Αγαπητοί κωμικοί, ποιο είναι το χειρότερο δώρο που σας έχουν κάνει;
Για να μην εκτεθούμε εμείς ανεπανόρθωτα, ζητήσαμε απαντήσεις από εκείνους: πέντε αγαπημένοι stand up κωμικοί μοιράζονται γιορτινές ιστορίες θλίψης, όταν παρέλαβαν για δώρο κάτι εντελώς ακατάλληλο.
- 12 ΔΕΚ 2025
Στον προηγμένο κόσμο του καπιταλισμού όπου ζούμε, για κάθε πρόβλημα υπάρχει και από ένα επάγγελμα που δίνει τη λύση.
Κάτι το οποίο λειτουργεί και αντίστροφα: για να υπάρχουν διεθνώς «ειδικοί δώρων» (όπως με μεγάλη λύπη και λίγη ντροπή ανακαλύψαμε μόλις), επαγγελματίες οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως εξειδικευμένοι γνώστες της αγοράς δώρων και παρέχουν συμβουλευτικές υπηρεσίες σε ιδιώτες για να προβούν στις κατάλληλες επιλογές ανάλογα με την περίσταση, πάει να πει ότι για κάποιους τα δώρα είναι μπελάς.
Δυσκολεύονται. Κάποιους από αυτούς ίσως να είχες την «τύχη» να συναντήσεις στη ζωή σου, όταν ξετύλιγες όλο ανυπομονησία κάτω από το δέντρο το περιτύλιγμα και τελικά αντί για χαμόγελο χαράς, ακολούθησε ένα χαμόγελο αμηχανίας. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι κάνεις μια έστω αξιοπρεπή επιλογή για δώρο;
Όπως θα απαντούσε κάθε σοβαρός personal shopper (έτσι λέγονται επίσημα οι επαγγελματίες που περιγράψαμε), τα επιτυχημένα δώρα είναι πάντοτε προσωποποιημένα, επιλεγμένα με προσοχή και προσφέρουν εμπειρίες. Όπως θα απαντούσε από την άλλη ένας κοινός θνητός με ελαφρώς μεγαλύτερη συναίσθηση για τους καιρούς που διανύουμε, αρκεί τα δώρα να μην είναι παντελώς άχρηστα. Ή παντελώς κακόγουστα. Ή παντελώς άσχετα με τον παραλήπτη.
Προσωπικά, πίστευα για χρόνια ότι δεν μπορούσε να υπάρξει χειρότερο δώρο στον πλανήτη Γη από εκείνο το αποσμητικό συσκευασίας 1+1 που είχε δώσει γελώντας μια συμμαθήτρια στο Δημοτικό την ημέρα του secret santa, αφήνοντας έτσι ένα «κομψό» υπονοούμενο μπροστά σε όλη την τάξη και αρκετό τραύμα να διαχειριστεί το παιδί μεγαλώνοντας (ένα παιδί από το χωριό).
Για χρόνια λοιπόν το πίστευα αυτό, μέχρι που με αμφισβήτησε η πραγματικότητα – δεκαετίες αργότερα, σε ένα ανάλογο secret santa αλλά πλέον μεταξύ συναδέλφων στο γραφείο, όταν ο τότε προϊστάμενός μου είχε διαλέξει ένα δώρο, όχι για να χαρώ εγώ, αλλά για να χαρεί εκείνος, βλέποντας την έκφραση της απογοήτευσης στο πρόσωπό μου.
Τι ήταν; Κάτι που την επόμενη ώρα κατέληξε στα σκουπίδια και σίγουρα δεν θα πρότεινε κανέναν personal shopper..
Για να κρατήσω το μυστήριο (και να μην εκτεθώ ανεπανόρθωτα), σταματάω τη δική μου ιστορία αποτυχημένου δώρου και περνάμε το μικρόφωνο σε πέντε πολύ αγαπημένους stand up κωμικούς για να συνεχίσουν με τις δικές τους: Αριστοτέλης Ρήγας, Γιώργος Αλεβίζος, Βαγγέλης Μουλαράς, Ήρα Κατσούδα και Σπήλιος Φλώρος μοιράζονται ιστορίες θλίψης πασπαλισμένης με χρυσόσκονη, ιστορίες αγανάκτησης, θυμού αλλά και εκδίκησης, που συνέβησαν μερικά Χριστούγεννα πίσω, όταν παρέλαβαν για δώρο κάτι εντελώς ακατάλληλο.
