«Ζούμε την έκρηξη των συναυλιών αλλά ως κοινό ακόμη νιώθουμε left out»

Πρόσφατα, στο πλαίσιο συζήτησης για το μέλλον των συναυλιών στο Athens Music Week, ένας παρευρισκόμενος από το κοινό εξέφρασε την ανάγκη για πόλεις όπως η Αθήνα που ζούνε πλέον σε συνθήκες συναυλιακού πυρετού, να υπάρξει κάποιου είδους ψηφιακό εργαλείο το οποίο να συγκεντρώνει όλα, μα όλα τα live events με τη μορφή ατζέντας. Οι ομιλητές του πάνελ, αφότου εξήγησαν τα αντικειμενικά όρια ενός τέτοιου εγχειρήματος («πάντα υπάρχει κάτι που αλλάζει»), αναφέρθηκαν σε μερικές προσπάθειες που έχουν εμφανιστεί πάνω στο θέμα.

Μία από αυτές είναι το Do You Like Concerts, μέσα στο χαοτικό feed του Instagram.

Πρόκειται για ένα “concert monitor”, όπως το προσδιορίζουν οι ίδιοι – ένα αλφαβητάρι, θα λέγαμε εμείς, για τις σημαντικότερες συναυλίες που βρίσκονται στα προσεχώς, παρέα με τις βασικές πληροφορίες που χρειάζεσαι (πότε; ποιος; πού; πόσο;), χωρίς περαιτέρω σάλτσες που κουράζουν το μάτι. Παραδέχονται ότι θα ήταν αδύνατον να χωρέσουν όλα τα events σε έναν ψηφιακό οδηγό, πόσο μάλλον από τη στιγμή που τρέχουν το πρότζεκτ όχι σαν δουλειά, αλλά σαν χόμπι, όταν δηλαδή «το κάνουμε για τη φάση, για το crew μας, για την αύρα, αλλά και για αυτό που λέει μετά ο στίχος του Bloody».

«Το δικό μας κριτήριο είναι αποκλειστικά το τι μας αρέσει και τι θα θέλαμε να δούμε, αν μπορούσαμε», εξηγούν. Πίσω απ’ τη σελίδα, βρίσκονται δύο παιδιά, η Θάλεια και ο Γιώργος, άτομα τα οποία δεν ασχολούνται επαγγελματικά στη μουσική βιομηχανία, αλλά δηλώνουν φανατικοί ακροατές και με χιλιόμετρα από συναυλίες και φεστιβάλ στην πλάτη. «Χαλάμε σίγουρα περισσότερα από όσα μπορεί να σηκώσει η τσέπη μας, περίπου 450-500€ τον χρόνο», λέει ο Γιώργος. «Τα ακουστικά βρίσκονται στα αυτιά μου τις περισσότερες ώρες που είμαι ξύπνια», λέει η Θάλεια.

Ως εκ τούτου, η ιδέα για το Do You Like Concerts ξεκίνησε εντελώς παρεΐστικα, από μία κοινή ανάγκη με την οποία όλοι λίγο πολύ ταυτιζόμαστε όσο πλησιάζει το καλοκαίρι: να θέσουμε προτεραιότητες, σε συνάρτηση με τον χρόνο και τα οικονομικά μας – π.χ. να κυλιστούμε στο boulevard of broken dreams ή στο δράμα του Morrissey αυτό το καλοκαίρι, να ξαναδούμε Idles, μήπως Prodigy ή μήπως Cypress Hill που έρχονται με Kneecap;

«Ουσιαστικά, η ιδέα βασίστηκε σε ένα πρότζεκτ που έτρεχε ήδη ο Γιώργος», μου μεταφέρουν πιο συγκεκριμένα. «Είμαστε μια παρέα οριακά εθισμένη στις συναυλίες και, για να μας οργανώνει, κάθε αρχή της σεζόν έστελνε ένα μέιλ με τίτλο “Σας αρέσουν οι συναυλίες;”, περιλαμβάνοντας όλα όσα μας ενδιέφεραν μουσικά». Σε επόμενο στάδιο, το μέιλ μετατράπηκε σε newsletter, ο κύκλος διευρύνθηκε, αλλά τελικά κατέληξαν ότι λόγω των αλλαγών που προέκυπταν κάθε τόσο στο πρόγραμμα, πιο χρήσιμο θα ήταν να δημιουργηθεί και ένα Instagram account, για πιο άμεση ενημέρωση.

Στην πορεία, το Do You Like Concerts εμπλουτίστηκε με διαγωνισμούς, merch, γραφιστική ταυτότητα και γενικότερα μεγαλύτερη συνέπεια στην ανανέωση του περιεχομένου. Όλα τα στοιχεία συγκεντρώνονται πρώτα σε ένα excel και έπειτα δημιουργούνται τα posts, προκύπτουν διορθώσεις, ανεβαίνουν στιγμιότυπα από συναυλίες κ.λπ.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Σας αρέσουν οι συναυλίες; Κι εμάς! (@doyoulikeconcerts)

Πλέον, ασχολούνται σχεδόν καθημερινά με τη σελίδα, αναγνωρίζοντας ότι είναι μια απαιτητική διαδικασία ειδικά τους πρώτους μήνες του έτους και λίγο πριν το καλοκαίρι, που «πραγματικά δεν ξέρω πως να χωρέσω έναν ολόκληρο μήνα σε ένα στόρι». Τους ζητάω μία πρόχειρη εκτίμηση για τη βροχή συναυλιών αυτού του καλοκαιριού.

