Τα Fofico που αγαπήσαμε

Το ξεκαθαρίζω από την πρώτη πρόταση, τα Fofico έπεσαν θύμα των Φουντουνιών.

Οι ίδιες περιστάσεις, οι ίδιες δυναμικές, τα ίδια μικρά εγκλήματα, που συντελέστηκαν ξανά και ξανά στο ρου της ανθρώπινης ιστορίας, ευθύνονται και για το γεγονός ότι πέρασα δύομιση δεκαετίες χωρίς το αγαπημένο μου γαριδάκι.

Δύομιση δεκαετίες γιατί προφανώς κάποιος σαραντάρης στέλεχος της Tasty Foods/Pepsico που λύνει και δένει, διάβασε προηγούμενα θέματα που κάναμε στο ONEMAN είπε “ναι ρε γαμώτο, μήπως να τα βγάζαμε ξανά;” Και τα έβγαλαν.  #leme_kai_kamia.

Όμως τα νέα Fofico δεν είναι το ίδιο πράγμα. Καλύτερα, χειρότερα, δεν ξέρω. Διαφορετικα. Τα σημερινά έχουν καλαμπόκι. Δεν είναι ίδιο, όπως δεν είναι ίδιο το ροκ, ο κινηματογράφος και τα αυτοκίνητα.

Το θέμα μου είναι ότι για κάθε Fofico σε αυτή τη ζωή θα υπάρχει πάντα ένα Φουντούνι. Πως οι ξεκληρίστηκαν Σταρκ από τους Λάνιστερ; Οι Ινδιάνοι από τους Καουμπόιδες;

Είναι η ανθρώπινη φύση “ηλίθιε”.

Δεν ξέρω την ιστορία με λεπτομέρειες αλλά φαντάζομαι ότι μετά τη συγχώνευση της Tasty με την Pepsico, οι διευθύνοντες έκοψαν τα αδύναμα brand και κράτησαν μόνο τα πολύ δημοφιλή. Με απλά λόγια τα Fofico αδικήθηκαν, δεν είχαν τις ίδιες ευκαιρίες.

Τα Φουντούνια επί εποχής Tasty διέθεταν βαρύ πυροβολικό. Η Ελλάδα ήταν το νεότερο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ζούσε στο συννεφάκι των επιδοτήσεων και ο Χάρι Κλιν υπέγραφε ένα αριστούργημα δημιουργικότητας. Αυτό.

Την ίδια ώρα εμείς οι Ινδιάνοι πολεμούσαμε με τόξα και σπαθιά. Το κλασσικό θέμα του βλάχου σε μια ομαδική διαφήμιση για brand awareness, αυτό.

Βασικά δε θυμάμαι καν διαφήμιση των Fofico. Ακόμα και στο περίπτερο έπρεπε να τα ζητήσεις. Να τα ψάξεις. Την ίδια ώρα Δρακουλίνια και Φουντούνια έπαιζαν στην βιτρίνα δίπλα στις τσόντες και τις σοκολάτες.

Η φήμη των Fofico μεγάλωνε με την παραδοσιακή μέθοδο, από στόμα σε στόμα. Τα Fofico τα τρώγαμε όλα τα κουλ παιδιά στο σχολείο, που είχαμε άποψη, ξέραμε από μουσική, τα μαλλιά μας ήταν πιο μακριά, είχαμε εμπλοκή στο κοινά, ξέραμε μπάλα και δεν τρώγαμε όλη την ώρα φατούρο.

Μόνο περιστασιακά.

Φουντούνια έτρωγαν οι μπούληδες που φόραγαν τα ακριβά πουκάμισα, έπαιζαν μπάσκετ και όταν τα έπιαναν να διαβάζουν τσόντες κάτω από το θρανίο έδιναν τον διπλανό τους. Δεν είχαν φίλους παρά μόνο τους ομοίους τους και συνομωτούσαν σα μικρά καρχαριάκα. Εντάξει κάποιοι ήταν κουλ. Αλλά ήταν λίγοι.

Άντε να έβλεπες καμία τέντα σαν κι αυτή που είδαμε στο Superfly cafe. Θέλω να πω, είμαστε σίγουροι πως αν υπήρχε μια καλή διαφήμιση για τα Fofico, η ιστορία θα είχε γραφτεί με τον ίδιο τρόπο;

Με τα αν δεν έγινε ποτέ τίποτα, να το δεχτώ. Αλλά έχουμε ιστορικά παραδείγματα να βασιστούμε. Όπως στη μουσική. Τι έγινε δηλαδή το 1992 με τους Nirvana; Το ροκ, το πραγματικό ροκ, πήρε μια ευκαιρία από το σύστημα δημιούργησε τις μουσικές που ακούσαμε τα επόμενα 20 χρόνια.

Δώσαμε ποτέ στα Fofico τη στήριξη ενός οργανωμένου συστήματος; Τους δώσαμε μια ευκαιρία; Όχι. Πάντα θα περιμένουμε τον γραφικό συντάκτη να αποδώσει ιστορική δικαιοσύνη. Όταν ξέρουμε όλοι ό,τι οι αποφάσεις παίρνονται κεκλεισμένων των θυρών σε διοικητικά συμβούλια. Με κριτήριο κάποια νούμερα που βγήκαν όπως βγήκαν και τις δυναμικές που όλοι ξέρουμε σε meeting.

Τώρα, τώρα θα τα ακούσετε. Πήρα φόρα. Γιατί χρειάζεται, που και που, λίγο innovation. Δε θα είχαμε Madonna σήμερα χωρίς Marvin Gaye ή Prince. Black Keys / White Stripes αν δεν ήταν οι Brian Jonestown Massacre. Ή για να το τοποθετήσω και χρονικά, δε θα είχαμε Kasabian χωρίς Stone Roses.

Δε μας στερήσατε (μόνο) τα Fofico, μας στερήσατε τουλάχιστον τρία τέσσερα σνακ που θα μπορούσαμε να έχουμε σήμερα σαν επιλογές στο περίπτερο.

Τα Fofico ήταν πάντα διαφορετικά. Στιβαρά, με διαφορετική υφή, πιο στεγνά. Τα μασούσες και τα απολάμβανες. Λίγο πιο μαλακό από τσίχλα. Λίγο πιο σκληρό από τον αφρό που ήταν τα Φουντούνια.

Ανοιγες αυτό το πράσινο σακουλάκι που έγραφε δραχμές 60 και το σαλάκι είχε ήδη τρέξει. Μπορώ να σου πω ότι το σαλάκι είχε τρέξει όταν στεκόσουν μπροστά στο μπουθ του περιπτερά.

Τα έβαζες στο στόμα και άφηνες να λιώσουν. Ναι, ναι. Δεν τα μάσαγες. Τα άφηνες να λιώσουν, κατάπινες και αμέσως το επόμενο. Τα έβαζες στη μέσα τσέπη του τζιν για να μην τα μοιραστείς.

Και για να γυρίσω ξανά στο σχολείο, τα μοιραζόσουν αλλά με τους λίγους όχι με τους πολλούς.

Αυτά ήταν τα Fofico που αγαπήσαμε.