Οι χειρότερες διακοπές της ζωής μου

120 δραματικές ώρες στη Ζάκυνθο, για τον Γιώργο Ρομπόλα

Λίγο μετά τις Πανελλήνιες, και αφού έχω φάει όλο το μπάτζετ των διακοπών στην Ίο, αποφασίζω να συνεχίσω παρά τα ζορισμένα οικονομικά μου: τo σχέδιο είναι να βρω κάτι φίλους στη Ζάκυνθο και να μείνουμε όλοι μαζί σε ένα άθλιο κάμπινγκ κοντά στον Λαγανά.

Οι συνθήκες διαβίωσης δεν ενδιαφέρουν κανέναν, αφού μοναδικός σκοπός είναι το ξέφρενο πάρτι (λέμε τώρα). Τελικά, όλοι οι υπόλοιποι καβατζώνονται κάπου· σε κάποιο ξεχασμένο εξοχικό, σε μία θεία τους, ακόμα και στο μπαλκόνι κάποιου άλλου φίλου που κάνει διακοπές με τους γονείς τους.

Έτσι, μένω μόνος στο κάμπινγκ. Με μία νοικιασμένη (μάλλον χειμωνιάτικη) σκηνή, σε ένα σημείο χωρίς καθόλου μα καθόλου σκιά, με καύσωνα και 100% υγρασία, δίπλα σε οικογένειες με παιδάκια που βάζουν πολύ δυνατά Δέσποινα Βανδή γύρω στις 7 κάθε πρωί.

Μετά από 48 ώρες απελπισίας, νιώθοντας φριχτά προδομένος από τους φίλους μου, μπαίνω να αλλάξω στη σκηνή. Στο διπλανό αντίσκηνο, ένα παντρεμένο ζευγάρι προσπαθεί να κάνει μεσημεριανό σεξ – με ατάκες όπως «ήσυχα, μη μας ακούσουν τα παιδιά». Ως δια μαγείας, λοιπόν, όλοι οι υπόλοιποι θαμώνες του κάμπινγκ το βουλώνουν για να στήσουν αυτί.

Προσπαθώντας να ξεφύγω από αυτόν τον εφιάλτη τραβάω άγαρμπα το φερμουάρ της σκηνής. Φρακάρει. Δεν το πιστεύω. Προσπαθώ ξανά. Φρακάρει χειρότερα. Τρελαίνομαι. Βρίζω θεούς και δαίμονες. Αρχίζω να παθαίνω κάτι σαν κρίση πανικού από τη ζέστη. Σκίζω τη σκηνή με ένα σουγιά, βγαίνω έξω σαν τρελός, πληρώνω τον αντιπαθέστατο ιδιοκτήτη του κάμπινγκ για τη ζημιά και φεύγω.

Στο τέλος νοίκιασα ένα δωμάτιο για τρεις μέρες. Μόνος μου. Απλά το μπάτζετ δεν έβγαινε: το επόμενο τριήμερο έτρωγα μια σοκολάτα από το περίπτερο για πρωινό, κατάπινα ένα μπέργκερ από το ταχυφαγείο Tucan στον Λαγανά και έπινα μία μπύρα στο μοναδικό ροκάδικο της περιοχής. Όχι, και άσχημα δηλαδή.

Μία σειρά από ατυχή γεγονότα στη Μάνη για την Μάρω Παρασκευούδη

Η παραλία της Αλύπας

Θυμάμαι μία φορά στη Σκιάθο, που ο ξενοδόχος αποφάσισε να πετάξει τα άπλυτα ρούχα μου στα σκουπίδια γιατί την «είχες κρεμάσει» λέει «στην κουζίνα» και «ποιος αφήνει ρούχα στην κουζίνα». «Όποιος κοιμάται σε ράντζο στην κουζίνα», είχα απαντήσει αφού αυτό ήταν όλο κι όλο το δωμάτιο που υπερχρέωνε. Επίσης, ως δια μαγείας χάθηκε και ξαναβρέθηκε το δαχτυλίδι μιας φίλης που έμενε στο διπλανό δωμάτιο. Ήταν αυτές οι χειρότερες διακοπές στη ζωή μου; Όχι, γιατί όταν είσαι στα 20s σου δεν σε ενδιαφέρει τίποτα από αυτά.

Οι διακοπές όμως που σίγουρα δεν αναπολώ ήταν πριν από δύο χρόνια στη Μάνη, όπου πρωταγωνίστησα σε μια σειρά από ατυχή γεγονότα (Λέμονι Σνίκετ). Είναι όμορφα τα χωριά στη Λακωνική Μάνη και επειδή ζούμε στην Ελλάδα, αυτό σημαίνει δυστυχώς ότι πρέπει να καούν. Μια χαλαρή καλοκαιρινή φωτιά, λοιπόν. Τσεκ.

