Στην Ινδία, η αύξηση της στάθμης του νερού είναι μια διαρκής μάχη

Φαντάσου να ζούσες μια ζωή κατά την οποία δεν θα είχες ποτέ μόνιμη στέγη. Φαντάσου να γνώριζες από μικρός ότι κάθε καλοκαίρι, όταν θα έφταναν οι μουσώνες, θα έπρεπε με συνοπτικές διαδικασίες, εσύ και η οικογένειά σου, να πακετάρετε όλα σας τα υπάρχοντα σε βάρκες για να μετακινηθείτε νοτιότερα, σε πιο απάνεμα μέρη, ψάχνοντας ένα σημείο όπου η στάθμη του νερού δεν θα έχει φτάσει σε απαγορευτικά ύψη.

Και εκεί, με φτηνά υλικά, τσίγκο, ξύλα και βέβαια ύφασμα κουνουπιέρας για προστασία από τα αμέτρητα κουνούπια, να έπρεπε πάλι με συνοπτικές διαδικασίες να φτιάξετε μια μικρή καλύβα, ούτως ώστε να επιβιώσετε.

Τουλάχιστον μέχρι την επόμενη μεγάλη πλημμύρα που θα οδηγήσει σε νέο εκτοπισμό προς αναζήτηση γης.

Η παραπάνω περιγραφή δεν αφορά ένα υποθετικό σενάριο, αλλά περίπου 250.000 ανθρώπους στα νοτιοανατολικά της Ινδικής υπο-ηπείρου. Συγκεκριμένα, αφορά όσους βρέθηκαν να ζουν στα παράκτια της κοιλάδας του Άσαμ, μίας από τις 28 ομόσπονδες Πολιτείες που συγκροτούν σήμερα την Ινδία. Πληθυσμοί μετακινούμενοι ανάλογα με την εποχή, που βγάζουν τα προς το ζην ψαρεύοντας ή καλλιεργώντας στα νησάκια που εμφανίζονται κι εξαφανίζονται μέσα στα ορμητικά νερά του Βραχμαπούτρα.

Το πιο γνωστό παράδειγμα περιοδικά κατοικήσιμου νησιού στον Βραχμαπούτρα είναι το Ματζούλι. Ένα νησί το οποίο στα τέλη του 19ου αιώνα είχε αναγνωριστεί ως το μεγαλύτερο ποταμίσιο νησί του κόσμου, κερδίζοντας μια θέση στο βιβλίο των Ρεκόρ Guinness, και σήμερα έχουν απομείνει περίπου 400 τ.χλμ. από τα 1.250 τ.χλμ στο νησί. Τα υπόλοιπα έχουν βυθιστεί κάτω από τη στάθμη του νερού. Και κατά τη διάρκεια των μουσώνων, χάνεται τελείως από τον χάρτη.

Ο φακός του Associated Press καταγράφει τη σκληρή καθημερινότητα της Monuwara Begum, μιας 45χρονης αγρότισσας απ’ την περιοχή, η οποία δηλώνει εξαντλημένη από τις συνεχόμενες μετακινήσεις. Όπως εξηγεί, έχει μάθει να ζει με τα πόδια της μόνιμα μέσα στο νερό. Το μεγαλύτερο μέρος του έτους, μέσα στο σπίτι υπάρχουν 30-40 εκατοστά νερού. Σε αυτές τις συνθήκες, η ίδια και η οικογένειά της (όπως και χιλιάδες κόσμου που ανήκουν στη φτωχότερη τάξη του υποβαθμισμένου κράτους) έχουν μάθει να μαγειρεύουν, να τρώνε και να κοιμούνται.

«Είμαστε φτωχοί άνθρωποι», αναφέρει η Monuwara, «χρειαζόμαστε την κυβέρνηση για να μας βοηθήσει να επιβιώσουμε εδώ, αφού αυτό είναι το σπίτι μας – δεν έχουμε κάπου αλλού να πάμε».

Η ιστορία επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, αλλά με εκθετική τάση προς το χειρότερο:

Εκ των πραγμάτων, η κοιλάδα του Ασάμ και όλη η νοτιοανατολική Ινδία αποτελούν περιοχές επιρρεπείς στις πλημμύρες, εξαιτίας του τροπικού κλίματος και της γεωγραφίας, που συγκεντρώνει εκεί την ορμή των νερών απ’ τα ύψη των Ιμαλαΐων, και με τη σφοδρότητα των καιρικών φαινομένων που έχει επιφέρει η κλιματική αλλαγή, οι καταστροφές αυξάνονται – και θα συνεχίσουν να αυξάνονται με μαθηματική ακρίβεια.

Από τους μουσώνες του τρέχοντος έτους υπολογίζεται ότι επηρεάστηκαν 495.000 άνθρωποι στην Ινδία, ανάμεσά τους και 14.000 οι οποίοι αναγκάστηκαν σε μετοίκηση. Μέχρι τώρα, έχουν καταγραφεί 41 νεκροί.

Ωστόσο, αρκεί να καταλογίσουμε αυτόν τον τραγικό απολογισμό αποκλειστικά στην κλιματική κρίση; Το 2013 είχε συσταθεί ένας κρατικός οργανισμός με το όνομα MoWR και στόχο να διευθετήσει το αναγνωρισμένο πρόβλημα των πλημμυρών, προτείνοντας την κατασκευή δεξαμενών για την αποθήκευση του πλεονάζοντος νερού που προκύπτει την περίοδο των μουσώνων, όπως και την κατασκευή φραγμάτων. Τα υπάρχοντα αντιπλημμυρικά έργα χρονολογούνται από τη δεκαετία του ’60 και του ’70.

Μέχρι σήμερα, τίποτα δεν έχει αλλάξει ή βελτιωθεί σε επίπεδο υποδομών.