Επίσημη προσκεκλημένη στα καλλιστεία: Πώς έζησα το Miss & Mrs Greece 2025
Ο κόσμος αυτός, όσο κι αν ήθελε να λάμψει, έμοιαζε να τινάζει από πάνω του στάχτη ξεπερασμένου μεγαλείου και θαμπωμένες παγιέτες.
- 16 ΔΕΚ 2025
«Η πιο λαμπερή νύχτα της χρονιάς – εξασφαλίστε τη θέση σας». Αυτό ήταν λίγο-πολύ το δόλωμα για να πιαστεί το ψάρι. Και πιάστηκε. Όταν είδα αυτό το email στα «Εισερχόμενά μου» στις 21.30 το βράδυ της περασμένης Πέμπτης (04/12), το άνοιξα νιώθοντας κάτι ανάμεσα σε περιέργεια και ενθουσιασμό.
Ταυτόχρονα, μιλούσα στο τηλέφωνο με τον κολλητό μου φίλο. Έκανα ανάγνωση απ’ έξω μου και το δόλωμα τσίμπησε και δεύτερο ψάρι – αυτό στην άλλη άκρη της γραμμής: «Εννοείται θα πάμε», μου είπε ανερυθρίαστα. Το ίδιο επίρρημα με συνόδευσε και στην απάντησή μου: «Θα μπορούσα να έρθω με +1;». «Φυσικά, το όνομά σας θα βρίσκεται στην είσοδο».
Μία εβδομάδα αργότερα, έβαλα ένα υφασμάτινο παντελόνι και ένα μαύρο φούτερ με φερμουάρ: έγραφε «όλα πολύ», γιατί κάπως έτσι ένιωθα ότι θα είναι εκείνη η βραδιά. «Έτσι θα πας στα καλλιστεία;», με ρώτησε η μαμά μου. Παρόλο που ήξερε ότι δεν θα πάρω μέρος στον διαγωνισμό ομορφιάς, της φάνηκα αρκετά πρόχειρα ντυμένη για να παρευρεθώ στον θεσμό αυτό. Έτσι, όπως τον θυμόταν τουλάχιστον.
Πράγματι, «η πιο λαμπερή νύχτα της χρονιάς», που θα αναδείκνυε τις Miss & Mrs Greece 2025, απείχε παρασάγγας από τις βραδιές καλλιστείων που εγώ θυμάμαι να παρακολουθώ ως παιδί στην τηλεόραση από το σαλόνι του σπιτιού μου. Η διοργάνωση και η παραγωγή ήταν σαφώς φτωχότερες και μία ασυνεννοησία με την ηχοληψία εκνεύριζε συνεχώς μία από τις παρουσιάστριες της βραδιάς. «Ηχολήπτης που να μην ακούει; Μην σου τύχει», έλεγε στο μικρόφωνο και έκανε νόημα αγανάκτησης στην έτερη παρουσιάστρια δίπλα της.
Οι δέκα φιναλίστ που είχαν επιλεγεί «μετά από μια σειρά απαιτητικών διαδικασιών και διαγωνίζονταν με την ελπίδα να εκπροσωπήσουν επάξια τη χώρα μας σε διεθνείς διαγωνισμούς ομορφιάς», όπως επεσήμανε το Δελτίο Τύπου, περπάτησαν με δημιουργίες υψηλής ραπτικής και μαγιό, ενώ στις οθόνες της σκηνής πίσω τους έπαιζαν κατ’ επανάληψη οι χορηγοί της βραδιάς: Επισκευές και συντηρήσεις ηλεκτροψυκτικών, ανθοπωλείο, Studio Pilates, Hair Salon, αλυσίδα γυμναστηρίων, κλινική εμφύτευσης μαλλιών, δερματολογική κλινική, καφέ, εστιατόριο και all day bar. Η κριτικη επιτροπή απαρτιζόταν αν όχι αποκλειστικά, σε ένα ποσοστό 90%, από άντρες – γιατρούς, μάνατζερ, επιχειρηματίες, εκδότες, αρκετοί από τους οποίους στο μουσικό διάλειμμα βρέθηκαν με τις συνοδούς τους στη σκηνή να χορεύουν στον ρυθμό του Σωτήρη Escobar και του Άκη Πολυχρονόπουλου.
