Πώς είναι να βλέπεις το παιδί σου να κάνει τηλε-μάθημα και να το απολαμβάνει φουλ

Κάθε πρωί στις εννιά, η 9χρονη κόρη μου σηκώνεται, βάζει τα ρούχα του σχολείου, για να έχει τη ψευδαίσθηση, ότι κάτι αλλάζει στην καθημερινότητά της, κάθεται μπροστά στην οθόνη του παλιού μου laptop και κάνει ένα 4ωρο μάθημα μέσω της custom πλατφόρμας, που διαθέτει το δημοτικό σχολείο, στον Άλιμο, που πηγαίνει. Εκεί που έχει την ευχέρεια να σηκώνει ψηφιακά το χέρι της, όταν θέλει να μιλήσει και μέσω της οποίας μπορεί να στέλνει τις εργασίες της στην αγαπημένη της δασκάλα, η οποία τις επιστρέφει διορθωμένες, ή να κάνει π.χ. share την οθόνη της προκειμένου να δείξει στην υπόλοιπη τάξη το powerpoint, που ετοίμασε για τη μόλυνση του περιβάλλοντος.

Στη συνέχεια περνάει ένα δίωρο στο Skype μαζί με τις φίλες της. Έχοντας μπροστά της δυο tablet, το ένα για να βλέπει τις φίλες της και το άλλο, για να παίζει μαζί τους online Roblox. Κάνοντας, ταυτόχρονα, όλες μαζί τις εργασίες σε γλώσσα και μαθηματικά, που έχουν για την επόμενη μέρα. Ένα είδος study group, που δημιούργησαν μόνες τους προκειμένου να έχουν την ευκαιρία να είναι μαζί online λίγο παραπάνω. Τα απογεύματα το γυρίζουμε συνήθως σε zoom και teams. Το πρώτο, για να κάνει το ιδιαίτερο αγγλικών της και το δεύτερο, για να μπει στην τάξη ρομποτικής της και να δείξει το τελευταίο ρομπότ, που φτιάξαμε με το κουτάκι WeDo lego, που είχαμε τη φλασιά να της αγοράσουμε πριν ξεκινήσουν τα περιοριστικά μέτρα, αν και, όσον αφορά τον αισθητήρα κλίσης, ακόμη δεν έχω ιδέα τι κάνει.

Αυτή είναι η καθημερινότητα της μικρής εδώ και 7 εβδομάδες. Μια καθημερινότητα στην οποία προσαρμόστηκε πλήρως, κι εκείνη και οι συμμαθητές της, ήδη από το πρώτο 5ήμερο, που ξεκίνησε το σχολείο της τα τηλε-μαθήματα. Μια τόσο καλή και αβίαστη προσαρμογή, που αναρωτιέμαι πραγματικά πως θα είναι η επιστροφή στα κανονικά θρανία, όποτε αυτή έρθει. Και σκέψου ότι, αν εξαιρέσεις ότι στο σπίτι υπήρχαν διαθέσιμα δυο laptop και δυο tablet, ούτε η μικρή, ούτε εγώ, ούτε η μητέρα της είχαμε οποιαδήποτε εξοικείωση με το άθλημα. Ζήτημα δηλαδή, προ Covid-19, να είχα κάνει 5 video chats στη ζωή μου. Και τώρα βλέπω τη μικρή να «χαλιέται», όποτε της λέω να πάρουμε στο τηλέφωνο τη γιαγιά της, που έχει να τη δει από την αρχή την μέτρων. Απορώντας γιατί, η 80 ετών μάνα μου, που δεν ξέρει τι σημαίνει SMS, δεν έχει βάλει ακόμη skype, zoom, teams, facetime κτλ.

Στο μυαλό μου είναι δεδομένο, ότι όλο αυτό, η ευχέρεια χρήσης τεχνολογίας για εκπαιδευτικούς λόγους, είναι ένα από τα καλά, ένα από τα πολύ καλά, που θα αφήσει πίσω της αυτή η κρίση. Μια παρακαταθήκη για το μέλλον, που μόνο σε καλό μπορεί να μας βγει. Μια υπενθύμιση ότι η τεχνολογία, όταν χρησιμοποιηθεί σωστά, μπορεί να κάνει level up και να διευρύνει την εκπαιδευτική εμπειρία. Ναι, ήδη από το δημοτικό. Από την άλλη δε μου διαφεύγει, πως εμείς υπήρξαμε από τους τυχερούς της ιστορίας. Και γιατί το σχολείο μας ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμα των καιρών και ξεκίνησε από τα πρώτα τα τηλε-μαθήματα. Και γιατί, σε αντίθεση π.χ. με τα ξαδελφάκια της στο Κορωπί, είχαμε ήδη στο σπίτι τον κατάλληλο εξοπλισμό και αρκετά γρήγορο ίντερνετ, ώστε να μπορεί το παιδί να μπαίνει και να τα παρακολουθεί.

Τι μένει για το τέλος; Ένα εύγε στο Υπουργείο Παιδείας και γενικά στο κράτος, που δεν άφησε τα παιδιά στη μοίρα τους εν μέσω πανδημίας. Και ένα δεύτερο εύγε σε εκείνες τις εταιρίες, που φρόντισαν να μην επιτρέψουν στο τεχνολογικό χάσμα να αφήσει ορισμένα παιδιά στην απέξω. Όπως στην Anytime, την πρώτη direct ασφάλιση αυτοκινήτου στην Ελλάδα, που έτρεξε να προσφέρει 1.500 tablets HUAWEI T3 9.6″, τα οποία θα κατανεμηθούν σε δημόσια σχολεία στους νομούς της χώρας με τις μεγαλύτερες ανάγκες. Στηρίζει έτσι τους μαθητές, τις οικογένειές τους και τους εκπαιδευτικούς, ώστε να βελτιωθεί η παρεχόμενη εξ αποστάσεως εκπαίδευση και σε βάθος χρόνου να ενισχυθούν οι ψηφιακές ικανότητες της εκπαιδευτικής κοινότητας. Γιατί η πρόσβαση στην τεχνολογία, άρα και στη γνώση, είναι κάτι που κανένα παιδί δεν πρέπει να στερείται.