Βούλγαρη. Σε αυτό, μία επιζήσασα, οι γονείς των θυμάτων, μια ψυχολόγος και μία διασώστρια, μάς γυρίζουν πίσω στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 αλλά και τις μέρες που ακολούθησαν, φτάνοντας στο σήμερα.
Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε τα ξημερώματα της Τρίτης (28/02) για να μας υπενθυμίσει ότι οι 57 νεκροί, οι οικογένειές τους και μια ολόκληρη χώρα, παρά το χρόνο που περνάει, ζητούν να αποδοθεί επιτέλους δικαιοσύνη, να μάθουν τι ακριβώς έφταιξε, τι ήταν αυτό που μας οδήγησε στο συλλογικό πένθος.
Όσα κρατάμε από το ντοκιμαντέρ «Μαμά Έρχομαι» για την τραγωδία των Τεμπών, μια τραγωδία που δεν πρέπει και δεν θα ξεχαστεί μέχρι να απαντηθούν όλα τα «γιατί».
Το τέλος
Θα ξεκινήσουμε από το τέλος γιατί, τελικά, αυτό είναι που μετράει. Στο τέλος του ντοκιμαντέρ, λοιπόν, είδαμε ένα προς ένα τα 57 ονόματα των συνανθρώπων μας που έχασαν τη ζωή τους, μαζί με την ηλικία τους. Τα 31 από τα 57 θύματα ήταν κάτω των 30.
1. Παναγιώτης Μπουρνάζης, 15 ετών
2. Αναστασία Παπαγγελή, 19 ετών
3. Θώμη Πλακιά, 20 ετών
4. Χρύσα Πλακιά, 20 ετών
5. Αναστασία Πλακιά, 20 ετών
6. Αναστάσιος Κουτσόπουλος, 21 ετών
7. Μαρία Θωμαή Ψαροπούλου, 21 ετών
8. Φραντσέσκα Μπέζα, 21 ετών
9. Γιώργος Παπάζογλου, 22 ετών
10. Ελένη Τσίντζα, 22 ετών
11. Ιορδάνης Αδαμάκης, 22 ετών
12. Κλαούντια Λάτα, 22 ετών
13. Αφροδίτη Τσιωμά, 23 ετών
14. Αγάπη Τσακλίδου, 23 ετών
15. Ιφιγένεια Μήτσκα, 23 ετών
16. Άγγελος Τηλκερίδης, 23 ετών
17. Ντένις Ρούτσι, 23 ετών
18. Κυπριανός Παπαϊωάννου, 23 ετών
19. Νικήτας Καραθεόδωρος, 23 ετών
20. Αναστασία Αδαμίδου, 24 ετών
21. Καλλιόπη Πορφυρίδου, 24 ετών
22. Δήμητρα-Ευαγγελία Καπετάνιου, 25 ετων
23. Ελισάβετ Χατζηβασιλείου, 26 ετών
24. Δημήτρης Ασλανίδης, 26 ετών
25. Νίκος Ναλμπάντης, 27 ετών
26. Σωτήρης Καραγεωργίου, 28 ετών
27. Ελπίδα Χούπα, 28 ετών
28. Γιάννης Καρασάββας, 28 ετών
29. Δημήτρης Οικού, 29 ετών
30. Παναγιώτης Χατζηχαραλάμπους, 29 ετών
31. Σοφία-Ειρήνη Ταχμαζίδου, 32 ετών
32. Δημήτρης Μασσάλης, 32 ετών
33. Βάιος Βλάχος, 34 ετών
34. Αθηνά Κατσάρα 34 ετών
35. Μοχάμεντ Εντρίς, 34 ετών
36. Σπύρος Βούλγαρης, 35 χρονών
37. Ιονέλ Κουλέλα, 35 ετών
38. Λένα Δουρμίκα, 39 ετών
39. Βάγια Μπλέκα, 42 ετών
40. Ιωάννης Βουτσινάς, 48 ετών
41. Ανδρέας Παυλίδης, 49 ετών
42. Μαρία Μουρτζάκη, 51 ετών
43. Βασίλειος-Κυριάκος Κώττας, 52 ετών
44. Βαγγέλης Μπουρνάζης, 54 ετών
45. Βασιλική Χλωρού, 55 ετών
46. Μαρία Εγούτ, 55 ετών
47. Γιάννης Τζοβάρας, 55 ετών
48. Χρυσούλα Κουκαριώτη, 56 ετών
49. Μαρία Μιάρη, 56 ετών
50. Γιώργος Φωτόπουλος, 57 ετών
51. Γιώργος Κουτσούμπας, 59 ετών
52. Παβλίνι Μπόζο, 62 ετών
53. Γιάννης Καριώτης, 63 ετών
54. Γιώργος Κυριακίδης, 67 ετών
55. Ευαγγελία Κουκαριώτη, 63 ετών
56. Μasri Ebrahim, 34 ετών
57. Εριέττα Μόλχο, 23 ετών.