Περάσαμε φανταστικά; Φυσικά. Χορέψαμε; Εννοείται. Γελάσαμε; Κυρίως, Ένιωσα ότι βρέθηκα για 4 ώρες σε ένα παράλληλο σύμπαν; Ναι.
Μόνο που ήμουν απλά στο Μαρούσι, ανάμεσα σε ανθρώπους με ορισμένους από τους οποίους έχει τύχει να συνεργαστώ στο παρελθόν ή μπορεί να συναντήσω κοινωνικά ή επαγγελματικά στο μέλλον. Το σύμπαν δυστυχώς δεν ήταν παράλληλο και ο κόσμος αυτός, όσο κι αν ήθελε να λάμψει, έμοιαζε να τινάζει από πάνω του στάχτη ξεπερασμένου μεγαλείου και θαμπωμένες παγιέτες.
Όταν ξεκίνησα να γράφω επαγγελματικά, πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, είχε μόλις ξημερώσει στην Ελλάδα εκείνη η εποχή των καλών προθέσεων, τότε που η πολιτική ορθότητα ήταν στα σπάργανα – δεν εκνεύριζε ακόμα, διόρθωνε, εξευγένιζε, «μάλωνε» για να δημιουργήσει υγιή πρότυπα. Το body positivity ήταν φρέσκο και λαχταριστό: γυναίκες που αγαπούν τους εαυτούς τους σε όλα τα κιλά, social media που βρίθουν αυτοπεποίθησης και επιτέλους, μοντέλα και εξώφυλλα που έμοιαζαν με εμάς, τις κανονικές. Αποχαιρετάμε το ρετούς και καλωσορίζουμε τις ατέλειες. Αυτές μας κάνουν μοναδικές, γιατί αυτές είναι τα βιώματά μας. Και ήταν μια ωραία περίοδος εκείνη.
Ήταν τότε που τα θέματα που διαβάζονταν περισσότερο στα sites απενοχοποιούσαν τη λέξη «χοντρή» ή κατακεραύνωναν όλους/ες όσοι/ες στοχοποιούσαν ή έκριναν τις γυναίκες με βάση την εξωτερική τους εμφάνιση. Τα καλλιστεία απαξιώθηκαν ως αναχρονιστικά και ως ένας θεσμός που βλάπτει συθέμελα τη γυναικεία ενδυνάμωση. Οι πασαρέλες της Victoria’s Secret σταμάτησαν και αποπειράθηκαν να επαναπροσδιορίσουν τα «σεξι αγγελάκια» τους.
Εκείνη την εποχή, μάθαμε να νιώθουμε όμορφες κι όσες δεν μοιάζουμε με γυναίκες εξωφύλλου – σχεδόν όλες δηλαδή. Βασικά, συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε το δικαίωμα να νιώθουμε όμορφες και απλά το ασκήσαμε, ανεξάρτητα με το ποσοστό λίπους του σώματός μας.
Σε μια απροσδόκητη εξέλιξη των πραγμάτων, η ιστορία (η κουλτούρα του διαδικτύου δηλαδή, ας μη γελιόμαστε), ολοκλήρωσε τον κύκλο της και έκανε ολική επαναφορά στα θλιβερά της πρότυπα, πριν καν κλείσει η δεκαετία. Αυτή τη φορά, με έναν πολύ πιο αρρωστημένο, δήθεν συμπεριληπτικό, κεκαλυμμένο τρόπο. Πάνω που το ανδρικό βλέμμα είχε (αναγκαστεί να) αρχίσει να βλέπει τις γυναίκες διαφορετικά κι εμείς να αποδεχόμαστε επιτέλους τους εαυτούς μας, λόγω της πληθώρας εικόνων «αληθινών γυναικών» που εμφανίζονταν σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διαφημίσεις σε στάσεις λεωφορείων, περιοδικά και αφίσες στο μετρό, τώρα αλλάζει ξανά το αφήγημα.
