Η ομάδα που είμαι στο φετινό Euro

Καλομάθαμε με την Ελλάδα στις τελευταίες μεγάλες διοργανώσεις και τώρα που η χώρα μας απουσιάζει από μια μεγάλη διοργάνωση μας λείπει.

Τι να κάνεις, έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι και το ποδόσφαιρο και φυσικά μια διοργάνωση όπως το Euro 2016 δεν γίνεται να την αγνοήσουμε επειδή δεν θα δούμε την δική μας Εθνική ομάδα.

Ένας μήνας γεμάτος ποδόσφαιρο, ματσάρες και θέαμα, δεν έχει πλάκα αν δεν έχεις και φαγητό μια ομάδα για να υποστηρίζεις. Άλλοι πάνε με την Αγγλία επειδή κατά βάθος τους αρέσει να στεναχωριούνται, άλλοι ψηφίζουν την Ιταλία επειδή εκτιμούν την τακτική κι άλλοι την Ισλανδία,  επειδή……..αλήθεια δεν ξέρουμε γιατί μπορεί κάποιος να στηρίζει τους Ισλανδούς. 

Οι δημοσιογράφοι του Oneman αφήνουν στην άκρη τα γαλανόλευκα κασκόλ και δηλώνουν για τα γκολ ποιας ομάδας θα πανηγυρίζουν σε αυτή τη διοργάνωση.

Πορτογαλία η Δώρα Τσαμπάζη

Αυτό το θέμα το περίμενα πως και πως για να εκφράσω την συμπαράσταση και την στήριξη μου στην Εθνική Πορτογαλίας. Εκτός του ότι οι Πορτογάλοι είναι αδέρφια μας και από όλους τους λαούς της Μεσογείου είναι αυτοί με τους οποίους έχουμε τις περισσότερες ομοιότητες, είναι και η οικονομική κρίση που βίωσαν μαζί με μας και τους νιώθουμε. Μα είναι και ο Φερνάντο Σάντος στο τιμόνι της ομάδας αυτής και δεν γίνεται αλλιώς. Μπορεί να μην σήκωσε τρόπαιο με τον ΠΑΟΚ αν και το άξιζε, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για τον τεράστιο Φερνάντο. Το καλοκαίρι θα τον δικαιώσει και μαζί του όλους εμάς τα Σαντόσκυλα. Μα είναι και ο Βιεϊρίνια που παίζει και είναι δικό μας παιδί και πώς θα μπορούσα να το παραβλέψω αυτό. Και τέλος,  για τον Κριστιάνο ρε γαμώτο. Που όσο και να τον μισείτε, πρέπει να παραδεχτείτε ότι η μοίρα του χρωστάει ένα Euro, γιατί όπως και να το κάνουμε, ήταν αμήχανη η στιγμή που το στερήθηκε από τον Βασίλη Λάκη και τον Φάνη Κατεργιαννάκη

Αγγλία ο Θέμης Καίσαρης

Δώρα, η μοίρα δεν χρωστάει κανένα Euro στον Κριστιάνο. Έχασε δύο φορές από καλύτερες ομάδες, τον τελικό του 2004 απ’την Ελλάδα και τον ημιτελικό του 2012 απ’την Ισπανία. Δεν είναι κακό να χάνεις από καλύτερους. Στα δικά μας. Είμαι πάντα με τους Άγγλους. Κυρίως γιατί πιστεύω πως όλοι πρέπει να είμαστε με τους Άγγλους. Απλώς γιατί είναι μακράν της δεύτερης η πιο διασκεδαστική Εθνική ομάδα στον κόσμο. Ανεξάντλητοι, φανταστικοί. μοναδικοί. Δεν έχουν σταματήσει ποτέ να βρίσκουν νέους τρόπους να ψήνονται πως “φέτος είναι η χρονιά τους”, κυρίως γιατί κάποιος μικρός εμφανίζεται. Πρώτα ο Όουεν, μετά ο Ρούνεϊ, μετά ο Γουόλκοτ, μετά ο Στέρλινγκ, τώρα ο Ντέλε Άλι και ο Ράσφορντ. Δεν έχουν σταματήσει ποτέ να βρίσκουν νέους τρόπους να αποκλείονται. Ο Μπέκαμ αποβάλλεται ή στέλνει ένα πέναλτι στα περιστέρια, ο Λάμπαρντ βάζει γκολ που δεν μετράει, ο Ρούνεϊ κλωτσάει τον Ρονάλντο και τελικά τέσσερις φορές στις πέντε αποκλείονται στα πέναλτι και κλαίνε, ενώ θυμούνται τον Γουόνλτ και τον Σάουθγκέιτ και όλα τα κείμενα έχουν μέσα την κωδική λέξη “Γκασκόιν”.

Σοβαρά, πως μπορεί να μην είσαι με τους Άγγλους, άσχετα ποια άλλη χώρα υποστηρίζεις παραδοσιακά. Οι τύποι έχουν προπονητή την ενσάρκωση του Μάικ Μπάσετ.