Στο γραφικό Λιμένι, μία θαλάσσια χελώνα αποφάσισε να βγει προς τα έξω. Μετά το πρώτο σοκ του κόσμου, κάποιοι αποφάσισαν να την πάρουν στο κατόπι για φωτογραφίες στο Instagram. Η χελώνα τα έπαιξε κι επιτέθηκε ελαφρώς σε μία λουόμενη. Σοκ ξανά για τις χελώνες που καταπατούν τις θάλασσές μας και δεν μας επιτρέπουν να συμπεριφερόμαστε τελείως άμυαλα και για την πάρτη μας μόνο.

Μετά εκεί που διάβαζα το βιβλίο μου, έσκασε μια γάτα από τον ουρανό, που για καλή της τύχη έπεσε στο νερό και όχι στα βράχια. Η απάντηση της κυρίας που καθόταν στο ουζερί πιο πάνω, ήταν ότι έπεσε κατά λάθος, όταν την έσπρωξε με το πόδι της για να μη χώσει τη μουσούδα της σε ένα άδειο πιάτο.

Θυμάμαι ότι πήρα την απόφαση να φύγω νωρίτερα, όταν πηγαίνοντας ένα βράδυ προς Αρεόπολη, ένας τύπος τσόκο μαροκάνα δεν έκανε απλώς προσπέραση σε στροφή, αλλά αποφάσισε να παραμείνει στο αντίθετο ρεύμα κι εμείς να φλερτάρουμε με τον γκρεμό. Υπέροχη η αδούλωτη Μάνη παιδιά, αλλά ένα θεματάκι υπάρχει, προσέξτε το.

Κατσούφηδες στην Μάνη, για τον Πάνο Κοκκίνη

«Μια τυροπιτούλα θα ήθελα για τη μαμά μου που είναι άρρωστη», είπε ο φλώρος παιδικός κολλητός μου στο φημισμένο φούρνο της Λακωνικής Μάνης. Όσο πιο ευγενικά μπορούσε. Η απάντηση; «Τι μέρα είναι, Παρασκευή; Δεν έχουμε τυρόπιτες, ρε, Παρασκευή», η απάντηση του όχι και τόσο ευγενικού γιου της φουρνάρισσας.

Εγώ άρχισα να γελάω. Ο φίλος μου εκεί, να επιμένει «Σπανακόπιτα έχετε; Αν ναι, παίρνω όλο το ταψί γιατί μόλις βγήκε από το νοσοκομείο η καημενούλα».

Η απάντηση; «Άσε μας ρε παλικάρι, ότι βλέπεις πάρε και άμα θες». Ένα μικρό preview από ένα ταξίδι σε έναν υπέροχο τόπο που εμείς, υποθέτω, είχαμε την ατυχία να πέσουμε αποκλειστικά πάνω στους πιο κατσούφηδες, αντικοινωνικούς και αγενείς κατοίκους του.

Συμπεριλαμβανομένου του ταβερνιάρη που πήγε να μας πουλήσει το μπαγιάτικο ψάρι σε τιμή μεζονέτας στο Πανόραμα Βούλας και του ξενοδόχου που, παρότι είχαμε σκάσει πάνω από 150 ευρώ για να μείνουμε σε σουίτα στον οικογενειακό πύργο του, μας έβαλε σε ένα ημι-υπόγειο δυο επί δυο, χωρίς air condition και δίπλα στο πλυντήριο που βαρούσε τρελά ντεσιμπέλ όλο το βράδυ. Αλλά ο τόπος, να τα λέμε, φυσάει.

Διάστρεμμα στη Λέσβο, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Στη Λέσβο και δη στον Μόλυβο, έχω περάσει μερικές από τις καλύτερες διακοπές της ζωής μου. Ένα καλοκαίρι όμως, πέρασα και τις πιο πονεμένες.

Με την παρέα βλέπεις, συνηθίζαμε να παίζουμε ποδόσφαιρο στο νεότευκτο 5χ5 του ξενοδοχείου που μέναμε. Λίγο πριν αρχίσουμε το διπλό, την ώρα των παραδοσιακών σουτ, πάτησα την μπάλα και γύρισε το πόδι μου.

Στην εφηβεία βέβαια, δεν δίνεις σημασία σε τέτοιους τραυματισμούς. Ακόμη ζεστός ο αστράγαλος άλλωστε, σιγά μην έχανα το ποδόσφαιρο για ένα χαζοδιάστρεμμα. Μετά από 1,5 ώρα μπάλας, το πόδι άρχισε να πρήζεται και να πονάει, με αποτέλεσμα να κουτσαίνω στο υπόλοιπο των διακοπών.

Όχι ότι πέρασα άσχημα, απλά όλα γίνονταν πιο αργά και με γκριμάτσες πόνου. Τουλάχιστον έμαθα όταν τραυματίζομαι να σταματάω, κάτι είναι κι αυτό.