Η τάση είναι και πάλι η τέλεια εικόνα, αλλά δεν το λέμε φωναχτά. Κανείς δεν θα τολμήσει να σχολιάσει ανοιχτά τα κιλά κάποιου άλλου, μοναχά θα ψιθυρίσει «μα καλά, γιατί δεν κάνει τις ενέσεις;». Στα catwalks επανέρχεται με συνοπτικές διαδικασίες ο μαγικός τριπλός αριθμός των αναλογιών 90-60-90. Τα αγγελάκια της Victoria’s Secret ξαναπερπατούν, αυτή τη φορά μετά βαΐων και κλάδων – σε κάποιους έλειψε η αποθέωση των αψεγάδιαστων κορμιών.
Στα social media τα βίντεο των δημιουργών περιεχομένου μοστράρουν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα, τέλειες διατροφικές συνήθειες, ρουτίνες ομορφιάς με 148 βήματα, φωτορυθμικά που ζεσταίνουν την επιδερμίδα και υπόσχονται νεότητα, γυμναστηριακά προγράμματα που στοχεύουν στο να αψηφούν όλα τα μέρη του σώματος τη βαρύτητα, μαθήματα για τέλειο μακιγιάζ, πώς να πιάνεις τα μαλλιά σου ώστε να μοιάζει σαν να έκανες μπότοξ και άλλα τόσα παραδείγματα περιεχομένου που ουσιαστικά φωνάζει ακριβώς αυτό: πόσο σημαντικό είναι να σημαντική είσαι αν είσαι τέλεια, νέα, όμορφη, αδύνατη.
Ένα χρόνο πριν, το Substance σόκαρε το κοινό με την γκροτέσκα απεικόνιση αυτού του φαύλου κύκλου της ματαιοδοξίας. Κι εκεί όμως, δεν βλέπαμε τελικά ένα τόσο μακρινό σύμπαν, αλλά την κραυγή της ποπ κουλτούρας ότι γυρνάμε πάλι πίσω.
Αυτό που στ’ αλήθεια έχει αλλάξει σε σχέση με 10 χρόνια πριν, είναι ότι πλέον θα έπρεπε να έχουμε μάθει και τι ζητάει το male gaze και πώς γίνεται η αντικειμενοποίηση, αλλά και πότε επιλέγουμε να συμμετάσχουμε σε κάθε είδους καλλιστεία – με κορδέλα και στέμμα ή χωρίς. Γιατί στην πραγματικότητα, εγώ αυτό είδα προχτές στον διαγωνισμό ομορφιάς: γυναίκες που θέλουν να νιώσουν όμορφες, όχι κοιτάζοντας τον καθρέφτη τους, αλλά επειδή πήραν την ψήφο του (ανδρικού) κοινού, με τα ρούχα, τις πόζες, το σώμα, το χαμόγελο και το νάζι τους. Οπότε ναι, σαφώς δεν συζητάμε για έναν θεσμό που αποτελεί «γιορτή της ομορφιάς», αλλά για έναν μηχανισμό ενίσχυσης της πατριαρχικής κουλτούρας. Η γυναικεία παρουσία υποτάσσεται στο βλέμμα -κυρίως το ανδρικό- πάνω στη σκηνή. Τι γίνεται όμως κάτω από αυτή;
Αντίστοιχα, αυτό βλέπω καθημερινά και στα social media – χωρίς να εξαιρώ τον εαυτό μου. Φυσικά, έχω τραβήξει πάνω από 10 selfies μέχρι να διαλέξω τη μία που πρέπει να ανέβει. Προφανώς, οι ακόλουθοι είναι η δική μου «κριτική επιτροπή» και τα likes τους, οι «ψήφοι ομορφιάς» μου. Ποια εικόνα θα κερδίσει τα βλέμματα στο scroll; Ποια φωτογραφία είναι ικανή να ξεκινήσει μια κουβέντα στο inbox;
Η αγαπημένη μου στιγμή της βραδιάς δεν ήταν μία, αλλά κάθε φορά που για λίγα δευτερόλεπτα πετύχαινα να παίζει στο φόντο η διαφήμιση ενός χορηγού με επωνυμία συνώνυμη της τραγικής ειρωνείας όλου αυτού που συνέβαινε, το κατάστημα ρούχων «Γυναικείες Ελπίδες». «Φρούδες», θα έπρεπε να αναγράφεται στο κάτω μέρος της οθόνης.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.