(αν δεν ξέρεις ποιος είναι ο Μάικ Μπάσετ περπάτα σαν τη Σέρσεϊ με το κεφάλι ξυρισμένο και χλιαρή μπύρα στο χέρι)

Ιταλία ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Δεν έχω καμία προσδοκία για τη φετινή Ιταλία. Βλέποντας το ρόστερ των ατζούρι αλλά και τον όμιλο στον οποίο έχουν μπλέξει, θεωρώ ως πιθανότερο σενάριο το να μείνουν πρόωρα εκτός. Βέβαια το 2012 πήγαν τελικό με τον τρελό Μπαλοτέλι, αλλά είχαν κι ασύγκριτα υψηλότερη ποιότητα σε σχέση με σήμερα. Τέλοσπάντων, το γεγονός ότι δεν την πιστεύω, δεν σημαίνει ότι δεν θα την υποστηρίξω κιόλας. Πάντα τη συμπαθούσα την Ιταλία. Το 1994, στην πρώτη μεγάλη διοργάνωση που θυμάμαι να παρακολουθώ, ήμουν μαζί της και στεναχωρήθηκα αληθινά για τον Μπάτζιο. Το 2006 πανηγύρισα για τη δικαίωση των Τότι και Ντελ Πιέρο, το 2000 ξενέρωσα με το γκολ του Τρεζεγκέ. Δεν ξέρω γιατί τους συμπαθώ τόσο, αφού δεν είμαι φαν του αμυντικού ποδοσφαίρου. Ίσως λόγω στιλ και φινέτσας, ίσως λόγω φανέλας. Θα τους στηρίξω και φέτος λοιπόν και θα κρατήσω και ένα μικρό κασκόλ για τους Τσέχους, τους οποίους ερωτεύτηκα το 1996 και αναγνώρισα αληθινά το 2004, όταν η ατυχία στέρησε από δύο απίθανες φουρνιές ταλέντου ένα τρόπαιο. Επειδή όπως φαίνεται δεν θα έχω ομάδα στα νοκ άουτ, τα ξαναλέμε τότε.

Αγγλία ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Επειδή ζω επικίνδυνα (τρώω πολύ bacon σε συνδυασμό με μαγιονέζα), θα ήθελα μερικά τικ στο bucket list να συμβούν. Ένα από αυτά είναι η Αγγλία να πάρει ένα Euro κλείνοντας στόματα. Δεν το θέλω έτσι απλό. Το θέλω με σκορ, με σόου και άντε μερικά μισό μηδέν στον δρόμο για τον τελικό. Στεναχωριέμαι σφόδρα για την ομάδα που κατεβαίνει αλλά ποτέ δεν στήριξα ανθρώπους, στήριξα ομάδες, στήριξα ιδέες. Και η Αγγλία είναι πρώτα απ’ όλα μία ιδέα. Football’s coming home.

Βέλγιο ο Χρήστος Δεμέτης

Γιατί Βέλγιο ε; Οκ, θα σου πω γιατί.

1. Γιατί όπως έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ το Βέλγιο είναι μια χώρα που δεν υπάρχει. Και επειδή δεν τα πάω καλά με τα σύνορα, στηρίζω τις χώρες που δεν υπάρχουν.

2. Για τον ίδιο παραπάνω λόγο συμπαθώ και τον Καναδά αλλά δεν παίζει στο Euro. Αδικία. Πρέπει να παίξει στο Euro ο Καναδάς, εδώ ολόκληρη Αυστραλία κατεβαίνει στη Eurovision. Τέλος πάντων.

3. Έχει τον Lukaku. Τον παίχτη θωρηκτό που κανείς δεν ξέρει την πραγματική ηλικία του. Αυτό το τέρας ατσουμπαλοσύνης, αυτόν τον αντιποδοσφαιρικό αντιήρωα που παίζει αντιποδόσφαιρο και βάζει γκολάρες. Αυτόν.

4. Έχει τον Fellaini. Είναι δυνατόν να μην συμπαθείς αυτή την εμβληματική αφάνα; Ειδικά τώρα που το έκανε ξανθό; Πες μου, υπάρχει πιο γραφικός τύπος από αυτόν; Και δεν είναι αυτός λόγος για να δεις το Βέλγιο φέτος; Πολλά τα ερωτήματα.

5. Έχει τον Kabasele. Μεγάλη παιχτούρα στο Pro. Τον στηρίζω και εδώ.

6. Μόνο αγάπη για τον Divock Origi. Φέρτε τον στον Παναθηναικό (εντάξει, είπαμε να κάνουμε και λίγο χαβαλέ).

7. Λείπει ο Κομπανί. Μεγάλη απουσία. Αλλά αποκλείστηκε ο Μιραλάς και αυτό είναι καλό νέο. Ναι, είμαι εμπαθής.

8. Παίζει ο Radja Nainggolan. Τον λένε Ράτζα ρε φίλε.

9. Οι περισσότεροι του ρόστερ είναι πιτσιρικάδες και μπαλαδόροι με ταλέντο. Δεν ξέρω πόσο ψηλά θα φτάσουν αλλά αν δέσει το σύνολο, θα δούμε μεγάλη μπάλα από τους Βέλγους. Και ναι, είμαι με το θέαμα.