Αριστοτέλης Ρήγας: «Μία βούρτσα για καραφλούς»
«Χριστούγεννα, αυτή η γιορτή της αγάπης, αυτή η εποχή του χρόνου που γιορτάζουμε τη γέννηση του Θεανθρώπου με εντελώς ταιριαστές με το γεγονός δραστηριότητες.
Τρώμε λες και προετοιμαζόμαστε για βαρύ χειμώνα, τη στιγμή που είναι Δεκέμβρης και είμαστε με φούτερ. Καταναλώνουμε αδιανόητες ποσοτήτων φαγητού, σε ένα μαραθώνιο που περιλαμβάνει παραμονή Χριστουγέννων, ανήμερα Χριστουγέννων, Παραμονή πρωτοχρονιάς, ανήμερα Πρωτοχρονιά και Φώτα – μιλάμε για πέντε τραπέζια σε δυο βδομάδες, με ποσότητες φαγητών που θα μπορούσαν να καταδικάσουν ένα μικρό χωριό της υποσαχάριας Αφρικής σε λιμό.
Με ποσότητες γλυκών που θα μπορούσαν να προκαλέσουν νεανικό διαβήτη σε υπερήλικες και τόσο χαριτωμένα σχολιάζουμε:«ποιο είναι καλύτερο – ο κουραμπιές ή το μελομακάρονο; Μήπως οι δίπλες; μήπως, τελικά είναι το γαλακτομπούρεκο, το προφιτερόλ;».
Μήπως να πάρουμε ινσουλίνη κατ’ ευθείαν;
Μια εποχή του χρόνου που πίνουμε μέτριες ποσότητες αλκοόλ –μέτριες για πολική αρκούδα– και δραστηριοποιούμαστε σε κοινωνικές αλληλεπιδράσεις ευχάριστες και γιορτινές, όπου ακούγονται ερωτήσεις του στυλ «πάχυνες;» (και ας έχεις αδυνατίσει), «πότε θα πάρεις πτυχίο;» (κι ας είσαι στο πρώτο έτος), «πότε θα βρεις ένα καλό παιδί» (και ας έχεις έρθει στο τραπέζι με τη σχέση σου), «πότε θα παντρευτείς;» (και ας είσαι 19 χρονών). Και όλο αυτό κλείνει πάντα αρμονικά με εγκάρδιες κουβέντες μνησικακίας δεκαετιών για τα κληρονομικά ή το παραδοσιακό «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται» (αλλά όχι αυτός με το Στην υγειά μας).
Αυτό το γιορτινό κλίμα λοιπόν απογειώνεται τη στιγμή που γίνεται η ανταλλαγή δώρων, όπου ανταλλάσσουμε δώρα μεταξύ μας, δώρα συμβολικά της αγάπης και της εκτίμησης που τρέφει ο ένας για τον άλλο. Το καλύτερο και μακράν πιο συμβολικό δώρο που έχω λάβει ποτέ είναι μια βούρτσα για καραφλούς. Το οποίο βασικά είναι σαν μια μικρή επίπεδη ξύλινη κουτάλα. Από τη σύζυγό μου.
Και το οποίο δώρο βρίσκεται ήδη στα χέρια του δικηγόρου μου για τα περαιτέρω».
* Μέσα στις γιορτές, ο Αριστοτέλης Ρήγας τρέχει τις παραστάσεις της τέταρτη σόλο παράσταση του Ιδέα δεν έχω, τόσο σε σκηνές εκτός Αθηνών όσο και στη χειμερινή του έδρα για τη σεζόν, την Αρχιτεκτονική Live. Εισιτήρια εδώ.
Γιώργος Αλεβίζος: «Η βιντεοκασέτα του θείου. Που τελικά ήταν νοικιασμένη»
«Χριστούγεννα 1996, μακρινή εποχή, περίπου παραμυθένια – ακόμα στη χώρα έχουμε ΠΑΣΟΚ, λεφτά υπάρχουν και ο Παναθηναϊκός έχει σχεδόν φτάσει στον τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, στο Π-Ο-Δ-Ο-Σ-Φ-Α-Ι-Ρ-Ο.
