Nick Paleologos / SOOC
OPINIONS

Η Χρυσή Αυγή μπήκε φυλακή, οι Χρυσαυγίτες δυστυχώς όχι

Όση δικαίωση, ανακούφιση και πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς νιώσαμε έναν χρόνο πριν, στην απόφαση του Εφετείου, ακόμα κι ένα hashtag μας δείχνει ότι, σαν κοινωνία, έχουμε να διανύσουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.

Όλα ξεκινούν με ένα hashtag.

Δεν έχει σημασία αν αυτά αφορούν σε επικίνδυνες θεωρίες συνωμοσίες, απάτες, πράγματα που δεν έγιναν ποτέ, ψεκ ασυναρτησίες, κυνικές παραδοχές, ύμνoυς, ψαλμούς, τραγούδια και πυρρίχιους χορούς. Ούτε φυσικά ευγενείς σκοπούς, πράγματα με αξία, όσα τέλος πάντων συμφωνούν με την ηθική, τους δικούς μας κώδικες, ή την αισθητική μας συνιστώσα.

Στα social media όλα ξεκινούν με ένα hashtag. Κάποιος, κάπου, κάποτε μου είχε πει το εξής: «Αν θέλεις να δεις την τρέχουσα κατάσταση της ανθρωπότητας, μπες και διάβασε τα σχόλια στο YouTube ή στο Twitter». Μου φάνηκε αφελές, μία κοινότυπη γενίκευση, που ΟΚ μπορώ να συμφωνήσω ότι εκεί συχνά θα βρεις τον θάνατο της λογικής, τη χαρά των τρολ, την τσάμπα μαγκιά, τις απειλές και το εμφυλιακού τύπου μίσος και την ακατανόητη βλακεία να είναι πάντα έτοιμη για μία ακόμα μέχρι τέλους μάχη. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό τα social media. Αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Γράφω αυτό το κείμενο αφού διάβασα στο NEWS247 την είδηση ότι μπήκε φραγή στις τηλεφωνικές συνομιλίες και στα κηρύγματα μίσους που έστελνε ο Κασιδιάρης μέσα από τη φυλακή, μία απόφαση που ελήφθη μετά από ερώτηση 60 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ προς τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη και την Υπουργό Παιδείας για τα ανησυχητικά φαινόμενα ανασύστασης των φασιστικών ταγμάτων εφόδου, έναν χρόνο μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής.

Ο Ηλίας Κασιδιάρης μέσα από τις φυλακές Δομοκού, μετέδιδε ηχογραφημένες εκπομπές στο διαδίκτυο, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να συντονίζει συγκεντρώσεις του καινούργιου κόμματος που ηγείται. Ο Κασιδιάρης συνέχιζε να παρεμβαίνει συστηματικά μέσα από τη φυλακή μέσα από τον λογαριασμό του στο Twitter. Σημειώνεται ακόμη πως ο ίδιος έχει τηλεφωνήσει και κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης οπαδών του και τους μιλούσε μέσω του καρτοτηλεφώνου της φυλακής, σε πραγματικό χρόνο.

Κι εκεί που έλεγες ότι δεν πάει άλλο, τα όρια κάθε μέρα είναι εκεί για να σπάνε και να πηγαίνουν όλο και πιο κάτω, κάπου βαθιά – πιο βαθιά κι από πηγάδι. Την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο το hashtag #Μαζι_σου_Ηλια (κανένας τονισμός, εννοείται) είναι στα trends του Twitter με πάνω από 7000 tweets.

To έχει γράψει καλύτερα όμως με αυτόν τον ενοχλητικό του τρόπο ο Βασίλης Ραφαηλίδης: «Ο φασίστας είναι μια μούμια που της φύγαν όλοι οι χυμοί της ζωής, είναι ένας νεκροζώντανος, ένα ζόμπι που πρέπει να ταφεί το ταχύτερο, καταρχήν για λόγους δημόσιας υγείας. Ο φασίστας είναι το άγος και το όνειδος της ράτσας των ανθρώπων». Κι όσο κι αν κάποιος διαφωνεί, η πραγματικότητα έχει άλλη άποψη.

Επιστροφή στους φασίστες, λοιπόν.

Τους φασίστες δεν μπορείς να τους αγνοήσεις. Το κάναμε και πριν 9-10 χρόνια και τους δώσαμε δύναμη, έγιναν στα μάτια αρκετών οι ψευτοεπαναστάτες που «καλά τα λένε, τους πολεμά το σύστημα». Τους επιτρέψαμε σαν κοινωνία να φαίνονται συμπαθείς, κυνηγημένοι, βρήκαν ένα στάτους θελκτικό στις απελπισμένες μάζες κάνοντας σλόγκαν κάτι μπούρδες τύπου «εγέρθητω» – η βλακεία είναι ανίκητη.

Ακόμα κι όταν κάποιοι προσπάθησαν να τους εκθέσουν, τους γύρισε ανάποδα αφού όσο κι αν προσπάθησαν να αποκρούσουν τις άθλιες γενικεύσεις τους, στην εποχή της post truth ο καθένας έχει ήδη προαποφασίσει να διαλέξει όχι τη μία και μοναδική αλήθεια (ξεχάστε το αυτό), αλλά αυτή που τον βολεύει.

Η Χρύση Αυγή ήταν εγκληματική οργάνωση πριν ακόμα συσταθεί. Ένα συμμορίτικο subculture που γιγαντώθηκε στα 10s, μπήκε στη Βουλή και στα σαλόνια μας ρετουσαρισμένη από τις τηλεοπτικές εκπομπές για τις μάζες, εκμεταλλευόμενη την αδυναμία που είχε εκείνη την περίοδο το δημοκρατικό σύστημα. Δεν ξεμπερδέψαμε μαζί της. Η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε, ο χρυσαυγιτισμός επιβιώνει. Στη Σταυρούπολη, στις επιθέσεις εναντίον κοινωνικών ομάδων όπως είναι οι μετανάστες και οι ΛΟΑΤΚΙ, στην τοξική πατριαρχία και φυσικά στα social media.

Όση δικαίωση, ανακούφιση και πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς νιώσαμε έναν χρόνο πριν, στην απόφαση του Εφετείου, ακόμα κι ένα hashtag μας δείχνει ότι, σαν κοινωνία, έχουμε να διανύσουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.