10. Το Βέλγιο έχει και γαμώ τις φανέλες.

Α ναι. Βγάζει και τη La Trappe. Μα τι μπύρα είναι αυτή.

Αυτά.

Με την Ισπανία η Έρρικα Ρούσσου

Και θα γράψω την βαρύγδουπη δήλωση ότι ‘όσο υπάρχει ο Φάμπρεγκας να φοράει τη φανέλα με το νούμερο 10, εγώ θα είμαι με την Ισπανία’. Και θα περιμένω με ανυπομονησία να βρω ένα post it ‘είσαι άσχετη’ κολλημένο στην οθόνη του υπολογιστή μου από τα χεράκια του του Θέμη Καίσαρη. Την πρώτη και τελευταία φορά που είχα παίξει FIFA (αν θυμάμαι καλά δεν ήταν σε euro αλλά σε μουντιάλ), ο Φάμπρεγκας ήταν ο παίκτης που μου έδωσε τους περισσότερους βαθμούς. Δεν έχω τον παραμικρό λόγο λοιπόν, να μην στηρίξω μία τόσο πετυχημένη συνταγή. Επίσης, εντός εντεκάδας βρίσκεται ο Κασίγιας τον οποίο επίσης συμπαθώ. Τώρα εντάξει, για να είμαι δίκαιη, η μάχη Ράμμος και Κριστιάνο Ρονάλντο είναι γυμνασμένο στήθος με γυμνασμένο στήθος για το ποιος από τους δύο είναι η πιο εκνευριστική περσόνα του euro, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Επίσης τα περί αντιπάθειας, ας μην τα λέω εγώ, στα είπε ο Κωνσταντίνος.

Με την Ιταλία ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Κάθε φορά που ξεκινά μια διοργάνωση και εξηγώ γιατί είμαι με την Ιταλία, κάθε φορά έχει έρθει κάποιο καινούριο ανεκδοτάκι να προστεθεί στη γνωστή λίστα (τα ντουλάπια που βάραγα στο σπίτι πάνηγυρίζοντας όταν πήραμε το Μουντιάλ το ’06, το ότι δεν μιλιόμουν για 2 μέρες όταν χάσαμε το Euro 2000, οι συναυλίες που έχασα στο Rock Werchter για να δω την 4άρα από τους Ισπανούς πριν 4 χρόνια, οι κραυγές που έβγαζα στο γκολ του Κουαλιαρέλα πριν 6 χρόνια μέρα-μεσημέρι στα γραφεία της ΙΜΑΚΟ κλπ) και τώρα είναι εκείνο από το προηγούμενο Μουντιάλ, όταν αποκλειστήκαμε από τα δόντια του Σουάρεζ, βλέπαμε το ματς στο γραφείο και με το που τελείωσε το ματς σταμάτησα να μιλάω και να απευθύνομαι σε ανθρώπους, πήγα και κάθισα στον υπολογιστή μου και ενώ μέχρι εκείνη την ώρα κάναμε χαλαρή πλάκα για τα πάντα, για την υπόλοιπη μέρα ούτε που μου μίλησε άνθρωπος επειδή μάλλον φοβόντουσαν όλοι την αντίδρασή μου. Εν ολίγοις πάλι φανταστικά θα περάσουμε με τους φίλους και συναδέλφους αλλά τη μέρα που θα αποκλειστεί η Ιταλία θα είναι μια δύσκολη στιγμή για όλους. Εκτός κι αν το πάρουμε. Που θα το πάρουμε, τώρα που το σκέφτομαι.

Με την Ισλανδία ο Ηλίας Αναστασιάδης

Όπως λένε και άνθρωποι που ξέρουν από αυτά, η Ισλανδία πέρασε στο Euro από τον όμιλο που συμμετείχε και κάποια Ολλανδία, που παρεμπιπτόντως έμεινε έξω. Δεν συμπαθώ ιδιαιτέρως καμία από τις παραδοσιακές δυνάμεις (ΟΚ, είμαι Αγγλία όσο οφείλουμε όλοι να είμαστε Αγγλία) και κοιτώντας τη λίστα με τις 24 ομάδες, η καρδιά μου κλείδωσε στους μαχητικούς Ισλανδούς, των οποίων είχα δει και τρία τέσσερα ματς στα προκριματικά. Είναι τόσο περίεργη η παρουσία τους εδώ που δεν γίνεται να μην πάρεις το μέρος τους. Είναι η πρώτη τους μεγάλη διοργάνωση, ελπίζω όχι και η τελευταία. Πώς θα εξασφαλιστεί αυτό από φέτος; Μα φυσικά με την κατάκτηση του Euro. Με κάτι Αυστρο-ουγγαρίες στον όμιλο, η πρόκριση στους 16 δεν είναι και κάνα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ή τέλος πάντων, μετά τη Λέστερ 2015-16, τίποτα δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Οι τύποι με τα επώνυμα που τελειώνουν σε -sson θα τα καταφέρουν!