Στην Ουκρανία, οι πρόσφυγες βρίσκουν καταφύγιο στα μοναστήρια

Οι μοναχές που ανήκουν στο τάγμα των Αδελφών της Αγίας Οικογένειας της Ουκρανικής Ελληνοκαθολικής Εκκλησίας ζούσαν εδώ και χρόνια μία φιλήσυχη ζωή. Αυτό μάλιστα είναι κάτι που δεν κατάφερε να αλλάξει ούτε η ρωσική εισβολή στο ουκρανικό έδαφος. Το δικό τους μοναστήρι κοντά στο χωριό Χοσίβ των δυτικών επαρχιών άνοιξε αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη τις πόρτες του για τους ξεριζωμένους. Έτσι, μπορεί έξω να πραγματοποιούνται βομβαρδισμοί, μέσα όμως στον χώρο του επικρατεί απόλυτη ειρήνη και θαλπωρή.

Το «σπίτι» τους βρίσκεται 100 χλμ. περίπου μακριά από το Λβιβ, την πιο γνωστή πόλη της δυτικής Ουκρανίας, και αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ένα σύμβολο της χριστιανικής πίστης για τον ντόπιο πληθυσμό. Άλλωστε, χτίστηκε ακριβώς για αυτόν τον σκοπό μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, αφού το μοναστήρι που βρισκόταν στη θέση του είχε σφραγιστεί κατά τη διάρκεια του κομμουνιστικού καθεστώτος.

Τώρα, οι 17 μοναχές του μοναστηριού κάνουν αυτό πιστεύουν ότι είναι καλύτερο να κάνουν: παρέχουν στέγη, τροφή και φροντίδα σε περίπου 12 παιδιά μαζί με τις οικογένειές τους οι οποίες εκτοπίστηκαν εξαιτίας του πολέμου.

Παιχνίδια για τα παιδιά, γεύματα για τους μεγάλους και δουλειές που τις μοιράζονται όλοι αποτελούν τη νέα τους καθημερινότητα. Κάπως έτσι, τα μικρά παιδιά βρίσκουν καταφύγιο και οι γονείς τους ξεχνούν ότι είναι εκτοπισμένοι ή για να του πούμε πιο σωστά, πρόσφυγες.

Στο μοναστήρι του Χοσίβ στην Ουκρανία, οι χριστιανικές διδαχές για αλληλεγγύη και αυταπάρνηση γίνονται πράξη – όσο την ίδια στιγμή οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό.

Οι μοναχές παίζουν με τα παιδιά των ανθρώπων που έχουν καταφύγει στο μοναστήρι τους, κοντά στο χωριό Χοσίβ στη Δυτική Ουκρανία.

Μία πανοραμική άποψη του μοναστηριού, λίγο πριν δύσει ο ήλιος.

Το παιχνίδι δε σταματά σχεδόν ποτέ, και έτσι τα μικρά παιδιά μπορούν να μη σκέφτονται πια τον πόλεμο αλλά και τον ξεριζωμό από τα σπίτια τους.

Ένας πρόχειρα φτιαγμένος σταυρός και η μία εικόνα είναι όλα όσα χρειάζονται για τις καθημερινές τους προσευχές.

Κάθε φορά που ξεκινούν οι βομβαρδισμοί, οι μοναχές κατευθύνονται προς το υπόγειο μπούνκερ που έχουν στήσει για να προστατευτούν από τις οβίδες.

Οι εκτοπισμένοι, τα παιδιά τους και οι μοναχές του μοναστηριού έχουν φτιάξει μία νέα κοινωνία λίγων ανθρώπων που προσπαθεί να προστατευτεί από τον πόλεμο.

Στο πρωινό, το μεσημεριανό και το βραδινό επικρατεί οικογενειακή ατμόσφαιρα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα μίας μεγάλου μεγέθους χριστιανικής εικόνας.

Μετά το φαγητό, τόσο οι μοναχές όσο και οι πρόσφυγες βοηθούν ώστε να μαζευτούν τα τραπέζια και να πλυθούν τα πιάτα.

Το κρασί δε λείπει από το τραπέζι, ενώ παντού σε κάθε χώρο υπάρχουν χριστιανικά σύμβολα.

Προσεκτικά τοποθετημένα αλλαντικά στα πιάτα, έτσι ώστε οι μερίδες να μοιραστούν ισόποσα για κάθε επισκέπτη.

Πριν από κάθε γεύμα, η προσευχή αποτελεί απαράβατο κανόνα και παράδοση.

Την προσευχή τους κάνουν και οι εκτοπισμένοι Ουκρανοί μαζί με τα παιδιά τους. Παρά τον πόλεμο στην Ουκρανία, η ελπίδα δεν έχει πεθάνει ακόμα.

Ένα από τα παιδιά ξεκουράζεται, καθώς τα υπόλοιπα συνεχίζουν το παιχνίδι τους, φορώντας τα χρώματα της ουκρανικής σημαίας.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

LIFE

O πόλεμος γύρισε τον χρόνο έναν αιώνα πίσω στην Ουκρανία