Σωσίβια, σανίδες και κύματα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σερφ σκύλων
Πρόκειται για έναν ετήσιο διαγωνισμό που προσελκύει χιλιάδες θεατές στην Pacifica State Beach, μερικά χιλιόμετρα νότια του Σαν Φρανσίσκο.
- 10 ΑΥΓ 2025
Χειρότερα κι από σκυλιά ονομάζεται η αυτοβιογραφία του Charles Mingus, του κορυφαίου ίσως κοντραμπασίστα στην ιστορία της τζαζ και η αλήθεια είναι ότι, μέχρι να διαβάσω το βιβλίο, δεν καταλάβαινα το λόγο που χρησιμοποιήθηκε ο συγκεκριμένος τίτλος.
Πολλά χρόνια αργότερα, τον Αύγουστο του 2025, στο μικρό κενό που παρουσιάστηκε μεταξύ του «γιατί δεν έχει αδειάσει ακόμα η Αθήνα;» και τα απανωτά «πού θα πας διακοπές», έπεσα πάνω σε ένα φωτογραφικό ρεπορτάζ του Associated Press για τους σκύλους που κάνουν σερφ. Μια χαρά περνάνε, εμείς περνάμε σίγουρα χειρότερα. Κάτι ήξερε ο Mingus.
Η παραπάνω παρατήρηση δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το τι θέλω να πιστεύω ή τι ισχύει στην πραγματικότητα, αλλά ελπίζω οι σκύλοι να μην κάνουν ό,τι κάνουν χωρίς να το θέλουν. Όπως και να ’χει, 22 χιλιόμετρα νότια του Σαν Φρανσίσκο, διεξάγεται το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σερφ Σκύλων, ένας ετήσιος διαγωνισμός που προσελκύει χιλιάδες θεατές στην παραλία Pacifica State Beach.
Ο Charlie, ένα λαμπραντόρ 10 ετών, λατρεύει τόσο πολύ το σερφ που πιάνει τη σανίδα του και τρέχει προς το νερό. Οι άνθρωποί του μερικές φορές πρέπει να του κρύψουν τη σανίδα αν θέλουν να μιλήσουν με φίλους στην παραλία. Συμμετείχε μαζί με άλλα 15 έως 20 σκυλιά-σέρφερ στον διαγωνισμό.
Τα σκυλιά διαγωνίστηκαν με άλλα, ομοίου μεγέθους για την ευκαιρία να εμφανιστούν στους τελικούς. Επιπλέον γύροι περιλάμβαναν σκυλιά που έκαναν σερφ μαζί στην ίδια σανίδα ή μαζί με ανθρώπους.
Λαμπραντόρ, Τεριέ και Σπάνιελ φορώντας σωσίβια με μονογράμματα, κολυμπούσαν στον Ειρηνικό. Όταν έφταναν στα κύματα, οι ιδιοκτήτες τους τα βοηθούσαν να ανέβουν σε πολύχρωμες σανίδες και να κάνουν “hang ten”, ενώ το πλήθος ζητωκραύγαζε από την ακτή.
Οι κριτές αξιολογούσαν πόσο χρόνο τα σκυλιά παρέμεναν πάνω στη σανίδα, πόσο καλά κρατούσαν την ισορροπία τους και αν έκαναν κάποιο κόλπο, όπως να γυρίσουν κατά τη διάρκεια της διαδρομής.
Η Iza, ένα γαλλικό μπουλντόγκ 5 ετών, κέρδισε για πρώτη φορά τον γύρο για μεσαίου μεγέθους σκύλους που κάνουν σερφ μόνα τους, όπως δήλωσε ο ιδιοκτήτης της, David Fasoli.
Σύμφωνα με τον ίδιο, κατά τη διάρκεια της πανδημίας έφερε σπίτι μια σανίδα από τη δουλειά του και δίδαξε στην Iza να κρατά την ισορροπία στην πισίνα. Σύντομα άρχισαν να κολυμπούν στον ωκεανό και να μαθαίνουν να καβαλούν τα κύματα, με τους περαστικούς στην παραλία να μένουν άφωνοι.
«Έχω αναπηρία – έχω μόνο ένα χέρι – οπότε ένας άνθρωπος χωρίς αθλητικές ικανότητες μαζί με μια ράτσα σκύλου που δεν θεωρείται αθλητική, είμαστε κάπως φαινόμενο, αψηφώντας τις πιθανότητες για το τι πιστεύουν οι άνθρωποι ότι μπορούμε να κάνουμε», είπε ο Fasoli μετά τον διαγωνισμό. Εκτός από την Iza, όμως, κι άλλοι σκύλοι τα πήγαν περίφημα.
Ο Charlie, που έχει δική του σελίδα στο Instagram, συμμετείχε στον γύρο για εξαιρετικά μεγάλους σκύλους. Έκανε επίσης σερφ μαζί με δύο άλλα σκυλιά, σε αυτό που οι ιδιοκτήτες τους αποκαλούν «Η Ομάδα των Ονείρων». «Του αρέσει το πλήθος», δήλωσε η ιδιοκτήτριά του, Maria Nieboer. Ο Charlie και ο σύζυγος της Maria, Jeff Nieboer, προετοιμάζονται μαζί για τα κύματα. Όταν ο Jeff εντοπίζει ένα καλό κύμα, γυρνά τη σανίδα και λέει στον Charlie να «ετοιμαστεί».
Σπρώχνει τη σανίδα μπροστά, και ο σκύλος σκύβει και καβαλά το κύμα όσο περισσότερο μπορεί. Μπορεί ακόμα και να κατευθύνει τη σανίδα γέρνοντας το σώμα του και κάνει σερφ μέχρι την ακτή, όπου τον περιμένει η Maria. «Ο Charlie κάνει ό,τι θέλει μόλις μπούμε στο νερό».
Οι νικητές του διαγωνισμού, φυσικά, έλαβαν μετάλλια. Η Rosie, μέλος της «Ομάδας των Ονείρων» και επίσης λαμπραντόρ, συμμετείχε σε τέσσερις γύρους. Ο ιδιοκτήτης της, Steve Drottar, είπε ότι «τρελαίνεται» από χαρά κάθε φορά που κάνουν σερφ, κάτι που κάνουν τέσσερις με πέντε φορές την εβδομάδα στο σπίτι τους, στη Σάντα Κρουζ.
«Είναι σαν να λέμε, “κοίτα, κάναμε πράγματι κάτι σήμερα, σωστά; Κάναμε κάτι μαζί σαν ομάδα”», είπε ο Drottar. «Και το γεγονός ότι μπορείς να κάνεις κάτι σαν ομάδα με τον σκύλο σου δημιουργεί έναν διαφορετικό δεσμό από αυτόν που έχεις όταν απλά τον πας βόλτα».
Μπορεί να καταλάβει ότι η Rosie νιώθει ένα αίσθημα ολοκλήρωσης μετά, γιατί είναι πιο χαρούμενη, κουνά την ουρά της πιο έντονα και είναι ακόμα πιο τρυφερή απ’ ό,τι συνήθως. «Είναι σαν να πηγαίνουμε σπίτι στον καναπέ και να λέει, “ευχαριστώ”».
Aκολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.
