Ένα μεσημέρι με τους εθελοντές δασοπυροσβέστες της Εκάλης
Τόσο οργανωμένη και μάχιμη όσο ελάχιστες στη χώρα, η Ομάδα Εκάλης αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση. Επισκεφθήκαμε τις εγκαταστάσεις τους και μιλήσαμε με τα μέλη για τα προβλήματα, τις εμπειρίες και τις σκέψεις τους ως εθελοντές δασοπυροσβέστες.
- 15 ΙΟΥΝ 2025
Σε μία σύντομη επίδειξη, οκτώ άτομα επιχειρούν στη σειρά για διάνοιξη λωρίδας σε πλαγιά. Φορώντας κανονικά τον εξοπλισμό τους, περισκελίδες, αντιπυρετικά ρούχα, γάντια, σακίδια, βαδίζουν ο ένας πίσω απ’ τον άλλον, όπως θα έκαναν σε πραγματικές συνθήκες. Προπορεύεται ο χειριστής του αλυσοπρίονου, ανοίγοντας δρόμο μέσα στη βλάστηση, και ακολουθούν τα υπόλοιπα, πιο ελαφριά εργαλεία καθαρισμού, ώσπου αφήνουν πίσω τους μια ζώνη σκαμμένου χώματος, χωρίς βλάστηση, χωρίς καν ρίζες – η φωτιά ενδέχεται να μεταφερθεί και υπογείως, όπως έμαθα.
Ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες προσομοίωσης, ο θόρυβος δεν αφήνει περιθώρια για λεκτική επικοινωνία. Παρατηρώ τις κινήσεις τους. Το χτύπημα στην πλάτη του μπροστινού σηματοδοτεί κάποιο κωδικοποιημένο μήνυμα. Τα δύο χτυπήματα, ένα διαφορετικό μήνυμα, ίσως μία προειδοποίηση ή μία οδηγία για αναδιάταξη της σειράς, ώστε να ξεκουραστεί εκείνος που προηγείται με το βαρύτερο εργαλείο.
Χωρίς να καθυστερήσουν στιγμή, αλλάζουν θέση και συνεχίζουν τις εργασίες στα επόμενα μέτρα.
«Πρέπει να είσαι σε θέση να μιλάς με τα μάτια, είναι πολύ κρίσιμη η επικοινωνία την ώρα που επιχειρείς στο δάσος», θα μου εξηγήσει λίγο αργότερα ο Γιώργος Δερτιλής, πρόεδρος τα τελευταία χρόνια στην Ομάδα Εθελοντών Δασοπυροσβεστών Διασωστών Εκάλης. «Γι’ αυτό επιμένουμε ως ομάδα σε ένα αυστηρά οργανωμένο πρωτόκολλο συνεχούς εκπαίδευσης για όλα τα μέλη, ανεξαιρέτως. Εκτός αυτού, η γρήγορη επικοινωνία προκύπτει βεβαίως και από την καθημερινή τριβή – πλέον, οι περισσότεροι νιώθουμε σαν οικογένεια μεταξύ μας».
Όλοι και όλες έχουν να αφηγηθούν αμέτρητες ιστορίες από τη διαδρομή τους στον σύλλογο – δασικές πυρκαγιές στη Βαρυμπόμπη, τον Υμηττό, αποστολές εκτός τομέα όπως στη Δαδιά, τη Θεσσαλία μετά τον Ντάνιελ, απεγκλωβισμούς από ακραίες χιονοπτώσεις, διασώσεις σε τροχαία ατυχήματα, πυρκαγιές σε σπίτια. Όπως θα παρατηρήσουμε, είναι άνθρωποι αρκετά ετερόκλητοι μεταξύ τους, από διαφορετικά επαγγέλματα, υπάλληλοι γραφείου, λογιστές, τεχνίτες, προγραμματιστές υπολογιστών, στρατιωτικοί, οδηγοί, που στην ουσία «έχουν ένα και μόνο κοινό», επισημαίνει ο Γιώργος, «τη θέληση για προσφορά στην κοινωνία».
Είναι άνθρωποι σαν εμένα ή εσένα, που αποφάσισαν να μη μείνουν αμέτοχοι στο έργο το οποίο βλέπουμε, δυστυχώς, να επαναλαμβάνεται κάθε καλοκαίρι, με όλο και πιο εφιαλτικές διαστάσεις. Είναι λάθος να τους αναγνωρίζουμε ως «ήρωες», διότι έτσι ξεχνάμε ότι έχουν πολύ συγκεκριμένες ανάγκες. Ανάγκες για τις οποίες χρειάζεται τελικά να βάλουν οι ίδιοι το χέρι στην τσέπη.
Έχουμε επισκεφθεί την έδρα του συλλόγου, σε μία έκταση που τους έχει παραχωρηθεί από τον καλλικρατικό δήμο Κηφισιάς. Ο δήμος καλύπτει επίσης σε σταθερή βάση τα τρέχοντα έξοδα του κτιρίου (νερό, ρεύμα) και τα καύσιμα των οχημάτων – και τέλος. Για όλα τα υπόλοιπα έξοδα, όπως για τις ειδικές στολές δασοπυρόσβεσης, τα εργαλεία, αλλά και τη συντήρηση του στόλου οχημάτων, η ομάδα στηρίζεται καθαρά σε δωρεές από ιδιώτες και ιδρύματα, καταβάλλοντας ουσιαστικά όλο τον κόπο και την προσπάθεια για να τις εξασφαλίσει.
Όσον αφορά το πονεμένο ζήτημα της εξεύρεσης πόρων, το παράδειγμα της Ομάδας της Εκάλης είναι αντιπροσωπευτικό για τη γενική εικόνα: σε αντίθεση με άλλα κράτη της Ευρώπης όπως η Γαλλία όπου στο εθνικό σχέδιο δασοπροστασίας περιλαμβάνονται πόροι για τους εθελοντές (λαμβάνουν 8-12 € ανά ώρα ως αποζημίωση), στην Ελλάδα η κρατική βοήθεια απουσιάζει, κι έτσι όλες οι ομάδες επαφίενται αποκλειστικά σε ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Εντωμεταξύ, ανά την επικράτεια δραστηριοποιούνται πάνω από 50 εθελοντικές ομάδες δασοπυρόσβεσης, αριθμώντας συνολικά 5.500-6.500 εθελοντές, πιστοποιημένους ως εκπαιδευμένους από την Πολιτική Προστασία για να επιχειρούν σε σταθερή βάση υπό τις οδηγίες του Πυροσβεστικού Σώματος.
Πολλοί από αυτούς βρίσκονται στην πρώτη γραμμή σε κάθε μεγάλη πυρκαγιά. «Υπάρχουν διοικητές της Πυροσβεστικής οι οποίοι σε οργανωμένα κλιμάκια όπως της Εκάλης, της Ροδόπολης ή του Άγιου Στέφανου δίνουν ολόκληρους τομείς την κρίσιμη στιγμή, τους εμπιστεύονται», είχε επισημάνει σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου ο Ηλίας Τζηρίτης, συντονιστής δράσεων για δασικές πυρκαγιές στη WWF Ελλάς.
Αρωγός στις ανάγκες τους στέκεται ένα σημαντικό πρόγραμμα υποστήριξης, το οποίο τρέχει τα τελευταία τρία χρόνια από τη σύμπραξη της ΜΚΣ Δεσμός, της WWF Ελλάς και του Higgs.
Με αξιοκρατικά κριτήρια και επισκέψεις στα κλιμάκια ανά την Ελλάδα, οι συντονιστές του προγράμματος ανταποκρίνονται στοχευμένα στις ανάγκες των επιμέρους ομάδων, καλύπτοντας δύο διαφορετικά αλλά εξίσου σημαντικά σκέλη: την προμήθεια εξειδικευμένου εξοπλισμού πυρόσβεσης υψηλών προδιαγραφών (μια ευρεία γκάμα από εργαλεία ελάχιστου δυνατού βάρους, στολές, όργανα μέτρησης κ.ά.), αλλά και τη διοργάνωση ενός εκπαιδευτικού κύκλου σεμιναρίων, διά ζώσης και διαδικτυακά, για να υπάρχει η κατάλληλη τεχνογνωσία.
Συγκεκριμένα, η έμφαση δίνεται στην ανάπτυξη πεζοπόρων τμημάτων, ρόλος που κρίνεται ιδιαίτερα κρίσιμος σε συνθήκες μεγάλων πυρκαγιών.