Ο οκτάχρονος τότε εαυτός μου σκέφτεται το χριστουγεννιάτικο τραπέζι όπως οι ορθοπεδικοί ένα παιχνίδι 5×5 μεταξύ 35άρηδων: εδώ, θα βγάλουμε λεφτάκια. Όμως, ενώ οι συμμαθητές μου σάρωναν τα πιο ακριβά παιχνίδια (σ’ έναν είχαν πάρει το πιο ακριβό κάστρο της Playmobil δύο φορές – πρώτη φορά ακούω δώρο με ρεζέρβα), το σπίτι μου θα παρέμενε το Γαλατικό χωριό που αντιστέκεται.
Να αρχίσουμε από την εμφάνιση. Σε εκείνο το αείμνηστο τραπέζι, το δώρο που πήρε σε εμένα ο θείος μου ήταν καλυμμένο με ό,τι είχε περισσέψει από περσινό περιτύλιγμα, και επειδή δεν έφτανε, συνέχισε με μονωτική ταινία. Φθηνό, αλλά εγώ σκέφτηκα, «κοίτα πόσο μ΄ αγαπάει, ασχολήθηκε». Όλο αυτό για να «ντύσει» μια βιντεοκασέτα του Μόνος στο σπίτι. Το οποίο παρεμπιπτόντως έδειχνε εκείνο το βράδυ η τηλεόραση, τσάμπα (όπως ίσχυε και για πολλά άλλα πράγματα το 1996).
Τουλάχιστον, δεν χρειαζόταν να στηθώ να δω το Μόνος στο Σπίτι live, γιατί το είχα πλέον σε βιντεοκασέτα! Όχι αυτή του θείου μου, μία άλλη που είχαμε γράψει τα προηγούμενα Χριστούγεννα, μόνοι μας, στο σπίτι (καταλάβατε τι έκανα εδώ;).
Τέλος πάντων.
Ξέρετε τι διαφορετικό είχε αυτή η βιντεοκασέτα; Την αγάπη του θείου μου, θα μου πείτε. Ναι, αλλά για τα λεφτά. Γιατί δύο μέρες μετά με πήρε τηλέφωνο να με ρωτήσει αν την είδα και αν μου άρεσε, για να καταλήξει, «Γιωργάκο, μέχρι το τέλος της βδομάδας πες στους δικούς σου να την επιστρέψετε όμως γιατί την έχω νοικιασμένη». Είναι αυτή μια αληθινή ιστορία; Όχι 100%.
Όμως την προτιμώ από την εντελώς αληθινή, αυτή δηλαδή που οι γονείς μου πίεσαν εμένα και τον αδερφό μου να κάνουμε δώρα μεταξύ μας για να «δείξουμε την αγάπη μας», και καταλήξαμε Χριστούγεννα να μου δίνει εκείνος ένα 10ευρω και Πρωτοχρονιά να του επιστρέφω εγώ ακριβώς το ίδιο 10ευρω πίσω, σαν δύο τεχνοκράτες στο Υπουργείο Οικονομικών που βγάζουν προϋπολογισμό.
Έτσι, κάθε χρόνο αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον ακριβώς το ίδιο. Τέλειο; Βέβαια, αν μετρήσεις και τα λεφτά που ξόδεψα για αυτήν την ιστορία στην ψυχοθεραπεία, ίσως πέσαμε πολύ έξω.»
* Μέσα στις γιορτές, οι Γιώργος Αλεβίζος και ο Μάριος Δημητρόπουλος παρουσιάζουν τη δεύτερη double bill παράστασή τους, με τίτλο Καλά δεν είμαστε;, στο θέατρο Άβατον. Εισιτήρια εδώ.
Βαγγέλης Μουλαράς: «Ο φαύλος κύκλος που ξεκίνησε με ένα CD του Πλούταρχου»
«Το χειρότερο δώρο που μου έχουν κάνει ποτέ ήταν το CD Υπήρχαν Όρκοι του Γιάννη Πλούταρχου. Και θα μου πείτε, κάτσε ρε Βαγγέλη, ποιο το πρόβλημα σου; Δεν φυσάει από το σπασμένο σου το τζάμι; Δεν μπαίνει κρύος ο βοριάς; Δεν είσαι το καλύτερο παιδί;
Λοιπόν, αρχικά ήμουν όντως παιδί. Ήμουν έντεκα. Πήγαινα πέμπτη δημοτικού. Έβλεπα Power Rangers και Dragonball Σάββατο πρωί στον ΑΝΤ1 – ήταν πρακτικά αδύνατο να ταυτιστώ με στίχους όπως «Μα σε ξεπέρασα, αλήθεια σε ξεπέρασα / Πόνεσα, έκλαψα και μες στην τρέλα γέλασα».
