Τι μας αρέσει να κάνουμε στην Αθήνα τον Αύγουστο

Ο Αύγουστος στην Αθήνα μπορεί να γεννήσει την ιστορία μιας ταινίας ή ενός βιβλίου. Αν όμως δεν είσαι κάπως φανταστικός ήρωας, το να μένεις πίσω στην άδεια πόλη δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο σασπένς. Έχεις όμως βόλτες σε δρόμους χωρίς κίνηση, περισσότερο χρόνο, πολλές ευκολίες και μία αναπάντεχη ξεγνοιασιά. Τουλάχιστον σε αυτά καταλήγουμε, όσοι είμαστε ακόμα εδώ.

Η αναπάντεχη ξεγνοιασιά για τη Χριστίνα Φαραζή

Όταν η πόλη αδειάζει, όπως συμβαίνει τον Αύγουστο, είναι όλα πιο εύκολα. Βασικά, είναι σαν ο χρόνος να κυλάει με άλλους ρυθμούς: πιο γρήγορα και ταυτόχρονα, πιο νωχελικά. Τι εννοώ; Δεν χρειάζεται να ψάχνω να παρκάρω 15 λεπτά -και σου γράφω το πιο αισιόδοξο σενάριο- Παρασκευή βράδυ στο Παγκράτι για να πιω ένα ποτό. Δεν χρειάζεται να περιμένω με τις ώρες κολλημένη στην κίνηση για να φτάσω στο γραφείο και μετά να επιστρέψω στο σπίτι. Δεν χρειάζεται να ζήσω τη δική μου Οδύσσεια για να κάνω μπάνιο στο παραλιακό μέτωπο της Αθήνας το ΣΚ.

Ταυτόχρονα, αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να βιάζομαι για να κάνω το οτιδήποτε. Να υπολογίζω τους χρόνους μου -τι ώρα να φύγω για να φτάσω εγκαίρως- και ότι μπορώ, έστω και γι’ αυτές τις λίγες αυγουστιάτικες ημέρες, να κατεβάσω ταχύτητα και να ξαλαφρώσω από αυτό το διαρκές, καθημερινό άγχος των μετακινήσεων.

Στην περίπτωσή μου δηλαδή το θέμα δεν είναι τι μου αρέσει να κάνω στην Αθήνα τον Αύγουστο, αλλά μάλλον πώς με κάνει να νιώθει η άδεια πρωτεύουσα: ελαφρύτερη, λιγότερο στρεσαρισμένη, ίσως και με μία δόση αναπάντεχης ξεγνοιασιάς.

Η ευκολία που γίνονται όλα για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

unsplash

Θα κοροϊδεύω τα κλισέ για την υπέροχη άδεια Αθήνα του Αυγούστου που φτάνεις από Πειραιά-Δροσιά σε 11 λεπτά, από όποιο μετερίζι μου προφέρεται. Υπάρχει λόγος που η πόλη έχει αδειάσει και όλα νεκρώνουν εκείνες τις ημέρες: oι άνθρωποι έχουν ανάγκη από διακοπές. Αυτό που θα παραδεχτώ όμως είναι ότι μέχρι να έρθει η ώρα να φύγω για τις διακοπές μου, απολαμβάνω κι εγώ τους άδειους δρόμους και την ευκολία του παρκαρίσματος, όπως και ότι κάνω όσα θέλω πολύ πιο εύκολα. Χωρίς ουρές, κρατήσεις και ταλαιπωρία.

Αυτό που θα παραδεχτώ ακόμη πιο εύκολα ωστόσο, είναι πως δε θα τα ευχαριστιόμουν όλα αυτά, αν δεν είχα στο μυαλό μου το μαξιλαράκι ότι πλησιάζει κι η δική μου ώρα. Όλα είναι ωραία στην άδεια Αθήνα, μέχρι να την αποχαιρετήσεις κι εσύ και μόνο για λίγο. Αν θέλαμε ησυχία και λίγο κόσμο όλο το χρόνο, δε θα μέναμε στην πρωτεύουσα.

Οι βόλτες στην άδεια πόλη για τη Νίκη Μπάκουλη

Κάθε τέτοια εποχή του χρόνου (συν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα) εύχομαι να κερδίσετε το ΤΖΟΚΕΡ ή το λαχείο (ή ό,τι άλλο δίνει χρήματα) όσοι έχετε φύγει από την Αθήνα, ώστε να μπορείτε να μείνετε όπου έχετε επιλέξει να πάτε, για όλο το χρόνο. Nαι, είμαι τόσο μεγάλη ψυχή. Επίσης, απολαμβάνω απεριόριστα τις βόλτες που κάνω στην άδεια πόλη. Ενώ γενικά βαριέμαι και να σκεφτώ πως θα οδηγήσω στην κίνηση, τον Αύγουστο πηγαίνω παντού, χωρίς πρόβλημα.

Ιδιαίτερα αν έχω ενημερωθεί πως μπορώ να φάω κάτι πολύ καλό, χωρίς κρατήσεις ή «περίμενε» ή «πού θα παρκάρω». Οπότε Μάρω, περιμένω τις σχετικές οδηγίες, με την ελπίδα ότι οι επιχειρήσεις δεν θα έχουν πάει και αυτές διακοπές. Κάτι που κάνουν όλο και πιο λίγοι κάθε χρόνο, αναγνωρίζοντας τις ανάγκες όσων μένουμε πίσω.