Ένα δείγμα για τη δράση των πεζοπόρων τμημάτων πήραμε με τη σύντομη επίδειξη που περιγράψαμε στην αρχή του κειμένου. Πρόκειται για τμήματα τα οποία επιχειρησιακά εργάζονται μέσα στο δάσος, συγκεκριμένα στην περίμετρο της πυρκαγιάς ή στο «καμμένο-άκαυτο» όπως λένε, διαμορφώνοντας μια διαχωριστική γραμμή ώστε να μην υπάρχουν αναζωπυρώσεις.
«Έτσι όπως εξελίσσονται οι πυρκαγιές, πρέπει να έχουμε πεζοπόρα τμήματα», τόνισε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του ο Ηλίας Τζηρίτης, «σε περιπτώσεις πυρκαγιών όπως του Έβρου, όπου η περίμετρος έφτασε 120 χλμ., εάν δεν υπάρχουν άνθρωποι μέσα στο δάσος, να δουλέψουν επάνω σε ορεινές εκτάσεις, δεν κάνουμε τίποτα».
Μία πρότυπη ομάδα εθελοντισμού στην πρώτη γραμμή
Δεν έχουμε επιλέξει τυχαία το συγκεκριμένο κλιμάκιο. Από θέμα οργάνωσης και εγκαταστάσεων, η περίπτωση του συλλόγου Εκάλης αποτελεί ένα πρότυπο παράδειγμα, «ένα παράδειγμα που ακολουθεί επαγγελματικά στάνταρ», όπως ανέφερε ο Ηλίας Τζηρίτης.
Στις εγκαταστάσεις τους επί της λεωφ. Ελευθερίου Βενιζέλου διαθέτουν κοιτώνες, αποδυτήρια, μπάνια, χώρους εκπαίδευσης και μια σειρά από διαφορετικού τύπου οχήματα – από τα γρήγορα και ευέλικτα τύπου Α που είναι ιδανικά για πρώτη προσβολή, μέχρι δότες και οχήματα μεγάλης χωρητικότητας, τόσο για τα αστικά όσο και τα δασικά περιστατικά.
Πρόκειται για ένα μάχιμο κλιμάκιο, με 24ωρη λειτουργία και μεγάλη εμπειρία σε επιχειρήσεις. Για τη μεγάλη εικόνα, υπολογίζεται ότι το συγκεκριμένο κλιμάκιο επιχειρεί σε περίπου 400 συμβάντα ανά έτος, πάντα υπό τις οδηγίες της Πυροσβεστικής. Το 60% αυτών αφορά αστικά περιστατικά (πολύ συχνές οι φωτιές σε καμινάδες, σε οχήματα, σε κάδους κ.ά.), ενώ το 40% αφορά περιστατικά στην ύπαιθρο και το δάσος.
Όση ώρα βρίσκομαι εκεί, ακούγονται ειδοποιήσεις στον ασύρματο από τα κανάλια της πυροσβεστικής – ένα τροχαίο στη λεωφ. Κηφισίας, ένας εγκλωβισμός ζώου στα Βριλήσσια, μία πυρκαγιά σε κάδο στη λεωφ. Θησέως.
«Νομίζω ο περισσότερος κόσμος δεν έχει κάτι τόσο δραστήριο στο μυαλό του, όταν ακούει εθελοντής δασοπυροσβέστης, θεωρούν ότι είναι πιο χαλαρός ο ρόλος μας», μου αναφέρει η Μαριάννα Πυλού, αρχιτεκτόνισσα στο επάγγελμα και μέλος στην Ομάδα Εκάλης από το 2021, σήμερα με βαθμό Μάχιμου Α. «Όταν τους περιγράφω ότι η εκπαίδευση είναι συνεχής ή π.χ. ότι σε μια εβδομάδα χρειάστηκε να κάνω έναν απεγκλωβισμό, να επιχειρήσω σε μία δασική και επίσης να σβήσω έναν κάδο, ξαφνιάζονται».
Και όλα αυτά, ενώ παράλληλα όλα τα μέλη εργάζονται κανονικά στις δουλειές τους, αφιερώνοντας όσο μπορούν από τον χρόνο τους στις υπηρεσίες της Ομάδας, ανάλογα με τις δυνατότητές τους κάθε φορά – πολλοί είναι επίσης γονείς, ελεύθεροι επαγγελματίες, κάτοικοι μακρινών περιοχών.
