Όταν η Καρδίτσα είχε βυθιστεί ξανά κάτω από τη λάσπη το 1994
Μια τραγική ιστορία φαίνεται πως επαναλαμβάνεται στην Καρδίτσα, που αυτές τις μέρες δίνει για άλλη μια φορά αγώνα με τις καταστροφικές πλημμύρες.
- 9 ΣΕΠ 2023
«Δεν μπορούμε να ζούμε με τον εφιάλτη που περάσαμε και να έχουμε τον ίδιο φόβο σε κάθε νεροποντή» έλεγε στις τηλεοπτικές κάμερες το 1994 κάτοικος του χωριού Μεταμόρφωση στην Καρδίτσα. Μια θεομηνία είχε πνίξει κυριολεκτικά τον νομό στις λάσπες, με το μικτό χωριό να αντιμετωπίζει τις χειρότερες συνέπειες και τους κατοίκους να θέλουν αν το εγκαταλείψουν με την πρώτη ευκαιρία, φοβούμενοι πως το κακό θα επαναληφθεί.
Το 1994 μπορεί να μοιάζει μακρινό, δεν είναι όμως, και οι δυστοπικές εικόνες του τότε, επαναλαμβάνονται για άλλη μια φορά στον πολύπαθο νομό που έρχεται συχνά αντιμέτωπος με τις καταστροφικές συνέπειες της βροχής. Κάτι που συμβαίνει και σήμερα.
Από τις 20 μέχρι τις 22 Οκτωβρίου έβρεχε σχεδόν ασταμάτητα και η Καρδίτσα έμοιαζε να μην μπορεί να παραδίνεται στα ορμητικά νερά των ποταμών Ενιππέα, Σοφαδίτη, Ιταλικού, του Καράμπαλη, Μέγα, Καλέντζη, Πάμισσου και Φαρσαλίτη, που όλα κατέληγαν στο χωριό της Μεταμόρφωσης, ενώ είχε ήδη πλημμυρίσει ολοσχερώς η πόλη της Καρδίτσας, αλλά και των Σοφάδων, καθώς είχαν σημειωθεί ζημιές στο φράγμα του Σμοκόβου που τότε βρισκόταν ακόμα υπό κατασκευή.
Στην πρωτεύουσα του νομού είχαν πλημμυρίσει τα υπόγεια πάρκινγκ, τα υπόγεια και ημιυπόγεια μαγαζιά και σπίτια, ενώ το χωριό Ευρίδιο είχε αποκοπεί από τον κόσμο, καθώς είχε καταστραφεί η γέφυρα του Ενιπέα.
Εκείνοι που βίωσαν τις πιο καταστροφικές συνέπειες όμως, ήταν οι κάτοικοι της Μεταμόρφωσης, που όχι μόνο είδαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους να χάνονται κάτω από τόνους λάσπης, αλλά είδαν και το χωριό τους να μπαίνει σε καραντίνα πολύ πριν την έλευση του κορονοϊού. Αιτία ήταν τα λύματα από τις αποχετεύσεις, τα διαλυμένα γεωργικά φάρμακα και η σήψη από τα πτώματα των νεκρών ζώων που αποτελούσαν σοβαρή υγειονομική απειλή για τους κατοίκους της Καρδίτσας.
Οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν μεταφερθεί σε διπλανά χωριά με τη βοήθεια του στρατού και όσοι θέλησαν να γυρίσουν μετά τη λήξη της καραντίνας, αντίκρισαν μια νέα τρομακτική πραγματικότητα όπου τίποτα δε θύμιζε τον τόπο και τη ζωή τους όπως ήταν πριν. Όλα είχαν καταστραφεί. Οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν πια άστεγοι και φιλοξενούνταν σε φίλους και συγγενείς στον γειτονικό Παλαμά, ενώ οι υποσχέσεις για αποζημιώσεις άργησαν να υλοποιηθούν.
Κι ενώ κάθε φορά ευχόμαστε να είναι η τελευταία που θα χρειαστεί να δώσουμε μάχη σώμα με σώμα με τη βροχή, το χιόνι και τις πυρκαγιές, έρχεται η ζοφερή πραγματικότητα να μας υπενθυμίσει πως ζούμε σε ένα κράτος που μοιάζει ανίκανο να μας προστατεύσει και μόνη λύση είναι το «μείνετε σπίτια σας». Τι γίνεται όμως όταν το σπίτι είναι πιο εξίσου επικίνδυνο με τον έξω κόσμο;