Βλέπετε, δεν υπάρχουν περίπλοκα ειδύλλια και συναισθηματικές εκρήξεις όταν κάνεις Μελέτη Περιβάλλοντος. Το πολύ-πολύ να κάνεις σκονάκι και να σε καρφώσουν στον δάσκαλο. Αλλά δεν γράφει κανείς μπαλάντες για αυτήν την προδοσία. Επίσης, δεν άκουγα ποτέ ελαφρολαϊκά. Δεν ζητούσα στα μεγάλο διάλειμμα να ρίξουν λίγο ουίσκι στην Amita Motion που είχα πάρει από το κυλικείο. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να μάθω ότι το αλκοόλ είναι όντως χορηγός θετικής ενέργειας.
Και τώρα θα μου πείτε, ΟΚ, λογικά στο πήρε κάποιος άσχετος στα γενέθλια σου και απογοητεύτηκες τόσο. Όχι. Ήταν δώρο του πατέρα μου για τα Χριστούγεννα.
Είχε ξεχάσει ο αθεόφοβος να πάρει κάτι για μένα και τις αδερφές μου και αυτοσχεδίασε. Βρήκε έναν πλανόδιο πωλητή και αγόρασε τα τελευταία άλμπουμ που είχαν μείνει απούλητα πριν γυρίσει σπίτι. Ναι, δεν ήταν καν γνήσια CD, έπρεπε ταυτόχρονα να αποκτήσω και ποινικό μητρώο λόγω ενός bootleg δίσκου που δεν θα άκουγα ποτέ. Πώς να μην κυλήσω μετά στο Limewire; Σε μένα έκατσε ο Γιαννάκης ο Πλούταρχος, στη μεγάλη μου αδερφή Νατάσα Θεοδωρίδου και στη μικρή Γιώργος Μαργαρίτης. Οι δρόμοι του πουθενά. Μη σε νοιάζει, δεν με νοιάζει και τα σχετικά. Να σημειωθεί ότι η μικρή μου αδερφή ήταν εννιά. Με το που άκουσε τις πρώτες νότες όμως έγινε εξήντα τέσσερα και ξεκίνησε το κάπνισμα.
Προφανώς έβγαιναν καπνοί από τα αυτιά όλων μας. Είχαμε θυμώσει.
Κοιτώντας πίσω, πιστεύω πως θα ήταν καλύτερο να μη μας είχε πάρει τίποτα. Ας τσαλάκωνε ένα δεκαχίλιαρο και θα βρίσκαμε εμείς τι θα κάναμε με τον Παπανικολάου στα χέρια μας.
Την επόμενη χρονιά μάς πήρε δώρο χρυσές λίρες. Υπεραναπλήρωση, θα έλεγε κανείς. Και περίμενε ο φάδερ ότι με αυτό εμείς θα ξεχάσουμε το περσινό φιάσκο. Αμ δε. Κάθε χρόνο του παίρνω δώρο CD με μουσική που δεν ακούει. Γιαπωνέζικη τζαζ, βρετανική ρέγκε, ρουμάνικη EDM (ναι, υπάρχει). Φέτος θα σταματήσω, όμως. Θα εκτυπώσω αυτό το άρθρο και θα το βάλω σε ένα κάδρο για να το κρεμάσει πάνω από το τζάκι.
Κι έτσι θα κλείσει επιτέλους ο φαύλος κύκλος που ξεκίνησε το 2001. Χαρούμενο 2026, πατέρα».
* Ο Βαγγέλης Μουλαράς παρουσιάζει τη δεύτερη σόλο παράστασή του (με τίτλο Ναι μεν, αλλά), στο Θέατρο Ελεύθερη Έκφραση στην Κυψέλη. Εισιτήρια εδώ.