Σε κάθε περίπτωση, πάντοτε, ακόμη και τις πρωινές ώρες, υπάρχουν άτομα στο κλιμάκιο, σε ετοιμότητα. Η σταθερή λειτουργία του σταθμού καλύπτεται από τετράωρες βάρδιες σε συγκεκριμένες ώρες, ενώ αρκετά από τα μέλη επιλέγουν να εργάζονται remote από τον Σταθμό, για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην Ομάδα χωρίς να χάνουν παράλληλα μεροκάματο.
«Η ομάδα μας είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να μην αφήνει περιθώρια στα μέλη για μεγάλα διαστήματα απουσίας, για να μη χάνεται η επαφή με το αντικείμενο και ενδεχομένως καταστεί κάποιος επικίνδυνος επιχειρησιακά», μου τονίζει ο Γιώργος Δερτιλής, που είναι μέλος στην Ομάδα Εκάλης από το 2011 και πρόεδρος από το 2023, ενώ παράλληλα εργάζεται ως εργοδηγός σε ιδιωτική εταιρεία.
Η συνέπεια των εθελοντών διατηρείται χάρη σ’ ένα ειδικό πρωτόκολλο συνεχούς εκπαίδευσης που έχει καθιερώσει (με δική της πρωτοβουλία) η ομάδα.
Κατά τον νόμο, για να πιστοποιηθεί κάποιος ως εθελοντής δασοπυροσβέστης και να καταχωρηθεί στο σχετικό Μητρώο της Πολιτικής Προστασίας, αρκεί να λάβει μία fast-track εκπαίδευση (δύο σαββατοκύριακων) από την Ακαδημία Πολιτικής Προστασίας (Α.ΠΟ.Π.), με διάρκεια ισχύος πέντε έτη. Αυτό δεν αρκεί όμως για τα στάνταρ ασφαλείας που έχει θέση η Ομάδας Εκάλης – αντίθετα, στην ομάδα αυτή η εκπαίδευση αποτελεί μια συνεχόμενη και πολυεπίπεδη διαδικασία από πιστοποιημένους εκπαιδευτές, τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο (π.χ. προσομοίωση κατάσβεσης σε κοντέινερ στο Σχηματάρι).
Όπως μου λέει ο πρόεδρος, «όλη η εκπαίδευση βασίζεται σε διεθνή βιβλιογραφία και τροποποιείται ανάλογα με το πεδίο (αστικό ή δασικό) και τη βαθμίδα του μέλους – από τον δόκιμο μέχρι τους μάχιμους, τους ομαδάρχες και τους επικεφαλής. Η ομάδα έχει πολλές δικλείδες ασφαλείας».
Μάλιστα, με σταθερό στόχο την εξέλιξη και την προσαρμογή στις νέες ανάγκες, μέλη της ομάδας ταξιδεύουν στο εξωτερικό για εξειδικευμένα εκπαιδευτικά εργαστήρια – παράδειγμα, πρόσφατα είχαν μεταβεί (με δικά τους έξοδα) στην Κροατία για ένα ταχύρρυθμο σεμινάριο σχετικά με τη συμπεριφορά της φωτιάς στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα και τις μπαταρίες εν γένει.
Οι στολές, οι άδειες και το θολό καθεστώς
Όταν ζητάμε από τους εθελοντές να φορέσουν τις στολές τους, κατευθύνονται σε ένα απ’ τα κοντέινερ του χώρου. Εντός αυτού, η θερμοκρασία είναι σταθερά δροσερή μέσω κλιματιστικού και επικρατεί απόλυτη οργάνωση. Κάθε σταθερό μέλος έχει το ατομικό του ντουλάπι στους φωριαμούς. Ανάλογα με τη βαθμίδα και το πεδίο των συμβάντων όπου επιχειρεί, διαθέτει διαφορετικά κράνη, χιτώνια, επενδύτες, περισκελίδες, γάντια, μπότες, μπαλακλάβα.
