OPINIONS

Οι κομπάρσοι της 25ης Μαρτίου

Σε κάθε θέατρο του παραλόγου υπάρχουν πρωταγωνιστές και κομπάρσοι. Ε εμείς έχουμε δυσανάλογα περισσότερους κομπάρσους.

Δεν θα το πάμε πολύ βαριά το θέμα, μέρα που είναι. Αλλά είναι στενάχωρο σε κάθε εθνική επέτειο να νιώθεις ότι βουτάμε όλοι στην ίδια πισίνα τη στιγμή που έχουμε δίπλα μας τη θάλασσα. Τσακωμοί, διαφωνίες, πατριώτες, ανθέλληνες, μπακαλιάρος, σκορδαλιά και μία αργία για να μην δουλέψουμε και σήμερα. Ωραίοι τύποι. Αθάνατοι. Σαν τους άλλους. Τους πρωταγωνιστές του 21 που τους έχουμε κάνει εμείς κομπάρσους.

Γιατί ναι, αυτοί που έχουν καταντήσει κομπάρσοι είναι πρώτοι από όλους οι ήρωες της Επανάστασης του 1821. Αυτοί που μέσα από τα (αντικειμενικότατα) βιβλία της ιστορίας μας μάθαμε ότι λύτρωσαν το Έθνος από τον ζυγό.

 

Σε αυτή τη χώρα έχουμε μάθει να απαξιώνουμε κάθε τι που δεν είναι πλέον ενδιαφέρον, κάθε τι που αντίκειται στα πιστεύω μας και κάθε τι μη Χριστιανικό. Γι’ αυτό άλλωστε οι ξένοι κάνουν 2 μέρες στάση στην Αθήνα πριν πάνε στα νησιά αντί για μια βδομάδα. Αλλά ας μην μπλέξουμε σε άλλη συζήτηση.

Ας μείνουμε στο σήμερα. Και στους κομπάρσους που έχει μια τέτοια επέτειος το 2014. Χιουμοριστικούς και μη.

Οι επίσημοι στην παρέλαση

 

Θυμάμαι την αίγλη των επισήμων τότε που ήμουν μικρός. Που σου έλεγαν να κοιτάξεις δεξιά χωρίς να γελάς για να τιμήσεις τους προύχοντες αυτού του τόπου τον οποίο κατοικείς. Μία αίγλη που έγινε μούντζα. Όχι στους συγκεκριμένους σε πολλές των περιπτώσεων αλλά στον θεσμό των επισήμων, στους πολιτικούς στους οποίους ο κόσμος έχασε την πίστη του. Πρωταγωνιστές γίνονται μόνο στα κανάλια με τις δηλώσεις και τα έκτροπα. Την ώρα που παρελαύνουν τα παιδιά του Α’ Δημοτικού Βούλας είναι και πρέπει να είναι κομπάρσοι.

Οι πατριώτες μιας χρήσης

Ξέρεις, αυτοί που το πρωί της 25ης βγάζουν σημαία στο μπαλκόνι (καμιά φορά σκισμένη αλλά “ντάξει μωρέ δεν πειράζει”), αυτοί που θυμούνται την πατρίδα τους μόνο κάτι τέτοιες μέρες, αυτοί που σπεύδουν τέτοια μέρα να δηλώσουν τον πατριωτισμό τους για να κρατήσουν τα προσχήματα, λες και ζούμε στον Μεγάλο Αδελφό και όσοι δεν δηλώσουν πατριώτες θα έχουν θέση στο ικρίωμα. Αυτοί που από το πρωί σιγοψιθυρίζουν κάτι εμβατήρια που είχαν μάθει στον στρατό και το μεσημέρι θα μπλέξουν σε συζήτηση για τους μετανάστες και θα βγάλουν όλον τον ρατσισμό και τον κομπλεξισμό τους δηλώνοντας απλά αγνοί πατριώτες. Δεν τον συμπαθώ πια καθόλου τον Σαββόπουλο. Αλλά όταν τραγουδούσε τους Κωλοέλληνες, λογικά είχε μια φωτογραφία τους καθενός μας μπροστά του. Και μία δική του φωτογραφία από δίπλα.

Όσοι δεν τρώνε σκορδαλιά

(εντάξει, λίγο τρολάρισμα ανάμεσα στους σοβαρούς λόγους δεν πείραξε ποτέ κανέναν)

 

Είτε γιατί έχουν μετά να φιλήσουν είτε γιατί δεν τους αρέσει. Εντάξει, εσείς που δεν το χωνεύετε κι εσείς που έχετε υπόταση συγχωρείστε. Και γράφω αυτές τις γραμμές έχοντας φάει μοσχαράκι κοκκινιστό στα 4 κομμάτια κρέατος του οποίου η μάνα μου κατάφερε να χωρέσει 4 σκελίδες σκόρδο. Τον Μεγάλο Ύπνο του Raymond Chandler τον έχεις διαβάσει; Εσάς τους υπόλοιπους όμως που αρνείστε την “αλιάδα” γιατί δεν ξέρω και γω τι, δεν σας έχω σε εκτίμηση. Δεν πειράζει που θα βρωμάτε. Και δεν υπάρχει και κανένας τρόπος να γλιτώσετε από το να βρωμάτε. Βουτήχτε στην σκορδαλιά. Με ψωμί, με μπακαλιάρο, με παντζάρι, με ό,τι βρείτε μπροστά σας.