Ήρα Κατσούδα: «Μία αμμοδόχο και ένα PlayStation. Μαζί»
Πάντα αγαπούσα τα ζώα. Είχα πολλά κατοικίδια και γενικά πιστεύω ότι το να μένεις με ζωάκι σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Πριν χρόνια λοιπόν, σε μια περίοδο της ζωής μου που δεν είχα κατοικίδιο, έλεγα ανά φάσεις στον τότε σύντροφό μου (που μέναμε μαζί) ότι θα ήθελα ένα ζωάκι, μια γάτα για παράδειγμα. Αυτός, τώρα, ενώ αγαπούσε τα ζώα, δεν είχε ποτέ του κάποιο κατοικίδιο, οπότε δεν ήταν εξοικειωμένος με την ιδέα ζώο-μέσα-στο-σπίτι. Το συζητούσαμε χαλαρά ανά διαστήματα αλλά το αφήναμε γιατί και αυτός ήταν διστακτικός και εγώ είχα τρεχάματα, οπότε δεν ήταν άμεσο το πλάνο.
Και κάπως έτσι φτάνουμε παραμονή Χριστουγέννων, μεσημέρι. Έχω μόλις μπει στο σπίτι, χτυπάει το τηλέφωνο, είναι ο σύντροφός μου και μου λέει με ενθουσιασμό ότι έρχεται σπίτι και μου φέρνει δώρο! Ανεβαίνει και τον βλέπω να κρατάει στο ένα χέρι μια μεγάλη σακούλα από pet shop που είχε μέσα λεκάνη για γάτα, άμμο για γάτα, τροφή για γάτα, παιχνίδια για γάτα, κρεβάτι για γάτα, και στο άλλο χέρι ένα χαρτόκουτο.
Τι περιμένει κάποιος να έχει μέσα αυτό το χαρτόκουτο; Ακριβώς. PlayStation.
Δεν έχω ξανακοιτάξει κάτι πιο μπερδεμένη στη ζωή μου. Κοιτούσα μία τα γατοπράγματα, μία το PlayStation, και δεν ήξερα πώς να τα συνδυάσω. Έχει άραγε τόσο δυνατά παιχνίδι που θα κάνω φωλιά σε δωμάτιο; Θα κλειστώ με τα πράγματα της γάτας, φαΐ, τουαλέτα όλα μαζί;
Θυμάμαι να του δείχνω το κουτί και να του λέω «..έχει PlayStation…» Μου λέει «Ναι! Το πούλαγε ο Ντίνος, είναι το προτελευταίο». Του λέω «Και γιατί πήρες πράγματα γάτας αφού δεν έχουμε γάτα;». Και επειδή δεν είχε ιδέα από ζωάκια, μου λέει με φυσικότητα: «Γάτα είναι το πιο εύκολο. Να τώρα κατεβαίνουμε κάτω, μαζεύουμε μία, τη φέρνουμε πάνω». Ότι θα κατέβουμε κάτω θα απαγάγουμε μια ράντομ γάτα από τον δρόμο και θα την κλείσουμε σε ένα διαμέρισμα. Και μετά, άνθρωποι και ζώα σε πανικό, καλή μας τύχη.
Είχε πολύ καλή πρόθεση και ήταν πολύ γλυκό, αλλά ήταν μακράν το πιο άκυρο δώρο μέχρι σήμερα.
Για καιρό ζούσαμε με όλο τον εξοπλισμό για γάτες, αλλά χωρίς το κατοικίδιο. Πώς είναι τα ζευγάρια που περιμένουν παιδί και φτιάχνουν το παιδικό δωμάτιο μήνες πριν έρθει το μωρό; Αυτό, αλλά με γάτα.
Ένα μήνα μετά κάποιος Τριμ@%@$ς (μόνο κατάρες) πέταξε ένα γατάκι στον κάδο κλεισμένο σε σακούλα. Αυτό το γατάκι είναι εδώ και 10 χρόνια ο γάτος μου ο Swiffer, και όταν τον ανέβασα σπίτι ενώ είχε όλα τα πράγματα έτοιμα από καιρό, κατούρησε στον καναπέ.
* Μέσα στις γιορτές, η Ήρα Κατσούδα παρουσιάζει την τέταρτη σόλο παράστασή της Ναι μεν, αλλά, στο Θέατρο Ελεύθερη Έκφραση στην Κυψέλη. Εισιτήρια εδώ.