Όπως μου μεταφέρουν, ένας πλήρης ατομικός εξοπλισμός κυμαίνεται στα 1.800 ευρώ, απ’ τα οποία τα 450-600 ευρώ αντιστοιχούν μόνο στο κράνος. «Πρέπει κανονικά να προσέχουμε μέχρι και το γραμμάτιο, για να έχουμε μεγαλύτερη διάρκεια στις αντοχές μας». Μάλιστα, το κόστος αυτό δεν είναι εφάπαξ: όλες οι στολές και τα κράνη διαθέτουν ημερομηνία λήξης (κατά κανόνα πενταετούς διάρκειας) για να διασφαλίζουν την προβλεπόμενη προστασία υπό τις υψηλές θερμοκρασίες, όπως πρέπει. Δυστυχώς, όμως, «καμία εθελοντική ομάδα δεν μπορεί να τηρήσει τόσο τακτική ανανέωση στον εξοπλισμό προστασίας – κάποια από τα πράγματα που βλέπεις εδώ, πρέπει να αποσυρθούν».
Και αυτό δεν είναι το μόνο εμπόδιο που συναντούν οι εθελοντές δασοπυροσβέστες, σε ένα σύστημα που τους ταυτίζει με ήρωες την κρίσιμη στιγμή, ενώ όλο τον υπόλοιπο καιρό τους ξεχνάει. Ένα δεύτερο είναι οι άδειες: όσο παράλογο και αν ακούγεται, το τρέχον καθεστώς όπως εφαρμόζεται δεν εγγυάται σταθερή κάλυψη για τους εθελοντές δασοπυροσβέστες, ώστε να λείπουν από την εργασία τους όποτε χρειάζεται.
«Οι ομάδες λειτουργούν σε ένα πλαίσιο το οποίο είναι ασαφές, έχει κενά», όπως σχολιάζει ο Ηλίας Τζηρίτης απ’ τη WWF Ελλάς, «είναι γενικά ένα καθεστώς με χαμηλά επίπεδα εφαρμογής», ένα σύστημα που δείχνει πρακτικά ότι δεν τους σέβεται. Τι συμβαίνει ακριβώς; Με βάση τον νόμο 4662/2020, οι εθελοντές δασοπυροσβέστες στην Ελλάδα έχουν πράγματι το νομικό δικαίωμα να απουσιάζουν από την εργασία τους για να συμμετάσχουν σε επιχειρήσεις – ωστόσο, η εφαρμογή αυτού του δικαιώματος στην πράξη κωλύεται, αφήνοντάς τους στον αέρα, με τον φόβο της απόλυσης σε ορισμένες περιπτώσεις.
Όλοι οι εθελοντές με τους οποίους επικοινωνήσαμε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, αναφέρθηκαν με ένα σφίξιμο στο ζήτημα των αδειών από τις εργασίες τους. Πολλές φορές δεν υπάρχει κατανόηση ή αναγκάζονται να χρεωθούν τις καλοκαιρινές τους άδειες για αποστολές εκτός τομέα, όπως στη Δαδιά ή τη Θεσσαλία.
Ιστορίες από το μέτωπο
Αρκετά από τα μέλη τα οποία έτυχε να συναντήσω εκείνο το μεσημέρι στο κλιμάκιο της Εκάλης, είχαν ενταχθεί στην ομάδα μετά την καταστροφική φωτιά του 2021 σε Βαρυμπόμπη-Τατόι, όταν παραδόθηκαν στις φλόγες 83.774 στρέμματα, κατά πλειοψηφία δασικές εκτάσεις και τμήμα Natura, καταφέρνοντας ακόμη ένα ισχυρό πλήγμα στην Αττική. «Γενικά, όταν υπάρξει κάποια μεγάλη πυρκαγιά», παρατηρεί ο Γιώργος Δερτιλής, «παρατηρείται μια έντονη κινητοποίηση από την τοπική κοινωνία, αλλά μετά ατονεί», όμως κάτι μένει.
Η Αμάντα Αβδελά, η Αγγέλικα Λόρενς, ο Γιώργιος Βασιλάκης, ο Θανάσης Κουτουρλός, η Μαριάννα Πυλού και ο Δημήτρης Μαρινέλλης είναι μερικά απ’ τα άτομα τα οποία παρέμειναν στην ομάδα από εκείνη τη φουρνιά. «Στις φωτιές του 2021, πριν έρθω στην ομάδα, είχα υποστηρικτικό ρόλο σε ένα hotspot το οποίο είχε δημιουργηθεί στους Προσκόπους της Νέας Ερυθραίας και θυμάμαι ότι ένιωθα αγωνία για τους φίλους μου που επιχειρούσαν στο μέτωπο – ήθελα να βοηθήσω, να είμαι εκεί», μου λέει η Αμάντα.