Οι επαναστάτες των social media

Αυτοί είναι οι αγαπημένοι μου. Αυτοί που θα ποστάρουν ελληνική σημαία στο Instagram, που θα βάλουν τον εθνικό ύμνο ανήμερα της επετείου με την ίδια ελαφρότητα που θα βάλουν και το “στην υγειά της αχάριστης” ένας βράδυ μετά τον χωρισμό, που θα γράψουν ένα κατεβατό για τα αίσχη στις παρελάσεις και τα κόκαλα του Κανάρη που τρίζουν. Είχα γράψει και παλαιότερα για τους επαναστάτες του καναπέ. Το κακό είναι ότι οι επαναστάτες αυτοί θεωρούν ότι αλλάζουν τον κόσμο περισσότερο από ένα μυρμήγκι που παίρνει έναν σπόρο και τον πάει στη φωλιά του.

Οι τραμπούκοι

 

Που πάνε στην παρέλαση για να προκαλέσουν. Για να φανεί η αντίστασή τους στην κάμερα καταστρέφοντας τη γιορτή ορισμένων. Το να μουντζώσει μία φορά ένας μαθητής είναι είδηση. Το να γίνει μία έξυπνη διαμαρτυρία είναι είδηση. Το να κάνουμε διαγωνισμό ποιος θα κάνει τον μεγαλύτερο τσαμπουκά είναι ηλιθιότητα. Μην κουράζεστε, έχετε να πάτε να φωνάξετε και στο ΙΚΑ την Τετάρτη το πρωί.

Οι νοσταλγοί μιας κραταιάς Εκκλησίας

Σαν το Δήμαρχο της Monza που περιμένει όλο το χρόνο τη Formula για να βγει καμιά φωτογραφία. Έτσι τους νιώθω αυτές τις μέρες τους κληρικούς. Για κάθε έναν που λέει ότι η 25η Μαρτίου είναι εθνική επέτειος υπάρχει ένας παπάς που φωνάζει ότι είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Σαν υποβολέας. Σαν να μην πρέπει να το ξεχάσεις ποτέ. Και είναι πάντα τέτοιες οι μέρες που παίρνουν τα 15 λεπτά δημοσιότητας και βάλλουν κατά πάντων. Η εκκλησία οφείλει να αναγνωρίσει τη θέση στην οποία έχει περιέλθει και να κάνει από εκεί ό,τι καλύτερο μπορεί για τους πιστούς. Με φωνές και γκρίνια σε κάθε αφορμή, δεν γίνεται τίποτα.

Οι στρατιώτες που τους περιφέρουν σαν αξιοθέατο

 

Στρατιωτική παρέλαση σου λέει. Στα πρότυπα άλλων λαών που έκαναν ανέκαθεν παρελάσεις για να επιδεικνύουν το στρατιωτικό τους μεγαλείο και να κάνουν τους γείτονες να τρέμουν. Κρίμα τους στρατιώτες μας που παρελαύνουν με καμάρι για τον εαυτό τους και την πατρίδα τους και εισπράττουν αστειότητες και πολιτικές κόντρες αντί για ένα απλό χειροκρότημα και ένα μπράβο για τον ρόλο τους στην ασφάλεια της χώρας. Συμφωνείς δεν συμφωνείς με την ύπαρξή τους, αυτοί οι άνθρωποι επέλεξαν να υπηρετούν το κοινό καλό. Και θα έπρεπε να τους τιμούν. Όχι να τους περιφέρουν σαν θίασο σε παρελάσεις. Να τις κάνουμε σωστά αν είναι να το χαρούν κι εκείνοι.

Τα παιδιά που παρελαύνουν

Κομπάρσοι δυστυχώς. Γιατί είναι τα μόνα που δεν φταίνε σε έναν θεσμό που έχει καταντήσει αηδία με όλους τους τσακωμούς και τις γκρίνιες. Δεν φταίνε να βλέπουν συμμαθητές τους να μην παρελαύνουν, δεν φταίνε να βλέπουν τον πατέρα τους να τραμπουκίζει πολιτικούς, δεν φταίνε να βομβαρδίζονται στο σπίτι με ιδέες που αναπαράγουν μετά στο σχολείο. Θυμάμαι την παρέλαση σαν κάτι αγνό και ωραίο. Με τους γονείς μου να χειροκροτάνε και η μόνη μας έγνοια να είναι μην χάσουμε το βήμα. Απλά πράγματα, ωραία.

Η 25η Μαρτίου είναι μία ημέρα γιορτής, μία ημέρα σκέψης. Και για να σου πω την αλήθεια δεν χρειάζονται πρωταγωνιστές. Αλλά ακόμα περισσότερο δεν χρειάζονται κομπάρσοι.