«Δεν έχουμε μετρήσει, είναι πάρα πολλές, τα τελευταία χρόνια γίνονται σχεδόν καθημερινά συναυλίες. Με ένα γρήγορο μέτρημα, βλέπουμε ότι τους επόμενους τρεις μήνες έχουμε τουλάχιστον 80 – και αυτές είναι φυσικά μόνο όσες μας ενδιαφέρουν, το πραγματικό νούμερο, αν συνυπολογίσουμε diy και μικρά venues, δεν μπορούμε καν να το μαντέψουμε».

Υπάρχει Μ-Ι-Α συναυλία που δεν θα έχαναν με τίποτα, ακόμη και ο κόσμος γυρνούσε ανάποδα; «Από αυτές που περιμένουμε, Beth Gibbons, και από αυτές που δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα, Portishead (δεν έχουμε κάποιο αποκλειστικό)», απαντά ο Γιώργος. «ΛΕΞ, χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί ο τελευταίος δίσκος του είναι πολύ σημαντικός για μένα», απαντάει η Θάλεια.

Ομολογουμένως, ειδικά μετά την πανδημία, διανύουμε την εποχή των mega-συναυλιών στην πρωτεύουσα. Έχουμε γίνει μάρτυρες της έκρηξης του ελληνικού ραπ και της αναγωγής του στη σφαίρα του mainstream. Συναυλίες όπως του ΛΕΞ αντιμετωπίζονται σαν οικουμενικά πολιτιστικά γεγονότα, υπό τον φόβο του FOMO. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί παλιότερα το ΟΑΚΑ γεμάτο ξανά και ξανά; Με ονόματα όπως οι Coldplay ή τους Cigarettes After Sex; Σε μια περίοδο που όλη η κοινωνία φαίνεται απαθής, απονευρωμένη, οι συναυλίες αναδύονται όλο και πιο φανερά σαν τρόπος μαζικής εκτόνωσης.

Και μοιραία, ανταποκρινόμενο σ’ αυτή την ανάγκη, το επίπεδο των διοργανώσεων στη χώρα ανεβαίνει – ή μήπως όχι;

«Ξεκάθαρα έχει ανέβει το επίπεδο. Σε σχέση με το παρελθόν δεν υπάρχουν πλέον τεράστιες και αδικαιολόγητες καθυστερήσεις. Οι διοργανώσεις είναι πολύ καλύτερες και σπάνια πια πρέπει να φάμε τον χρόνο μας περιμένοντας στα μπαρ ή τις τουαλέτες. Αξέχαστες εμπειρίες του τύπου φύσηξε και κουνήθηκε η σκηνή, έβρεξε και πλημμύρισε το σύμπαν, έπιασε φωτιά και άρχισαν να ρίχνουν πέτρες, σταμάτησε η συναυλία, δεν είδαμε το συγκρότημα, χάσαμε το εισιτήριο και μας έμειναν και οι μάρκες για τις μπύρες (όλα αυτά πραγματικά γεγονότα) δεν συμβαίνουν πια», λέει ο Γιώργος.

Και η Θάλεια συμπληρώνει: «είναι σίγουρα ωραίο το ότι πιθανότατα δεν υπάρχει πλέον κάποιο όνομα που να πεις ότι είναι αδύνατον να έρθει για συναυλία στην Ελλάδα – όσο μεγάλο και αν είναι».

Αλλά, υπάρχει και ένα αλλά. «Από την άλλη, εάν το δεις πιο προσεκτικά, τα πολύ μεγάλα mainstream ονόματα που έρχονται δεν είναι ακριβώς στην ακμή τους, οπότε για εμάς τουλάχιστον δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ειδικά σε συνάρτηση με την τιμή».

Δεν έχουν άδικο. Μπορούμε να θυμηθούμε μερικές εξαιρέσεις όπως ήταν η Rosalia το 2023, τα sold out των Arctic Monkeys, οι Imagine Dragons είτε οι Kneecap αυτό το καλοκαίρι, αλλά ως γνωστόν οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα – και ο κανόνας λέει ότι η χώρα παραμένει εκτός των τουρ καλλιτεχνών που βρίσκονται «πάνω στο κύμα».

«Είναι τέλειο, για παράδειγμα, που είμαστε πλέον στην ατζέντα των Idles και των Fontaines DC, κι ότι ζούμε γενικά μια έκρηξη συναυλιών, αλλά ως κοινό ακόμη νιώθουμε κάπως left out που δε σε συμπεριλαμβάνουν στην περιοδεία τους π.χ. οι Bright Eyes ή οι LCD Soundsystem. Καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι τόσο απλό όσο το λέμε, αλλά θεωρούμε ότι η Αθήνα έχει τα φόντα να στηρίξει κάτι πραγματικά μεγάλο».

Τι δηλαδή; «Ένα μουσικό φεστιβάλ στα πρότυπα των ευρωπαϊκών όπως π.χ. είναι το Primavera Sound – με φρέσκα ονόματα και λίγες μέρες διάρκεια, όπου σε ένα τριήμερο θα έχεις τη φουλ εμπειρία ενός 12ωρου event, με πολλές σκηνές, δεκάδες καλλιτέχνες κάθε είδους και μεγέθους και ένα σωρό άλλα πράγματα να κάνεις παράλληλα στον χώρο της διοργάνωσης». Οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι θέμα χρόνου να συμβεί και αυτό, καθώς το επίπεδο στις ελληνικές εταιρείες παραγωγής αποδεδειγμένα υπάρχει.

Κατά τα άλλα, ποια άλλη ευχή πέραν του φεστιβάλ θα περιελάμβανε ένα φανταστικό γράμμα προς τους διοργανωτές των συναυλιών; «Να μην ξεκινούν τόσο αργά οι συναυλίες τις καθημερινές, παιδιά – επόμενη μέρα δουλεύουμε!».

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