Τα λόγια του Λυσίμαχου Παπάζογλου
Ο Λυσίμαχος Παπάζογλου, καθηγητής ΑΠΘ και πατέρας του Γιώργου Παπάζογλου που έχασε τη ζωή του, περιέγραψε με λίγες λέξεις το χάος και την ακαταλληλότητα που επικρατεί στο σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρα μας:
«Αν οι σιδηρόδρομοι είχαν τηλεδιοίκηση δεν θα γινόταν κανένα ατύχημα, αλλά θα σταματούσαν αυτόματα τα τρένα ή δεν θα έμπαιναν στην ίδια γραμμή. Εδώ δεν υπήρχε τηλεδιοίκηση, εδώ υπήρχε ένα ‘’Σικάγο 1950’’ στον ΟΣΕ. Έκαναν ό,τι ήθελαν, άλλοι φεύγανε, άλλοι είχαν ρεπό, άλλοι δεν ήξεραν ποιοι είχαν ρεπό, δεν μπορούσες να συνεννοηθείς στα τηλέφωνα, τίποτα! Και στέλναμε τον κόσμο να κάνει ταξίδια με τους σιδηρόδρομους».
«Έκαναν ό,τι ήθελαν, άλλοι φεύγανε, άλλοι είχαν ρεπό, άλλοι δεν ήξεραν ποιοι είχαν ρεπό». Η Ελλάδα σε μια πρόταση.
Το μετατραυματικό σοκ, ένα χρόνο μετά
Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη, η οποία βρισκόταν στην επιβατική αμαξοστοιχία Intercity 62 (IC62), αφού περιέγραψε όσα έζησε τη στιγμή της σύγκρουσης και τον τραυματισμό της, μίλησε για το πώς κυλάει η ζωή της ένα χρόνο μετά.
«Μου έχει μείνει ακόμα η πτώση και ότι καίγομαι. Βλέπω όνειρα που δεν έχει αίσιο τέλος η κατάστασή μου. Και μέχρι να ορθοποδήσω θέλω ακόμα έναν χρόνο. Με στεναχωρεί να παλεύω να περπατήσω και θα μου πείτε μπροστά σε άλλα άτομα που είδα να χάνονται, αυτό δεν είναι τίποτα. Αλλά είναι πολύ δύσκολο και να το βιώνεις όλο αυτό. Πολλές φορές έλεγα ότι είναι πολύ σκληρό να ζω και να πληγώνω τους ανθρώπους που με βλέπουν. Σκεφτόμουν, όμως, ότι υπάρχουν χειρότερα πράγματα εκεί έξω. Δεν μου δίνει κουράγιο, αλλά λέω “Ντίνα σώθηκες, έχεις κάποιες ελπίδες στη ζωή τους. Οι ελπίδες άλλων πέθαναν εκείνη την ημέρα».
«Δεν υπήρχε κανένα αυτόματο σύστημα αποτροπής του δυστυχήματος»
Ο Γιώργος Περιβολιώτης, πραγματογνώμονας, μίλησε για τη διαδικασία που ακολουθείται μετά από κάθε ατύχημα και τι ακριβώς ήταν αυτό που βρήκε μπροστά του στο δυστύχημα των Τεμπών. «Συλλέγουμε κάποιες πληροφορίες και το πρώτο πράγμα που διερευνούμε, είναι τι συστήματα ασφαλείας υπήρχαν ή τι συστήματα αποτροπής πρόκλησης του ατυχήματος και αν αυτά λειτούργησαν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όταν φτάσαμε σε αυτό το στάδιο βρεθήκαμε μπροστά σε μια έκπληξη: δεν υπήρχε κανένα αυτόματο σύστημα αποτροπής του δυστυχήματος, υπήρχε μόνο ο ανθρώπινος παράγοντας που είναι σημαντικός, αλλά δεν μπορεί είναι αυτή η μόνη δικλείδα ασφαλείας».
Εντύπωση όμως, προκαλεί η δεύτερη διαπίστωση. Τα συστήματα ασφαλείας υπήρχαν. «Θα έπρεπε να έχουν εγκατασταθεί». Πράγμα το οποίο δεν έγινε ποτέ.
Η φωτιά
Στο ντοκιμαντέρ υπάρχουν αναφορές και για τη φωτιά που προκλήθηκε μετά τη μοιραία σύγκρουση. Το «μανιτάρι» που σχηματίστηκε μετά την έκρηξη, οδήγησαν στην αύξηση της θερμοκρασίας του δαπέδου. Μέχρι σήμερα δεν είναι σίγουρο τι ήταν εκείνο που την προκάλεσε. Ωστόσο, σε διάφορα δείγματα, βρέθηκε ξυλόλιο κάτι που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι υπήρξε κάτι πέρα από την εύφλεκτη σιλικόνη που τη δημιούργησε.