Μία παράλληλη ιστορία αφηγείται ο Δημήτρης, εκφράζοντας την ίδια ανάγκη για ενεργή προσφορά: «Με τη Μαριάννα [σ.σ. γυναίκα του και εθελόντρια στην Ομάδα Εκάλης] κάναμε παλιότερα προφύλαξη στα άλση του δήμου Κηφισιάς και όταν έπιασε η μεγάλη φωτιά του 2021, μας φαινόταν αδιανόητο το ότι βλέπαμε τους καπνούς από μακριά και δεν μπορούσαμε να βοηθήσουμε. Θέλαμε να κάνουμε κάτι πιο δραστήριο, να είμαστε στην πρώτη γραμμή».
Τους ζητάω να ανατρέχουν στα περιστατικά που έχουν χαραχτεί βαθύτερα στη μνήμη τους. Πρώτη εικόνα που τους έρχεται είναι από τη Δαδιά το 2023.
«Είναι γεγονός ότι όταν αυτές τις εικόνες τις βλέπεις από κοντά, όταν είσαι μέσα στη φωτιά, η κλίμακα και οι διαστάσεις είναι κάτι ασύλληπτο», μεταφέρει ο Δημήτρης. «Όλος ο ορίζοντας καιγόταν, όπου έβλεπε το μάτι σου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα περιστατικό: καθόμασταν σε κάποια φάση σε ένα ύψωμα στο χωριό της Δαδιάς, μαζί με τους εθελοντές Γάλλους που είχαν έρθει για να συνδράμουν, και παρατηρώ ξαφνικά λευκό σε ένα σημείο. Και λέω, μήπως είμαστε τυχεροί και βρέξει; Τότε, έμπειρος ο Γάλλος, συνταξιούχος της πυροσβεστικής, μου λέει, δεν κατάλαβες: είναι τέτοιο το θερμικό φορτίο και τέτοιος ο όγκος του καπνού που φτάνοντας ψηλά ψύχεται και από γκρι-μαύρος γίνεται λευκός».
«Δεν είχαμε ξαναδεί κάτι τέτοιο στη ζωή μας».
Άλλοι εθελοντές της ομάδας είχαν επιχειρήσει στην Πάρνηθα το 2023, όταν λίγο έλειψε να επεκταθούν οι φλόγες στα αναγεννημένα έλατα του Εθνικού Δρυμού – ακόμη ένας λόγος για τον οποίον αξίζει ειδικά εύσημα η Ομάδα Εκάλης.
Η επέμβασή τους στάθηκε καθοριστική. «Βρεθήκαμε σε ένα κρίσιμο σημείο και πήραμε μια τολμηρή απόφαση», θυμόνται οι δύο Γιώργηδες, «η φωτιά ήταν στο Σπήλαιο του Πανός, εμείς απέναντι, πάνω απ’ το καζίνο, και σε συνεννόηση με τις υπόλοιπες ομάδες κατευθυνθήκαμε για να το πιάσουμε – διασχίσαμε 45 λεπτά διαδρομής, βγήκαμε στη Φυλής και τελικά κόψαμε το ένα από τα δύο μέτωπα, παρότι το νερό μας ήταν μετρημένο. Βρήκαμε το παράθυρο ευκαιρίας».
Σημειωτέον, αυτή τους η παρέμβαση αποτέλεσε αργότερα case study για την αποτελεσματικότητά της από το Ινστιτούτο Μεσογειακών Δασικών Οικοσυστημάτων.
Από την άλλη, ο Θανάσης Κουτουρλός, θυμάται με συγκίνηση μία στιγμή από το εφιαλτικό καλοκαίρι του 2021 στην Εύβοια, όταν η φωτιά διέσχισε βουνά κι έφτασε από θάλασσα σε θάλασσα. «Είχαμε στρατοπεδεύσει στον δρόμο επάνω από τις Καματριάδες, στους πρόποδες του όρους Τελεθρίου, περιμένοντας να ανακαλύψουμε τη φωτιά. Με πάρα πολύ κόπο, πάρα πολλές ώρες, τα καταφέραμε. Σώσαμε το χωριό. Ήταν απίστευτο συναίσθημα, ο κόσμος μας αγκάλιαζε, μας φιλούσε».
Στο τέλος της ημέρας, τι πιο γεμάτο μπορείς να νιώσεις;
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.
