Κάποιοι το κάνουν για την τέχνη τους. Κάποιοι για τη ματαιοδοξία τους. Και όλοι για τα μηδενικά, λίγα ή πολλά, που θα έχει το τσεκ τους. Αυτές είναι οι πιο ακραίες περιπτώσεις.
Η οικουμενικότητα του Μήτρογλου, γιατί αυτοί που κράζουν Ρανιέρι είναι αυτοί που θα αποθεώνουν και γιατί σταματάμε να τραγουδάμε "Ελλάς Ολέ Ολέ". Να μπει λίγη τάξη τέλος πάντων.
Είναι οι δύο μεγαλύτεροι Έλληνες μπασκετμπολίστες της γενιάς τους- και πιθανώς ακόμα πιο πολύ από αυτό. Είμαστε τυχεροί που τους απολαμβάνουμε την ίδια στιγμή. Αλλά ποιος είναι ο μεγαλύτερος;