Σπήλιος Φλώρος: «Σπήλιο, σου πήρα δώρο ένα πόντσο – αυτός δεν παίζει στην ΑΕΚ;»
Θέλω να ξεκινήσω το παραλήρημα τζερτζέλου λέγοντας ότι αγαπάω τα δώρα!
Πόσο αγαπάω τα δώρα; Ευχαριστώ για την ερώτηση… Θα απαντήσω με μια απλή πληροφορία. Η αγαπημένη μου φράση είναι: Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας. Που δεν ξέρω καν τι σημαίνει, αλλά περιέχει την αγαπημένη μου λέξη. Καλά καταλάβατε – τους Δαναούς! Αλλά και τα δώρα!
Είμαι απ’ τους ανθρώπους που λατρεύω να παίρνω δώρα για άλλους. Και οριακά προτιμώ να πάρω δώρο για κάποιον, παρά να μου δώσουν ένα δώρο. Έχω κάνει διατριβή στη διαλογή καλών δώρων και νομίζω έχω βρει το μυστικό για το Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Ο δώρο. Κρατάτε σημειώσεις: Πρέπει σε ανύποπτο χρόνο (ιδανικά μερικούς μήνες πριν την εκάστοτε περίσταση), να κάνεις διακριτικές ερωτήσεις στο άτομο που θες να του πάρεις κάτι, αλλά χωρίς να σε καταλάβει.
Παραδείγματος χάρη. «Αν είχες τώρα 50 ευρώ, τι θα αγόραζες;». Ή, «Τι θα ήθελες να πάρεις, αλλά δεν το έχεις πάρει ακόμα γιατί το αμελείς διαρκώς;». Ή, «τι δώρο θες να σου πάρω στα γενέθλιά σου, γιατί παρότι είμαστε φίλοι δέκα χρόνια, ακόμα δεν ξέρω τι σου αρέσει»;
Αφού λοιπόν κάνεις αυτές τις ερωτήσεις χωρίς να σε υποπτευθεί, σημειώνεις τις απαντήσεις και όταν έρθουν οι μέρες των γιορτών, παίρνεις αυτό που είχε ζητήσει και ανεβαίνεις στο ranking των καλύτερων φίλων. Κάτι το οποίο δεν έκανε φυσικά ο καλύτερος μου φίλος, ο οποίος τα Χριστούγεννα του 2018 ήρθε περιχαρής με το δώρο μου και ακολούθησε η εξής συζήτηση:
– Σπήλιο, σου πήρα δώρο ένα πόντσο.
– Αυτός δεν παίζει στην ΑΕΚ;
– Όχι, αυτός είναι ο Πόνσε!
– Αα, ευχαριστώ.. αλλά, τι είναι το πόντσο;
Και έμαθα.Το πόντσο στην ουσία είναι μια σκουπιδοσακούλα την οποία έχουμε βαφτίσει «αδιάβροχο μπουφάν» και το φοράς για να προστατευτείς από τη βροχή.
Θεωρώ ότι είναι το χειρότερο δώρο που έχω πάρει καθώς για να προστατευτώ από τη βροχή, προτιμώ να μην ντύνομαι σημαδούρα αλλά να παίρνω κάτι λίγο πιο πρακτικό όπως… ομπρέλα. Πέρα απ’ το ότι μου φάνηκε παντελώς άχρηστο, νομίζω ήταν το πιο δεν-έχω-ιδέα-τι-να-σου-πάρω δώρο στην ιστορία. Είναι κάτι που θα έπαιρνες αντί για κολόνια ή βιβλίο σε κάποιο μίζερο Secret Santa στη δουλειά σου, αλλά όχι κάτι που θα έπαιρνες στον κολλητό σου.
Προφανώς, δεν το φόρεσα ποτέ, αλλά δεν το έχω πετάξει κιόλας γιατί αλλάζουν οι μόδες και ποτό δεν ξέρεις. Αρκεί να το φορέσει ο αγαπημένος μου ράπερ και ξαφνικά θα σκάω παντού με αδιάβροχα πόντσο. Ακόμα και αν δε βρέχει. Αλλά έτσι είναι παιδιά. Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας.
* Μέσα στις γιορτές, ο Σπήλιος Φλώρος βρίσκεται σε τουρ εκτός Αθηνών με την τρίτη σόλο παράστασή του, Στο Τρέξιμο (εισιτήρια εδώ), ενώ αμέσως μετά θα επιστρέψει στις σκηνές της Αθήνας.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.