Στο κέντρο εν τω μεταξύ, όπου πηγαίνω πιο αβίαστα από ποτέ (ποτέ με αυτοκίνητο, μετά την κλήση και την αφαίρεση πινακίδων που έζησα έναν Δεκαπενταύγουστο) τα περισσότερα είναι ανοιχτά. Οπότε το βέβαιο είναι πως θα φάω καλά. Ίσως κάνω και καμιά βουτιά, αφού δεν θα χρειάζομαι μια ώρα για να πάω στην παραλία και άλλη μισή για να βρω κάπου να καθίσω, χωρίς να «κάθονται» όλοι πάνω στο κεφάλι μου. Συνεχίστε αγαπημένοι μου συμπολίτες, να επιλέγετε τον Αύγουστο για τις διακοπές σας. Εκ μέρους όσων μένουμε πίσω, σας ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου.

Η αναπλήρωση του χαμένου χρόνου για τον Γιώργο Ρομπόλα

Unsplash

Για πολλά χρόνια, οι μέρες του Αυγούστου που δε με έβρισκαν σε νησί ήταν μία καλή ευκαιρία να ανέβω στο πατρικό μου στον Διόνυσο. Ξεκούραση, παραπάνω ύπνος, δροσιά μέσα στον καύσωνα, διάβασμα χωρίς να με ενοχλεί τίποτα και κανένας, αλλά και μία καλή ευκαιρία για μπάρμπεκιου και μπύρες. (Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια το να ανάψεις φωτιά μέσα στο δάσος ακροβατεί κάπου ανάμεσα στην τρέλα και την αυτοκτονία).

Έτσι, πάντα υπάρχει η επιλογή των (υπερ)βόρειων προαστίων, απλά δεν είναι πια τόσο συχνή. Εκτός, λοιπόν, από bingewatching όλων εκείνων των πραγμάτων που δεν κατάφερα να δω τον χειμώνα, ο Αύγουστος στην Αθήνα μου φαίνεται ιδανικός για να κάνω πράγματα που δυσκολεύομαι να κάνω μέσα στη χρονιά: να πάω (θερινό) σινεμά, να φάω σε κάποιο μαγαζί που υπό κανονικές συνθήκες θέλει κράτηση δύο εβδομάδες πιο πριν, να πάω για μπάνιο τον Δεκαπενταύγουστο στο Λεγρενά (όπου μάλλον δε θα έχει και άπειρο κόσμο).

Υγ: Δε θα πω ψέματα: δε μου αρέσει καθόλου να πηγαίνω για ποτό τον Αύγουστο στην Αθήνα. Με πιάνει μία βαθιά κατάθλιψη. Σαν να είμαι εξόριστος από τα ελληνικά νησιά, εγκλωβισμένος σε μία άδεια πόλη, η οποία αργοπεθαίνει κάτω από τόνους τσιμέντου και ανελέητου ήλιου.

Οι απροσδόκητες παρέες για τη Μάρω Παρασκευούδη

unsplash

Την πρώτη φορά, πριν από καμία δεκαριά χρόνια που πέρασα στην Αθήνα τις ημέρες του Δεκαπενταύγουστου, ένιωθα ότι είχαμε μείνει όλοι κι όλοι τρεις άνθρωποι. Ίσως να ήμασταν κι αυτοί που βγήκαμε για φαγητό σε ένα μαγαζί με κήπο. Δεν ήταν καλά, ψέματα δεν θα πω. Δεν ανήκω σε αυτούς που αγαπούν να μένουν τον Αύγουστο στην Αθήνα αλλά ούτε και σε εκείνους που αναζητούν νησιά στα οποία θα ζήσουν συνθήκες που δε συμβαδίζουν με το πνεύμα των διακοπών. Κίνηση, κρατήσεις για φαγητό κτλ.

Μεγαλώνοντας όμως αρχίζω και εκτιμώ αυτή την κατάσταση στην οποία μπαίνει η Αθήνα όταν έρχεται ο Αύγουστος. Οι ρυθμοί πέφτουν, υπάρχει μια ομερτά στον κόσμο που μένει πίσω. Θυμάμαι πέρυσι να χορεύουμε όλοι κι όλοι μια παρέα πέντε ανθρώπων σε ένα μπαρ. Τους μισούς δεν τους ξαναείδα ποτέ, νομίζω ότι μας έφερε κοντά η ζωή μόνο και μόνο για να περάσουμε καλά εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ.

Για να συνοψίσω, αυτό που μου αρέσει στην Αθήνα τον Αύγουστο είναι οι απροσδόκητες παρέες και βραδιές. Υπό άλλες συνθήκες δεν θα συναντιόμασταν ποτέ με κάποιους. Αλλά το γεγονός ότι είμαστε (ακόμα) εδώ κάπως μας φέρνει κοντά. Δε θα πω ψέματα όμως. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι το αίσθημα της προσμονής του να φύγω.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΕΞΟΔΟΣ